Andrea Pirlo

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Andrea Pirlo
Pirlo 2016.
Lični podaci
Puno ime Andrea Pirlo[1]
Datum rođenja (1979-05-19)19. maj 1979. (45 god.)[1]
Mjesto rođenja Flero, Italija
Državljanstvo Italija
Visina 1,77 m[2]
Pozicija vezni
Seniorska karijera
Godine Klub Nast. (Gol)
1994—1998
1998—2001
1999—2000
2001
2001—2011
2011—2015
2015—2017		 Breša
Inter
→ Ređina
→ Breša
Milan
Juventus
Njujork Siti		 47
22
29
10
284
119
60		 (6)
(0)
(6)
(0)
(32)
(16)
(1)
Ukupno 570 (61)
Reprezentativna karijera
1994
1995
1995
1995—1997
1998—2002
2002—2004
2002—2015		 Italija do 15
Italija do 16
Italija do 17
Italija do 18
Italija do 21
Italija (olimp.)
Italija		 3
6
4
18
37
9
116		 (0)
(2)
(0)
(7)
(15)
(1)
(13)
Trenerska karijera
2020—2021
2022—2023
2023—		 Juventus
Fatih Karagumruk
Sampdorija
Nagrade
Fudbal
Olimpijske igre
Bronzana medalja — treće mesto Atina 2004. Italija
Svjetsko prvenstvo
Zlatna medalja — prvo mesto Njemačka 2006. Italija
Evropsko prvenstvo
Srebrna medalja — drugo mesto Poljska/Ukrajina 2012. Italija
Kup konfederacija
Bronzana medalja — treće mesto Brazil 2013. Italija

Andrea Pirlo (ital. Andrea Pirlo; Flero, 19. maj 1979) je bivši italijanski fudbaler, a sadašnji fudbalski trener i član je Reda zaslužnih Italije — OMRI.[3][4] Trenutno je trener Sampdorije. Obično je igrao na pozicijama na sredini terena, kao plejmejker, i u klubovima i u reprezentaciji. Označen je od strane mnogih kao jedan od najboljih igrača ikada na toj poziciji, zbog vizije, kontrole lopte, tehnike, kreativnosti i sposobnosti da uputi pravi pas, kao i zbog toga što je bio specijalista za izvođenje slobodnih udaraca.[5][6][7]

Karijeru je počeo kao ofanzivni vezni u Breši, kojoj je pomogao da osvoji titulu u Seriji B i samim tim izbori plasman u Seriju A 1997. Prešao je u Inter 1998, ali nije uspijevao da se izbori za minutažu i poslat je na pozajmicu 1999. Uprkos dobrim partijama u Ređini i ponovo u Breši, ipak nije uspio da se izbori za startnih 11 u Interu i prodat je Milanu. Trener Milana — Karlo Ančeloti, odlučio je da mu promijeni poziciju i transformiše ga u plejmejkera, koji će orkestrirati timskim napadom. Na novoj poziciji, Pirlo je ubrzo postao jedan od najboljih veznih fudbalera na svijetu i osvojio je veliki broj trofeja, uključujući dvije Lige šampiona, dva UEFA superkupa, dvije titule Serije A, Svjetsko klupsko prvenstvo, Superkup Italije i Kup Italije.[7] Nakon prelaska u Juventus 2011, osvojio je Seriju A još četiri puta, kao i dva Superkupa i Kupa Italije. Nakon što je igrao u Italiji preko 20 sezona, prešao je u američki Njujork Siti 2015, gdje je ostao tri godine i pomogao klubu da se plasira u plej of 2016 . i 2017. Nakon 23 sezone, završio je karijeru na kraju sezone 2017.[8]

Na međunarodnom nivou, Pirlo je fudbaler sa najviše nastupa u reprezentaciji Italije, sa 116 nastupa između 2000. i 2015. Nastupao je za selekcije Italije do 15, 18 i 21 godinu. Kao kapiten, vodio je reprezentaciju do 21 godine do titule na Evropskom prvenstvu 2000, gdje je bio najbolji strijelac i dobio je nagradu Zlatni igrač. Za seniorsku reprezentaciju debitovao je u septembru 2002. i bio je kapiten reprezentacije na Olimpijskim igrama 2004. Kasnije, bio je jedan od glavnih igrača u osvajanju Svjetskog prvenstva 2006, na kojem je dobio nagradu za igrača utakmice tri puta, više nego bilo koji drugi igrač i izabran je u idealni tim prvenstva. Na Evropskom prvenstvu 2012, predvodio je Italiju do finala, takođe osvojivši nagradu za igrača utakmice tri puta, što je, zajedno sa Andresom Inijestom, najviše na prvenstvu, gdje je takođe izabran u idealni tim. Nastupao je i na Evropskim prvenstvima 2004 i 2008, Svjetskim prvenstvima 2010 i 2014 i na Kupu konfederacija 2009 i 2013, na kojem je izabran u idealni tim, nakon što je Italija završila na trećem mjestu.

U izboru za najboljeg plejmejkera na svijetu, koji sprovodi Međunarodna federacija za fudbalsku istoriju i statistiku, našao se na trećem mjestu 2006, drugom 2007, četvrtom 2012. i trećem 2013. i 2015.[9] U izboru za najboljeg fudbalera Evrope, našao se na četvrtom mjestu 2012[10] i sedmom 2015.[11] Našao se na sedmom mjestu u izboru za FIFA fudbalera godine 2007, petom u izboru za Zlatnu loptu 2007. i sedmom u izboru 2012. Izabran je u idealnih 11 za 2006 godinu, od strane FIFpro i u UEFA tim godine 2012.[12] Proglašen je za fudbalera godine Serije A 2012, 2013 i 2014, a takođe se našao u timu godine Serije A u istim sezonama.[13] Nakon što je pomogao Juventusu da dođe do finala Lige šampiona 2014/15, izabran je u idealni tim Lige šampiona te sezone. Godine 2012, proglašen je za osmog najboljeg fudbalera na svijetu, po izboru Gardijana.[14] Godine 2013, Bloomberg ga je uvrstio na peto mjesto najboljih fudbalera u Evropi.[15] Godine 2015, Frans fudbal ga je svrstao u top 10 najboljih fudbalera na svijetu, koji su iznad 36 godina.[16]

Klupska karijera[uredi | uredi izvor]

1994—2001: Početak karijere[uredi | uredi izvor]

Pirlo je rođen u Flerou, provinciji Breše.[17] Karijeru je počeo u mladom timu Flero,[18] nakon čega je prešao u Voluntas,[19] a kasnije je prešao u omladinski tim Breše 1994, gdje je uglavnom igrao odmah iza napadača.[20] Godine 1995, sa 16 godina, debitovao je u Seriji A; u igru ga je ubacio tadašnji trener Breše — Mirčea Lučesku.[21][22][23] Naredne sezone, nije bio u prvom timu, a sa mladim timom osvojio je Torneo di Vjaređio.[21] U sezoni 1996/97, pomogao je klubu da osvoji titulu u Seriji B i izbori plasman u Seriju A.[24] Prvi gol u Seriji A postigao je 19. oktobra 1997, u pobjedi 4:0 protiv Vičence.[25]

Zahvaljujući dobrim partijama u dresu Breše, Pirla je primjetio trener Intera, Lučesku, koji je potpisao ugovor sa njim. Nije uspio da se izbori za konstantnost u prvom timu, u sezoni koju je Inter završio na osmom mjestu.[26] Za sezonu 1999/00, prešao je u Ređinu na pozajmicu, zajedno sa Robertom Baroniom i Mohamedom Kalonom.[27] Nakon impresivne sezone u Ređini,[27] vratio se u Inter, ali ponovo nije uspio da se ustali u prvom timu, odigravši samo četiri utakmice u ligi.[26] Drugi dio sezone 2000/01, proveo je u bivšem klubu, Breši, gdje je igrao zajedno sa idolom iz djetinjstva — Robertom Bađom.[28][29][30] Pošto je Bađo igrao na poziciji ofanzivnog veznog, trener Breše — Karlo Macone, premjestio je Pirla na poziciji plejmejkera umjesto ofanzivnog veznog, postavši tako prvi trener koji ga je koristio na poziciji plejmejkera.[28][31] Uprkos tome što su se mučili na početku te sezone,[32] Breša je završila na sedmom mjestu, uz plasman u četvrtfinale Kupa i kvalifikovala se za Intertoto kup 2001.[33] Bitan trenutak za Pirla u sezoni bio je duboki pas kojim je Bađo izjednačio protiv Juventusa na stadionu Dele Alpi, 1. aprila 2001.[34][35]

Milan[uredi | uredi izvor]

2001—2004: Domaći i evropski uspjesi[uredi | uredi izvor]

Nakon tri sezone u Interu, Pirlo je prešao u redove gradskog rivala — Milana, za 33 milijarde italijanskih lira, 17.043.078 evra,[36] 30. juna 2001, poslednjeg dana prelaznog roka.[37] Transfer je djelimično finansiran od strane pokreta Dražena Binčića, a suma nije objavljena. U istom prelaznom roku, Inter i Milan su zamijenili Kristijana Brokija (25  milijardi lira;[38](12.9  miliona evra) za Andreasa Guljelminpjetra (nepoznata cijena; 8.537  miliona evra zarada)[39] i Matea Boganija za Paola Đinestru. Dogovori su okarakterisani od strane medija, da se vrše radi stvaranja lažnog profita, naduvavanjem vrijednosti igrača u tim zamjenama. Razmjena u koju su bili uključeni Đinestri i Bogani, donijela je i Interu i Milanu po oko 3,5 miliona evra profita, što se uglavnom manifestuje kroz prava registracije igrača.[40][41]

U Milanu, pod trenerom Karlom Ančelotijem, Pirlo se razvio u igrača svjetske klase i jednog od najboljih plejmejkera na svijetu, ostvarivši razne uspjehe u domaćim i evropskim takmičenjima tokom perioda provedenog u klubu. Pirlo se kasnije osvrnuo na period proveden sa Ančelotijem, izjavivši: „promijenio mi je karijeru, stavivši me ispred odbrane. Dijelimo neke nezaboravne trenutke. Imali smo sjajnu prošlost zajedno“.[42] Nakon što je Macone prvi odlučio da pomjeri Pirla na poziciju dubokog plejmejkera, ispred odbrane, tokom perioda provedenog u Breši sezonu ranije,[43] trener Milana — Fatih Terim i najviše njegov nasljednik — Karlo Ančeloti, dodatno su razvili Pirla na toj poziciji u Milanu.[31] U Ančelotijevim formacijama, 4–3–1–2 i 4–3–2–1, Pirlo je igrao na poziciji dubokog plejmejkera ispred odbrane,[44] što mu je dozvolilo da igra zajedno sa drugim kreativnim ofanzivnim veznim igračima, kao što su Rivaldo, Rui Kosta i Kaka, nadoknađujući prazninu koja je nastala odlaskom legende Milana — Demetriom Albertinijem. Postao je nezamjenjivi dio sredine terena, koju je činio zajedno sa Đenarom Gatuzom, Masimom Ambrozinijem i Klarensom Sedorfom. Dobio je nadimak metronom, zbog načina na koji je uspostavljao ritam tima.[7][45][46][47]

Za Milan je debitovao 20. septembra 2001, u pobjedi 2:0 protiv Bate Borisova, u Kupu UEFA, nakon što je u igru ušao umjesto Masima Donatija.[48] Tokom prve sezone u klubu, pomogao je Milanu da završi na četvrtom mjestu u Seriji A i obezbijedi plasman u kvalifikacije za Ligu šampiona za sezonu 2002/03, kao i da se plasira u polufinale Kupa UEFA 2001/02, što je najbolji rezultat kluba u tom takmičenju. Na dan 30. marta 2002, postigao je prvi gol za Milan, u pobjedi 3:1 protiv Parme, iz slobodnog udarca.[49]

Milan proslavlja osvajanje Lige šampiona 2002/03, nakon pobjede 3:2 na penale protiv Juventusa.

U Seriji A 2002/03, bio je najbolji u četiri kategorije: ukupno pasova (2.589), posjedu lopte (123 sata i 39 minuta), uspješnih lopti (661) i uspješnih pasova (2.093); imao je prosjek od skoro 90 pasova po utakmici. Tokom sezone, njegove druge u klubu, postigao je devet golova u Seriji A, što mu je bio najbolji učinak u dotadašnjoj karijeri, dok je Milan završio na trećem mjestu, osvojivši Kup pobjedom nad Romom u finalu,[50] kao i Ligu šampiona 2002/03, gdje je u finalu pobijedio Juventus 3:2 nakon produžetaka, nakon što je bilo 0:0 u regularnom dijelu.[51][52] Naredne sezone, Pirlo je sa Milanom osvojio Superkup Evrope, pobjedom nad Portom,[53] dok su u Superkupu izgubili na penale od Juventusa! Pirlo je postigao gol iz penala u produžecima za 1:1, a zatim i u penal seriji.[54] Na Svjetskom klupskom prvenstvu, Milan je još jednom izgubio nakon izvođenja jedanaesteraca, od Boke juniors; Pirlo je asistirao kod gola za 1:0, ali je promašio penal u penal seriji.[55][56][57] U sezoni 2003/04, osvojio je sa Milanom Seriju A prvi put,[58] nakon što je na početku te sezone osvojio Superkup Italije pobjedom nad Laciom.[59]

2004—2006: Slabiji rezultati[uredi | uredi izvor]

U sezoni 2004/05, Milan je završio na drugom mjestu u Seriji A, iza Juventusa. U Ligi šampiona 2004/05, našao se na drugom mjestu po broju asistencija, sa četiri asistencije,[60] pomogavši Milanu da stigne do finala.[61] U finalu, Milan je igrao protiv Liverpula, 25. maja 2005; Pirlo je asistirao Paolu Maldiniju kod vodećeg gola, u 50 sekundi utakmice, dok je kombinovao sa Kakom kod gola Ernana Krespa za vođstvo od 3:0 na poluvremenu. Ipak, u drugom poluvremenu, Liverpul je stigao do 3:3, igrali su se produžeci i penali i Milan je izgubio u penal seriji, gdje je Pirlu Jirži Dudek odbranio penal.[62][63] Pirlo je kasnije u autobiografiji napisao da mu je taj poraz od Liverpula bio najgori trenutak u karijeri i da je razmišljao o završetku karijere nakon tog meča.[64]

Naredne sezone, Milan je još jednom završio na drugom mjestu u Seriji A, iza Juventusa, prije nego što mu je oduzeto 30 bodova zbog umiješanosti u namještanje utakmica, u aferi poznatoj kao kalčopoli, zbog koje je Juventus izbačen u Seriju B. Iste sezone, Milan je stigao do polufinala Lige šampiona, gdje je poražen od Barselone u dvomeču,[65] dok je stigao do četvrtfinala Kupa Italije. U izboru za Zlatnu loptu 2006, Pirlo se našao na devetom mjestu, dok je Zlatnu loptu osvojio njegov saigrač iz reprezentacije — Fabio Kanavaro.[66] Izabran je u idealnih 11 za 2006. godinu, u izboru FIFPro.[12]

2006—2009: Druga titula Lige šampiona[uredi | uredi izvor]

Andrea je demonstrirao sav svoj talenat i vrijednost. Kada smo igrali zajedno, sve je počinjalo od njega. Uvijek je imao sjajan dar da vizualizuje i predvidi igru prije svih ostalih. Njegova vizija, ono što može da uradi sa loptom i šta je sposoban da stvori, čini ga istinskom superzvijezdom. Andrea ima nešto što ne viđate često.

— Roberto Bađo o Pirlu 2007.[29]
Pirlo u dresu Milana 2008.

