Banatska klisura

Banatska klisura (Dunavska klisura, rum. Clisura Dunării) je krajnji jugozapadni deo Rumunije, koji obuhvata južno podnožje planina Lokva (549 m), Krak Almaša (720 m), i Sretinje (890 m) prema Dunavu. Geološku osnovu pomenutih planina čine kristalasti škriljci i nešto eruptivnih stena. Godišnja količina padavina kreće se od 700 do 1.200 mm. Planine su pokrivene gustom šumom i bogate su izvorima.

Među naseljima u Banatskoj klisuri nalazi se i 9 naselja u kojima je od davnina živelo srpsko stanovništvo u pretežnom broju, Bazijaš, Divić, Belobreška, Srpska Požežena, Radimna, Mačević, Stara Moldova, Ljupkova i Svinica. Stanovništvo se bavi stočarstvom, voćarstvom, vinogradarstvom, povrtlarstvom i gajenjem žitarica. Banatska klisura je bogata kvalitetnim ugljem, magnetitom i raznim metalnim rudama.

Početak naseljavanja Srba u Banatskoj klisuri nije tačno utvrđen, ali se zna da pada uglavnom u XV veku, dok je polovinom XVII veka Austrija izvršila novu kolonizaciju Srba. Mirovnim ugovorom u Trianonu 1920. Banatska klisura je pripala Rumuniji. Od tada se, naročito posle 1948, broj stanovnika srpske narodnosti u Banatskoj klisuri smanjio.

Stanovnici ovih sela su podržavali NOP i od 1944. masovno učestvovali u njemu, a posle 1945. oko 100 porodica boraca NOR-a preselilo seu Jugoslaviju

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Izvori[uredi | uredi izvor]

A. Stanojlović:Monografija Banatske klisure, Petrovgrad (danas Zrenjanin) 1938. pp. 7-33 i 980-139;

M. S. filipović (urednik), Banatske Here, posebno izdanje Vojvođanskog muzeja, Novi Sad 1958 pp. 13-19, 51-53, 370-371.

Tekst dr. Nebojše Carića univ. prof. Institut za geografiju Novi Sad u Enciklopediji Jugoslavije, Jugoslovenskog leksikografskog zavoda - Zagreb 1980.