Arhitektura poznog i kritičkog modernizma
Pozni modernizam je pravac u savremenoj arhitekturi koji se razvija nakon 1950. godine u kojem stanje u arhitekturi ovog perioda karakteriše ekspanzija na svim kontinentima i novi zadaci. Ova nova faza odražava se kako u delima starijih arhitekata u njihovim poznim radovima kao Frenk Lojd Rajta, Valter Gropijusa ili Le Korbizjea tako i u delima nove generacije arhitekata koji su rošeni oko 1910. godine. Promena pravca razvoja arhitekture se odražava u snažnom dinamizmu. Danas ocenjujemo da su pravi ugao i kriva linija samo prividno suprostavljeni i da one samo proizlaze iz namene pojedinih objekata. Karakteristike ovog razvoja posle 1950. godine su:
- sloboda u organizaciji prostora,
- dosledna primena visećih krovova i ljuski,
- eksperimenti sa pneumatskim konstrukcijama,
- primena sintetičkih materijala
- intenzivna industrijalizacija u građevinarstvu.
Za razvoj arhitekture postaje važno urbanističko planiranje i izgrađeni su gradovi u Braziliju, Čandigar, Islamabad i u Sibiru nekoliko gradova za naučne svrhe kao Akademgorod. Nove koncepcije gradova razvijaju Kenso Tange sa linearnim gradovima za Tokio Hose Lujs Sert sa planom za Kolumbiju te Džordž Kandilis i engleska grupa Arhigram sa svojim projektima.
Neki od glavnih predstavnika[uredi | uredi izvor]
- Jakob Bakema (Jacob Bakema)
- Aldo van Ajk (Aldo van Eyck)
- Kedrik Prajs (Cedric Price)
- Moše Safdi (Moshe Safdie)
- Alison Smitson (Alison Smithson)
- Peter Smitson (Peter Smithson) i mnogi drugi
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Udo Kuterman, Savremena arhitektura, Novi Sad 1971.