Pirlo je odigrao najviše minuta za Milan u sezoni 2006/07, sa odigranih 2.782 minuta na 52 utakmice. Sa Milanom, osvojio je Ligu šampiona po drugi put, sedmi put za klub, dok je u Seriji A pomogao timu da završi na četvrtom mjestu i plasira se u kvalifikacije za Ligu šampiona za narednu sezonu. U Kupu Italije, Milan je eliminisan u polufinalu. U revanš utakmici polufinala Lige šampiona 2006/07, asistirao je kod gola Sedorfa, u pobjedi 3:0 protiv Mančester junajteda, kojom je obezbijeđen plasman u finale, nakon što je u prvoj utakmici Mančester pobijedio 3:2 na Old Trafordu.[67] U finalu u Atini, asistirao je Filipu Inzagiju za vodeći gol, iz slobodnog udarca,[68] pomogavši Milanu da pobijedi Liverpul 2:1, revanširavši se za poraz na penale u Istanbulu.[69][70] U sezoni 2007/08, osvojio je sa Milanom Superkup Evrope, pobjedom 3:1 protiv Sevilje, uz asistenciju kod drugog gola,[71] a proglašen je za igrača utakmice.[72] Takođe, pomogao je klubu da osvoji Svjetsko klupsko prvenstvo po prvi put u istoriji, pobjedom 4:2 protiv Boke juniors u finalu, uz asistenciju Alesandru Nesti za 2:1.[73] U oktobru 2007, nominovan je za Zlatnu loptu, FIFA fudbalera godine, kao i za najboljeg plejmejkera u izboru međunarodne federacije za fudbalsku istoriju i statistiku; sve tri nagrade osvojio je njegov saigrač — Kaka, dok se Pirlo našao na petom mjestu u izboru za Zlatnu loptu, sedmom u izboru za FIFA fudbalera godine i drugom i izboru za najboljeg plejmejkera.[74][75][76] Uprkos dobrom početku, Milan je doživio pad forme u drugom dijelu sezone i završio je na petom mjestu u Seriji A, ne uspijevši da se kvalifikuje u Ligu šampiona;[77] dok je takođe ispao u osmini finala Lige šampiona 2007/08, od Arsenala[78] i u osmini finala Kupa Italije, od Katanije.[79] U sezoni 2008/09, Milan je završio Seriju A na drugom mjestu, iza Intera,[80] dok je u Kupu UEFA ispao u šestaestini finala,[78] kao i u osmini finala Kupa Italije.[81]

2009—2011: Drugi Skudeto[uredi | uredi izvor]

Nakon što su Kaka i trener Ančeloti napustili Milan na ljeto 2009,[80] Čelsi je ponudio 12 miliona evra i Klaudija Pizara za Pirla. Milan je odbio ponudu, dok su mediji izvijestili da je Pirlo podnio zahtjev za transfer, ističući da su fudbaleri Milana loše podnijeli odlazak Kake.[82] Na dan 5. avgusta, vlasnik kluba — Silvio Berluskoni, odlučio je da ne proda Pirla, za kojeg je rekao da je prezadovoljan i da želi da završi karijeru u Milanu.[83] Na dan 21. oktobra 2009, postigao je gol iz slobodnog udarca sa 30 metara, u pobjedi 3:2 protiv Real Madrida u okviru grupne faze Lige šampiona 2009/10.[84] ali je Milan ispao u osmini finala od Mančester junajteda.[85] Sezonu u Seriji A, Milan je završio na trećem mjestu, dok je u Kupu Italije eliminisan u četvrtfinalu, pod novim trenerom — Leonardom.[86]

Pirlo (lijevo), sprema se da izvede slobodan udarac na utakmici protiv Real Madrida u Ligi šampiona 2010/11.

U sezoni 2010/11, Milan je dominirao Serijom A. Na dan 25. septembra 2010, Pirlo je uputio dugi pas iznad odbrane, pronašavši Zlatana Ibrahimovića, koji je postigao jedini gol u pobjedi 1:0 protiv Đenove.[87] Na dan 2. oktobra, postigao je gol sa 36 metara, u pobjedi 1:0 protiv Parme, što je bila prva pobjeda Milana na gostovanju te sezone.[88] Na dan 14. maja 2011, Pirlo je odigrao poslednju utakmicu u dresu Milana; ušao je sa klupe umjesto Ambrozinija, u pobjedi 4:1 protiv Kaljarija i Milan je osvojio Seriju A.[89] Četiri dana kasnije, potvrdio je da će napustiti Milan na kraju sezone, nakon odluke kluba da mu ne ponudi produžetak ugovora.[90] U poslednjoj sezoni u Milanu, nastupio je na samo 17 utakmica u Seriji A, pod trenerom Masilimilijanom Alegrijem, upisavši samo jedan gol i tri asistencije, osvojivši Seriju A po drugi put. U Ligi šampiona, Milan je ispao u osmini finala, dok je u Kupu Italije ispao u polufinalu.[91]

Ukupno u dresu Milana, odigrao je 401 utakmicu i postigao 41 gol.[92] Sa klubom, osvojio je dva puta Seriju A, kao i dva puta Ligu šampiona: 2003 i 2007, i finale 2005. Takođe, osvojio je Kup Italije 2003, Superkup Italije 2004, Superkup Evrope 2003 i 2007, kao i Svjetsko klupsko prvenstvo 2007. Igrao je ključnu ulogu i u sezonama i 2004/05 i 2005/06, kada je Milan završio na drugom mjestu u Seriji A, uz poraze u finalu Superkupa Italije 2003 i Svjetskog klupskog prvenstva 2003, oba na penale.[7]

Juventus[uredi | uredi izvor]

Kada mi je Andrea rekao da će preći kod nas, prva stvar koju sam pomislio bila je „Bog postoji“. Fudbaler njegovog kalibra i sposobnosti, da ne pominjemo da je bio besplatan, mislim da je to bio potpis vijeka!

— Đanluiđi Bufon o prelasku Pirla u Juventus 2011.[93]

2011/12.[uredi | uredi izvor]

Pirlo u dresu Juventusa u utakmici protiv Šahtar Donjecka, u decembru 2012.

Nakon odlaska iz Milana 2011, Pirlo je potpisao ugovor sa Juventusom do 2014.[94] Za Juventus je debitovao u porazu 2:1 u prijateljskoj utakmici protiv Sportinga. Prvu takmičarsku utakmicu odigrao je u prvom kolu Serije A za sezonu 2011/12, u kojem je Juventus kući pobijedio Parmu 4:1; upisao je dvije asistencije, za Stefana Lihtšajnera i Klaudija Markizija, koji je tako postigao prvi gol za Juventus na domaćem stadionu; Pirlo je takođe napravio 110 pasova na utakmici.[95][96][97][98] Antonio Konte ga je upario sa mlađim veznim igračima — Markiziom i Arturom Vidalom, u formaciji sa tri vezna igrača, što je omogućilo Pirlu da funkcioniše kreativno kao duboki plejmejker, dok su ga Markizio i Vidal podržavali defanzivno.[95][99] Prvi gol za Juventus postigao je iz slobodnog udarca, u pobjedi 3:1 protiv Katanije, 18. februara 2012, zahvaljujući čemu se Juventus vratio na prvo mjesto Serije A, ispred Milana.[100] Na dan 18. marta, postigao je gol u pobjedi 5:0 protiv Fjorentine, a gol je posvjetio Fabrisu Muambi, koji je doživio akutni zastoj srca, tokom kojeg mu srce nije kucalo 78 minuta, tokom utakmice FA kupa, između njegovog Boltona i Totenhema, koja se igrala ranije tokom istog dana.[101]

Sezonu je završio osvajanjem Serije A, nakon što je pomogao Juventusu da osigura titulu pobjedom 2:0 protiv Kaljarija.[102] Upisao je najviše asistencija u Seriji A te sezone, sa 13,[103] a takođe je postigao i tri gola.[95] Kreirao je preko 100 šansi za gol i uputio je 2.643 pasa, sa 87% uspješnosti, uputivši 500 pasova više nego bilo koji drugi igrač u ligi. Jedini fudbaler na svijetu koji je imao više pasova te sezone, bio je Čavi.[95][104] Zbog performansi te sezone i zbog toga što je igrao ključnu ulogu u osvajanju titule u Seriji A, prve za Juventus nakon devet godina, našao se u idealnom timu sezone Serije A, zajedno sa Vidalom.[105] U Kupu Italije, Juventus je poražen u finalu od Napolija 2:0, golovima Edisona Kavanija i Mareka Hamšika.[106] Nakon što je predvodio Juventus do titule u Seriji A, osvajanja Superkupa Italije i plasmana u finale Kupa, kao i plasman u finale Evropskog prvenstva 2012 sa Italijom, nominovan je za najboljeg igrača u Evropi po izboru UEFA, u kojem se našao na četvrtom mjestu.[10] Takođe, našao se u timu godine po izboru UEFE i po izboru Evropskih sportskih medija (ESM).[107][108]

2012/13.[uredi | uredi izvor]

Sezonu 2012/13, počeo je u Superkupu Italije, koji je igran u Pekingu, 11. avgusta 2012. godine; Juventus je pobijedio Napoli 4:2 nakon produžetaka.[109] U prvom kolu Serije A, postigao je gol iz slobodnog udarca u pobjedi 2:0 protiv Parme. Gol je prouzrokovao mnogo kontroverzi, jer su fudbaleri Parme tvrdili da lopta nije prešla gol liniju, a ponovljeni snimak nije mogao da utvrdi.[110] U drugom kolu, u pobjedi 4:1 protiv Udinezea, izborio je penal koji je Vidal pogodio za vođstvo, a zatim je asistirao Sebastijanu Đovinku kod četvrtog gola.[111] Na dan 29. septembra, Pirlo je postigao vodeći gol, iz slobodnog udarca, u pobjedi 4:1 protiv Rome.[112] Zajedno sa Bufonom, bio je nominovan za Zlatnu loptu.[113] U grupnoj fazi Lige šampiona 2012/13, upisao je tri asistencije, dok je Juventus grupnu fazu završio bez poraza i plasirao se u osminu finala prvi put nakon sezone 2008/09.[114] Izabran je za fudbalera godine u Seriji A, kao i za najboljeg veznog igrača sezone, osvojivši i nagradu Gverin d’Oro, koju dodjeljuje časopis Gverin, za najboljeg igrača Serije A. Takođe, izabran je u idealni tim Serije A za tu sezonu.[13] Osvojio je i nagradu Palone azuro, koja se dodjeljuje igraču godine u reprezentaciji Italije,[115] dok se našao na četvrtom mjestu u izboru za najboljeg plejmejkera godine[116] i sedmom u izboru za Zlatnu loptu.[117] Juventus je odbranio titulu u Seriji A te sezone, ali je eliminisan od Bajern Minhena u četvrtfinalu Lige šampiona 2012/13 i u polufinalu Kupa Italije od Lacija; oba tima koja su eliminisala Juventus — osvojila su ta takmičenja.[118][119]

2013/14.[uredi | uredi izvor]

Sezonu 2013/14, počeo je u Superkupu Italije, u kojem je Juventus pobijedio Lacio 4:0 na stadionu Olimpiko. Pirlo je učestvovao u akciji kod vodećeg gola Pola Pogbe, u 23 minutu.[120] Bio je jedini italijanski fudbaler nominovan za Zlatnu loptu, a takođe je bio nominovan i za idealni tim godine 2013. po izboru FIFPro.[121] Na dan 1. decembra, doživio je povredu ligamenata koljena, zbog koje je morao da pauzira više od mjesec dana.[122] Na dan 12. januara 2014, potpisao je novi ugovor sa Juventusom, do 2016.[123] Na dan 27. januara, proglašen je za fudbalera godine u Seriji A za 2014. godinu, što je bio drugi put zaredom da dobije priznanje, a takođe je uvršten u idealni tim godine.[124] Juventus je osvojio 30 titulu prvaka Serije A te sezone, uz rekordna 102 boda i 33 pobjede u 38 utakmica; to je bila treća titula zaredom za Juventus od dolaska Pirla u klub. U Kupu Italije, Juventus je izgubio u četvrtfinalu od Rome, dok je u Ligi šampiona 2013/14, ispao u grupnoj fazi, nakon čega je došao do polufinala Lige Evrope za sezonu 2013/14, gdje je ispao od Benfike, dok je Pirlo postigao pobjedonosni gol u osmini finala, u pobjedi 1:0 protiv Fjorentine.[125] Zbog svojih performansi u takmičenju, izabran je u idealni tim sezone Lige Evrope.[126]

2014/15.[uredi | uredi izvor]

Pirlo u dresu Juventusa 2014.

Na dan 11. juna 2014, potpisao je novi ugovor sa Juventusom, do 2016.[127] Na dan 5. oktobra 2014, upisao je stoti ligaški nastup za Juventus, u pobjedi 3:2 protiv Rome.[128] Na dan 1. novembra, postigao je vodeći gol iz slobodnog udarca, u pobjedi 2:0 protiv Empolija, na 117 godišnjicu Juventusa; to mu je bio 26 gol iz slobodnih udaraca u Seriji A, čime je došao na dva gola iza rekordera — Siniše Mihajlovića.[129] Tri dana kasnije, postigao je gol iz slobodnog udarca u pobjedi 3:2 protiv Olimpijakosa, u okviru grupne faze Lige šampiona 2014/15.[130] To je bila stota utakmica Pirla u Ligi šampiona i prvi gol za Juventus u tom takmičenju. Na dan 15. decembra 2014, proglašen je za najboljeg fudbalera Serije A po treći put u karijeri i treći put zaredom od dolaska u Juventus; takođe se našao u timu sezone Serije A.[131] Tokom prve utakmice osmine finala Lige šampiona, u pobjedi 2:1 protiv Borusije Dortmund, Pirlo je izašao iz igre u prvom poluvremenu, nakon što je povrijedio desni list, zbog kojeg je morao da pauzira tri nedelje.[132] Na teren se vratio 11. aprila 2015, u utakmici protiv Parme, gdje je ušao sa klupe.[133] U startnu postavu vratio se 14. aprila 2015, u prvoj utakmici četvrtfinala protiv Monaka, na kojoj je pomogao Alvaru Morati da izbori penal, koji je pogodio Vidal, za pobjedu od 1:0. Izašao je iz igre u drugom poluvremenu, a umjesto njega je ušao Andrea Barzalji.[134] Na dan 26. aprila, dao je gol iz slobodnog udarca, u pobjedi 2:1 protiv Torina; to mu je bio 28 gol postignut iz slobodnih udaraca u Seriji A, čime se izjednačio sa Mihajlovićem na prvom mjestu, po broju postignutih golova iz slobodnih udaraca u Seriji A.[135] Na dan 20. maja, učestvovao je kod oba gola u pobjedi 2:1 protiv Lacija, na stadionu Olimpiko u finalu Kupa Italije 2015.[136] Na dan 6. juna 2015, igrao je za Juventus u finalu Lige šampiona, protiv Barselone, koja je pobijedila 3:1, na Olimpijskom stadionu u Berlinu.[137] To je bila poslednja utakmica Pirla u dresu Juventusa. Zbog svojih performansi, našao se u idealnom timu Lige šampiona za sezonu 2014/15.[138]

Ukupno, odigrao je 164 utakmice za Juventus u svim takmičenjima, postigavši 19 golova (od čega 15 iz slobodnog udarca) i upisavši 39 asistencija, od čega 31 u Seriji A na 119 utakmica. Tokom četiri sezone u Juventusu, osvojio je četiri titule Serije A, četiri Kupa i dva Superkupa Italije, a takođe je igrao i četvrto finale Lige šampiona u karijeri. Tokom 20 godina u Italiji, odigrao je 493 utakmice u Seriji A.[139]

Njujork Siti[uredi | uredi izvor]

2015.[uredi | uredi izvor]

Pirlo u dresu Njujork Sitija 2017.

