Đorđe S. Kojić
Đorđe S. Kojić | |
|---|---|
| Datum rođenja | 3. novembar 1860. |
| Mesto rođenja | Zakuta kod Kraljeva, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 18. decembar 1945. (85 god.) |
| Mesto smrti | Zakuta, FNR Jugoslavija |
| Zanimanje | Učitelj i publicista |
| Nagrade | Orden Svetog Save IV reda, Orden Svetog Save V reda |
Đorđe S. Kojić (Zakuta kod Kraljeva, 3. novembar 1860 — Zakuta, 18. decembar 1945) bio je srpski učitelj i publicista.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Đorđe Kojić je rođen 3. novembra 1860. godine u selu Zakuta kod Kraljeva, od oca Stevana i majke Ranđije. Rođen je u zemljoradničkoj porodici. U Zakuti je završio osnovnu školu, u Kragujevcu nižu gimnaziju, a u Beogradu Učiteljsku školu 1882. godine. Još dok je pohađao Učiteljsku školu pristupio je Narodnoj radikalnoj stranci. Kao član ove stranke, često je zbog svojih političkih ubeđenja bio premeštan sa službom. Bio je učitelj u Mokroj (1882-1884), Beloj Palanci (1885), Natalincima (1886), Zakuti (1887), Ćupriji (1888), Beogradu (1889-1893), Kladovu (1894-1896), Smederevu (1897-1899), Kragujevcu (1900-1903). Ponovo je sa službom bio vraćen u Beograd 1904. godine i kao učitelj radio je u prestonici do 1925. godine. Iste godine je bio penzionisan kao referent Ministarstva prosvete.[1][2][3]
Bio je jedan od osnivača Učiteljskog društva, član njegove prave i urednik njegovog časopisa Učitelj. Pored Učiteljskog udruženja, bio je jedan od osnivača i Učiteljske zadruge. Pokrenuo je i uređivao listove Porodica (1892) i Svetlost (1892-1893). Pokrenuo je i kragujevački list Prosveta, a bio je i jedan od njegovih suvlasnika. Objavljivao je prikaze, članke i prevode sa ruskog jezika na teme iz pedagogije, psihologije i metodike. Pisao je o uređenju osnovnih škola, predavanja iz istorije, srpskog jezika i književnosti, poučne članke, priče i pesme iz narodne i umetničke književnosti. Pisao je i za decu. Sarađivao je sa časopisima: Učitelj, Predavač, Dnevni list, Prosvetni glanik, Prosveta, Opozicija, Ženski svet, Mala Srbadija, Srpska škola, Naša narodna škola, Novi vaspitač, Đački napredak, Školski glasnik, Nsarodna prosveta, Jugoslovenske narodne novine. Napisao je i nekoliko udžbenika za osnovne škole. Sa S. Stanišićem uredio je Spomenicu dvadesetpetogodišnjice života i rada Učiteljskog udruženja Kraljevine Srbije (1906).[1][2][3]
Bio je oženjen Vukosavom Kojić (devojačko Rakić), koja je bila učiteljica. par je imao sinove Vladislava, koji je postao diplomata, Mihajla, koji je postao inženjer i Branislava, koji je postao arhitekta. Osim sinova, imali su i kćer Anđeliju.[1]
Za svoj prosvetni i književni rad odlikovan je Ordenima Svetog Save IV i V stepena.[2]
Kojić je preminuo 18. decembra 1945. godine u svojoj rodnoj Zakuti.[1]
Dela[uredi | uredi izvor]
- Oslobodioci Srbije, sv. 2, Beograd 1911.
- Zdravac, poučna knjiga za mladež, Beograd 1921.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Srpski biografski rečnik. Knj.5, Kv-Mao. Novi Sad: Matica srpska. 2011. str. 163. ISBN 978-86-7946-085-1.
- ^ a b v Šijački, Dušan, ur. (1925). Pašić : ilustrovani radikalni almanah : građa za pedesetogodišnju istoriju Narodne radikalne stranke i političku istoriju Srbije. Knj. 2 (PDF). Beograd. str. 79.
- ^ a b „Proslava učitelja g. Đorđa Kojića”. Politika. 5. 11. 1932. Pristupljeno 1. 12. 2023.
