Pređi na sadržaj

Keti Aker

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Keti Aker
Portret književnice, 2010.
Lični podaci
Datum rođenja(1947-04-18)18. april 1947.
Mesto rođenjaNjujork, SAD
Datum smrti30. novembar 1997.(1997-11-30) (50 god.)
Mesto smrtiTihuana, Meksiko

Keti Aker (Njujork, 18. april 1947[1] [sporno] – Tihuana, 30. novembar 1997) bila je američki eksperimentalni romanopisac, dramaturg, esejista i postmodernistički pisac. Poznata je po svom idiosinkratičnom i transgresivnom pisanju koje se bavi temama kao što su trauma iz detinjstva, seksualnost i pobuna. Na nju su uticali pesnici iz škole Blek Maunten, Vilijam S. Barouz, Dejvid Antin, Keroli Šneman, Elenor Antin, francuska kritička teorija, misticizam i pornografija,[2] kao i klasična književnost.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rani život[uredi | uredi izvor]

Ona je jedino dete Donalda i Kler (rođena Vajl) Leman, Aker je rođena kao Karen Leman u Njujorku 1947,[3][4] iako je u Kongresnoj biblioteci njena godina rođenja 1948, dok su urednici Enciklopedija Britanika naveli godinu njenog rođenja 18. aprila 1948, Njujork, Njujork, SAD i umrla 30. novembra 1997, Tihuana, Meksiko.[5] Većina nekrologa, uključujući The New York Times, navodi njenu godinu rođenja kao 1944.[6]

Njena porodica je bila iz bogatog, asimilovanog, nemačko-jevrejskog miljea. Nisu bili verski Jevreji. Njena baka po ocu, Florens Vajl, bila je austrijska Jevrejka koja je nasledila malo bogatstvo od muževljevog posla proizvodnje rukavica.[7] Akerova baka i deda otišli su u političko izgnanstvo iz Alzas-Lorene pre Prvog svetskog rata, zbog rastućeg nacionalizma prednacističke Nemačke, preselivši se u Pariz, a zatim u Sjedinjene Države. Prema samoj Akerovoj, njeni deda i baka bili su „prva generacija francusko-nemačkih Jevreja“ čiji su preci poreklom iz Pale naselja. U intervjuu za časopis Tattoo Jew, Aker je izjavila da joj religiozni judaizam „ništa ne znači. Ne bežim od njega, samo mi ništa ne znači“ i precizirala da su njeni roditelji bili „visokonemački Jevreji“ koji su imali kulturne predrasude prema istočnoevropskim Jevrejima koji govore jidiš. („Učena sam da bežim od poljskih Jevreja.“)[8]

Trudnoća je bila neplanirana; Donald Lehman je napustio porodicu pre Kareninog rođenja. Njen odnos sa svojom dominantnom majkom čak iu odrasloj dobi bio je pun neprijateljstva i anksioznosti jer se Aker osećao nevoljeno i nepoželjno. Njena majka se ubrzo ponovo udala, za Alberta Aleksandra, čije je prezime dobila Karen, iako je spisateljica kasnije opisala majčinu zajednicu sa Aleksandrom kao bestrasni brak sa neuspešnim muškarcem. Karen (kasnije Keti) je imala polusestru Vendi iz drugog braka svoje majke, ali one nikada nisu bile bliske i dugo su bile međusobno otuđene. Do Ketine smrti, ona je zahtevala da njeni prijatelji ne kontaktiraju Vendi.[9] Aker je odrasla u kući svoje majke i očuha u četvrti Saton Plejs u prosperitetnom delu Menhetena. Godine 1978. Kler Aleksander, Karenina majka je izvršila samoubistvo.[10][11] Kao odrasla osoba, Aker je pokušala da uđe u trag svom ocu, ali je odustala od potrage nakon što je otkrila da je njen otac nestao nakon što je ubio prestupnika na svojoj jahti i proveo šest meseci u psihijatrijskom azilu, dok ga država nije oslobodila optužbi za ubistvo.[12]

Obrazovanje[uredi | uredi izvor]

Aker je pohađala školu Birch Wathen Lenox privatnu školu za devojčice na Aper Ist End-u.[13] Kao dodiplomski studije na Univerzitetu Brandeis, studirala je klasiku i „iskoristila je popuštanje običaje, i sudelovala je u orgijama koje su organizovala deca iz pozorišta“.[13] Godine 1966. udala se za Roberta Akera i uzela njegovo prezime. Robert Aker je bio sin poljsko-jevrejskih imigranata niže srednje klase. Njena majka i očuh su se nadali da će se udati za bogatog čoveka i nisu očekivali da će brak sa Akerom dugo trajati.[14] Zainteresovala se za pisanje romana i sa Robertom se preselila u Kaliforniju da pohađa Univerzitet Kalifornije u San Dijegu, gde su joj među nastavnicima bili Dejvid Antin, Elenor Antin i Džerom Rotenberg. Diplomirala je 1968. godine. Nakon preseljenja u Njujork, pohađala je dve godine postdiplomskih studija na Siti koledž Njujork u oblasti klasičnih nauka, specijalizujući grčki jezik. Nije diplomirala. Tokom boravka u Njujorku, bila je zaposlena kao službenica, sekretarica, striptizeta i porno izvođač.[2]

