Pređi na sadržaj

Milisav Lukić

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
milisav lukić
Lični podaci
Datum rođenja(1922-04-23)23. april 1922. (102 god.)
Mesto rođenjaDonja Gorevnica, kod Čačka, Kraljevina Jugoslavija Kraljevina SHS
Profesijadruštveno-politički radnik
Delovanje
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska armija
1941—1945.
Činpukovnik u rezervi
Republički sekretar
za unutrašnje poslove SR Srbije
Period1963—1965.
PrethodnikVladan Bojanić
NaslednikŽivotije Srba Savić
Odlikovanja
Orden za hrabrost Partizanska spomenica 1941.

Milisav Misa Lukić (Donja Gorevnica, kod Čačka, 23. april 1922), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije. U periodu od 1963. do 1965. godine obavljao je funkciju Republičkog sekretara za unutrašnje poslove SR Srbije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 23. aprila 1922. godine u Donjoj Gorevnici, kod Čačka. Nakon završene osnovne škole, pohađao je Čačansku gimnaziju. Kao učenika gimnazije zatekli su ga Aprilski rat i okupacija Kraljevine Jugoslavije. Učesnik je Narodnooslobodilačke borbe od jula 1941. godine, kada se pridružuje Narodnooslobodilačkom pokretu (NOP) u čačanskom kraju i stupa u Čačanski partizanski odred. Bio je borac Druge proleterske udarne brigade od njenog osnivanja marta 1942. godine i sa njom prolazi sve borbe, učestvuje tokom Četvrte i Pete neprijateljske ofanzive, a u toku rata je dva puta ranjen. Obavljao je razne političke dužnosti u brigadi, a godine 1944. poslat je sa Visa u Sovjetski Savez, gde ostaje do kraja rata.[1]

Po oslobođenju Jugoslavije, 1945. godine, prelazi na rad u organe bezbednosti. Najpre se nalazio na mestu pomoćnika načelnika Odeljenja za zaštitu naroda (OZN) za Grad Beograd, Veljka Mićunovića. Sa 30 godina je unapređen u čin pukovnika, i jedan je od, u tom trenutku, najmlađih oficira sa tim činom.[1] Nakon prevođenja u rezervu, do 1966. godine obavlja visoke dužnosti u republičkim i saveznim organima unutrašnjih poslova. Od 1963. do 1965. nalazio se na mestu Republičkog sekretara za unutrašnje poslove SR Srbije, a od 1965. do 1966. obavljao je funkciju zamenika Saveznog sekretara za unutrašnje poslove SFRJ, Milana Miškovića. Na tom mestu zatekla su ga dešavanja koja će društveno-političku kulminaciju dostići na Brionima jula 1966. godine, na Četvrtom plenumu Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije, kada su Aleksandar Ranković i Svetislav Stefanović Ćeća smenjeni sa svih dotadašnjih funkcija zbog zloupotreba položaja u Upravi državne bezbednosti (UDB).[2]

U periodu nakon Brionskog plenuma, protiv Milisava Lukića, Životija Srbe Savića i Vojina Lukića povedena je istraga. Savić i Vojin Lukić, koji su označeni kao „rankovićevci“ i kao takvi na Šestom plenumu Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije, septembra 1966. godine, smenjeni sa svih funkcija, isključeni iz Partije, uhapšeni su i internirani u istražni zatvor u Sarajevskoj ulici. Ubrzo potom su abolirani od strane Savezne skupštine SFRJ, pušteni na slobodu i oslobođeni krivične odgovornosti. S druge strane, Milisava Lukića, koji je priznao zloupotrebe u Upravi državne bezbednosti, zaobišle su krivične i partijske kazne i postavljen je na mesto viceguvernera Narodne banke Jugoslavije (NBJ), odakle 1986. godine odlazi u penziju.[1]

U periodu od 1966. do 1982. godine nalazio se na mestu člana Saveznog odbora SUBNOR-a Jugoslavije, a potom je dugo godina bio predsednik i član Republičkog odbora SUBNOR-a Srbije.[3][4][5][6]

U februaru 2015. godine, Lukiću je uz još 15 laureata, u ambasadi Rusije u Beogradu uručena medalja povodom 70 godina od pobede u Velikom Otadžbinskom ratu 1941—1945. godine[7], da bi u septembru 2020. godine, Ukazom predsednika Rusije Vladimira Putina, dobio odlikovanje za 75 godina od pobede u Velikom Otadžbinskom ratu 1941—1945. godine, koje mu je u njegovom stanu uručio vojni ataše ambasade Ruske Federacije u Republici Srbiji, general-major Aleksandar Vinčenko.[1][8][9]

Godine 1982. objavio je knjigu „Ratni dnevnik 1941—1945“.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su Orden za hrabrost i dr. Imao je čin pukovnika JNA u rezervi.

Vidite još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g Milisavu Lukiću uručeno odlikovanje Putina („Ozon Pres”, 1. oktobar 2020)
  2. ^ Rankovića ‘odradili’ neki drugi ‘dečki’, oni iz KOS-a, Sarajeva… („Dnevno”, 23. oktobar 2016)
  3. ^ Trinaesta skupština SUBNOR-a Srbije, održana u Beogradu 26. juna 1997. godine („SUBNOR Srbije”, 1. jun 2018)
  4. ^ Druga izborna skupština Saveza udruženja boraca NOR-a SR Jugoslavije, održan 30. septembra 1997. godine u Beogradu („SUBNOR Srbije”, 1. jun 2018)
  5. ^ Pedeset sedma godišnjica borbe na Kadinjači („Užice na Internetu”, 3. decembar 1998)
  6. ^ Izborna skupština („SUBNOR Srbije”, 28. jun 2013)
  7. ^ Putin nagradio borce NOB (2): Čekali medalje od svojih, a dobili od Rusa („Vesti onlajn”, 22. februar 2015)
  8. ^ Putinova medalja za Milisava Misu Lukića („Radio televizija Srbije”, 30. septembar 2020)
  9. ^ Putin odlikovao Milisava Lukića, nosioca Partizanske spomenice („Srbin Info”, 30. septembar 2020)

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Milisav Lukić Misa Ratni dnevnik 1941—1945. „Narodna knjiga“, Beograd, 1982. godina
  • Selim Numić Dobra zemljo, lažu. „Filip Višnjić“, Beograd, 1989. godina
  • Zoran Sekulić Pad i ćutnja Aleksandra Rankovića. „Dositej“, Beograd, 1989. godina
  • Vojin Lukić Brionski plenum: obračun sa Aleksandrom Rankovićem — sećanja i saznanja. „Stručna knjiga“, Beograd, 1990. godina
  • Svetko Kovač, Bojan Dimitrijević, Irena Popović Grigorov Slučaj Ranković: iz arhiva KOS-a. Medija centar „Odbrana“, Beograd, 2015. godina
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Милисав_Лукић&oldid=27677850”