Đuro Bakrač
| đuro bakrač | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Đuro Bakrač | ||||||||||
| Lični podaci | ||||||||||
| Datum rođenja | 3. mart 1915. | |||||||||
| Mesto rođenja | Luščani, kod Petrinje, Austrougarska | |||||||||
| Datum smrti | 22. jun 1996. (81 god.) | |||||||||
| Mesto smrti | Zagreb, Hrvatska | |||||||||
| Profesija | zemljoradnik | |||||||||
| Delovanje | ||||||||||
| Član KPJ od | 2. avgusta 1941. | |||||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941 — 1964. | |||||||||
| Čin | general-major | |||||||||
| Heroj | ||||||||||
| Narodni heroj od | 27. novembra 1953. | |||||||||
| Odlikovanja |
| |||||||||
Đuro Bakrač (Luščani, kod Petrinje, 3. mart 1915 — Zagreb, 22. jun 1996), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-major JNA i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 3. marta 1915. godine u selu Luščani kod Petrinje. Potiče iz siromašne seljačke petnaesteročlane porodice. Osnovnu školu završio je u Bačugi. Kako nije imao materijalnih uslova da se dalje školuje, bavio se zemljoradnjom sve do 1937. godine, kada odlazi na odsluženje vojnog roka u Banju Luku.
Već prvih dana okupacije i uspostave Nezavisne Države Hrvatske, Bakrač je doživeo strašan ustaški teror nad srpskim narodom svog kraja. Zato su se on i grupa ljudi sklonili u obližnje šume. Dana 12. jula 1941. godine, sa 250 suseljana, naoružanih vilama, sekirama, kuburama i ponekom lovačkom puškom, Đuro je odbio ustaše od svog sela Luščana, koji su tamo došli da ubijaju i uništavaju. Nakon ove akcije, priključio se partizanskoj grupi narodnog heroja Vasilja Gaćeše i učestvovao 23. jula 1941. u prvoj akciji banijskih partizana na ustaško-žandarmerijsku stanicu u Banskom Grabovcu. Posebno se istakao upadom u zgradu opštine tako da je sekirom razbio prozor, zarobio neprijateljskog stražara i izneo 8 pušaka sa 200 metaka.
Zbog pokazane hrabrosti i snalažljivosti u svim dotadašnjim akcijama, 2. avgusta 1941. godine postao je član Komunističke partije Jugoslavije.
18. januara 1942. godine, Bakrač se istakao na čelu konjičkog voda u uništavanju ustaško-domobranske posade od 120 dobro naoružanih vojnika u Obljaju. Zatim je postavio zasedu satniji domobrana u vidu potkove, tako da niko od boraca nije mogao da se povuče, niti je neprijatelj mogao da prođe. Rezultat akcije bio je zaplenjen puškomitraljez i nekoliko pušaka s opremom. Sa svojim Četvrtim bataljonom Bakrač se istakao u nizu bitaka, a posebno u borbi protiv domobrana za oslobođenje Bačuge. Kao zamenik komandanta Sedme brigade Sedme banijske udarne divizije vodio je žestoke bitke kod Petrinje, Cazina, Bužima, Ripačkog klanca, Oštrelja i Drvara, sve do Bosanskog Grahova.
Po naređenju Vrhovnog štaba NOVJ, Bakrač se vratio iz Bosanske krajine u Baniju, sa zadatkom da rukovodi Banijskim partizanskim odredom i da u odsustvu divizije stvori novu partizansku brigadu. On i odred su uništili domobransko-ustašku posadu u Sinju, gde je zarobljeno 156 domobrana i ustaša s većom količinom oružja i razne ratne opreme. U Bačugi je sam upao u domobranske rovove, posluživši se varkom, i prisilio neprijatelja na predaju.
Već nakon dva meseca u borbi s odredom, Bakrač je postao komandant novostvorene Treće banijske brigade, sastavljene od omladine ne starije od 18 godina. U ulozi komandanta brigade, na čelu jednog bataljona, on je u grčevitoj odbrani od domobrana u snažnom jurišu zauzeo utvrđenje Bučicu i zarobio bateriju topova.
Kako je glavni problem banijskim partizanima bila snažna ustaško-domobransko-žandarmerijska posada u selu Gora, na putu između Gline i Petrinje, Bakrač je, 24. avgusta 1943. na čelu Prvog bataljona, razbio neprijateljsku žičanu ogradu što su sledili njegovi borci, i tako savladao neprijatelja u utvrđenoj crkvi.
Dana 9. septembra iste godine, njegova jedinica uništila je dobro čuvano ustaško utvrđenje na Baniji, Zrin (utvrđene kuće, škola, popov stan i crkva). Malo koji od 180 ustaša koljača uspeo je da izbegne zasluženu kaznu. Dana 30. septembra, Bakrač je vodio teške borbe protiv 500 ustaša i domobrana na železničkom Globorničkom mostu kod Gornjih Dubrava na pruzi Zagreb - Rijeka, Zagreb - Split. Već 2. oktobra uništio je gvozdenu grdosiju mosta, koja se stropoštala u duboki kanjon reke Globornice, zarobivši 116 neprijateljskih vojnika s oružjem i opremom.
U borbi kod sela Vukmanića kod Karlovca, 28. oktobra 1943, Bakrač je bio teško ranjen. Nakon ozdravljenja, ponovo se uključio u akcije sa svojom brigadom, ali i drugi put biva teško ranjen u borbi kod Rečice. Otpremljen je u partizansku bolnicu Debelo brdo, u Šamarici gde je pretrpeo dve teške operacije. Prebolevši ozledu, vratio se u brigadu, te je do kraja rata vršio dužnost komandanta banijskog partizanskog područja, a pred samo oslobođenje Bakrač je postao pomoćnik načelnika štaba Četvrtog korpusa NOVJ.
Posle oslobođenja bio je komandant karlovačkog područja, komandant graničnog odseka, komandant divizije Korpusa narodne odbrane Jugoslavije, načelnik granične divizije za Jugoslaviju, komandant granične brigade sve do 1964. godine, kada je penzionisan u činu general-majora JNA.[1]
Nakon toga je živeo u Zagrebu i stalno je bio aktivan u radu društveno-političkih organizacija.
Umro je 22. juna 1996. godine u Zagrebu. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoj.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više visokih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Narodni heroji 1982, str. 58.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
Narodni heroji iz Banije i Siska | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni na teritoriji Banije i u Sisku, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
|  | |