Početak karijere i veze[uredi | uredi izvor]

Iako je njeno rođeno ime bilo Karen, svojim prijateljima i porodici je bila poznata kao Keti. Njeno prvo delo pojavilo se u štampi kao deo tada rastućeg književnog podzemlja Njujorka sredinom 1970-ih. Tokom 1970-ih, Aker se često kretala između San Dijega, San Franciska i Njujorka. Udala se za kompozitora i eksperimentalnog muzičara Pitera Gordona malo pre kraja njihove sedmogodišnje veze.[15] Kasnije je imala veze sa teoretičarkom, izdavačem i kritičarkom Silvere Lotringer, a zatim i sa filmskim stvaraocem i filmskim teoretičarem Piterom Volenom.[16] Godine 1996. Aker je napustila San Francisko i preselila se u London da živi sa piscem i muzičkim kritičarem Čarlsom Šarom Marejem.[3] Udavala se dva puta. Bila je otvoreno biseksualna.

Kasniji život i smrt[uredi | uredi izvor]

Aprila 1996. dijagnostikovan joj je rak dojke i ona je izabrala dvostruku mastektomiju. U januaru 1997. napisala je o svom gubitku vere u konvencionalnu medicinu u članku za Gardijan, „The Gift of Disease“.[17]

U članku objašnjava da je nakon neuspešne operacije, zbog koje se osećala fizički osakaćenom i emocionalno oslabljenom, odbacila pasivnost pacijenta u konvencionalnoj medicini i počela da traži savete nutricionista, akupunkturista, psihičkih iscelitelja i kineskih travara. Ona je smatrala privlačnom tvrdnju da umesto da bude predmet znanja, kao u zapadnoj medicini, pacijent postaje vidovnjak, tragač za mudrošću, da bolest postaje učitelj, a pacijent učenik. Nakon što je praktikovala nekoliko oblika alternativne medicine u Engleskoj i Sjedinjenim Američkim Državama, Aker je umro godinu i po dana kasnije, 30. novembra 1997. godine, u 50. godini, od komplikacija raka u klinici za alternativni rak u Tihuani, jedinoj ustanovi za alternativno lečenje koja prihvatio je sa uznapredovalom fazom raka.[3] Umrla je u onome što se zvalo "Soba 101", na šta je njen prijatelj Alan Mur rekao: "Ne postoji ništa što žena ne može da pretvori u književnu referencu." (Soba 101, u vrhuncu 1984 Džordža Orvela, ispostavlja se da je odaja za mučenje u kojoj Unutrašnja partija podvrgava svoje političke zatvorenike njihovim najgorim strahovima.)[18]

Književni pregled[uredi | uredi izvor]

Aker je bio povezan sa njujorškim pank pokretom kasnih 1970-ih i ranih 1980-ih. Pank estetika je uticala na njen književni stil. [19] Sedamdesetih godina prošlog veka, pre nego što je termin „postmodernizam“ postao popularan, Aker je počela da piše svoje knjige. Ove knjige sadrže karakteristike koje bi se na kraju smatrale postmodernističkim radom. [20] Njena kontroverzna dela u velikoj meri pozajmljuju eksperimentalne stilove Vilijama S. Barouza i Margerit Duras. Njene strategije pisanja povremeno su koristile forme pastiša i koristile su Barouzovu tehniku sečenja, uključujući isecanje i preklapanje pasusa i rečenica u pomalo nasumični remiks. Aker je definisao njeno pisanje kao postojeću evropsku tradiciju post nouveau romana.[21] U svojim tekstovima kombinuje biografske elemente, moć, seks i nasilje. Zaista, kritičari često upoređuju njene knjige sa pisanjem Žana Ženea. Kritičari su primetili veze sa Gertrudom Stajn i fotografkinjama Sindi Šerman i Šeri Levin. Akerovi romani takođe pokazuju fascinaciju i dug prema tetovažama.[22] Posvetila je Carstvo besmisla svom tatu majstoru.