Na dan 6. jula 2015, objavljeno je da je Pirlo potpisao ugovor sa Njujork Sitijem iz američkog MLS-a.[139][140][141] Prelaskom u Njujork, postao je najplaćeniji italijanski fudbaler u svim ligama, sa godišnjom platom od osam miliona evra. Nadmašio ga je Gracijano Pele prelaskom u Šandong luneng naredne godine.[142] Za novi klub debitovao je 26. jula 2015, u pobjedi 5:3 protiv Orlando Sitija, na stadionu Jenki; ušao je i igru u 56 minutu i učestvovao je kod trećeg i četvrtog gola.[143] Prvi put se našao u startnoj postavi 1. avgusta, u porazu 3:2 protiv Montreal impakta.[144] Na dan 12. avgusta, objavljeno je da se Pirlo našao na sedmom mjestu u izboru za najboljeg fudbalera Evrope.[11] Dan kasnije, upisao je asistenciju za Davida Vilju, u pobjedi 3:1 protiv Di si junajteda.[145] U oktobru 2015, našao se na skraćenom spisku od 59 fudbalera nominovanih za Zlatnu loptu.[146] Sezonu je završio sa pet asistencija na 13 utakmica i završio je na trećem mjestu po broju pasova u ligi, iako nije uspio da postigne gol.[147] Uprkos tome što su u klubu bili Pirlo i još dvojica osvajača Lige šampiona — David Vilja i Frenk Lampard, Njujork Siti nije uspio da se plasira u plej of u debitantskoj sezoni u MLS ligi, što je izazvalo kritike medija,[148] koji su kritikovali Pirla zbog slabog učinka u odbrani.[149] U novembru, Pirlo je postao prvi fudbaler iz MLS lige koji je nominovan za FIFPro najboljih 11 na svijetu.[150]

2016.[uredi | uredi izvor]

Prvu asistenciju u sezoni 2016, upisao je 30. aprila, namjestivši gol Vilji iz kornera, za pobjedu od 3:2 protiv Vankuver vajtkapsa.[151] Na dan 18. juna, postigao je prvi gol u MLS ligi, iz slobodnog udarca u 50. minutu, u pobjedi 3:2 protiv Filadelfija juniona.[152] U julu 2016, bio je učesnik MLS ol star utakmice, zajedno sa Viljom i Kakom.[153] Drugu sezonu u MLS ligi, završio je sa jednim postignutim golom i 11 asistencija na 32 utakmice,[147] dok je Njujork Siti uspio da se plasira u plej of po prvi put u istoriji, obezbijedivši mjesto u polufinalu Istočne konferencije.[154] Otpao je iz tima za prvu utakmicu polufinala konferencije, protiv Toronta, zbog povrede lista neposredno pred utakmicu, koju je Njujork izgubio 2:0.[155] U revanšu na domaćem terenu, Pirlo je igrao, ali je Njujork Siti izgubio 5:0 i Toronto je prošao u finale konferencije ukupnim rezultatom 7:0.[156]

2017.[uredi | uredi izvor]

Nakon što se suočavao sa fizičkim problemima tokom većeg dijela 2017, 8. novembra 2017, objavio je da će završiti karijeru na kraju sezone.[157] Ukupno je odigrao 15 utakmica i upisao je dvije asistencije u regularnom dijelu sezone 2017. MLS lige.[147] Poslednju utakmicu odigrao je 5. novembra 2017, u pobjedi 2:0 protiv Kolumbus krjua, u revanš utakmici polufinala Istočne konferencije; Pirlo je u igru ušao u 90. minutu, a Njujork Siti je eliminisan ukupnim rezultatom 4:3, nakon poraza od 4:1 u prvoj utakmici.[158][159] Ukupno, odigrao je 62 utakmice za Njujork Siti, od kojih 60 u regularnom dijelu sezone i dvije u plej ofu, tokom tri sezone; postigao je jedan gol i upisao 18 asistencija, sve i regularnom dijelu sezone.[147] Zvanično je objavio kraj karijere narednog dana, preko društvene mreže Twitter.[160]

Revijalna utakmica, pod nazivom – La Notte del Maestro (dosl. note maestra), odigrana je na stadionu San Siro, u Milanu, 21. maja 2018. godine, u čast završetka karijere Andree Pirla; na utakmici, Filipo Inzagi je postigao het-trik.[161]

Reprezentativna karijera[uredi | uredi izvor]

Pirlo je tihi lider. On govori sa svojim stopalima.

— Marčelo Lipi[162]

Dati loptu Andrei Pirlu je isto kao da je sakrijete u sefu.

— Zbignjev Bonjek[163]

Da li je on najbolji fudbaler svoje generacije? Ne baš, ali je najvažniji.

— Mihael Koks[164]

Reprezentacija do 21 godine, Olimpijske igre i Evropsko 2004.[uredi | uredi izvor]

Pirlo je bio kapiten reprezentacije Italije do 21 godine na Evropskom prvenstvu 2000, gdje je nosio dres sa brojem 10 i osvojio je nagradu za najboljeg igrača prvenstva, a bio je i najbolji strijelac, sa tri gola. Dva gola, jedan iz penala, a jedan iz slobodnog udarca, postigao je u pobjedi 2:1 protiv Češke, u finalu. Takođe, predvodio je reprezentaciju do polufinala na Evropskom prvenstvu 2002. Nastupao je za olimpijsku reprezentaciju Italije na Olimpijskim igrama 2000 u Sidneju, gdje je postigao gol u pobjedi 1:0 protiv Australije u prvoj utakmici.[165] Igrao je i na Olimpijskim igrama 2004 u Atini, gdje je Italija osvojila bronzanu medalju. Sa odigranih 46 utakmica i postignutih 16 golova, rekorder je reprezentacije do 21 godine po broju odigranih utakmica, a na drugom je mjestu na listi strijelaca, iza Alberta Đilardina.[2][108]

Za seniorsku reprezentaciju Italije debitovao je pod vođstvom selektora Đovanija Trapatonija, 7. septembra 2002, u pobjedi 2:0 protiv Azerbejdžana u okviru kvalifikacija za Evropsko prvenstvo 2004.[166][167] Nastupio je i u prijateljskoj utakmici protiv Turske, kasnije te godine, u remiju 1:1, u Peskari.[168] Prvi gol postigao je iz slobodnog udarca, u pobjedi 4:0 protiv Tunisa, u prijateljskoj utakmici.[169] Prvo veliko takmičenje na kojem je učestvovao bilo je Evropsko prvenstvo 2004, gdje je nastupio na dvije utakmice: u remiju 1:1 protiv Švedske i u pobjedi 2:1 protiv Bugarske. Italija je ispala u grupnoj fazi, zbog lošije gol razlike od Švedske i Danske, nakon što su sve tri reprezentacije završile grupu sa po pet bodova.[108]

Svjetsko prvenstvo 2006.[uredi | uredi izvor]

Pod vođstvom novog selektora, Marčela Lipija, Pirlo je postao ključni član reprezentacije u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2006.[170] Na dan 26. marta 2005, postigao je dva gola iz slobodnih udaraca u pobjedi 2:0 protiv Škotske u okviru kvalifikacija, obezbijedivši plasman Italije na prvenstvo.[171][172]

Našao se na spisku od 23 igrača za Svjetsko prvenstvo 2006,[173] gdje je nastupio na svim utakmicama, odigravši ukupno 688 minuta.[174] Na prvoj utakmici grupne faze, postigao je vodeći gol u pobjedi 2:0 protiv Gane, a zatim je učestvovao u golu koji je postigao Vinčenco Jakvinta i proglašen je za igrača utakmice.[175] U drugoj utakmici, u remiju 1:1 protiv Sjedinjenih Američkih Država, uputio je udarac glavom, koji se ispostavio ključnim kod gola Alberta Đilardina.[176]

U polufinalu protiv Njemačke, asistirao je Fabiju Grosu za vodeći gol u pobjedi 2:0 u produžecima, nakon 0:0 u regularnom dijelu, nakon čega je proglašen za igrača utakmice.[177] U finalu protiv Francuske, 9. jula, asistirao je iz kornera Marku Materaciju, koji je postigao gol za 1:1, nakon što je Zinedin Zidan dao gol iz penala za vođstvo Francuske. U nastavku nije bilo golova, a Italija je pobijedila 5:3 na penale i osvojila Svjetsko prvenstvo; Pirlo je pogodio prvi penal u seriji i proglašen je za igrača utakmice.[178][179] Zajedno sa saigračem iz Milana — Đenarom Gatuzom, formirao je nezamjenjivo partnerstvo na sredini terena; tokom prvenstva, uputio je 580 pasova, od kojih je 475 bilo uspješno, a takođe je zabilježio i 18 osvojenih lopti.[174][180] Ukupno je proglašen tri puta za igrača utakmice, što je bilo više nego bilo koji drugi igrač.[2] U izboru za najboljeg igrača prvenstva, našao se na trećem mjestu, osvojivši tako bronzanu loptu, iza Zidana i Kanavara.[2] Takođe, završio je prvenstvo kao jedan od petorice fudbalera sa najviše asistencija, zajedno sa Frančeskom Totijem, Bastijanom Švajnštajgerom, Huanom Romanom Rikelmeom i Luisom Figom, sa po četiri asistencije.[181] Našao se u idealnom timu prvenstva i u izboru FIFPro najboljih 11 na svijetu, a u izboru za Zlatnu loptu, našao se na devetom mjestu.[12]

„Ne osjećam pritisak ... Ne bavim se previše time. Proveo sam prijepodne 9. jula spavajući u Berlinu i igrajući plejstejšen. Uveče, izašao sam i osvojio Svjetsko prvenstvo“.

— Pirlo o svom mentalnom stanju u pobjedi Italije protiv Francuske u finalu Svjetskog prvenstva 2006.[182]

Evropsko 2008. i Svjetsko 2010.[uredi | uredi izvor]

Na Evropskom prvenstvu 2008, odigrao je sve tri utakmice u grupnoj fazi, a dobio je nagradu za igrača utakmice u drugoj utakmici, u remiju 1:1 protiv Rumunije.[183] Četiri dana kasnije, dao je gol iz penala u pobjedi 2:0 protiv Francuske, u poslednjoj utakmici grupne faze, čime je Francuska ispala sa prvenstva.[184] U četvrtfinalu, Italija je izgubila od Španije na penale 4:2, nakon što je bilo 0:0 u regularnom dijelu;[185] Pirlo i Gatuzo su bili suspendovani za tu utakmicu.[186][187]

Na dan 15. jula, Pirlo je asistirao kod drugog gola Đuzepea Rosija, u pobjedi 3:1 protiv Sjedinjenih Država, na Kupu konfederacija 2009.[188] Naredne dvije utakmice u grupnoj fazi, Italija je izgubila, od Egipta i Brazila i ispala je iz takmičenja.[189]

Pirlo nije mogao da igra na prve dvije utakmice na Svjetskom prvenstvu 2010 zbog povrede. Ušao je i igru sa klupe na utakmici trećeg kola protiv Slovačke. Italija je izgubila 3:2 i ispala je sa prvenstva u grupnoj fazi.[190]

Evropsko prvenstvo 2012.[uredi | uredi izvor]

Selektor Čezare Prandeli, imenovao je Pirla za vice-kapitena reprezentacije, iza kapitena Bufona. U Kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo 2012, koje je Italija završila bez poraza, igrao je na devet utakmica;[191] upisao je nekoliko asistencija i postigao je jedan gol, u pobjedi 5:0 protiv Farskih Ostrva, 7. septembra 2010.[192]

Pirlo na utakmici Italije protiv Engleske, u četvrtfinalu Evropskog prvenstva 2012.

Zbog dobrih performansi kojima je vidio Juventus do titule u Seriji A, našao se na širem spisku od 32 igrača za Evropsko prvenstvo, a zatim se našao i na konačnom spisku od 23 igrača.[193][194] U prvom kolu grupne faze, asistirao je Antoniju di Nataleu, koji je postigao vodeći gol u remiju 1:1 protiv Španije, 10. juna 2012.[195] U drugom kolu, postigao je gol iz slobodnog udarca, u remiju 1:1 protiv Hrvatske, gdje je proglašen za igrača utakmice.[196][197] U poslednjem, trećem kolu grupne faze, asistirao je Antoniju Kasanu iz kornera za vodeći gol protiv Republike Irske;[198] Italija je pobijedila 2:0, Mario Baloteli je postigao drugi gol, i reprezentacija se plasirala u četvrtfinale sa drugog mjesta u grupi C.[199]

U četvrtfinalu, Italija je pobijedila Englesku 4:2 na penale, nakon što je u regularnom dijelu bilo 0:0; Pirlo je proglašen za igrača utakmice.[200] U penal seriji, postigao je penal tako što je zavrnuo loptu koja je završila po sredini gola, što je poznato kao Panenka.[201] Nakon utakmice, izjavio je: „u tom trenutku, vidio sam da golman pravi čudne pokrete, tako da sam čekao da se pomjeri i udario loptu tako... Bilo mi je lakše da je zavrnem u tom trenutku. Možda je moj potez stavio malo pritiska na Englesku“.[202][203] Na utakmici, Pirlo je napravio više pasova nego cijeli vezni red Engleske, sa ukupno 131 pasom, što je drugi najveći broj pasova na jednoj utakmici u istoriji Evropskog prvenstva, iza Čavija; takođe, imao je 87% uspješnosti pasova, dok je Italija imala 63% posjed lopte.[204] Na utakmici,, pretrčao je ukupno 11,58 km, više nego bilo koji engleski fudbaler.[201]

U polufinalu, 28. juna, Italija je pobijedila Njemačku 2:1, a Pirlo je započeo akciju koja je dovela do prvog gola, koji je postigao Baloteli, dobivši nagradu za igrača utakmice. U finalu, Španija je pobijedila 4:0.[108][205]

Nagradu za igrača utakmice dobio je tri puta, što je, zajedno sa Andresom Inijestom najviše na prvenstvu.[108] Nominovan je za najboljeg igrača prvenstva, ali je nagrada pripala Inijesti; a svrstan je u idealni tim prvenstva.[206]

Kup konfederacija 2013.[uredi | uredi izvor]

Našao se na spisku igrača za Kup konfederacija 2013, u Brazilu.[207] U prvoj utakmici grupne faze, protiv Meksika, zabilježio je stoti nastup u reprezentaciji; Italija je pobijedila 2:1, a Pirlo je proglašen za igrača utakmice.[208] Utakmicom protiv Meksika, postao je tek peti italijanski fudbaler koji je zabilježio 100 ili više nastupa za reprezentaciju, nakon Dina Zofa, Paola Maldinija, Đanluiđija Bufona i Fabija Kanavara.[209] U drugom meču grupne faze, protiv Japana, asistirao je Danijeleu de Rosiju iz kornera, u utakmici koju je Italija dobila 4:3[210] i po prvi put se plasirala u polufinale Kupa konfederacija. Pirlo nije igrao u trećoj utakmici grupne faze, protiv Brazila, zbog manje povrede koju je zadobio pri kraju utakmice protiv Japana, ali mogao je da nastupi u polufinalu.[211] Italija je izgubila 4:2 od Brazila, završila je grupu na drugom mjestu i u polufinalu je igrala protiv Španije. Utakmica je završena 0:0 u regularnom dijelu, dok je Španija pobijedila 7:6 na penale; Leonardo Bonuči je promašio penal, dok je Pirlo pogodio.[212] Na utakmici za treće mjesto, u kojoj je Italija pobijedila Urugvaj 3:2 na penale, nakon remija 2:2 u regularnom dijelu, Pirlo nije igrao zbog povrede. Izabran je u idealni tim Kupa konfederacija[213] i bio je nominovan za najboljeg igrača turnira — nagradu Zlatna lopta, ali nije uspio da se nađe u top 3 igrača; za najboljeg igrača proglašen je Nejmar, drugo mjesto pripalo je Inijesti, a treće Paulinju.[214]

Svjetsko prvenstvo 2014.[uredi | uredi izvor]

U kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2014, koje je Italija završila na prvom mjestu u grupi, bez poraza, Pirlo je postigao jedan gol,[215] penal u pobjedi 3:1 protiv Jermenije, dok je upisao nekoliko asistencija.[216] Na dan 5. juna 2014, našao se na spisku selektora Prandelija, od 23 igrača za Svjetsko prvenstvo u Brazilu.[217] Na dan 12. juna, Pirlo je izjavio da će se povući iz reprezentacije nakon prvenstva.[218]

Italija je bila u grupi D, sa Kostarikom, Engleskom i Urugvajem, koja je, od strane medija, nazvana grupa smrti.[219] U prvoj utakmici, protiv Engleske, Pirlo je nosio kapitensku traku, jer je Bufon bio povrijeđen. Italija je pobijedila 2:1, a Pirlo je doprinio tako što je kontrolisao tok igre i stvorio nekoliko prilika za gol. Tokom utakmice, napravio je 108 pasova, uz procenat uspješnosti 95.4%, što je više ostvarenih pasova nego bilo koji drugi igrač u prvom kolu grupne faze Svjetskog prvenstva 2014. Sa procentom uspješnih pasova od 93.2%, Italija je izjednačila rekord Danske sa prvenstva 1966, sa najvećim procentom uspješnih pasova na jednoj utakmici Svjetskog prvenstva; od 602 upućena pasa, 561 je bio uspješan. Pirlo je doprinio prvom golu Italije na utakmici; Antonio Kandreva je izveo korner do Marka Veratija, koji je centrirao do Pirla, ali Pirlo je propustio loptu otišavši na stranu i povukao je igrača za sobom, što je ostavilo prostor za Klaudija Markizija, koji je postigao gol; takođe, pogodio je okvir gola iz slobodnog udarca u nadoknadi vremena.[220] Druge dvije utakmice grupne faze, protiv Kostarike i Urugvaja, Italija je izgubila sa po 1:0 i ispala je u grupnoj fazi, završivši na trećem mjestu, iza Kostarike i Urugvaja. Utakmica protiv Urugvaja, bila je 112 za Pirla u reprezentaciji, čime se izjednačio sa Dinom Zofom i došao na četvrto mjesto po broju odigranih utakmica za reprezentaciju. Fudbaleri Italije i selektor Čezare Prandeli, kritikovani su zbog toga što su se previše oslonili na Pirla da kreira šanse za gol. Iako je Pirlo kreirao nekoliko gol šansi i izveo nekoliko dobrih slobodnih udaraca, njegove performanse su bile ograničene jer je zbog velikog pritiska protivničkih defanzivaca i bio je mnogo manje dominantan nego u prvoj utakmici protiv Engleske.[215] Iako je prethodno izjavio da će se povući iz reprezentacije, nakon dolaska u Italiju istakao je da će i dalje biti dostupan za nacionalni tim.[221]

Evropsko prvenstvo 2016.[uredi | uredi izvor]

Pirlo na utakmici protiv Portugala 2015.

