Aleksandar Dabić
| Aleksandar Dabić | |
|---|---|
 Aleksandar Leka Dabić sa suprugom Lepom i sinovima Miloradom i Nemanjom, 1938. godine | |
| Lični podaci | |
| Nadimak | Leka |
| Datum rođenja | 1901. |
| Mesto rođenja | Lugavčina kod Smedereva, Srbija |
| Datum smrti | oktobar 1944. |
| Mesto smrti | okolina Čačka, Demokratska Federativna Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1941—1945. |
| Vojska |  Jugoslovenska vojska Jugoslovenska vojska u otadžbini |
| Čin | poručnik |
| Jedinica | Smederevski korpus - Gorski štab 74 |
Aleksandar Leka Dabić (Lugavčina, 1901 – Čačak, oktobar 1944) je bio srpski mašinovođa i rezervni intendantski poručnik Jugoslovenske vojske, koji je u Drugom svetskom ratu bio na dužnosti komandanta Štabnog (pratećeg) bataljona Smederevskog korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1901. godine u smederevskom selu Lugavčina, kao sin Ilije Dabića i potomak jedne od najstarijih seoskih porodica. Leka Dabić je sa suprugom Lepom imao dva sina - Milorada i Nemanju.
Drugi svetski rat je dočekao kao železničar i rezervni intendantski poručnik Jugoslovenske vojske. Radio je kao četnički ilegalac na železnici do leta 1941. godine. U više navrata je zaustavljao nemačke kompozicije sa hranom i istu davao partizanima.[1] Kada je namerno izazvao diverziju i prevrtanje kompozicije sa lokomotivom i nekoliko vagona na relaciji Saraorci-Lugavčina, nakon čega odlazi u ilegali.
Uhapšen je u avgustu 1941. godine i sa grupom železničara upućen na streljanje u Jajince, ali je uspeo da pobegne i pridruži se četnicima. Čitav rat je proveo na dužnosti komandanta Štabnog (pratećeg) bataljona Smederevskog korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini. U rodnoj Lugavčini je održavao veze sa pripadnicima partizanskog pokreta tokom čitavog rata, kako bi sprečio da dođe do međusobnih sukoba.
Prilikom odstupanja JVuO prema Bosni, oktobra 1944. godine, njegova grupa se sukobila sa Ruskim zaštitnim korpusom kod Čačka. Teško ranjenog Dabića, zarobili su pripadnici Ruskog zaštitnog korpusa i živog spalili u senu.[2]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Petrović, Dragoljub (2014). Hronika Lugavčine. Smederevo: Mesna zajednica Lugavčina. str. 80—81. ISBN 978-86-91-78530-7.
- ^ Dević, Nemanja (2015). Smederevski kraj u Drugom svetskom ratu. Beograd: Institut za savremenu istoriju. str. 339. ISBN 978-86-7403-200-8.