Aker je objavila svoju prvu knjigu, Politika, 1972. Iako ova zbirka pesama i eseja nije izazvala veliku pažnju kritike i javnosti, ipak je uspostavila njenu reputaciju na njujorškoj pank sceni. Godine 1973. objavila je svoj prvi roman (pod pseudonimom Crna Tarantula), The Childlike Life of the Black Tarantula: Some Lives of Murderesses. Sledeće godine objavila je svoj drugi roman, I Dreamt I Was a Nymphomaniac: Imagining. Oba dela su ponovo štampana u Portretu oka.[23]

Godine 1979. privukla je šioru pažnju nakon što je osvojila Pushcart Prize za svoju kratku priču „Njujork 1979.“ Međutim, nije dobila kritičku pažnju sve do objavljivanja Velikih očekivanja 1982. godine. Otvaranje Velikih očekivanja je očigledno prepisivanje istoimenog dela Čarlsa Dikensa. Sadrži njenu uobičajenu temu, uključujući poluautobiografski prikaz samoubistva njene majke i prisvajanje nekoliko drugih tekstova, uključujući nasilni i seksualno eksplicitni „Eden Eden Eden“ Pjera Gijota Iste godine, Aker je objavio knjigu pod naslovom Hello, I'm Erica Jong.[21] Vukla je uticaje od niza poznatih pisaca. Ovi pisci su Čarls Dikens, Natanijel Hotorn, Džon Kits, Vilijam Fokner, T. S. Eliot, sestre Bronte, Markiz de Sad, Žorž Bataj i Artur Rembo.[24]

Akerova je napisala scenario za film Variety iz 1983. godine.[25] Aker je napisao tekst o fotografu Markusu Lederdejlu koji je objavljen 1983. u umetničkom katalogu za Molotovljevu galeriju u Beču.[26]

Godine 1984., Akerova prva britanska publikacija, roman Krv i creva u srednjoj školi, objavljena je ubrzo nakon objavljivanja u Grove Pressu u Njujorku.[27] Iste godine potpisala ju je Grove Press, jedan od legendarnih nezavisnih izdavača posvećenih kontroverznom i avangardnom pisanju; bila je jedan od poslednjih pisaca koje je Barni Roset preuzeo pre kraja svog mandata tamo. Većinu njenih radova objavili su, uključujući reizdanja važnih ranijih radova. Pisala je za nekoliko časopisa i antologija, uključujući časopise RE/Search, Angel Exhaust, monochrom te Rapid Eye. Kako se bližila kraju svog života, njen rad je bio bolje prihvaćen od strane konvencionalne štampe; na primer, Gardijan je objavio niz njenih eseja, intervjua i članaka, među kojima je bio i intervju sa Spice Girls.[2] In Memoriam to Identity skreće pažnju na popularne analize Remboovog života i Zvuka i besa, konstruišući ili otkrivajući društveni i književni identitet. Iako poznata u književnom svetu po stvaranju potpuno novog stila feminističke proze i po svojoj transgresivnoj fikciji, bila je i pank i feministička ikona zbog svojih posvećenih portreta subkultura, žena jake volje i nasilja.[21]

Između 1990. i 1993. objavila je još četiri knjige: In Memoriam to Identity (1990); Hannibal Lecter, My Father (1991); Portrait of an Eye: Three Novels (1992), takođe sastavljena od već objavljenih dela; i My Mother: Demonology (1992). Njen poslednji roman, Pussy, King of the Pirates, objavljen je 1996. godine,[28] koji su ona, Riko Bel i ostatak rok grupe Mekons takođe preradili u operetu, koju su izveli u Muzeju savremene umetnosti u Čikagu, 1997.[29]

Tokom 2007. Amandla Publishing je ponovo objavila Akerove članke koje je pisala za New Statesman od 1989. do 1991.[30] Grove Press je objavio dve neobjavljene rane novele u svesci Rip-Off Red, Girl Detective and The Burning Bombing of America, i zbirku izabranih dela, Essential Acker, koju su uredili Ejmi Šholder i Denis Kuper 2002.[31][32]

Tri toma njene publicistike objavljena su i reizdana posthumno. Godine 2002. Univerzitet u Njujorku je priredio Discipline and Anarchy, retrospektivnu izložbu njenih radova,[33] dok je 2008. londonski Institut za savremenu umetnost prikazao veče filmova pod uticajem Aker.[34]

Posthumna reputacija[uredi | uredi izvor]

Zbirku eseja o njenom radu pod naslovom Lust for Life: On the Writings of Kathy Acke, koju su uredili Karla Hrriman, Avital Ronel i Ami Šolder, objavio je Verso 2006. godine i uključuje eseje niza autora.[35] Godine 2009. objavljena je prva zbirka eseja koja se fokusira na akademsko proučavanje dela Akerove, Acker, Kathy Acker and Transnationalism. Semiotekst(e) je 2015. godine objavio I'm Very Into You, knjigu Akerove prepiske putem e-pošte sa teoretičarkom medija Makenzi Vork, koju je uredio Matias Vigener.[36] Njena lična biblioteka se nalazi u čitaonici Univerziteta u Kelnu u Nemačkoj, a radovi su podeljeni između biblioteke Fales Njujork i biblioteke retkih knjiga i rukopisa Rubenštajn na Univerzitetu Djuk. Ograničeni deo njenih snimljenih čitanja i diskusija o njenim delima postoji u arhivi posebnih kolekcija Univerziteta Kalifornije u San Dijegu.

