Južna Srbija je u periodu od 1918. do 1922. godine bila geopolitički naziv za specifično administrativno područje koje je u okvirima novostvorene Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca obuhvatalo 16 okruga u oblastima oslobođenim tokom Balkanskih ratova (1912-1913). Obuhvatala je Rašku, Kosovo, Metohiju i Vardarsku Srbiju, odnosno Vardarsku Makedoniju. Nije imala posebnu pokrajinsku administraciju, već je u pravnom sistemu tretirana kao posebno administrativno područje koje se po svojim društvenim specifičnostima razlikovalo od susedne Severne Srbije, sa kojom je zajedno činila pokrajinu Srbiju.[1]
Ustav i svi zakoni ranije Kraljevine Srbije stupili su na snagu u Južnoj Srbiji ukazom regenta Aleksandra 30. juna 1919. godine. Tako je ovaj prostor, koji je oslobođen 1912. i 1913. godine, izjednačen u pravnom pogledu sa starim oblastima Kraljevine Srbije tek šest godina nakon prisajedinjenja. Južna Srbija se sastojala od 16 okruga. Od toga je 12 bilo predviđeno predlogom Zakona o prisajedinjenju Stare Srbije Kraljevini Srbiji iz 1913. godine, a pripojena su još i 4 okruga koja su nakon oslobođenja bila u sastavu Kraljevine Crne Gore (Pljevaljski, Bjelopoljski, Beranski i Metohijski okrug).
Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca
Podela Makedonije 1913.
Okruzi (županije) Kraljevine SHS nakon utvrđivanja spoljnih granica 1920. godine
