Arhimandrit Pimen (Milić)
| Pimen (Milić) | |
|---|---|
 | |
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Eparhija | Eparhija vranjska |
| Čin | arhimandrit |
| Titula | iguman Manastira Prohora Pčinjskoga |
| Sedište | Manastir Prohor Pčinjski kod Bujanovca |
| Naslednik | Jelena Stevanović |
| Godine službe | 1943—1987 |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Pejča Milić |
| Datum rođenja | 4. septembar 1920. |
| Mesto rođenja | Oraovica kod Grdelice, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 15. decembar 1990. (70 god.) |
| Mesto smrti | Manastir Prohor Pčinjski kod Bujanovca, SFRJ |
Pimen (svetovno Pejča Milić; Oraovica, kod Grdelice, 4. septembar 1920 — Manastir Prohor Pčinjski, 15. decembar 1990) bio je srpski pravoslavni arhimandrit i iguman Manastira Prohora Pčinjskoga i narodni tribun.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Iguman Pimen Milić rođen je od majke Đurće i oca Dimitrija, zemljoradnika. Njegovo svetovno ime je Pejča Milić.
Osnovnu školu završio je u rodnoj Oraovici gde je živeo do drugog svetskog rata. U aprilu mesecu 1942. godine u sklopu represivnih mera koje je bugarska okupatorska vlast vršila nad srpskim stanovništvom, internirala ga je u Bugarsku na prisilni rad. U južnom delu Bugarske pod vrlo teškim uslovima, na neprekidnom fizičkom radu proveo je do meseca novembra 1942. Pošto je zbog lošeg zdravstvenog stanja pušten na slobodu vratio se u dom svojih roditelja. Ovde je proveo šest meseci u razmišljanju kako da ostavi roditelje i tri sestre i da se zamonaši.
Sa blagoslovom svojih roditelja i sa uputom crkvenih vlasti došao je 14. maja 1943. godine u manastir Sv. Prohor Pčinjski gde se posvetio Bogu. Zamonašen je 4. jula 1943. godine u istom manastiru.
U čin ipođakona prizveden je 27. marta 1945. godine. Već 3. juna na dan Sv. cara Konstatina i Jelene rukopoložen je u čin jerođakona u pridvornom hramu Sv. Simeona Mirotočivog u Patrijaršiji u Beogradu. U istom hramu rukopoložen je 16. oktobra u čin jeromonaha.[1]
Od septembra 1943. do 25. januara 1948. godine vršio je dužnost starešine manastira Sv. Prohora Pčinjskog . Za stalnog starešinu manastira postavljen je 26. januara 1948. godine uoči Sv. Save. Odlukom Sv. Arhijerejskog Sinoda, a na predlog nadležnog mitropolita imenovan je za člana Eparhijskog saveta/[1]
Odlikovan je za revnosnu službu crvenim pojasom na Uskrs, 24. aprila 1949. godine. Proizveden je u čin igumana u crkvi Sv. Trojice u Kraljevu 25. aprila 1952. godine. Sva rukopoloženja, odlikovanja i proizvodstva primio je od ondašnjeg mitropolita Skopskog Josifa Cvijovića.[1]
Iguman Pimen preminuo je 1990. Godine, sahranjen je na monaškom groblju u manastirskoj porti.
Uloga igumana Pimena Milića u očuvanju manastira Sv. Prohora Pčinjskog[uredi | uredi izvor]
Iguman Pimen Milić je proveo svoj monaški život i bio starešina u manastiru Sv. Prohora Pčinjskog u izuzetno dugom periodu od 1943. godine do svoje smrti 1990. U teškim ratnim vremenima, sukobljen sa neprijateljima sa svih strana, bugarska okupaciona zona i prisustvo kačačkih albanskih bandi, iguman Pimen pre svega je brinuo o opstanku manastira i očuvanju njegove imovine. U tome je uspevao, zahvaljujući svojoj odanosti ovoj svetinji, ali i svom odnosu prema narodu kome ona pripada. Pre dolaska bugarskih okupacionih snaga u manastir mudro će okrečiti dve freske na kojima su četnici i četnički dobrotvori iz četničke akcije po Staroj Srbiji i Makedoniji, kao i freske srpskih kraljeva kako ih ne bi uništili okupatori.[2]
Ni poratna vremena u kojem je manastir bio ruiniran i bez ikakvih materijalnih sredstava nije bio ništa lakši. Važio je za svešteno lice koje je u najtežim trenucima po manastir svojim principijelnim stavovima i zahvaljujući daru prilagođavanja uspeo da sačuva manastirski identitet. U narodu je bio izuzetno poštovan i rado viđen gost u mnogim kućama[2].
Nakon nekanonskog proglašenja autokefalnosti Makedonske pravoslavne crkve, usledio je pritisak i na igumana Pimena i verni narod Pčinje da se priklone novoformiranoj organizaciji i istupe iz Srpske pravoslavne crkve. Klevetan i mučen izdržao je sve nevolje sa verom u Boga i u veku kada se od Srbije samo odvajalo uspeo je da sačuva manastir. Ostalo je zabeleženo da kada su komunistički promakedonski agitatori podgovarali verni narod Pčinje na promenu narod je odgovarao: "Će da bude kako kaže kaluđer"! A kaluđer je rekao ne![2][3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v „Manastir Prepodobnog Prohora Pčinjskog”. www.svprohor.org.
- ^ a b v „SEĆANjA Pimen Milić, iguman Manastira Prohor Pčinjski”. https://www.vranjenews.rs/. Spoljašnja veza u
|website=(pomoć) - ^ Stojanović, Marko. „Bio je iguman srpske svetinje i sačuvao i manastir i narod od rasrbljavanja”. https://jugmedia.rs/. Spoljašnja veza u
|website=(pomoć)