Godine 2013. pokrenuta je nagrada Aker koja je dobila ime po Keti Aker. Dodeljuje se živim i preminulim članovima avangardne umetničke scene San Franciska ili Njujorka, a finansiraju je Alan Kaufman i Klejton Piterson.[37]

Američki pisac i umetnik Kris Kraus objavio je 2017. godine d After Kathy Acker: A Literary Biography, prvu dugu biografiju o životnim iskustvima i književnim strategijama Keti Aker.[10][38][16] Američki pisac Daglas A. Martin objavio je Acker, podužu knjigu o Akerovim uticajima i umetničkom putu.[39]

Britanska spisateljica Olivija Laing objavila je 2018. godine Crudo,roman koji se referiše na Akerova dela i život, a čiji je glavni lik žena po imenu Keti, koja boluje od dvostrukog raka dojke; ipak događaji u knjizi se dešavaju u periodu avgust–septembar 2017.[40] Godine 2019, Ejmi Šolder i Daglas A. Martin zajedno su uređivali Kathy Acker: The Last Interview and Other Conversations.[41] Kejt Zambreno je pisala o Keti Aker u svom eseju „Njujork Siti, leto 2013“ objavljenom u okviru zbirke Screen Tests (Harpers Collins, 2019). Esej je prvobitno objavljen u Icon koji je uređivala Ejmi Šholder (Feminist Press, 2014).

U periodu od 1. maja 2019. do 4. avgusta 2019. u Institutu za savremenu umetnost u Londonu održana je izložba I, I, I, I, I, I, I, Kathy Acker. Na izložbi su predstavljeni radovi više od 40 umetnika.[42] Godine 2020. Grove Press je izdao novo izdanje Portreta oka, sa uvodom Kejt Zambreno.

Bibliografija[uredi | uredi izvor]

Romani, priče[uredi | uredi izvor]

  • Politics (1972)
  • The Burning Bombing of America: The Destruction of the United States (pub. 2002, from manuscript 1972)
  • Rip-Off Red, Girl Detective (pub. 2002, from manuscript 1973)
  • Childlike Life of the Black Tarantula By the Black Tarantula (1973)
  • I Dreamt I Was a Nymphomaniac: Imagining (1974)
  • Haiti: A Trip to the Voodoo Doctor (Travelers Digest Issue 1, Volume 1, 1977; later published in Kathy Goes to Haiti)
  • Adult Life of Toulouse Lautrec (1978)
  • Florida (1978)
  • Kathy Goes to Haiti (1978)
  • The Seattle Book: For Randy and Heather (1980, with illustrations)
  • The Persian Poems by Janey Smith (Travelers Digest Issue 2, Volume 1, ed. Jeff Goldberg, 1980; poems from Blood and Guts in High School, with drawings by Robert Kushner, 1980)
  • N.Y.C. in 1979 (1981)
  • Hello, My Name Is Erica Jong (1982; also available in Blood and Guts in High School)
  • Translations of the Diaries of Laure the Schoolgirl (1983)
  • Implosion (1983; also available in My Death My Life by Pier Paolo Pasolini)
  • Great Expectations (1983)
  • Algeria : A Series of Invocations Because Nothing Else Works (1984)
  • My Death My Life by Pier Paolo Pasolini (1984)
  • Blood and Guts in High School (1984)
  • Don Quixote: Which Was a Dream (1986)
  • Lust: A Sailor's Slight Identity (1987, available in Hannibal Lecter, My Father)
  • Literal Madness: Three Novels (Reprinted 1987; contains Kathy Goes to Haiti, My Death My Life by Pier Paolo Pasolini, Florida)
  • Young Lust (1988; contains Kathy Goes to Haiti, The Adult Life of Toulouse Lautrec by Henri Toulouse Lautrec, and Florida)
  • Empire of the Senseless (1988)
  • In Memoriam to Identity (1990)
  • Hannibal Lecter, My Father (1991)
  • Portrait of an Eye (1992, includes early novels Childlike Life of the Black Tarantula By the Black Tarantula (1973); I Dreamt I Was a Nymphomaniac: Imagining (1974); Adult Life of Toulouse Lautrec (1978)
  • My Mother: Demonology (1994)
  • Pussycat Fever (with Diane Dimassa and Freddie Baer, illustrators, 1995)
  • Pussy, King of the Pirates (1996)
  • Portrait of an Eye: Three Novels (Reprinted 1998)
  • Eurydice in the Underworld (1998)
  • Essential Acker: The Selected Writings of Kathy Acker (2002)[43]
  • New York City in 1979 (2018, Penguin Modern)
  • Kathy Acker (1971–1975) (2019, Éditions Ismael, 656 pgs.), ed. Justin Gajoux and Claire Finch, critical edition of unpublished early writings from 1971 to 1975
  • The Golden Woman (poem, 1969–1970)
  • Section from DIARY (1–2, 1971)
  • Portraits (7, 1971)
  • Portraits and Visions (summer 1971)
  • Diary Warmcatfur (1, 1972)
  • Politics (1972, full text)
  • For H. (1972)
  • Revolutionary Diary of an Anarchist (1972)
  • Journal Black Cats Black Jewels (summer 1972)
  • Gold Songs for Jimi Hendrix (1972)
  • Breaking Up (summer 1972)
  • [Letter to Berndadette Mayer] (fall 1972)
  • Entrance into Dwelling in Paradise (poems, fall 1972)
  • [Exercises] (fall 1972)
  • Stripper Disintergration (2–3, 1973)
  • Section from Diary (3, 1973)
  • [Letter to Bernadette Mayer] (1973)
  • The Beginning of the Thesmophoriazusae (7–9, 1973)
  • Part I of Breaking Through Memories into Desire (11, 1973)
  • Part II [of Breaking Through Memories...] (1, 1974)
  • Conversations (1, 1974)
  • [Letters to Alan Sondheim] (2–3, 1974)
  • [Letter to Bernadette Mayer] (3/3/1974)

