Bitka kod Sigeta

Bitka kod Sigeta
Juriš Nikole Šubića iz utvrđenja Sigeta
Vreme 6. avgust — 7. septembar 1566. Mesto kod Sigetvara, današnja Mađarska Ishod Pobeda Turaka
Sukobljene strane
Habzburška monarhija	Osmansko carstvo
Komandanti i vođe
ban Nikola Šubić Zrinski  †	sultan Sulejman I † Mehmed-paša Sokolović
Jačina
2.500	100.000
Žrtve i gubici
skoro svi branioci	25.000

Bitka kod Sigeta je bila bitka koja se dogodila usled opsade tvrđave (današnjeg mađarskog grada Sigetvara) ljeta 1566. godine. Vođena je između habzburških snaga pod vođstvom hrvatskog bana Nikole Šubića Zrinskog i otomanskih snaga pod vođstvom sultana Sulejmana I. Završena je osvajanjem tvrđave od strane Turaka.

Pozadina

Malo utvrđenje Siget bilo je ključna prepreka turskom nadiranju prema srcu tadašnje Evrope, prema gradu Beču, ali i glavni oslonac odbrane koja je štitila srce Hrvatske od obuhvata sa severa i od udarca u levi bok i leđa hrvatskoj banskoj vojsci koja se grčevito branila.

U to vreme, godine 1566, turska vojska je držala u posedu najsnažnija uporišta Budim i Beograd, a namera im je zauzimanje utvrđenja Eger i Siget. Padom Sigeta Turcima se otvarala mogućnost okretanja na jug i vrlo brzo turska konjica bi mogla prodreti do biskupskog grada Zagreba, a pad Zagreba značio bi i sigurni pad generalata Karlovca i Varaždina. Bogato Hrvatsko Zagorje postalo bi meta pljačke turskih odreda. Zagreb bi postao uporište turskih napadačkih odreda za osvajanje južnih nemačkih i severnih italijanskih gradova.

Bitka

Zamak Sigetvar

Na istoku Hrvatske uporno i hrabro branili su se hrvatske banske čete, Varaždinci su spremni za brzu pomoć Đurđevcu i Križevcima koji su se posložili sa svojim haramijama i odolevaju, a banski banderiji uzduž Mure i Drave spremni su na duboke prodore prema istoku. Na jugu oko utvrđenog grada Karlovca čvrsto stoje graničari, a sve položaje na masivu Velike Kapele zaposeli su odredi hrvatske banske vojske. Nemci vrlo darežljivo šalju novac, oružje, pa i manje vojničke odrede, jer svesni su da se upravo tu brane i njihove južne granice.

Kaciga Nikole Šubića Zrinjskog

U maloj tvrđavi Siget ban i grof hrvatski Nikola Šubić Zrinski užurbano se priprema za odbranu, njegova posada sastavljena od hrvatskih, mađarskih i nemačkih vojnika potpuno mu je odana. Svi su vojnici čvrsto odlučili istrajati do kraja, do poslednjeg čoveka braniti malo utvrđenje na koje je krenula strašna sila od gotovo 100.000 turskih vojnika uz potporu od 200 topova koju lično vodi niko drugi do sultan Sulejman I. Ipak, sultan dobro poznaje Nikolu Šubića Zrinskog, njegovu hrabrost, čast i u velikoj je nedoumici: krenuti na Siget ili ga ipak zaobići i krenuti na utvrđeni grad Tokaj. Veliki vezir Mehmed-paša Sokolović takođe jako dobro poznaje Zrinskog, ali ipak savetuje sultana da se prvo zauzme Siget. Sultan je tako i odlučio, ali bila je to kobna odluka. Turska vojska pod Sigetom teško će iskrvariti i zauvek izgubiti svoju moć, a pad Sigeta platiće strašnim žrtvama oko 18.000 najelitnijih konjanika (delija) i oko 7.000 janjičara. Ipak, to sve ne bi ni bilo tako strašno, ali moralni i vojnički udarac bio je još kobniji i bolniji. Mala posada branilaca tvrđave Siget nije se htela predati i pored svih turskih ponuda u zlatu i bogatim darovima, banu Zrinskom ponuđena je čak hrvatska kruna, ali sve je to glatko odbijeno, nije bilo prebega niti izdajnika, a poslednjih 250 branilaca jednostavno je provalilo iz grada i hrabro izginulo i pored ponovljenih poziva turskih vojnika da ne ginu uzaludno. Pre nego što su izginuli, Zrinski se obratio svojim vojnicima rekavši im:

„ …Izađimo sa ovog gorućeg mesta na otvoreno i suprotstavimo se svojim neprijateljima. Ko umre - biće sa Bogom. Ko ne umre - biće mu čast. Ja ću prvi, a vi uradite ono što ja radim. I Bog mi je svedok - nikada vas neću ostaviti, braćo i vitezovi!… ”

Na kraju sam sultan nije dočekao pad Sigeta već je umro u svom šatoru.