Barutna komora
Barutna komora (engl. Chamber) ili ležište metka, deo cevi vatrenog oružja na njenom zadnjem kraju, u koji se kod pušaka sprednjača stavlja barutno punjenje, a kod ostraguša ubacuje sjedinjeni metak.[1] Većina pušaka, pištolja i artiljerijskih oruđa ima samo jednu barutnu komoru, dok ih revolveri imaju više (5-8).[2]
Struktura[uredi | uredi izvor]
Kanal cevi vatrenog oružja deli se na vodište projektila (najveći deo cevi) i barutnu komoru. Olučne cevi imaju između ta dva dela tzv. prelazni konus, na koji naleže deo projektila za urezivanje u oluke.
Barutna komor je deo kanala cevi između njenog dna i dna projektila utisnutog u cev. U njenu zapreminu uračunava se i levkasta zapremina oko zadnjeg dela zrna. Služi za smeštaj barutnog punjenja. Najčešće je oblika čahure metka (u oružja sa polusjedinjenim, sjedinjenim i dvodelnim metkom sa čahurom). Da bi se čahura lakše vadila, većinom se pravi u obliku konusa, nagiba od 1/50 do 1/120. Zazor (razmak) između čahure i zida komore ne sme biti veći od 0,3 mm na vrhu i 0,7 mm na dnu. Odnos između najvećeg prečnika barutne komore i kalibra je poprečni koeficijent komore (PKK) ili šambraž. Najpovoljniji je između 1,2 i 1,25. Barutne komore sa velikim PKK su kraže i omogućavaju lakše vađenje čahure i jednostavnije uravnotežavanje cevi, ali je sila pritiska barutnih gasova na zatvarač veća. U puščanih cevi potreban je vrlo veliki PKK da bi se relativno veliko barutno punjenje moglo smestiti u čahuru ograničene dužine. Komora sjedinjenog i polusjedinjenog metka naziva se i ležište metka.[1]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Nikola Gažević, Vojna enciklopedija 2, Vojnoizdavački zavod, Beograd (1971), str. 160-166
- ^ Nikola Gažević, Vojna enciklopedija 8, Vojnoizdavački zavod, Beograd (1974), str. 146-147