Poezija[uredi | uredi izvor]

Ovo nije celovita lista.

This symbol # indicates published in Kathy Acker (1971–1975) (2019, Éditions Ismael, 656 pgs.), ed. Justin Gajoux and Claire Finch, critical edition of unpublished early writings from 1971 to 1975

  • The Golden Woman (poem, 1969–1970) #
  • Journal Black Cats Black Jewels (summer 1972) #
  • Gold Songs for Jimi Hendrix (1972) #
  • Part I of Breaking Through Memories into Desire (11, 1973) #
  • Part II [of Breaking Through Memories...] (1, 1974) #
  • Baby don't give baby don't get (from the novel Florida)
  • Homage to Leroi Jones (poems, pub. 2015 by Lost and Found: The CUNY Poetics Documents Initiative, from manuscript 1972)

Discussion/reading of two poems from the novel Blood and Guts in High School

Pozorišna dela[uredi | uredi izvor]

  • Desire (Bomb 3, spring 1982)
  • Lulu Unchained (drama, 1985, first performed at ICA; available in the novel Don Quixote: Which Was a Dream)
  • The Birth of the Poet (drama, 1981; performed at the Brooklyn Academy of Music in 1985, directed by Richard Foreman; published in Eurydice in the Underworld; also in Wordplays 5: An Anthology of New American Drama, 1987)
  • Requiem (drama, 1997; published in Eurydice in the Underworld)

Scenario[uredi | uredi izvor]

  • Variety (1985)

Muzika[uredi | uredi izvor]

  • Pussy (1994, produced by CodeX; contains two sections, O and Ange and Pussy, King of the Pirates: Her Story)
  • The Stabbing Hand (1995) – spoken-word guest appearance on alternate mix of song by Oxbow, included on reissues of album Let Me Be a Woman[44]
  • Pussy, King of the Pirates (1997, Touch and Go Records) – Acker's operetta, performed and recorded by the Mekons with Kathy Acker
  • Redoing Childhood (2000) spoken-word recording, KRS 349.

Eseji i drugo[uredi | uredi izvor]

Ovo nije kompletna lista. Simbol ^^ oznčava dostupnost u kolekciji Keti Aker koja se nalazi na Djuk Univerzitetu. Simbol # označava da je esej uključen u kolekciju Bodies of Work: Essays (London: Serpent's Tail, 1997).

