Anglosaksonski anali
Anglosaksonski anali ili Anglosaksonske hronike je konvencionalni naziv za grupu tekstova zajedničkog porekla koji žanrovski stoje između anala i hronika, a pokrivaju vreme od rimskog osvajanja Britanije do 1154. godine.
Delo[uredi | uredi izvor]
Pisanje Anglosaksonskih anala započeto je u vreme kralja Alfreda Velikog na osnovu tekstova Prospera Tirona, Bede Venerabilisa, anala Mersije i Veseksa i usmenog predanja. Sastavljanje ovih anala deo je Alfredove kulturne obnove Veseksa krajem 9. veka. Jezgro anala sa opisima događaja do 891. godine na anglosaksonskom jeziku nastalo je u jednom manastiru, a potom su kopije rukopisa razaslate i u druge. Ove kopije su kasnije poslužile kao osnova za prerade osnovnog teksta i nastavke do polovine 12. veka. Anglosaksonske hronike su važan izvor za istoriju Britanskih ostrva.
Sačuvano je ukupno devet rukopisa koji su dobili oznake po slovima abecede. Najstariji rukopis je "A" (Parkerova hronika) čiji je prvi deo (do 900.) nastao u Vinčesteru, a drugi deo (do 924.) u Kenterberiju. Čuva se u kembridžskom koledžu Corpus Christi. To je, po svemu sudeći, matični rukopis anala.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- Narativni izvori za istoriju Evrope - Miloš Antonović, Utopija, Beograd 2007. godina, pp. 132–134
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
