Bitka za Nagašimu
| Bitka za Nagašimu | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Sengoku perioda | |||||||||||
 Japan oko 1570. Teritorija klana Oda obojena je žuto. Bitka je vođena na istočnoj granici provincije Ize sa provincijom Ovari. | |||||||||||
| |||||||||||
| Sukobljene strane | |||||||||||
| Klan Oda | Iko-iki | ||||||||||
| Komandanti i vođe | |||||||||||
| Oda Nobunaga | Kenjo Kosa[a] | ||||||||||
| Jačina | |||||||||||
| 30.000[1] | 10.000 boraca[1] | ||||||||||
| Žrtve i gubici | |||||||||||
| teški | 20.000 boraca i civila[1] | ||||||||||
Bitka za Nagašimu (engl. Sieges of Nagashima), koja je trajala od 1571. do 1574, bila je pobeda Oda Nobunage nad pristalicama Iko-ikija u provinciji Ize. Tvrđava Nagašima, u delti reke Nagara, na granici provincija Ize i Ovari, odbila je dva napada Nobunagine vojske pre nego što je osvojena 1574.[1]
Pozadina[uredi | uredi izvor]
Nakon što je Oda Nobunaga potukao gospodare provincija Omi i Ečizen u bici kod Anegave (juna 1570), poraženi velikaši iz porodica Azai i Asakura sklopili su savez sa Kenjo Kosom, poglavarom Iko-sekte koja je kontrolisala provinciju Kaga i velike delove provincija Secu, Ize, Mikava i Kii, sa velikim brojem pristalica među seljacima u drugim provincijama. Kada je u leto 1570. Nobunaga opseo pristalice proteranog klana Mijoši u provinciji Secu u blizini Osake (oko 8.000 ronina koje su predvodili Mijoši trijumviri i Saito Tacuoki), 13. septembra 1570. Iko-iki iz Osake su bez objave rata napali Nobunaginu vojsku (oko 30.000) sa oko 10-15.000 boraca i 3.000 pušaka i naterali je na povlačenje. U isto vreme, propovednici iz Osake podigli su na oružje vernike u provincijama Secu, Omi, Ize i Ečizen. Ojačani masama naoružanih vernika, gospodari Azai i Asakura su sa 30.000 ljudi krenuli na Kjoto, ali ih je Nobunagina vojska koja se na vreme povukla od Osake potisnula i opsela na planini Hiei, gde su im bogati budistički manastiri pružili utočište. Pošto su monasi sa planine Hiei odbili Nobunagin ultimatum da predaju pobunjenike, opsada planine Hiei je trajala sve do zime (septembar-decembar 1570), kada je uz posredovanje šoguna Ašikaga Jošiakija sklopljen mir (13. decembra). Za to vreme u Ovariju, Nobunagin mlađi brat Oda Nobuoki, koji je živeo u zamku Koki blizu granice provincije Ize, napadnut je od strane ustanika (Iko-Iki) iz Nagašime (odmah sa druge strane granice). Zamak je pao posle nekoliko dana opsade, a Nobuoki je izvršio samoubistvo (21. novembra 1570).[2]
Ratne operacije[uredi | uredi izvor]
Prvi pohod (1571)[uredi | uredi izvor]
Nagašima, uporište Iko-ikija u delti reka Kiso i Nagara, na granici provincija Ize i Ovari, sastojala se od zamka Nagašima, utvrđenog manastira Ganšo-đi i nekoliko utvrđenih sela na ostrvima u delti. Prvi pohod na Nagašimu Nobunaga je preduzeo već u proleće 1571, kako bi osvetio brata i eliminisao neprijatelje na zapadnoj granici Ovarija, svoje matične provincije. 16. maja 1571. Nobunagine vojskovođe Sakuma Nobumori i Šibata Katsuje krenuli su prema manastiru Ganšo-đi sa severoistoka, iz luke Cušima u Ovariju, koju je od Nagašime razdvajala široka, ali veoma plitka reka. Nobunagina konjica zaglibila je u blatu i postavljenim zamkama prilikom prelaska reke, a zatim je napadnuta iz zasede od strelaca i arkebuzira Iko-ikija skrivenih u trsci na suprotnoj obali i desetkovana, Samuraji koji su uspeli da se probiju do prvog utvrđenog sela potopljeni su otvaranjem brana na nasipima koji su štitili selo od poplava. General Šibata Katsuje bio je teško ranjen, a vojska naterana na povlačenje, pri čemu je spalila nekoliko obližnjih sela, što je oteralo još više lokalnog stanovništva u redove Iko-ikija.[1]
Drugi pohod (1573)[uredi | uredi izvor]
U julu 1573. Nobunaga je pokorio provinciju Ize i lično krenuo na Nagašimu sa severozapada, iz provincije Ize, kako bi izbegao močvare koje su štitile tvrđavu sa istoka, prema Ovariju. Nobunaga je u prethodnicu postavio veliki broj strelaca sa arkebuzama, očekujući napad neprijateljskih strelaca kao u prethodnom napadu. Međutim, iznenadni pljusak učinio je arkebuze napadača neupotrebljivim, dok su branioci, primivši to kao znak sa neba, odmah napali i jurnuli u borbu prsa u prsa, za koju su Nobunagini arkebuziri bili potpuno neupotrebljivi. Iko-iki su uspeli da potisnu napadače i probili se skoro do samog Nobunage, koji je po drugi put morao da se povuče.[1]
Treći pohod (1574)[uredi | uredi izvor]
Nobunaga se vratio treći put 1574, ali ovog puta mnog bolje naoružan. Njegovo osvajanje provincije Ize dovelo je na njegovu stranu talentovanog moreplovca Kuki Jošitaku (1542-1600) koji je, kao i drugi japanski kapetani tog vremena, prethodno bio uspešan pirat u zalivu Ize i oko poluostrva Kii. Nobunaga je iskoristio Kukija i njegovu flotu da po prvi put napadne Nagašimu sa mora: bivši pirati bombardovali su drvena utvrđenja iz neposredne blizine arkebuzama i vatrenim strelama, presekli su linije snabdevanja i prevezli Nobunagine trupe na ostrva sa zapadne strane, čime su osvojena spoljašnja utvrđenja. Zatim je kopnena vojska napala sa severa u tri kolone i do kraja avgusta 1574. potisla branioce na malo ostrvo na kome su se nalazili zamak Nagašima i manastir Genšo-đi. Opkoljeni sa svih strana, branioci su ostali bez hrane i ponudili su pregovore, ali ih je Nobunaga odbio. Umesto da prihvati predaju, Nobunaga je okružio preostala dva utvrđenja ustanika visokom palisadom, oko koje je nagomilao seno i drugi zapaljivi materijal, koje je zatim zapalio. Vetar je preneo varnice do ostrva i za kratko vreme čitav manastirski kompleks je izgoreo: oko 700 ustanika uspelo je da se probije iz obruča, dok je oko 20.000 izgorelo. Bio je to kraj nezavisne versko-ustaničke republike u Nagašimi.[1]
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Kenjo Kosa bio je vrhovni sveštenik i vođa Iko-iki pokreta, sa prestonicom u Osaki, u provinciji Secu.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e Turnbull, Stephen R. (1996). Samurai warfare. Michael Boxall. London: Arms and Armour Press. str. 138—152. ISBN 1-85409-280-4. OCLC 36025647.
- ^ Ōta, Gyūichi (2011). The chronicle of Lord Nobunaga. J. S. A. Elisonas, Jeroen Pieter Lamers. Leiden: Brill. str. 149—160. ISBN 978-90-04-20456-0. OCLC 743693801.