Iako je prethodno najavio da će se povući iz reprezentacije nakon Svjetskog prvenstva 2014, promijenio je odluku i, pod novim selektorom — Antoniom Konteom, vratio se u reprezentaciju.[222] Na dan 10. oktobra, startovao je utakmicu drugog kola kvalifikacija za Evropsko prvenstvo 2016, u pobjedi 2:1 protiv Azerbejdžana, čime je, sa 113 nastupa, prestigao Zofa.[223] Na utakmici, asistirao je Đorđu Kjeliniju iz kornera za vodeći gol.[224] U avgustu 2015, pozvan je za utakmice kvalifikacija protiv Malte i Bugarske. Igrao je u pobjedi 1:0 protiv Malte, postavši tako prvi italijanski fudbaler koji je iz MLS lige nastupio za reprezentaciju.[225][226] Utakmica protiv Malte bila je njegova poslednja utakmica za reprezentaciju.[227] Ukupno, nastupio je na četiri utakmice pod vođstvom Kontea, dok se Italija plasirala na prvenstvo pobjedom 3:1 protiv Azerbejdžana.[228] Na dan 23. maja 2016, Pirlo i drugi italijanski fudbaler iz MLS lige — Đovinko, nisu se našli na skraćenom spisku od 30 igrača za Evropsko prvenstvo. Nakon svoje odluke, Konte je izjavio: „kada donesete određeni izbor da igrate u određenim ligama, radite to uzimajući u obzir posljedice sa fudbalske tačke gledišta“.[229] U odgovoru na Konteov komentar, Pirlo je za Skaj sport izjavio: „razgovarao sam sa Konteom i nema razočarenja sa moje strane, on zna šta treba da radi i šta ne treba. Imali smo raspravu tokom sezone i obje strane su donijele svoje odluke. On je trener i njegovo je pravo da donosi odluke i da odluči ko je najbolji za njega. Nadam se da će Italija osvojiti prvenstvo, iako su neke druge reprezentacije favoriti, kao Njemačka, Španija i Francuska.[230]

Ukupno, Pirlo je odigrao 116 utakmica i postigao je 13 golova. U trenutku završetka reprezentativne karijere, bio je na četvrtom mjestu po broju odigranih utakmica za reprezentaciju, ali ga je kasnije prestigao Danijele de Rosi.[231]

Stil igre[uredi | uredi izvor]

„Pirlo je genije. Zajedno sa Bađom, mislim da je on najveći talenat koji je italijanski fudbal dao u poslednjih 25 godina“.

— Đanluiđi Bufon[232]

„Pirlo pronalazi pas u djeliću sekunde, za koji bi slabiji igrači mogli da provedu cijeli život čekajući da ga primijete“.

— Karlo Ančeloti[233]

„Pirlo može sa svojim stopalima da uradi šta god hoće. On je genije”.

— Johan Krojf[95]

Pozicija i prijem[uredi | uredi izvor]

Taktički, Pirlo je bio sposoban da igra na nekoliko pozicija, ali je, i u klubovima i u reprezentaciji, uglavnom igrao na poziciji centralnog veznog, kao duboki plejmejker, zbog svoje vizije i preciznosti pasova. Zbog dobre tehnike i kreativnosti, označen je od strane mnogih fudbalera, trenera i eksperata kao jedan od najboljih fudbalera na toj poziciji ikada;[5][7] Tokom karijere,smatran je za jednog od najboljih veznih fudbalera na svijetu i svoje generacije,[6][234] kao i za jednog od najboljih italijanskih fudbalera ikada,[232] a kao jedan od najboljih veznih fudbalera svih vremena, označen je od strane mnogih fudbalera, trenera i eksperata.[235][236] Karijeru je počeo kao ofanzivni vezni, a takođe je igrao i kao drugo napadač povremeno.[237] Iako je smatran za talentovanu mladu nadu i poređen sa bivšim italijanskim fudbalerom, Đanijem Riverom,[238] Pirlo se povremeno mučio na toj poziciji, zbog nedostatka brzine i takmičarske forme koju imaju drugi talentovani i više dinamični fudbaleri na njegovoj poziciji.[7][26][239]

Zbog svega toga, kasnije je premješten na poziciju centralnog veznog, kao duboki plejmejker ispred odbrane; na novoj poziciji počeli su da ga koriste Macone, Terim i Ančeloti, kod koga je Pirlo uspio da razvije sve svoje jedinstvene sposobnosti.[7][26][240] Na ovoj poziciji, Pirlo je bio u stanju da najbolje koristi svoje sposobnosti i dozvoljava mu da kreativno upravlja igrom sa dublje pozicije u centru ili sa pozicije defanzivnog veznog, gdje mu je dozvoljeno više vremena sa loptom i kreiranje šansi za gol putem dugih lopti.[7][26][241][242] Tokom poslednje sezone u Milanu, takođe je igrao na krilu, pod trenerom Alegrijem,[243] zbog svoje sposobnosti da uputi dobre cenraršuteve.[244][245][246][247]

Vještine[uredi | uredi izvor]

Pirlo u dresu i Juventusa 2012.

Iako nema veliku brzinu, snagu, bitne defanzivne vještine i raščišćavanje situacija,[nb 1] poznat je i hvaljen zbog svoje kontrole lopte, kompoziciji igre, tehnike, balansa, kontrole blizu protivničkih igrača i driblinga, kao i zbog kreativnosti i nadmudrivanja igrača fintama tokom situacija jedan na jedan, kako bi zadržao loptu i stvorio prostor za sebe da igra i prima paseve.[nb 2] Njegova reakcija i sposobnost da predvidi igru, takođe mu omogućavaju da pokrije centralni dio terena i presiječe pas protivničkih igrača, uprkos nedostatku brzine ili fizičke snage.[258] Kao plejmejker, hvaljen je od strane eksperata zbog svoje vizije, svjesnosti, fudbalske inteligencije, kao i zbog pokreta, osjećaja za pozicioniranje, stvaralačke igre, predviđanja poteza protivničkih igrača i širokog opsjega distribucije lopte, što mu omogućava da odigra sa loptom prvi put i rijetko izgubi posjed, čak i kada je pod pritiskom; takođe, poznat je po svojoj preciznosti i visokom procentu tačnih paseva, vođenjem kratkih razmjena sa saigračima, ali i čestih pokušaja rizičnih paseva, takođe je poznat po izuzetnoj preciznosti dugih paseva, i po zemlji i u vazduhu, sa obje noge, iako mu je prirodno jača desna noga.[nb 3] Smatra se jednim od najboljih fudbalera,[nb 4] a takođe je poznat po sposobnosti da postigne gol sa velike udaljenosti.[259][269] Te karakteristike dozvoljavaju mu da doprinese ofanzivnoj igri tima sa golovima i asistencijama.[253]

Pirlo je bio specijalista za slobodne udarce[259][270] i penale.[259][271][272] Tokom karijere, označen je od strane mnogih kao najbolji izvođač slobodnih udaraca na svijetu,[259][273] i hvaljen je od strane mnogih eksperata zbog svoje raznovrsnosti i sposobnosti da postigne gol ili stvori šansu za gol iz nemogućih situacija.[249][274][275][276] Izuzetno je efektivan u zavrnutim udarcima na gol iz blizine,[270] tehnika koju je usavršio posmatrajući Bađa na treninzima tokom perioda kada su zajedno bili u Breši.[270] Kada je bio mlađi, Ziko, Mišel Platini i Dijego Maradona su takođe imali značajan uticaj na njegovo izvođenje slobodnih udaraca.[277][278] Takođe je sposoban za postizanje golova iz slobodnih udaraca sa velike udaljenosti, sa velikom snagom, što je inspirisano tehnikom izvođenja slobodnih udaraca Žuninja Pernambukana; ta tehnika je kasnije nazvana maledeta u italijanskim medijima.[279][280] Pirlo je postigao najviše golova u Seriji A iz slobodnih udaraca, zajedno sa Sinišom Mihajlovićem, po 28.[135][281]

Nadimci[uredi | uredi izvor]

Fudbaleri reprezentacije Italije, dali su mu nadimak l'architetto (arhitekta), zbog načina na koji gradi igru i stvara šanse za gol sa dugim pasevima, nalik na lob.[nb 5] U kasnijim sezonama, navijači Juventusa, dali su mu nadimak il professore (profesor),[284] Maestro (maestro),[139] i Mozart (Mocart),[284][285] kao referencu na sposobnosti austrijskog kompozitora, Volfganga Amadeusa Mocarta. Često je poređen sa bivšim plejmejkerom Milana i reprezentacije Italije — Albertinijem, na početku karijere u Milanu,[286] zbog sličnih karakteristika i stila igre.[287] Pirlo je često smatran Albertinijevim nasljednikom u Milanu i reprezentaciji;[287] naslijedio je njegov nadimak the metronome, dok je igrao za Milan, zbog načina na koji je uticao na igru, kontrolišući tempo direktnim, preciznim i efikasnim pasevima na sredini terena, kao i zbog sposobnosti da se otvori saigračima da primi loptu i uputi je dalje u napad.[nb 6]

Trenerska karijera[uredi | uredi izvor]

U avgustu 2019, upisao je kurs za UEFA pro licencu za trenera, u Koverčijanu.[290] Dana 30. jula 2020, Pirlo je postavljen za glavnog trenera rezervnog tima Juventusa koji se takmiči u Seriji C.[291] Na dan 8. avgusta 2020, nakon što je Mauricio Sari dobio otkaz, Pirlo je postavljen za trenera prvog tima Juventusa,[292] potpisavši dvogodišnji ugovor.[293] UEFA pro licencu dobio je 16. septembra 2020;[294] dobio je 107 od 110 bodova na usmenoj odbrani svog rada od 30 stranica pod nazivom „fudbal kakav bih volio“ (ital. Il calcio che vorrei).[295] Naveo je da su njegovu ideju fudbala inspirisali Barselona sa Johanom Krojfom i kasnije sa Pepom Gvardiolom, kao i Ajaks sa Lujem van Galom, Milan sa Karlom Ančelotijem i Juventus sa Antoniom Konteom.[296]

U prvoj takmičarskoj utakmici kao glavni trener, Juventus je pobijedio Sampdoriju 3:0, 20. septembra 2020.[297] U prvoj utakmici u Ligi šampiona, Juventus je pobijedio Dinamo Kijev u gostima 2:0, postavši tako treći trener Juventusa, nakon Lipija i Kapela, koji je pobijedio na svojoj prvoj utakmici na gostovanju u Ligi šampiona.[298][299]

Privatni život[uredi | uredi izvor]

Andrea Pirlo je jedan od dvoje djece u porodici, sa bratom Ivanom.[26] Sa Ženom Deborom Roversi, vjenčao se 2001. godine i imaju dvoje djece: sina Nikolu (rođen 2003) i ćerku Anđelu (rođena 2006).[300]

Pirlov otac pokrenuo je kompaniju za trgovinu metala u Breši 1982. godine, pod nazivom Elg Steel. Pirlo je zadržao udio u porodičnom biznisu.[301] S obzirom na njegovo bogatstvo od porodičnog biznisa i fudbala, Pirlo je u intervjuu za časopis Vanity Fair, istakao da nikada ne priča o novcu.[302] Pirlo je poznat kao poznavalac vina, a vodi i sopstvenu vinariju u Italiji, koja proizvodi oko 15—20.000 flaša vina godišnje.[303]

Godine 2013, napisao je autobiografiju, koju je Alesandar Alčato nazvao Penso Quindi Gioco (Mislim, dakle igram).[304][305] Na dan 1. septembra 2014, zajedno sa mnogim bivšim i sadašnjim fudbalerima, učestvovao je u „Utakmici za mir“, koja je igrana na stadionu Olimpiko u Rimu, a zarada je u potpunosti donirana u humanitarne svrhe.[306][307] Iste godine, otkrio je da je navijao za Inter u djetinjstvu i da mu je omiljeni fudbaler, koji je imao i najveći uticaj na njega kao igrača, bio bivši njemački vezni fudbaler, Lotar Mateus, u periodu dok je bio u Interu, i Roberto Bađo, zbog svog stila igre i uloge ofanzivnog veznog, na kojoj je Pirlo igrao tada.[308]

U julu 2016, objavljeno je da je Pirlov dres najprodavaniji dres iz MLS lige u 2016. godini.[309]

Nakon što se razveo od Debore, njegova nova partnerka — Valentina Baldini, rodila je blizance 7. jula 2017, kojima su dali imena Leonardo i Tomazo.[310][311]

Pirlo se našao u igrici kompanije EA Sports — FIFA 20, popularnom godišnjem izdanju fudbalske video igrice FIFA, u timu ultimativnih fudbalskih ikona.[312]

Statistika karijere[uredi | uredi izvor]

Klubovi[uredi | uredi izvor]

Izvor:[313][6][147][314][315]
Klub Sezona Liga Kup[nb 7] Kontinentalno[nb 8] Ostalo[nb 9] Ukupno
Liga Nast. Gol. Nast. Gol. Nast. Gol. Nast. Gol. Nast. Gol.
Breša 1994/95. Serija A 1 0 0 0 – – 1 0
1995/96. Serija B 0 0 0 0 – – 0 0
1996/97. 17 2 1 0 – – 18 2
1997/98. Serija A 29 4 1 0 – – 30 4
2000/01.[nb 10] 10 0 0 0 – – 10 0
Ukupno 57 6 2 0 – – 59 6
Inter 1998/99. Serija A 18 0 7 0 7[a] 0 – 32 0
2000/01. 4 0 1 0 3[b] 0 – 8 0
Ukupno 22 0 8 0 10 0 – 40 0
Ređina (pozajmica) 1999/00. Serija A 28 6 2 0 – – 30 6
Ukupno 28 6 2 0 – – 30 6
Milan 2001/02. Serija A 18 2 2 0 9[v] 0 — 29 2
2002/03. 27 9 2 0 13[a] 0 — 42 9
2003/04. 32 6 0 0 10[g] 1 2[d] 1 44 8
2004/05. 30 4 1 0 12[a] 1 0 0 43 5
2005/06. 33 4 4 0 12[a] 1 — 49 5
2006/07. 34 2 4 0 14[a] 1 — 52 3
2007/08. 33 3 1 0 9[đ] 2 2[e] 0 45 5
2008/09. 26 1 0 0 3[v] 1 — 29 2
2009/10. 34 0 1 0 8[a] 1 — 43 1
2010/11. 17 1 3 0 5[a] 0 — 25 1
Ukupno 284 32 18 0 95 8 4 1 401 41
Juventus 2011/12. Serija A 37 3 4 0 — — 41 3
2012/13. 32 5 2 0 10[a] 0 1[ž] 0 45 5
2013/14. 30 4 1 0 13[z] 2 1[ž] 0 45 6
2014/15. 20 4 2 0 10[a] 1 1[ž] 0 33 5
Ukupno 119 16 9 0 33 3 3 0 164 19
Njujork Siti 2015. MLS 13 0 0 0 — — 13 0
2016. 32 1 0 0 — 1[i] 0 33 1
2017. 15 0 0 0 — 1[i] 0 16 0
Ukupno 60 1 0 0 0 0 2 0 62 1
Ukupno u karijeri 570 61 39 0 138 11 9 1 756 73
  1. ^ a b v g d đ e ž z Svi nastupi u Ligi šampiona.
  2. ^ Dva nastupa u Ligi šampiona, jedan nastup u Kupu UEFA.
  3. ^ a b Svi nastupi u Kupu UEFA
  4. ^ Devet nastupa i jedan gol u Ligi šampiona 2003/04. i jedan nastup u Superkupu Evrope.
  5. ^ Jedan nastup i jedan gol u Superkupu Italije i jedan nastup u Međunarodnom kupu.
  6. ^ Osam nastupa i dva gola u Ligi šampiona 2007/08 i jedan nastup u Superkupu Evrope.
  7. ^ Nastupi na Svjetskom klupskom prvenstvu.
  8. ^ a b v Nastup u Superkupu Italije.
  9. ^ Pet nastupa u Ligi šampiona, osam nastupa i dva gola Ligi Evrope.
  10. ^ a b Nastup u MLS plej ofu.

