Ljiljana Bakić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ljiljana Bakić
Lični podaci
Datum rođenja(1939{{month}}{{{day}}})1939.
Mesto rođenjaBeograd, Kraljevina Jugoslavija
Datum smrti9. jul 2022.(2022-07-09) (82/83 god.)
Mesto smrtiBeograd, Srbija

Ljiljana Bakić (Beograd, 1939 — Beograd, 9. jul 2022[1]) bila je srpski arhitekta. Samostalno, ali takođe zajedno sa svojim suprugom Dragoljubom Bakićem, projektovala je mnogobrojne objekte u Beogradu, drugim gradovima Srbije i inostranstvu.[2]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Ljiljana je rođena je 1939. godine.[3] Sa radom na polju arhitekture počela je 1962. godine i zaslužna je za realizaciju građevina kao što su: Hala Pionir, stambena naselja u Beogradu: Nova Galenika u Zemunu i Višnjička Banja, Zavod za rehabilitaciju nespecifičnih plućnih oboljenja u Soko Banji.[2]

Godine 2012. objavila je knjigu 'Anatomija B&B arhitekture' – obimno izdanje u kome se osvrće na svoju i Dragoljubovu bogatu karijeru. Za razliku od drugih arhitektonskih izdanja, ova knjiga, pored monografije dela autorskog tima Bakić&Bakić, predstavlja i detaljan pregled analiza svih elemenata koji su uticali na njihove karijere u njihovu arhitekturu. Društveni i ekonomski uslovi u SFRJ, turbulentne godine raspada zemlje, ali i kontakti i putovanja – svi su uticali na specifičan autorski izraz Ljiljane i Dragoljuba Bakića. [2]

U ovom delu prikazana je bogata arhivska građa koja podrazumeva fotografije i crteže objekata uz detaljna objašnjenja koncepta i ideje, već i svih aspekata realizacije objekata, problema i poteškoća, ali i uspeha koji su doživljavali kao projektanti. Knjiga pored toga sadrži i stručne tekstove i članke, porodične fotografije, lične i profesionalne prepiske, svedočenja i sećanja o kolegama, profesorima, mentorima, investitorima.[2]

Ljiljana se u svom delu osvrće i na godine pauziranja svog rada kao arhitekte. Nakon povratka iz Kuvajta, gde je Dragoljub radio za Energoprojekt, a ona za lokalni arhitektonski biro Said Breik & Marwan Kalo Consulting Engineers, Ljiljana je rodila dve ćerke. Usklađivanje privatnog i poslovnog života postalo je teško, jer je tempo rada u Energoprojektu bio takav da je zahtevao veliko odricanje, dug boravak u kancelariji, a nekad i čitave noći rada. Česti su bili službeni putevi na gradilišta u inostranstvu. [2]

Arhitekturi se vratila radeći uz supruga u preduzeću Energoprojekt - Arhitektura i Urbanizam. Pozvana je da pomogne oko jednog konkursa i nakon uspešnog rada na tome, dobila je stalan posao.[2]

Danas se Ljiljana ne bavi aktivno projektovanjem, ali se i dalje bavi arhitekturom i gradom. Najviše je, kako kaže, brine nedostatak vizije i ideja, te nebriga za našu izgrađenu sredinu.[2]

Projekti[uredi | uredi izvor]

Mnoge reprezentativne građevine proizvod su njenog samostalnog, ali i zajedničkog rada sa suprugom. Njihovo svakako najpoznatije delo jeste Hala Aleksandar Nikolić, poznatija kao Hala Pionir, a uz nju i Ledena dvorana Pionir. Pored toga što predstavljaju jedne od omiljenih destinacija Beograđana, ova dva objekta su i arhitektonske ikone post-modernističkog Beograda 70-ih i 80-ih godina dvadesetog veka. Konkurs za idejno rešenje kompleksa i objekta hale Pionir raspisan je 1972. godine sa rokom od svega 9 dana. U Energoprojektu, Bakićima je poveren ovaj zadatak. Predvideli su da kompleks obuhvata multifunkcionalnu sportsku halu, plivalište i velodrom. Prva faza - multifunkcionalna dvorana, morala je da bude završena i otvorena do juna 1973. godine. i početka Evropskog bokserskog šampionata. Glavni projekat razvijali su paralelno sa izgradnjom objekta brzim tempom. Iako je hala Pionir bila predviđena i za hokej, vremenom u tu svrhu nije korišćena, a 1977. odlučeno je da u sklopu kompleksa bude izgrađena posebna dvorana za led. U odnosu na halu, ledena dvorana je jednostavnije i svedenije forme, koja uspostavlja zanimljiv odnos sa terenom u nagibu i postojećom halom.[2]

Ljiljana Bakić samostalno je projektovala Zavod za rehabilitaciju nespecifičnih plućnih oboljenja u Soko Banji 1974-1975. Na ovom objektu primenila je sopstvene ideje o psihološkom i sociološkom uticaju i aspektu arhitekture. Vodeći računa o potrebama pacijenata Zavoda, ali i utičući na njihovo ponašanje tokom boravka u objektu, oblikovala je, i spolja i iznutra, primeren i uspeo objekat. [2]

Stambena naselja u Beogradu: Nova Galenika u Zemunu i Višnjička banja, za koju su im kao inspiracija poslužila naselja 'planinskog' karaktera, brdovite lokacije i boravak u Finskoj, stvorila je u okviru kreativnog tima Bakić&Bakić. Bakići su urbanistički projektovali kompleks koji je sadržao i kolektivno i individualno stanovanje i prateće centralne funkcije, školu, dva obdaništa i prateću infrastrukturu. Naselje je izvedeno u dve faze, gde je drugu fazu stambenih objekata Ljiljana samostalno projektovala.[2]

Nagrade i priznanja[uredi | uredi izvor]

Arhitekturu i iskustvo bračnog para Bakić značajno su obeležili boravci i rad u inostranstvu: u Finskoj, Kuvajtu, Zimbabveu. I u Srbiji i u inostranstvu dobitnici su velikog broja nagrada i priznanja. Hala i Ledena dvorana Pionir mere svoj uspeh pre svega zadovoljstvom svojih korisnika. Oba projekta su nagrađena nagradama Salona arhitekture 1974. i 1978. godine.[2]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „PROJEKTOVALA "PIONIR", NASELJE NOVA GALENIKA...Preminula arhitektkinja LJiljana Bakić (83), žena koja je zadužila prestonicu”. Novosti. 9. 7. 2022. Pristupljeno 9. 7. 2022. 
  2. ^ a b v g d đ e ž z i j Zindović, Milena (septembar 2013. godine). „Ljiljana Bakić: Arhitektura koja pomera granice – Žene u arhitekturi”. www.zua.rs (na jeziku: srpski). Pristupljeno 07. 03. 2018.  Proverite vrednost paramet(a)ra za datum: |date= (pomoć)
  3. ^ „[Project Rastko] THE HISTORY OF SERBIAN CULTURE - Ivica Mladjenovic: Modern Serbian architecture”. rastko.rs. Pristupljeno 07. 03. 2018. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Љиљана_Бакић&oldid=26652414”