  • Notes on Writing from the Life of Baudelaire (1979^^)
  • New York City 1983 (from Marcus Leatherdale: His photographs – a book in a series on people and years, with Christian Michelides, published by Wien, Molotov, 1983)
  • Realism for the Cause of Future Revolution (from Art After Modernism: Rethinking Representation, 1984#)
  • Collette (1985#)
  • An Actual Institution of Art (1986^^)
  • Introduction to collection Young Lust (1988)
  • Introduction to Boxcar Bertha (1988#)
  • A Few Notes on Two of my Books (from Review of Contemporary Fiction, vol 9, no. 3, Fall 1989#)
  • Blue Valentine (1989^^)
  • Review of Scandal for Weiner (1989^^)
  • Low: Good and Evil in the Work of Nayland Blake (1990) A selection is available in the Kathy Acker collection Body of Works: Essays.
  • The World According to Peter Greenway (from The Village Voice, volume 35, April 17, 1990#)
  • In the Underworld (1990^^)
  • William Burroughs' Realism (1990)
  • From Counter-Culture to Culture, But Here's no Culture/Fuck Ecology and the Death of Communism/The Meaning of the 80s (1990^^)
  • New York City 25/12/89-31/12/89 at the Edge of the New (1990^^)
  • The Language of Sex The Sex of Language (1990)
  • Critical Languages (1990#)
  • Dead Doll Humility (1990).
  • The Meaning of the Eighties (from The Village Voice, volume 35, January 2, 1990#)
  • Bodybuilding (1991)
  • The War at Home: Bonfire of the Vanities by Brian de Palma (1991^^)
  • Red Wings: Concerning Richard Prince's "Spiritual America" (from Parkett, 1992#)
  • Against Ordinary Language: The Language of the Body (from The Last Sex: Feminism and Outlaw Bodies, 1993#)
  • Reading the Lack of the Body: The Writing of the Marquis de Sade (from The Divine Sade, 1994#)
  • After the End of the Art World (1994^^)
  • Statements on the Nature of Musical Comedy (1994^^)
  • Seeing Gender (from Critical Quarterly, 1995#)
  • Running through the World: On the Art of Kiki Smith (1995^^)
  • Mirror: Two Works of Art (1995^^)
  • Moving Into Wonder (An introduction to Time Capsule: A Concise Encyclopedia by Women Artists, 1995#)
  • Unidentified contribution to Dust: Essays (1995)
  • Writing, Identity, and Copyright in the Net Age (from MMLA, volume 28, number 1, Spring 1995#)
  • Samuel Delaney: Orpheus (1996^^)
  • On Delany the Magiian (Foreword to Trouble on Triton, 1996#)
  • The Future (1997#)
  • The Gift of the Disease (The Guardian, January 18, 1997)
  • Bruce Willis and Me (1997^^)
  • Bodies of Work: Essays (1997). Includes a preface. Any essay with symbol # indicates it is included in this collection.
  • Acker: Articles from The New Statesman 1989–1991 (2007, Amandla Publishing)
  • Russian Constructivism (from Blasted Allegories) (date unknown#)
  • Notes on a title page of Herman Melville's White Jacket (Undated)
  • Some American Cities (from Marxism Today) (date unknown#)
  • Postmoderism (undated #)
  • About Robert Mapplethorpe (undated^^)
  • Allen Ginsberg: A Personal Portrait (undated^^)
  • A Bunch of Propositions about the Hernandez Brothers (undated^^)
  • On Twin Peaks (undated^^)
  • Women who have Big Muscles (undated^^)
  • The End of Poetry (undated^^)
  • Eugenie De Franval (undated^^)
  • Fabre's Work or Opera (undated^^)
  • Unidentified essay, part of the Iain Sinclair inventory.

Interviews and conversations[uredi | uredi izvor]

Necelovita lista:

  • Interview with Barry Alpert (Mitali Restaurant, pub. in Only Paper Today, March 30, 1976) Published in The Last Interview.
  • "Kathy Acker by Mark Margill" (pub. in BOMB Magazine, July 1, 1983)
  • Informal Interview (with R.J. Ellish, Carolyn Bird, Dawn Curwen, Ian Mancor, Val Ogden, and Charles Patrick, April 23, 1986) Published in The Last Interview.
  • Kathy Acker at the ICA (Part of the Anthony Rolland Collection of Films and Art, Writers in Conversation, 1986)
  • A Conversation with Kathy Acker (with Ellen G. Friedman, Gramercy Park Hotel, NYC, 1 February 1988) Pub. in Review of Contemporary Fiction 9, No. 3 (Fall 1989): 12–22.
  • Conversations with Dean Kulpers (Gramercy Park Hotel Bar, NYC, July 2, 1988). Published in The Last Interview.
  • Devoured by Myths: An Interview with Sylvere Lotringer (New York, Oct 1989 – May 1990, published in Hannibal Lecter My Father) The unexpurgated transcript was published in The Last Interview.
  • "An interview with Kathy Acker" (with Larry McCaffery, pub. in Mississippi Review 20, Nos. 1–2 (1991): 83–97).
  • The On Our Backs Interview: Kathy Acker (with Lisa Palac, May/June 1991). Published in The Last Interview.
  • Kathy Acker Interviewed by Rebecca Deaton (pub. in Textual Practice 6, No. 2 (Summer 1992): 271–82.
  • Body Building (with Laurence A. Rikels, pub. in Artforum, February 1994). Published in The Last Interview.
  • Can't: Walk and chew gum (with Ricahrd Kadrey, from Covert Culture series, pub. in Hotwired online, 13 September 1995)
  • Kathy Acker (in conversation with Beth Jackson, pub. in eyeline, Autumn/Winter 1996). Published in The Last Interview.
  • Strange Gaze interview with Anton Corbijn (1996, source unknown, available at Duke University's collection of Kathy Acker's papers)
  • All Girls Together: Kathy Acker Interviews the Spice Girls (pub. The Guardian, 1997) Published in The Last Interview.
  • The Last Interview (with Kesia Boddy, 1997) Published in The Last Interview.
  • Candle in the Wind (interviewed by Ruben Reyes, Phsycus Room, Issue 3, Summer 1998)
  • Kathy Acker (with Andrea Juno and V. Vale, pub. in Angry Women (RE/Search, 1991: June Books, 1999). Published in The Last Interview.
  • Pussy and the Art of Motor Cycle Maintenance or how to be a pirate on-line and channel your energies so as to remember your dreams... (interviewed by Rosie X, date/magazine unknown)
  • interview with Karl Schieder (July 25, 1991, The Naropa Institute, Boulder, Colorado, pub. in ilato.org, pub date unknown)
  • A Conversation with Kathy Acker (interviewed by Benjamin Bratton (Speed), pub. in Apparatus and Memory, date unknown)
  • Kathy Acker interviews William S. Burroughs (date unknown)

