U apsolutističkim državama, koje se formiraju nakon srednjeg veka, konjica, kao i pešadija, postaje isključivo najamnička. Uzastopni porazi burgundskih i francuskih vitezova, najboljih u Evropi tog doba, u sukobima sa disciplinovanim strojevima švajcarskih pešaka-kopljanika tokom burgundskih i italijanskih ratova (od 1475. do 1525.) doveli su do postepenog napuštanja koplja kao glavnog oružja teške konjice u Evropi. Na ovaj razvoj imalo je uticaja i vatreno oružje.[1]
Oklopljeni konjanik naoružan arkebuzom.Ilustracija iz nemačkog priručnika za obuku arkebuzira (1616).
Konjanici-strelci krajem 15. veka postepeno odbacuju luk i samostrel da bi prihvatili arkebuzu, jednu od prvih vrsta ručnog vatrenog oružja. Prve konjanike arkebuzire formirao je 1496. u Italiji Kamilo Viteli; od 1512. do sredine 16. veka prihvaćeni su i u Francuskoj, ali borili su se uporedo sa tzv. žandarmima, koji još uvek imaju koplja. Arkebuziri su ubrajani u tzv. srednju konjicu: imali su projektilno oružje (kao laka konjica) i oklop (kao teška konjica). Oklop ranih arkebuzira bio je sličan viteškom, sa izuzetkom oklopa za noge, koji je zamenjen visokim jahaćim čizmama (pošto su povrede na nogama bile retkost pri borbi na odstojanju); kasnije je oklop postao lakši. Nemački arkebuziri u službi Habsburške monarhije istakli su se u borbama protiv Turaka tokom 16. veka [a][2]; protiv turske konjice branili su se vatrom s mesta. Početkom 17. veka, kada je karabin zamenio arkebuzu, konjanici naoružani vatrenim oružjem nazivaju se karabinjeri.[1]
,_RP-P-1889-A-15043.jpg)