Reprezentacija[uredi | uredi izvor]

Izvor:[227][316]
Italija
Godina Nastupi Golovi
2002 4 0
2003 1 0
2004 7 1
2005 9 3
2006 14 1
2007 8 1
2008 9 1
2009 12 1
2010 8 1
2011 9 0
2012 13 2
2013 13 2
2014 6 0
2015 3 0
Ukupno 116 13

Golovi za reprezentaciju[uredi | uredi izvor]

Golovi za reprezentaciju, po datumima, sa prikazom stadiona, protivnika, rezultata i takmičenja.[227]
Broj Datum Stadion Protivnik Gol za Konačan rezultat Takmičenje
1. 30. maj 2004. Olimpijski stadion Rad, Rad, Tunis  Tunis 3–0 4–0 Prijateljska
2. 26. mart 2005. San Siro, Milano, Italija  Škotska 1:0 2:0 Kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2006.
3. 2:0
4. 17. avgust 2005. Stadion Lansdaun road, Dablin, Irska  Republika Irska 1:0 2:1 Prijateljska
5. 12. jun 2006. HDI arena, Hanover, Njemačka  Gana 1:0 2:0 Svjetsko prvenstvo 2006.
6. 13. oktobar 2007. Stadion Luiđi Feraris, Đenova, Italija  Gruzija 1:0 2:0 Kvalifikacije za Evropsko prvenstvo 2008.
7. 17. jun 2008. Stadion Lecigrund, Cirih, Švajcarska  Francuska 1:0 2:0 Evropsko prvenstvo 2008.
8. 28. mart 2009. Stadion pod Goricom, Podgorica, Crna Gora  Crna Gora 1:0 2:0 Kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2010.
9. 7. septembar 2010. Stadion Artemio Franki, Firenca, Italija  Farska Ostrva 5:0 5:0 Kvalifikacije za Evropsko prvenstvo 2012.
10. 14. jun 2012. Gradski stadion, Poznanj, Poljska  Hrvatska 1:0 1:1 Evropsko prvenstvo 2012.
11. 12. oktobar 2012. Stadion Hrazdan, Jerevan, Jermenija  Jermenija 1:0 3:1 Kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2014.
12. 31. maj 2013. Stadion Renato dal’Ara, Bolonja, Italija  San Marino 3:0 4:0 Prijateljska
13. 16. jun 2013. Marakana, Rio de Žaneiro, Brazil  Meksiko 1:0 2:1 Kup konfederacija 2013.

Trofeji i nagrade (kao igrač)[uredi | uredi izvor]

Breša[313]

Milan[313][7]

Juventus[313][317]

Italija[313]

Individualno[uredi | uredi izvor]

Redovi[uredi | uredi izvor]

  • 5 klasa/vitez: Red zaslužnih Italije: 2004[3]
  • Italijanski olimpijski komitet: zlatna nagrada za zasluge u sportu: 2006[350]
  • 4 klasa/činovnik: Red zaslužnih Italije: 2006[4]

Trofeji i nagrade (kao trener)[uredi | uredi izvor]

Juventus

Napomene[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Pogledati[6][248][249][250][251]
  2. ^ Pogledati[6][95][252][253][254][255][256][257]
  3. ^ Pogledati[2][7][248][250][251][253][255][256][257][259][260][261][262][263][264][265][266]
  4. ^ Pogledati[6][7][253][267][268]
  5. ^ Pogledati[263][264][265][282][283]
  6. ^ Pogledati[7][45][46][257][259][261][265][288][289]
  7. ^ Uključuje Kup Italije i Kup Sjedinjenih Država
  8. ^ Uključuje Ligu šampiona, Kup UEFA / Ligu Evrope i UEFA superkup
  9. ^ Uključuje Superkup Italije, Međunarodni kup, Svjetsko klupsko prvenstvo i MLS plej of
  10. ^ U sezoni 2000/02. bio je u Breši na pozajmici iz Intera