Prepiska[uredi | uredi izvor]

Nekompletna lista:

  • Spread Open, with artist Paul Buck. Incorporates correspondence between Kathy Acker and Buck from early 80s. Published in 2005 by Dis Voir.
  • I'm Very Into You. A book of Acker's email correspondence with media theorist McKenzie Wark, edited by Matias Viegener, her executor and head of the Kathy Acker Literary Trust. Pub. in 2015, by Semiotext(e).

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Kathy Acker in the U.S., Public Records Index, 1950–1993, Volume 1”. search.ancestrylibrary.com. 
  2. ^ a b v „Guide to the Kathy Acker Notebooks, 1968–1974”. Fales Library and Special Collections. New York University. Pristupljeno 12. 8. 2017. 
  3. ^ a b v Kraus, Chris (11. 8. 2017). „'Cancer Became My Whole Brain': Kathy Acker's Final Year”. The New Yorker. 
  4. ^ Turner, Jenny (19. 10. 2017), „Literary Friction”, London Review of Books, 39 (20): 9—14 
  5. ^ „Kathy Acker | American author”. Encyclopedia Britannica (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2019-04-30. 
  6. ^ „Kathy Acker, Novelist and Performance Artist, 53”. The New York Times. 3. 12. 1997. Pristupljeno 5. 8. 2017. 
  7. ^ Turner, Jenny (18. 10. 2017). „Literary Friction”. London Review of Books. 39 (20). Pristupljeno 2019-09-07. 
  8. ^ Stratton, Jon (2008). Jewish Identity in Western Pop Culture: The Holocaust and Trauma Through Modernity. New York City: Palgrave Macmillan. str. 97. ISBN 978-1349372614. 
  9. ^ Kraus, Chris (2017). After Kathy Acker. Cambridge: MIT Press. ISBN 9781635900064. Pristupljeno 6. 2. 2018. 
  10. ^ a b Laing, Olivia (31. 8. 2017). „After Kathy Acker by Chris Kraus review – sex, art and a life of myths”. theguardian.com. 
  11. ^ „Kathy Acker: Critical Essays”. eNotes.com. 
  12. ^ „The Killers”. San Francisco State University. Pristupljeno 2019-09-07. 
  13. ^ a b „Kathy Acker's Art of Identity Theft”. The New Yorker (na jeziku: engleski). 2022-11-28. Pristupljeno 2022-11-28. 
  14. ^ „Littoral Madness” (PDF). MayDay Rooms. Arhivirano iz originala (PDF) 2020-06-27. g. Pristupljeno 2020-07-26. 
  15. ^ Wynne-Jones, Ros (13. 9. 1997). „Interview: Kathy Acker: Written on the Body”. The Independent. Pristupljeno 12. 8. 2017. 
  16. ^ a b „After Kathy Acker: the life and death of a taboo-breaking punk writer”. Newstatesman.com. 28. 8. 2017. Pristupljeno 12. 1. 2018. 
  17. ^ Kathy Acker (18. 1. 1997). „The gift of disease”. Pristupljeno 27. 9. 2017. 
  18. ^ Crispin, Jessa (oktobar 2006). „An interview with Neil Gaiman”. bookslut.com. Bookslut. Arhivirano iz originala 6. 8. 2017. g. Pristupljeno 4. 8. 2017. 
  19. ^ Kraus, Chris (2017). After Kathy Acker. Cambridge: MIT Press. ISBN 9781635900064. Pristupljeno 12. 8. 2017. 
  20. ^ McCaffery, Larry, and Kathy Acker.
  21. ^ a b v Kraus, Chris (2017). After Kathy Acker. Cambridge: MIT Press. ISBN 9781635900064. Pristupljeno 12. 1. 2018. 
  22. ^ Staff (oktobar 1996). „Brief in English: Kathy Acker in Helsinki”. Ylioppilaslehti (student magazine). Helsinki, Finland: University of Helsinki. 
  23. ^ Acker, Kathy (1997). Portrait of an Eye: Three Novels. New York: Grove Press. ISBN 0802135439. Pristupljeno 12. 1. 2018. 
  24. ^ Hawkins, Susan E. "All in the Family: Kathy Acker's 'Blood and Guts in High School.'" Contemporary Literature, volume 45, number 4, 2004, pages 637–58, jstor.org/stable/3593544
  25. ^ Stevenson, Jack (31. 10. 2010). „Haunted Cinema: Movie Theatres of the Dead”. Bright Lights Film Journal. 70. Arhivirano iz originala 19. 1. 2013. g. 
  26. ^ Acker, Kathy; Leatherdale, Marcus (1983). Marcus Leatherdale: His photographs – a book in a series on people and years. Vienna, Austria: Molotov. ISBN 9783950370317. OCLC 719286533. 
  27. ^ Kraus, Chris (9. 11. 2017). „Kathy Acker's Blood And Guts in High School”. The Paris Review. 
  28. ^ „Fiction Book Review: Pussy, King of the Pirates”. www.publishersweekly.com. Pristupljeno 2020-01-15. 
  29. ^ Helbig, Jack (18. 9. 1997). „Pussy, King of the Pirates”. Chicago Reader. Pristupljeno 2020-05-13. 
  30. ^ „Amandla Publishing: Kathy Acker”. Amandla. Pristupljeno 12. 10. 2017. 
  31. ^ Acker, Kathy (2002). Rip-Off Red, Girl Detective and The Burning Bombing of America. New York: Grove Press. ISBN 0802139205. Pristupljeno 12. 1. 2018. 
  32. ^ Acker, Kathy (2002). Essential Acker. New York: Grove Press. ISBN 0802139213. Pristupljeno 12. 1. 2018. 
  33. ^ „Press release – Discipline and Anarchy: The Works of Kathy Acker”. NYU News (student newspaper). New York University. 31. 10. 2002. Arhivirano iz originala 1. 3. 2010. g. 
  34. ^ Stevens, Andrew (28. 12. 2007). „Looking back at Kathy Acker”. The Guardian. London, UK. 
  35. ^ Scholder, Amy (2006). Lust For Life: On the Writings of Kathy Acker. New York: Verso. ISBN 184467066X. Pristupljeno 12. 1. 2018. 
  36. ^ Crawford, Ashley. „Kathy Acker & McKenzie Wark review: Their emails are fascinating and ghoulish”. The Sydney Morning Herald. Pristupljeno 4. 8. 2017. 
  37. ^ „Honoring L.E.S. avant-garde with first annual Acker Awards | The Villager Newspaper”. thevillager.com. 30. 5. 2013. Pristupljeno 2018-11-09. 
  38. ^ Cooke, Rachel (4. 9. 2017). „After Kathy Acker: A Biography by Chris Kraus review – baffling life study”. Theguardian.com. 
  39. ^ Rooney, Kathleen (27. 4. 2018). „Three Literary Critics Who Engage With Their Subjects, Unconventionally”. The New York Times. Arhivirano iz originala 2022-01-03. g. Pristupljeno 6. 3. 2021. 
  40. ^ „Crudo”. olivialaing.co.uk. Arhivirano iz originala 17. 01. 2021. g. Pristupljeno 2018-12-19. 
  41. ^ „Obituary Spirit: On "Kathy Acker: The Last Interview"”. Blog.lareviewofbooks.org. 12. 3. 2019. Pristupljeno 5. 9. 2020. 
  42. ^ „I, I, I, I, I, I, I, Kathy Acker”. Institute of Contemporary Arts. Pristupljeno 2021-02-25. 
  43. ^ „Archived copy”. Amazon. Arhivirano iz originala 30. 4. 2019. g. Pristupljeno 9. 5. 2019. 
  44. ^ Wenner, Niko (mart 2009). „About "Acker Sound/Read All Over" (blog)”. myspace.com/nikowenner/blog. Myspace. Arhivirano iz originala 2012-11-30. g. 