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b „FIFA World Cup South Africa 2010 List of Players” (PDF). FIFA. str. 15. Arhivirano iz originala (PDF) 10. 1. 2019. g. Pristupljeno 21. 6. 2020. 
  2. ^ a b v g d đ e ž z i „FIFA Confederations Cup Brazil 2013 Player Profile: Andrea Pirlo”. FIFA. Arhivirano iz originala 12. 7. 2015. g. Pristupljeno 8. 5. 2015. 
  3. ^ a b „Pirlo Sig. Andrea: Cavaliere Ordine al Merito della Repubblica Italiana”. Pristupljeno 6. 8. 2014. 
  4. ^ a b „Pirlo Sig. Andrea: Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana”. Pristupljeno 6. 8. 2014. 
  5. ^ a b „Born Again: How the Deep-Lying Midfielder Position is Reviving Careers”. Soccerlens. 31. 7. 2009. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  6. ^ a b v g d đ „Andrea Pirlo: Player Profile”. ESPN FC. Pristupljeno 4. 9. 2013. 
  7. ^ a b v g d đ e ž z i j k l „A.C. Milan Hall of Fame: Andrea Pirlo”. A.C. Milan. Pristupljeno 31. 3. 2015. 
  8. ^ Pavlović, Marko (6. 11. 2017). „Hvala maestro - Andrea Pirlo završio karijeru”. sportklub.rs. Pristupljeno 6. 11. 2017. 
  9. ^ Ingo Faulhaber. „IFFHS”. International Federation of Football History & Statistics. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  10. ^ a b „Iniesta, Messi, Ronaldo up for Best Player Award”. UEFA. 14. 8. 2012. Pristupljeno 19. 8. 2012. 
  11. ^ a b v „Best Player in Europe: Messi, Ronaldo or Suárez”. UEFA. 12. 8. 2015. Pristupljeno 12. 8. 2015. 
  12. ^ a b v g „FIFPro World XI 2006”. FIFPro. Arhivirano iz originala 9. 8. 2012. g. Pristupljeno 24. 8. 2012. 
  13. ^ a b „Serie A Team of the Year”. Arhivirano iz originala 12. 6. 2018. g. Pristupljeno 30. 1. 2013. 
  14. ^ „Classifica 100 migliori calciatori del 2012 stilata dal The Guardian” (na jeziku: Italian). Arhivirano iz originala 12. 03. 2013. g. Pristupljeno 23. 12. 2014. 
  15. ^ „Messi and Ronaldo joined by Ribery in top three of new list of Europe's top 50 stars”. Sky Sports. 12. 6. 2013. Pristupljeno 14. 6. 2013. 
  16. ^ Thomas Simon (19. 5. 2015). „Le top 10 des meilleurs vieux” [The top 10 of the best oldies]. France Football (na jeziku: French). Pristupljeno 4. 8. 2015. 
  17. ^ „Genio d’artista e cuore da mediano Pirlo: "Sono nato per avere la palla"”. La Stampa (na jeziku: Italian). 24. 12. 2012. Arhivirano iz originala 4. 2. 2015. g. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  18. ^ Passerini, Carlos (26. 6. 2012). „Pirlo e il cucchiaino d'oro: "Lo faceva già da ragazzino"”. Corriere della Sera. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  19. ^ Vincenzo Corbetta. „E ora vincerò con la Juve, ma ho il Brescia nel cuore”. Bresciaoggi (na jeziku: Italian). Arhivirano iz originala 04. 02. 2015. g. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  20. ^ Corrado Zunino (6. 8. 1998). „Pirlo, ecco la star dell' estate”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  21. ^ a b Sergio Zanca. „Pirlo, il genio dei record Ora è 400 volte grande”. Bresciaoggi. Arhivirano iz originala 23. 09. 2015. g. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  22. ^ „ESCLUSIVA TJ – Marco Schenardi: "Lucescu? Un innovatore, tanto da farci una tesi a Coverciano. Ho visto crescere Pirlo, incredibile pensarlo leader"”. TUTTOmercatoWEB.com (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  23. ^ „Memories of 16-year-old star Pirlo”. Football Italia. Tiro Media. 26. 6. 2012. Arhivirano iz originala 18. 05. 2021. g. Pristupljeno 20. 9. 2012. 
  24. ^ „Pirlo al Brescia trova Baggio”. Corriere della Sera (na jeziku: Italian). 27. 1. 2001. Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  25. ^ Roberto Bianchin (20. 10. 1997). „BRESCIA, HUBNER E NERI CANCELLANO IL VICENZA”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  26. ^ a b v g d đ Andrew Murray (7. 7. 2015). „The making of Pirlo: "From an early age, I knew I was better than others"”. FourFourTwo. Pristupljeno 20. 4. 2016. 
  27. ^ a b „Reggina: Possanzini e Marazzina sulla scia di Pirlo, Baronio e Kallon”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 13. 10. 2000. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  28. ^ a b Vanni Spinella (13. 1. 2015). „Mercato story: Pirlo al Brescia, magie in coppia con Baggio” (na jeziku: Italian). Sky Sport. Arhivirano iz originala 9. 6. 2015. g. Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  29. ^ a b „Roberto Baggio: "Pirlo è un fuoriclasse"”. TUTTOmercatoWEB.com (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  30. ^ „Pirlo: "Tra tutti i trofei vinti scelgo assolutamente il Mondiale!"” (na jeziku: Italian). Italian Football Federation. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  31. ^ a b Christian Giordano (13. 8. 2008). „Da Tardelli a Desailly, cambiare serve”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  32. ^ Gianni Piva (2. 3. 2001). „Baggio, i gol per un sogno "Il Mondiale, poi smetto"”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  33. ^ „Mazzone fa il capolavoro Brescia settimo in classifica”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 17. 6. 2001. Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  34. ^ „La vendetta di Baggio Juve, scudetto lontano”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 1. 4. 2001. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  35. ^ Roberto Perrone; Guido Vaciago (2. 4. 2001). „Baggio taglia la strada alla Juve”. Corriere della Sera (na jeziku: Italian). Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  36. ^ FC Internazionale Milano SpA bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2001, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A. (na italijanskom)
  37. ^ „L'Inter ha ceduto pirlo al Milan” (na jeziku: italijanski). Inter Milan. 30. 6. 2001. Arhivirano iz originala 18. 10. 2012. g. Pristupljeno 3. 2. 2010. 
  38. ^ F.C. Internazionale Milano SpA Report and Accounts on 30 June 2002 (na italijanskom), CCIAA
  39. ^ A.C. Milan SpA Report and Accounts on 30 June 2002 (na italijanskom)
  40. ^ Malagutti Vittorio (6. 11. 2002). „Va di moda il calciatore salvabilanci”. Corriere della Sera (na jeziku: Italian). Pristupljeno 31. 3. 2010. 
  41. ^ „Milan e Inter, plusvalenze incrociate con la vendita dei calciatori” (PDF). l'Unità (na jeziku: italijanski). 8. 3. 2003. str. 22. Pristupljeno 31. 3. 2010. 
  42. ^ Gen Gladwell (4. 5. 2015). „Real Madrid boss Carlo Ancelotti 'changed my career' – Andrea Pirlo”. ESPN FC. Pristupljeno 8. 10. 2017. 
  43. ^ „Pirlo al Brescia trova Baggio”. Corriere della Sera (na jeziku: Italian). 27. 1. 2001. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  44. ^ „L'albero di Natale di Ancelotti”. Arhivirano iz originala 10. 8. 2014. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  45. ^ a b „Andrea Pirlo Topics Page”. USA Today. 6. 2. 2008. Arhivirano iz originala 15. 9. 2012. g. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  46. ^ a b Matthew Scianitti (18. 5. 2010). „Andrea Pirlo: The Metronome”. CBC Sports. Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  47. ^ Blair Newman (24. 4. 2015). „The relationship between a player's age and their position on a football pitch”. The Guardian. Pristupljeno 15. 1. 2018. 
  48. ^ „BATE-Milan (0–2)”. UEFA. Arhivirano iz originala 27. 6. 2014. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  49. ^ „Pirlo e doppietta di Inzaghi il Milan scavalca il Chievo”. la Repubblica. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  50. ^ „Al Milan anche la Coppa Italia”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  51. ^ „Milan vince 3–2 ai rigori” (na jeziku: Italian). UEFA. Arhivirano iz originala 16. 8. 2017. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  52. ^ „Grande Dida, coppa al Milan ma la Juve piange se stessa”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  53. ^ „Supercoppa, il Milan fa il bis in Europa”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  54. ^ „2003, Milan ko: alla Juve va la Supercoppa italiana”. Corriere dello Sport (na jeziku: Italian). 3. 8. 2003. Arhivirano iz originala 27. 7. 2014. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  55. ^ „Intercontinental Club Cup 2003”. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  56. ^ „2003, Il Milan ko ai rigori addio Coppa Intercontinentale”. Corriere dello Sport (na jeziku: Italian). 14. 12. 2003. Arhivirano iz originala 27. 7. 2014. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  57. ^ „Milan, troppi errori dal dischetto l'Intercontinentale al Boca”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  58. ^ „Kakà e Shevchenko d'applausi”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  59. ^ „Il Milan stravince la Supercoppa italiana”. Corriere della Sera (na jeziku: Italian). 21. 8. 2001. Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  60. ^ „UEFA Champions League 2004/05 Statistics: Assists”. UEFA. Arhivirano iz originala 1. 10. 2015. g. Pristupljeno 19. 6. 2015. 
  61. ^ „Uefa Champions League 2004–05 Statistics”. Arhivirano iz originala 26. 12. 2010. g. Pristupljeno 22. 7. 2012. 
  62. ^ „2004/05: Il Liverpool beffa il Milan” (na jeziku: Italian). UEFA. Arhivirano iz originala 6. 2. 2015. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  63. ^ „Liverpool triumph in Turkey”. UEFA. 25. 5. 2005. Arhivirano iz originala 31. 12. 2010. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  64. ^ „Pirlo e il passato: "All’Inter Hodgson mi chiamava Pirla. Volevo smettere dopo Istanbul"”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 15. 4. 2014. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  65. ^ „2005–06 UEFA Champions League” (na jeziku: Italian). UEFA. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  66. ^ a b „Cannavaro mister Pallone d'Oro”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 11. 11. 2006. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  67. ^ „Un Milan stellare batte il Manchester I rossoneri volano in finale”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  68. ^ „Inzaghi su Pirlo: "Indimenticabile il suo assist involontario ad Atene"” (na jeziku: Italian). Milan News. Arhivirano iz originala 4. 2. 2015. g. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  69. ^ „2006–07 UEFA Champions League: AC Milan” (na jeziku: Italian). UEFA. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  70. ^ „Champions, il Milan sul tetto dell'Europa Inzaghi cancella l'incubo di Istanbul”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  71. ^ „2007: Milan overcome sombre Sevilla”. UEFA. Pristupljeno 7. 7. 2015. 
  72. ^ a b „2009 UEFA Super Cup Match Press Kit” (PDF). UEFA. 28. 8. 2009. Arhivirano iz originala (PDF) 3. 3. 2016. g. Pristupljeno 4. 12. 2015. 
  73. ^ Scott Murray (7. 7. 2015). „A brief guide to … Andrea Pirlo, the ultimate hipster footballer”. The Guardian. Pristupljeno 7. 7. 2015. 
  74. ^ „World Player of the Year”. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Arhivirano iz originala 12. 1. 2016. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  75. ^ a b „European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 2007”. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  76. ^ „THE WORLD'S BEST PLAYMAKER”. International Federation of Football History & Statistics. Arhivirano iz originala 15. 6. 2018. g. Pristupljeno 4. 2. 2015. 
  77. ^ Mark Ogden (1. 6. 2009). „Chelsea manager Carlo Ancelotti: Profile”. The Daily Telegraph. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  78. ^ a b „AC Milan”. UEFA. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  79. ^ „Coppa Italia, il Catania elimina il Milan Totti 200 volte in gol e la Roma va”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 16. 1. 2008. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  80. ^ a b „Ancelotti lascia, Leonardo nuovo tecnico del Milan” (na jeziku: Italian). Il Sole 24 Ore. 31. 5. 2009. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  81. ^ Riccardo Pratesi (3. 12. 2008). „La Lazio caccia fuori il Milan”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  82. ^ „Unsettled Andrea Pirlo admits Milan squad have 'taken Kaka's exit badly'”. The Guardian. 10. 6. 2009. Pristupljeno 8. 5. 2015. 
  83. ^ „Milan Star Pirlo Pleased Chelsea Transfer Saga Is Over”. Goal.com. 5. 8. 2009. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  84. ^ Paolo Bandini (21. 10. 2009). „Champions League: Real Madrid v Milan – as it happened”. The Guardian. London. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  85. ^ Phil McNulty (10. 3. 2010). „Man Utd 4 - 0 AC Milan (agg 7 - 2)”. bbc.co.uk. Pristupljeno 22. 6. 2020. 
  86. ^ „Leonardo and AC Milan part company”. CNN. 14. 5. 2010. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  87. ^ „Report: AC Milan v Genoa – Italian Serie A”. ESPN Soccernet. 25. 9. 2010. Arhivirano iz originala 29. 09. 2010. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  88. ^ „Parma 0–1 AC Milan: Superb Andrea Pirlo strike sends Massimiliano Allegri's men top of Serie A”. Goal.com. 2. 10. 2010. Arhivirano iz originala 29. 10. 2018. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  89. ^ „Report: AC Milan v Cagliari – Italian Serie A”. ESPN Soccernet. 14. 5. 2011. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  90. ^ „Pirlo leaving Milan”. Sky Sports. 18. 5. 2011. Pristupljeno 18. 5. 2011. 
  91. ^ „Andrea Pirlo”. ESPN Soccernet. Arhivirano iz originala 13. 07. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  92. ^ „400 VOLTE ANDREA” (na jeziku: Italian). A.C. Milan. Pristupljeno 3. 2. 2015. 
  93. ^ „Buffon: Pirlo was signing of the century”. FIFA. Arhivirano iz originala 29. 09. 2014. g. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  94. ^ „Andrea Pirlo signs for Juventus”. Juventus F.C. 24. 5. 2010. Arhivirano iz originala 20. 10. 2012. g. Pristupljeno 24. 5. 2011. 
  95. ^ a b v g d đ Adam Digby. „Andrea Pirlo still as good as ever”. Sports Illustrated. Pristupljeno 10. 6. 2016. 
  96. ^ „Pirlo outstanding on Juventus debut in Parma victory | Serie A News”. tribalfootball.com. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  97. ^ „Juventus pick off Parma, Palermo stun Inter”. UEFA.com. 11. 9. 2011. Pristupljeno 22. 8. 2019. 
  98. ^ „Juventus 4–1 Parma”. Sky Sports. 11. 9. 2011. Pristupljeno 22. 8. 2019. 
  99. ^ Chelston D'souza (4. 4. 2012). „Juventus’ Corner: Why Marchisio, Vidal And Pirlo Form Serie A's Best Midfield”. The Hard Tackle. Pristupljeno 15. 12. 2015. 
  100. ^ „Report: Juventus v Catania – Italian Serie A”. ESPN Soccernet. 18. 2. 2012. Arhivirano iz originala 15. 07. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  101. ^ „Juventus' Pirlo dedicates 5–0 victory against Fiorentina to Muamba”. Goal.com. 18. 3. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  102. ^ „Juventus are back, says Bonucci after clinching Serie A title”. Goal.com. 6. 5. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  103. ^ a b v „Serie A, giocatori, Assist”. Corriere dello Sport. Arhivirano iz originala 7. 7. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  104. ^ Sandro Scarpa (4. 5. 2012). „Elogio di Pirlo su Sports Illustrated: tutto merito di... Baggio” [Praise from Pirlo in Sports Illustrated: all of this was thanks to... Baggio]. TUTTOJUVE.com (na jeziku: Italian). Pristupljeno 7. 5. 2015. 
  105. ^ „Serie A Team of the Season: Pirlo, Ibrahimovic & Di Natale star in the 2011–12 campaign”. Goal.com. 14. 5. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  106. ^ „Juventus 0–2 Napoli: Cavani and Hamsik clinch Coppa Italia and dash double dreams of Turin giants”. Goal.com. 20. 5. 2012. 
  107. ^ a b „Eén landgenoot in ESM Elftal van het Seizoen” (na jeziku: Dutch). ElfVoetbal.nl. Pristupljeno 5. 6. 2012. 
  108. ^ a b v g d đ e ž z i j „Andrea Pirlo”. UEFA. Pristupljeno 8. 5. 2015. 
  109. ^ „Juventus 4–2 Napoli (aet): Bianconeri sees off nine-man Partenopei in extra time”. Yahoo Sports. 11. 8. 2012. Arhivirano iz originala 04. 03. 2016. g. Pristupljeno 22. 06. 2020. 
  110. ^ „Juventus 2–0 Parma: Pirlo free-kick seals opening-day win for champions”. Goal.com. 25. 8. 2012. 
  111. ^ „Udinese 1–4 Juventus: Giovinco double helps sink 10-man hosts”. Yahoo!. Arhivirano iz originala 23. 10. 2013. g. Pristupljeno 2. 9. 2012. 
  112. ^ „Juventus 4–1 Roma”. ESPN FC. 29. 9. 2012. 
  113. ^ „Ballon d'Or 2013: Nominees List”. Juventus F.C. 29. 10. 2012. Pristupljeno 6. 12. 2012. 
  114. ^ „Shaktar Donetsk vs Juventus: 0–1”. Eurosport. Pristupljeno 6. 12. 2012. 
  115. ^ „Pirlo – Pallone Azzurro” (na jeziku: Italian). Italian Football Federation. Arhivirano iz originala 13. 12. 2013. g. Pristupljeno 30. 1. 2013. 
  116. ^ „IFFHS World's Best Playmaker 2012”. International Federation of Football History & Statistics. Pristupljeno 30. 1. 2013. 
  117. ^ a b „FIFA Ballon d'Or 2012 – voting results” (PDF). FIFA. 7. 1. 2013. Arhivirano iz originala (PDF) 20. 01. 2013. g. Pristupljeno 7. 1. 2013. 
  118. ^ „FC Bayern München – UEFA Champions League 2012/13”. UEFA. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  119. ^ „Coppa Italia, Juve-Lazio LIVE Pogba e Llorente dal 1'”. Tuttosport (na jeziku: italijanski). 20. 5. 2015. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  120. ^ „Juventus vs. Lazio: 4–0”. Goal.com. Pristupljeno 29. 8. 2013. 
  121. ^ „Juventus delighted for Conte, Pirlo over Ballon d'Or nominations”. Pristupljeno 10. 12. 2013. 
  122. ^ „Andrea Pirlo out for over a month”. ESPN FC. Pristupljeno 10. 12. 2013. 
  123. ^ „Juve-Pirlo, il matrimonio continua, Andrea dice ancora sì fino al 2016”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 12. 1. 2014. Pristupljeno 13. 1. 2014. 
  124. ^ „Oscar del calcio: Vidal e Pirlo sono il top. La Juve è la più forte d'Italia”. Tuttosport (na jeziku: Italian). 27. 1. 2014. Arhivirano iz originala 20. 6. 2015. g. Pristupljeno 19. 6. 2015. 
  125. ^ „Fiorentina vs Juventus 2014 Europa League Second Leg 0–1 Highlights Pirlo Free kick Goal Video”. soccer-blogger.com. 21. 3. 2013. Pristupljeno 19. 5. 2014. 
  126. ^ „UEFA Europa League squad of the season”. UEFA. Pristupljeno 3. 5. 2014. 
  127. ^ „Andrea Pirlo signs new two-year deal at Juventus ahed 35”. BBC Sport. 11. 6. 2014. Pristupljeno 11. 6. 2014. 
  128. ^ „Leonardo Bonucci's spectacular late volley gave Juventus victory in a fiery encounter with title rivals Roma.”. BBC Sport. Pristupljeno 9. 10. 2014. 
  129. ^ „Serie A: Juventus beat Empoli 2–0 to move three points clear”. Arhivirano iz originala 10. 11. 2014. g. Pristupljeno 6. 11. 2014. 
  130. ^ „Pogba caps Juventus recovery against Olympiacos”. UEFA. 4. 11. 2014. Pristupljeno 5. 11. 2014. 
  131. ^ „Buffon miglior portiere. Prima uscita con la D'Amico”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 15. 12. 2014. Pristupljeno 15. 12. 2014. 
  132. ^ „Juventus' Andrea Pirlo out three weeks with ankle injury”. ESPN FC. 26. 2. 2015. Pristupljeno 13. 3. 2015. 
  133. ^ Ben Gladwell (7. 4. 2015). „Claudio Marchisio and Andrea Pirlo returns delight Juve coach Allegri”. ESPN FC. Pristupljeno 20. 1. 2016. 
  134. ^ Jacopo Gerna (14. 4. 2015). „Juventus-Monaco 1–0: Vidal su rigore fa godere Allegri e lo Stadium”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). Pristupljeno 14. 4. 2015. 
  135. ^ a b „Pirlo raggiunge Mihajlovic a quota 28”. TUTTOJUVE.com (na jeziku: Italian). 26. 4. 2015. Pristupljeno 27. 4. 2015. 
  136. ^ Jacopo Gerna (20. 5. 2015). „Juve infinita, vince la 10ª Coppa Italia: Matri piega la Lazio ai supplementari” [An infinite Juve wins the 10th Coppa Italia: Matri sinks Lazio in extra-time]. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: italijanski). Pristupljeno 21. 5. 2015. 
  137. ^ „Barcelona see off Juventus to claim fifth title”. UEFA. 6. 6. 2015. Pristupljeno 6. 6. 2015. 
  138. ^ a b „UEFA Champions League squad of the season”. UEFA. 9. 6. 2015. Pristupljeno 9. 6. 2015. 
  139. ^ a b v „Thanks for everything, Maestro”. Juventus F.C. 6. 7. 2015. Pristupljeno 6. 7. 2015. 
  140. ^ „Andrea Pirlo: New York City sign Juventus midfielder”. BBC Sport. 6. 7. 2015. Pristupljeno 6. 7. 2015. 
  141. ^ „Andrea Pirlo to Join New York City FC as Third Designated Player”. New York City FC. 6. 7. 2015. Pristupljeno 7. 7. 2015. 
  142. ^ „Pellè completes move to Shandong Luneng”. Southampton F.C. 11. 7. 2016. Arhivirano iz originala 11. 7. 2016. g. Pristupljeno 11. 7. 2016. 
  143. ^ Bryan Graham (26. 7. 2015). „New York City FC v Orlando City SC”. The Guardian. Pristupljeno 26. 7. 2015. 
  144. ^ Tim Hill (1. 8. 2015). „New York City FC 2–3 Montreal Impact – as it happened”. The Guardian. Pristupljeno 4. 8. 2015. 
  145. ^ „David Villa nets winner as NYCFC snap skid, surge past DC United”. ESPN FC. 13. 8. 2013. Pristupljeno 14. 8. 2015. 
  146. ^ Michael Butler (2. 10. 2015). „2015 Ballon d'Or longlist: Lionel Messi named alongside David Ospina – report”. The Guardian. Pristupljeno 26. 10. 2015. 
  147. ^ a b v g d „Andrea Pirlo”. Major League Soccer. Pristupljeno 26. 10. 2015. 
  148. ^ Eoin O'Callaghan (17. 10. 2015). „The MLS dream-team with Lampard, Pirlo & Villa is nothing short of a New York nightmare now”. The 42. Pristupljeno 26. 10. 2015. 
  149. ^ Graham Ruthven; Graham Parker (7. 3. 2016). „Patrick Vieira is the new NYC FC coach but Andrea Pirlo still has problems”. The Guardian. Pristupljeno 1. 6. 2016. 
  150. ^ „New York City FC midfielder Andrea Pirlo becomes first MLS player named to FIFA FIFPro World XI shortlist”. Major League Soccer. 27. 11. 2015. Pristupljeno 1. 6. 2016. 
  151. ^ „Villa strikes twice as NYCFC downs 'Caps”. TSN. 30. 4. 2016. Pristupljeno 2. 5. 2016. 
  152. ^ „Frank Lampard, David Villa and Andrea Pirlo score in NYCFC's win over Union”. ESPN FC. 18. 6. 2016. Pristupljeno 18. 6. 2016. 
  153. ^ a b „Villa, Pirlo and Kaka headline MLS All-Star squad to face Arsenal”. FourFourTwo. 17. 7. 2016. Pristupljeno 18. 7. 2016. 
  154. ^ Mark Booth (24. 10. 2016). „Playoffs: All You Need to Know”. New York City FC. Pristupljeno 1. 11. 2016. 
  155. ^ David Shoalts (30. 10. 2016). „Toronto FC tops New York City FC 2–0 after first leg of semi-final”. The Globe and Mail. Pristupljeno 1. 11. 2016. 
  156. ^ Graham Parker (6. 11. 2016). „Toronto exploits New York City FC's tactics in 5–0 rout at Yankee Stadium”. ESPN FC. Pristupljeno 7. 11. 2016. 
  157. ^ „New York City's Andrea Pirlo to retire at end of MLS season”. ESPN FC. 8. 10. 2017. Pristupljeno 8. 10. 2017. 
  158. ^ „Timbers fall as Toronto, Columbus edge through”. beIN Sports. 5. 11. 2017. Pristupljeno 6. 11. 2017. 
  159. ^ „Pirlo to hang up his boots”. Football Italia. Tiro Media. 6. 11. 2017. 
  160. ^ „Official: Pirlo confirms retirement”. Football Italia. Tiro Media. 6. 11. 2017. 
  161. ^ „Inzaghi hat-trick in Pirlo testimonial”. Football Italia. Tiro Media. 21. 5. 2018. Pristupljeno 22. 5. 2018. 
  162. ^ „FIFA World Cup: Gianluigi Buffon, Andrea Pirlo Still Hungry for Italian Job”. NDTV Sports. 8. 6. 2014. Arhivirano iz originala 9. 6. 2014. g. Pristupljeno 9. 6. 2014. 
  163. ^ „The Pirlo Dilemma”. Postmatch. 27. 6. 2013. Arhivirano iz originala 30. 6. 2013. g. Pristupljeno 9. 6. 2014. 
  164. ^ Andrea Pirlo a giant of his generation, ESPN, 25 October 2011.
  165. ^ „Olympic Football Tournaments, Sydney 2000 – Men: Australia – Italy (0–1)”. FIFA. 13. 9. 2000. Pristupljeno 27. 5. 2015. 
  166. ^ „Italia, Del Piero e pochi lampi ma comincia con una vittoria”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 11. 10. 2014. 
  167. ^ Mirko Graziano (10. 9. 2012). „Pirlo come Del Piero 91 volte con l'Italia”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). Pristupljeno 25. 7. 2017. 
  168. ^ „La nuova Italia bella a metà Vieri evita la sconfitta”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 20. 11. 2002. Pristupljeno 25. 7. 2017. 
  169. ^ „I debuttanti del gol fanno bella l'Italia”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 11. 10. 2014. 
  170. ^ „2006 FIFA World Cup Germany™”. FIFA. Arhivirano iz originala 25. 06. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  171. ^ „Silent but deadly: Italian midfield maestro's skills do talking for him”. The Irish Times. Arhivirano iz originala 02. 07. 2012. g. Pristupljeno 31. 8. 2012. 
  172. ^ „Italy 2—0 Scotland”. BBC Sport. 26. 3. 2005. Pristupljeno 3. 11. 2017. 
  173. ^ „Lippi ha fiducia, nonostante tutto Convocato Buffon: "E' sereno"”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 15. 5. 2006. Pristupljeno 20. 1. 2017. 
  174. ^ a b Antonio Sansonetti (6. 6. 2014). „Home Sport Italia 2006: campioni del mondo. Grosso jolly, Cannavaro e Buffon muro: voto simpatia 7,5”. Blitz Quotidiano (na jeziku: Italian). Pristupljeno 3. 7. 2016. 
  175. ^ „Italy 2–0 Ghana”. BBC Sport. 12. 6. 2006. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  176. ^ „Italy 1–1 USA”. BBC Sport. 17. 6. 2006. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  177. ^ „Last-gasp Italy knock Germany out”. BBC Sport. 4. 7. 2006. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  178. ^ Stevenson, Jonathan (9. 7. 2006). „Zidane off as Italy win World Cup”. BBC Sport. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  179. ^ „2006 FIFA World Cup Germany”. FIFA. Arhivirano iz originala 02. 02. 2019. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  180. ^ „Speciale Mondiali 2006: Italia (Gruppo E)” (na jeziku: Italian). Tiscali. Arhivirano iz originala 26. 6. 2008. g. Pristupljeno 13. 1. 2015. 
  181. ^ Ty Duffy (25. 2. 2012). „AC Milan Meets Juventus in Potential Scudetto Decider”. The Big Lead. Gannett. Arhivirano iz originala 29. 02. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  182. ^ „'I don't feel pressure – I don't give a toss about it' – The best quotes by and about Andrea Pirlo”. Goal.com. 6. 7. 2015. Pristupljeno 4. 8. 2016. 
  183. ^ „Full-time report Italy-Romania” (PDF). UEFA. 13. 6. 2008. Pristupljeno 22. 11. 2016. 
  184. ^ McNulty, Phil (17. 6. 2008). „France 0–2 Italy”. BBC Sport. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  185. ^ „Spain 0–0 Italy”. ESPN Soccernet. 22. 6. 2008. Arhivirano iz originala 28. 06. 2008. g. Pristupljeno 15. 6. 2010. 
  186. ^ „Casillas' saves put Spain in semis”. UEFA. 22. 6. 2008. Arhivirano iz originala 25. 5. 2010. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  187. ^ Richard Aikman (19. 6. 2008). „Can Azzurri cope without suspended duo?”. UEFA. Pristupljeno 19. 5. 2016. 
  188. ^ „2009 FIFA Confederations Cup: Italy vs. USA: 3–1”. United States Soccer Federation. Arhivirano iz originala 12. 5. 2013. g. Pristupljeno 18. 6. 2013. 
  189. ^ „Irresistible Brazil eliminate Italy”. FIFA. 21. 6. 2009. Arhivirano iz originala 05. 05. 2015. g. Pristupljeno 4. 5. 2015. 
  190. ^ Paul Wilson at Soccer City (24. 6. 2010). „Slovakia 3–2 Italy”. The Guardian. London. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  191. ^ „UEFA EURO – Italy –”. UEFA. 20. 6. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  192. ^ Italy (7. 9. 2010). „Italy 5 Faroe Islands 0: match report”. The Daily Telegraph. London. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  193. ^ „Euro 2012: Italy team profile”. BBC Sport. 9. 5. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  194. ^ „Di Natale recalled for provisional Italy squad –”. UEFA. 13. 5. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  195. ^ Smith, Ben (10. 6. 2012). „Euro 2012: Spain 1–1 Italy”. BBC Sport. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  196. ^ „Euro 2012: Day seven as it happened”. BBC Sport. 14. 6. 2012. Arhivirano iz originala 17. 6. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  197. ^ „Italy vs. Croatia (1–1)” (PDF). UEFA. 14. 6. 2012. Pristupljeno 27. 5. 2015. 
  198. ^ „Match Report: Italy 2–0 Republic of Ireland”. Goal.com. 19. 6. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  199. ^ Republic of Ireland (18. 6. 2012). „Italy 2 Republic of Ireland 0: match report”. The Daily Telegraph. London. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  200. ^ „Euro 2012: Italy deserved winner over England”. ESPN FC. 24. 6. 2012. Arhivirano iz originala 28. 6. 2012. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  201. ^ a b „Euro 2012 analysis: Peerless Pirlo exposes England”. BBC Sport. 24. 6. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  202. ^ „calcio without citizenship: Azzurri: Eloquent, Decisive, and Devastating”. not even an oriundo. Arhivirano iz originala 13. 4. 2014. g. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  203. ^ „Pirlo: 'Why I chipped Hart'”. Football Italia. Tiro Media. 24. 6. 2012. Pristupljeno 28. 6. 2012. 
  204. ^ Phil McNulty (24. 6. 2012). „England 0–0 Italy (2–4 on penalties)”. BBC Sport. Pristupljeno 7. 5. 2015. 
  205. ^ Moretti, Alvaro (1. 7. 2012). „L'Italia crolla in finale. Spagna campione d'Europa” [Italy collapses in the final. Spain champions of Europe]. Tuttosport (na jeziku: Italian). Arhivirano iz originala 30. 3. 2015. g. Pristupljeno 15. 3. 2015. 
  206. ^ „UEFA EURO 2012 Team of the Tournament”. UEFA. 2. 7. 2012. 
  207. ^ „Italy name Confederations Cup squad: Ogbonna and Ranocchia miss out”. La Gazzetta dello Sport. 4. 6. 2013. Arhivirano iz originala 11. 6. 2013. g. Pristupljeno 8. 6. 2013. 
  208. ^ „Mexico v Italy – Man of the Match”. FIFA.com. Fédération Internationale de Football Association. 16. 6. 2013. Arhivirano iz originala 17. 06. 2013. g. Pristupljeno 13. 1. 2021. 
  209. ^ „Heroes & Villains”. World Soccer. leto 2013. str. 9. 
  210. ^ „FIFA Confederations Cup 2013 – Italy vs Japan: 4–3”. La Gazzetta dello Sport. 20. 6. 2013. Arhivirano iz originala 24. 6. 2013. g. Pristupljeno 24. 6. 2013. 
  211. ^ „Injured Pirlo Not to Play Against Brazil”. The Hindu. Chennai, India. 21. 6. 2013. Pristupljeno 24. 6. 2013. 
  212. ^ „Spain edge dramatic shootout to reach Final”. FIFA. 27. 6. 2013. Arhivirano iz originala 18. 4. 2015. g. Pristupljeno 27. 5. 2015. 
  213. ^ a b „2013 FIFA Confederations Cup Dream Team”. FIFA. Arhivirano iz originala 27. 05. 2015. g. Pristupljeno 27. 5. 2015. 
  214. ^ „Adidas Golden Ball Shortlist”. FIFA. Arhivirano iz originala 13. 04. 2014. g. Pristupljeno 1. 7. 2013. 
  215. ^ a b „Zico: Italy pay price for over-reliance on Andrea Pirlo and must rebuild”. The Guardian. 25. 6. 2014. Pristupljeno 26. 6. 2014. 
  216. ^ „Resolute Italy head off Armenia challenge”. UEFA. 12. 10. 2012. Pristupljeno 12. 6. 2014. 
  217. ^ „Italy squad for 2014 World Cup: the 23 chosen by Cesare Prandelli”. The Guardian. 5. 6. 2014. Pristupljeno 12. 6. 2014. 
  218. ^ „Pirlo to quit Italy after World Cup”. ESPN FC. 12. 6. 2014. Pristupljeno 12. 6. 2014. 
  219. ^ „England's World Cup rivals Italy livid they are in Group of Death that also includes Uruguay”. Daily Mirror. Pristupljeno 26. 6. 2014. 
  220. ^ „Inghilterra-Italia 1–2: gol di Marchisio, Sturridge e Balotelli”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 15. 6. 2014. Pristupljeno 16. 5. 2014. 
  221. ^ „Pirlo: Se il nuovo ct vuole resto in azzurro”. La Stampa (na jeziku: Italian). 26. 6. 2014. Arhivirano iz originala 27. 6. 2014. g. Pristupljeno 26. 6. 2014. 
  222. ^ „Andrea Pirlo Returns to Italy Squad Following Giacomo Bonaventura's Injury”. Bleacher Report. Turner. 6. 10. 2014. Pristupljeno 30. 11. 2014. 
  223. ^ „Qualificazioni Euro 2016 – Pirlo supera Zoff: 113 presenze in Nazionale” (na jeziku: Italian). Eurosport. 10. 10. 2014. Arhivirano iz originala 19. 11. 2015. g. Pristupljeno 1. 6. 2016. 
  224. ^ „Pirlo shows he is too good to retire as Chiellini rescues Italy”. Goal.com. 10. 10. 2014. Pristupljeno 11. 10. 2014. 
  225. ^ „Verratti and Pirlo against Malta?”. Football Italia. Tiro Media. 2. 9. 2015. Pristupljeno 3. 9. 2015. 
  226. ^ „Italy keep pace in Euro Qualifying after lackluster win over Malta”. Fox Sports. 3. 9. 2015. Pristupljeno 3. 9. 2015. 
  227. ^ a b v „Nazionale in Cifre – FIGC: Pirlo, Andrea” (na jeziku: Italian). Italian Football Federation. Pristupljeno 17. 4. 2015. 
  228. ^ „Italy beats Azerbaijan to qualify for Euro 2016”. Sportsnet. 10. 10. 2015. Pristupljeno 4. 1. 2016. 
  229. ^ Ben Gladwell (24. 5. 2016). „MLS play cost Andrea Pirlo, Sebastian Giovinco their Italy chance – Conte”. ESPN FC. Pristupljeno 27. 5. 2016. 
  230. ^ Allan Valente (30. 5. 2016). „Andrea Pirlo accepts Antonio Conte's Italy snub for Euro 2016”. Sky Sports. Pristupljeno 1. 6. 2016. 
  231. ^ Roberto Di Maggio; José Luis Pierrend (14. 9. 2017). „Appearances for Italy National Team”. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Pristupljeno 7. 11. 2017. 
  232. ^ a b „Buffon reveals ‘greatest Italians’”. fantasista10. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  233. ^ Carlo Ancelotti (4. 6. 2016). „Andrea Pirlo spots a pass in a split second that others wait a lifetime to see”. The Daily Telegraph. Pristupljeno 6. 6. 2016. 
  234. ^ Kris Voakes; Ben Hayward (2. 6. 2015). „Pirlo, Xavi make their claim of being the best midfielder in the modern era”. Fox Sports. Pristupljeno 9. 6. 2016. 
  235. ^ Mark Booth (6. 11. 2017). „Vieira: Pirlo Changed Football Forever”. New York City FC. Pristupljeno 22. 5. 2018. 
  236. ^ Tighe, Sam (19. 3. 2013). „50 Greatest Midfielders in the History of World Football”. Bleacher Report. Pristupljeno 16. 3. 2019. 