Dodatna literatura[uredi | uredi izvor]

  • "no one can find little girls any more: Kathy Acker in Australia" (1997). Documentary film by Jonathan and Felicity Dawson. Griffith University, 90 minutes. Footage from this film is included in Who's Afraid of Kathy Acker? A documentary by Barbara Caspar
  • Devouring Institutions: The Life Work of Kathy Acker, ed. Michael Hardin (Hyperbole/San Diego State University Press: 2004). DEVOURING INSTITUTIONS
  • Lust for Life: On the Writings of Kathy Acker, ed. Carla Harryman, Avital Ronell, and Amy Scholder (Verso, 2006)
  • Kathy Acker and Transnationalism, ed. Polina Mackay and Kathryn Nicol (Cambridge Scholars, 2009)
  • I'm Very into You: Correspondence 1995—1996, by Kathy Acker and McKenzie Wark, edited by Matias Viegener (Semiotext(e), 2017)
  • After Kathy Acker: A Literary Biography, by Chris Kraus (Semiotext(e), 2017)
  • Pérez, Rolando. "What is Don Quijote/Don Quixote And…And…And the Disjunctive Synthesis of Cervantes and Kathy Acker", Cervantes ilimitado: cuatrocientos años del Quijote. Ed. Nuria Morgado. ALDEEU, 2016. pages 75–100.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Кети_Акер&oldid=27355817”