  237. ^ „Mazzone manda in campo un Brescia spavaldo: due punte e Pirlo rifinitore E Baggio vuole farsi rimpiangere”. Il Tirreno (na jeziku: Italian). 24. 2. 2001. Arhivirano iz originala 01. 11. 2014. g. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  238. ^ „Boninsegna: "Pirlo è il nuovo Rivera"”. Tutto Nazionali (na jeziku: Italian). Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  239. ^ „Adelio Moro: "Pirlo, come lui solo Rivera. Mazzone lo ha plasmato..."”. TUTTOmercatoWEB.com (na jeziku: Italian). Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  240. ^ „Mazzone: "Il ruolo di Pirlo? Una mia intuizione"”. TUTTOmercatoWEB.com (na jeziku: Italian). Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  241. ^ „The Resurgence of the Deep Lying Playmaker-Part 1”. The False 9. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  242. ^ Michael Cox (19. 3. 2012). „Paul Scholes, Xavi and Andrea Pirlo revive the deep-lying playmaker”. The Guardian. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  243. ^ „Allegri e Pirlo, storia di un rapporto impossibile”. Panorama (na jeziku: Italian). Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  244. ^ „Euro 2012: Why Andrea Pirlo Is the Most Valuable Player of the Tournament”. Bleacher Report. Turner. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  245. ^ Armen Bedakian (26. 7. 2015). „VIDEO: Andrea Pirlo makes New York City FC debut against Orlando City”. theScore Inc. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  246. ^ „The Champions: Andrea Pirlo”. Juventus F.C. 13. 6. 2013. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  247. ^ Matthew Scianitti (1. 7. 2012). „Euro 2012 wrap: Spain comes together to make history”. National Post. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  248. ^ a b Jim White (4. 3. 2014). „Italy's Andrea Pirlo is old, slow, rarely sprints and is just not the player he was – because he is even better”. The Daily Telegraph. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  249. ^ a b „Andrea Pirlo”. BBC Sport. 25. 5. 2004. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  250. ^ a b Michael Cox (12. 5. 2015). „Champions League semis showcase changing role of deep-lying midfielder”. ESPN FC. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  251. ^ a b Mike Henson (7. 11. 2017). „Andrea Pirlo: The football genius who defied the number crunchers”. BBC Sport. Pristupljeno 7. 11. 2017. 
  252. ^ „Pirlo: Allegri didn't want me”. Football Italia. Tiro Media. 11. 5. 2012. Pristupljeno 15. 4. 2016. 
  253. ^ a b v g „Andrea Pirlo”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 23. 5. 2008. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  254. ^ Zito Madu (23. 6. 2015). „In remembrance of the fully featured version of Andrea Pirlo”. SB Nation. Vox Media. Pristupljeno 13. 6. 2016. 
  255. ^ a b Mario Sconcerti (6. 7. 2015). „L'addio (contemporaneo) al grande calcio di Pirlo e Xavi. E il loro posto nella grande storia del calcio”. Corriere della Sera (na jeziku: Italian). Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  256. ^ a b Trevor Marshallsea (8. 2. 2016). „Six superstars shaking up the world game with the magic in their boots”. Fox Sports. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  257. ^ a b v Morrissy-Swan, Tomé (7. 11. 2017). „Happy retirement, Andrea Pirlo: 12 times the midfield philosopher proved himself to be a cut above”. The Telegraph. Pristupljeno 4. 9. 2019. 
  258. ^ Angelo Carotenuto (2. 3. 2017). „Se ti viene la pelle d'oca hai scovato un campione”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 13. 9. 2018. 
  259. ^ a b v g d đ Dampf, Andrew (29. 5. 2008). „Totti is gone, Pirlo becomes the pacesetter for Italy”. USA Today. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  260. ^ „Andrea Pirlo”. ESPN Soccernet. Arhivirano iz originala 13. 07. 2012. g. Pristupljeno 25. 7. 2012. 
  261. ^ a b Jason De Vos (28. 6. 2012). „DE VOS: THOUGHTS ON BALOTELLI, PIRLO, PRANDELLI AND MORE”. The Sports Network. Arhivirano iz originala 02. 02. 2017. g. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  262. ^ Owen Gibson (15. 6. 2014). „Andrea Pirlo the pass master stars in his own film to hurt England”. The Guardian. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  263. ^ a b Miguel Delaney (23. 6. 2012). „The Pirlo King”. The Independent. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  264. ^ a b Sam Cooper (26. 5. 2015). „The Role of Xavi and Pirlo”. Sport.net. Arhivirano iz originala 02. 02. 2017. g. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  265. ^ a b v Giuseppe Muro (27. 6. 2012). „Joachim Low: It's idiotic to man-mark Pirlo”. London Evening Standard. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  266. ^ „Tanti esperimenti e studio alla tv Ecco il segreto delle magie di Pirlo”. La Stampa (na jeziku: Italian). 12. 11. 2013. Pristupljeno 31. 1. 2017. 
  267. ^ „Key battles”. Sky Sports. 30. 6. 2012. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  268. ^ Max Towle (9. 5. 2013). „25 Most Skilled Passers in World Football History”. Bleacher Report. Turner. Pristupljeno 10. 10. 2018. 
  269. ^ Antonio Guerra (17. 3. 2015). „Tuttosport – La Juve e il tiro dalla distanza. Nei campionati europei i bianconeri segnano più di tutti da lontano”. TUTTOJUVE.com (na jeziku: Italian). Arhivirano iz originala 5. 7. 2015. g. Pristupljeno 5. 7. 2015. 
  270. ^ a b v „Pirlo e le punizioni da Diavolo: "Ho imparato studiando Baggio"”. il Giornale (na jeziku: Italian). Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  271. ^ „Calcio, Milan: Pirlo entra per battere rigore e segna”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  272. ^ „De Rossi: "Pirlo come Totti" "Il rigore? L'ho visto carico"”. la Repubblica (na jeziku: Italian). 24. 6. 2012. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  273. ^ „Kings of the free-kick”. FIFA. 2. 12. 2011. Arhivirano iz originala 12. 05. 2015. g. Pristupljeno 13. 3. 2015. 
  274. ^ Roger Bennett (27. 6. 2012). „Ageless Pirlo continues to produce”. ESPN FC. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  275. ^ „Alessio: Pirlo is world's best free-kick taker”. FourFourTwo. 20. 3. 2014. Pristupljeno 5. 7. 2015. 
  276. ^ „Free-kick master Pirlo”. Football Italia. Tiro Media. 19. 3. 2014. Pristupljeno 19. 7. 2015. 
  277. ^ Currò, Enrico (29. 3. 2005). „Pirlo l'uomo nuovo "Ho imparato guardando Baggio"”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 16. 5. 2012. 
  278. ^ Cetta, Luca (19. 3. 2014). „Free-kick master Pirlo”. Football Italia. Pristupljeno 8. 4. 2020. 
  279. ^ „Juventus: Pirlo, ma che punizione hai tirato? La maledetta che sfida la fisica”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 11. 11. 2013. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  280. ^ „Belle e "maledette": vi spiego io le parabole di Pirlo” (na jeziku: Italian). Sky Sport. 21. 1. 2012. Arhivirano iz originala 13. 4. 2014. g. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  281. ^ „Pirlo surpasses Del Piero in Serie A Free Kick Ranking”. Goal.com. 31. 10. 2013. Pristupljeno 1. 11. 2014. 
  282. ^ „Pirlo: I have all I need here”. FIFA. Arhivirano iz originala 23. 06. 2012. g. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  283. ^ „Pirlo's Corner: Taking in a Yankees Game”. New York City FC. 19. 8. 2016. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  284. ^ a b Jeff Oloizia (29. 2. 2016). „On New York's Bustling Streets, a Soccer Megastar Roams Freely”. The New York Times. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  285. ^ „Grazie Campioni – Andrea "Mozart" Pirlo”. SpazioJuve.it. 26. 5. 2012. Arhivirano iz originala 28. 5. 2012. g. Pristupljeno 9. 3. 2013. 
  286. ^ „Due o tre cose su Demetrio Albertini, il vecchio Pirlo” (na jeziku: Italian). Pristupljeno 20. 10. 2014. 
  287. ^ a b „Legend of Calcio: Demetrio Albertini”. Pristupljeno 29. 9. 2014. 
  288. ^ Paddy Agnew Euroscene (28. 10. 2003). „Metronome isn't marking time”. The Irish Times. Pristupljeno 22. 1. 2016. 
  289. ^ Richard Williams (14. 5. 2012). „Andrea Pirlo's peerless pass-mastery could lift even the Trentside fog”. The Guardian. Pristupljeno 30. 1. 2017. 
  290. ^ „Pirlo & Toni begin Pro courses”. Football Italia. 23. 8. 2019. Pristupljeno 30. 10. 2019. 
  291. ^ „Andrea Pirlo is the new Under 23 Coach!”. Juventus.com. 30. 7. 2020. Pristupljeno 9. 8. 2020. 
  292. ^ „Andrea Pirlo je novi trener Juventusa!”. B92. 8. 8. 2020. Pristupljeno 9. 8. 2020. 
  293. ^ „Andrea Pirlo is the new coach of the First Team”. Juventus.com. 8. 8. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  294. ^ „Settore Tecnico i nuovi allenatori con la qualifica UEFA Pro” (na jeziku: italijanski). Football Italia. 16. 9. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  295. ^ „Pirlo, ecco la sua tesi: "Il calcio che vorrei"”. Tuttosport (na jeziku: italijanski). 16. 9. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  296. ^ Badolato, Daniele (16. 9. 2020). „Juventus boss Pirlo gets coaching license in time for new season”. theScore.com. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  297. ^ „Pirlo parte bene: Juventus-Sampdoria 3-0”. la Repubblica (na jeziku: italijanski). 20. 9. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  298. ^ „Champions, Dinamo Kiev-Juve 0-2: decide tutto una doppietta di Morata” (na jeziku: italijanski). Sportmediaset.it. 20. 10. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  299. ^ „Champions, Dinamo Kiev-Juve 0-2: Morata apre e chiude, festa Pirlo”. corrieredellosport.it (na jeziku: italijanski). 20. 10. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  300. ^ Jake Lofdahl; Oliver Pickup (24. 6. 2009). „Andrea Pirlo profile: 10 Things you need to know about the Chelsea target”. Daily Mirror. Pristupljeno 4. 10. 2010. 
  301. ^ di Gianfrancesco Turano (14. 5. 2012). „La vera storia di Pirlo lo 'zingaro' – l'Espresso”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Arhivirano iz originala 28. 08. 2013. g. Pristupljeno 20. 1. 2016. 
  302. ^ „Dedicato a chi mi chiama "zingaro"”. AndreaPirlo.net. 28. 5. 2012. Arhivirano iz originala 5. 11. 2014. g. Pristupljeno 20. 1. 2016. 
  303. ^ „As Goetze heads to Bayern, Pirlo describes Guardiola's allure”. ESPN FC. 30. 4. 2013. 
  304. ^ „Pirlo: 'Milan, Juve and Conte'”. Football Italia. Tiro Media. 20. 4. 2013. 
  305. ^ „Pirlo: 'Liverpool drank our blood... they mentally destroyed us'”. Irish Independent. 15. 4. 2014. Pristupljeno 15. 4. 2014. 
  306. ^ „Interreligious Match for Peace: 1/9/2014”. .matchforpeace.org. Arhivirano iz originala 3. 9. 2014. g. Pristupljeno 1. 9. 2014. 
  307. ^ „Il Papa a Maradona: "Ti aspettavo". Diego show con Baggio, poi si infuria: "Icardi non doveva giocare"”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 1. 9. 2014. Pristupljeno 1. 9. 2014. 
  308. ^ De Felice, Alessandro (16. 6. 2014). „Pirlo: “Matthaus e Baggio idoli. Tifavo Inter ma non ha funzionato perchè…”” (na jeziku: Italian). F.C. Inter. Pristupljeno 16. 5. 2020. 
  309. ^ „New York City FC's Andrea Pirlo tops MLS shirt sales for 2016”. Sky Sports. 15. 7. 2016. Pristupljeno 18. 7. 2016. 
  310. ^ „Pirlo welcomes twins and Italy return”. Football Italia. Tiro Media. 9. 8. 2017. 
  311. ^ „Pirlo di nuovo papà: mamma Valentina nel suo blog annuncia i due gemelli”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 9. 8. 2017. Pristupljeno 9. 8. 2017. 
  312. ^ „FIFA 20 FUT Icons”. EA.com. Pristupljeno 19. 3. 2020. 
  313. ^ a b v g d „A. Pirlo: Summary”. Soccerway. Perform Group. Pristupljeno 21. 1. 2019. 
  314. ^ „Andrea Pirlo”. TuttoCalciatori.Net (na jeziku: Italian). Pristupljeno 8. 10. 2017. 
  315. ^ „Andrea Pirlo”. New York City FC. Arhivirano iz originala 29. 4. 2016. g. Pristupljeno 27. 4. 2016. 
  316. ^ „Andrea Pirlo”. national-football-teams.com. Pristupljeno 15. 5. 2012. 
  317. ^ a b „Andrea Pirlo”. Eurosport. Pristupljeno 8. 5. 2015. 
  318. ^ „Top 10: Players of Germany 2006”. FourFourTwo. 10. 6. 2014. Arhivirano iz originala 22. 3. 2016. g. Pristupljeno 11. 7. 2015. 
  319. ^ „The World's best Playmaker 2006”. International Federation of Football History & Statistics. Arhivirano iz originala 11. 6. 2009. g. Pristupljeno 26. 5. 2017. 
  320. ^ „2007 IFFHS World's Best Playmaker”. International Federation of Football History & Statistics. Pristupljeno 31. 8. 2012. 
  321. ^ „The World's best Playmaker 2009”. International Federation of Football History & Statistics. Pristupljeno 26. 5. 2017. 
  322. ^ „Iniesta named World's Best Playmaker in 2012”. FC Barcelona. 15. 1. 2013. Pristupljeno 26. 5. 2017. 
  323. ^ „THE WORLD'S BEST PLAYMAKER 2013”. International Federation of Football History & Statistics. 20. 1. 2014. Arhivirano iz originala 25. 07. 2018. g. Pristupljeno 26. 5. 2017. 
  324. ^ „Leo Messi and Luis Enrique honoured by IFFHS”. FC Barcelona. Pristupljeno 4. 1. 2016. 
  325. ^ „The World's Best Playmaker 2015”. International Federation of Football History & Statistics. 4. 1. 2016. Arhivirano iz originala 28. 12. 2019. g. Pristupljeno 26. 5. 2017. 
  326. ^ „FifPro announces reserve Teams of the Year – but Luis Suarez and Arjen Robben won't be laughing while Iker Casillas is somehow named the second best goalkeeper of 2013”. The Independent. 15. 1. 2014. Pristupljeno 1. 10. 2017. 
  327. ^ „FIFA FIFPro World XI: the reserve teams – FIFPro World Players' Union”. FIFPro. 15. 1. 2015. Arhivirano iz originala 14. 4. 2019. g. Pristupljeno 1. 10. 2017. 
  328. ^ José Luis Pierrend (3. 1. 2007). „European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 2006”. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Pristupljeno 8. 11. 2017. 
  329. ^ Luigi Panella (7. 1. 2013). „Pallone d'Oro, Messi fa poker ed entra nella storia”. la Repubblica (na jeziku: Italian). Pristupljeno 8. 11. 2017. 
  330. ^ Brewin, John (25. 12. 2009). „World Team of the Decade”. ESPN FC. Pristupljeno 29. 1. 2018. 
  331. ^ „Pallone d'argento 2011–12” (na jeziku: italijanski). Associazione Italiana per la Ricerca sul Cancro. 13. 5. 2012. Pristupljeno 30. 5. 2015. 
  332. ^ „Pirlo è il Pallone Azzurro 2012” (na jeziku: Italian). Italian Football Federation. Pristupljeno 6. 2. 2015. 
  333. ^ „Italy – Footballer of the Year”. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Arhivirano iz originala 21. 1. 2015. g. Pristupljeno 6. 2. 2015. 
  334. ^ „Gran Galà del Calcio Aic. E' Pirlo il migliore del 2012”. Tuttosport (na jeziku: Italian). 27. 1. 2013. Arhivirano iz originala 24. 6. 2015. g. Pristupljeno 1. 6. 2015. 
  335. ^ a b v „Pirlo completes hat-trick of Italian player awards”. FIFA. 16. 12. 2014. Arhivirano iz originala 18. 05. 2015. g. Pristupljeno 8. 5. 2015. 
  336. ^ „Serie A, Gran Galà del Calcio Aic. Tutte le frasi e i premi” [Serie A, Gran Galà del Calcio Aic. All the quotes and awards]. Tuttosport (na jeziku: Italian). 15. 12. 2014. Arhivirano iz originala 15. 4. 2015. g. Pristupljeno 11. 1. 2016. 
  337. ^ „Oscar del Calcio, dominio Juve. Buffon: "Donnarumma ha doti da grande"” [Serie A Oscars, Juve dominate. Buffon: "Donnarumma has the characteristics to be great"]. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 14. 12. 2015. Pristupljeno 14. 12. 2015. 
  338. ^ „Ad Andrea Pirlo il premio Scirea”. ansa.it (na jeziku: Italian). 26. 7. 2013. Pristupljeno 21. 1. 2015. 
  339. ^ „Castrol Index Top 11”. FIFA. Arhivirano iz originala 21. 7. 2014. g. Pristupljeno 19. 7. 2014. 
  340. ^ „La squadra della stagione di UEFA Europa League” [UEFA Europa League Team of the Season] (na jeziku: Italian). UEFA. Pristupljeno 28. 9. 2014. 
  341. ^ „Our all-time Under-21 EURO dream team”. UEFA. 17. 6. 2015. Pristupljeno 19. 6. 2015. 
  342. ^ „Frank Lampard finally finding form, scoring touch with NYCFC”. Daily News. New York. 22. 9. 2015. Pristupljeno 23. 9. 2015. 
  343. ^ „Wall of Fame”. Globe Soccer.com. Pristupljeno 28. 12. 2015. 
  344. ^ „Your All-time EURO 11 revealed”. UEFA. 7. 6. 2016. Pristupljeno 8. 6. 2016. 
  345. ^ „#JUVE120 team announced”. Juventus F.C. 24. 11. 2017. Arhivirano iz originala 27. 5. 2018. g. Pristupljeno 29. 5. 2018. 
  346. ^ „Premio Facchetti ad Andrea Pirlo. Ecco come partecipare alla cerimonia”. La Gazzetta dello Sport (na jeziku: Italian). 4. 5. 2018. Pristupljeno 8. 9. 2018. 
  347. ^ „Il Golden Foot 2018 è Edinson Cavani” (na jeziku: Italian). Radio Monte Carlo. Pristupljeno 6. 12. 2018. 
  348. ^ „Pirlo, Mazzone, Boniek in Hall of Fame”. Football Italia. 5. 2. 2020. Pristupljeno 7. 2. 2020. 
  349. ^ „The other two Ballon d'Or Dream Team XIs: Zidane, Cruyff, Iniesta, Di Stefano... but no Casillas”. marca.com. 15. 12. 2020. Pristupljeno 5. 1. 2021. 
  350. ^ „Coni: Consegna dei Collari d’Oro e dei Diplomi d’Onore. Premia il Presidente del Consiglio Romano Prodi. Diretta Tv su Rai 2” (na jeziku: Italian). Italian National Olympic Committee. 16. 10. 2006. Arhivirano iz originala 24. 12. 2016. g. Pristupljeno 23. 12. 2016. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Alessandro Alciato, Andrea Pirlo, Penso quindi gioco, Milan, Mondadori, . 2013. ISBN 88-04628-69-3.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć) (I Think Therefore I Play). (na italijanskom)

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Андреа_Пирло&oldid=27343952”