Bitka kod Slivnice
| Bitka kod Slivnice | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Srpsko-bugarskog rata | |||||||
 | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
 Kneževina Bugarska |
 Kraljevina Srbija | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
| Aleksandar I Batenberg | Kralj Milan Obrenović | ||||||
| Jačina | |||||||
| 12 000 u početku, 32 000 7. novembra | 25 000 u početku, 40.000 7. novembra | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| 1 800 mrtvih, ranjenih i nestalih | 2 100 mrtvih, ranjenih, nestalih i zarobljenih | ||||||
Bitka kod Slivnice je vođena između srpske i bugarske vojske za vreme Srpsko-bugarskog rata (1885) u rejonu grada Slivnice i selu Aldomirovci, visovima Tri uši i Meka creva, u periodu od 17. do 19. novembra 1885. godine.[1][2]
Bitka[uredi | uredi izvor]
Srpska vojska je taktički loše otpočela rat 2/14. novembra 1885. godine. Tokom prva dva dana je ulazila u čarke sa malim bugarskim odeljenjima, trećeg dana je odmarala i tako omogućila bugarskoj i rumelijskoj vojsci da pristigne na vreme.[1]
Srpska vojska je napad na Slivnicu planirala za 18. novembar, do kada je Šumadijska i Moravska divizija trebalo da pristigne i pridruži se Dunavskoj i Drinskoj diviziji s Konjičkom brigadom koje su se već nalazile kod zacrtanog mesta. Plan je bio da Dunavska divizija s konjicom udari na bugarsko desno krilo, a ostale tri divizije na bugarsko levo krilo. Dok su Srbi planirali, Bugari su, međutim, otpočeli borbu 17. novembra. Oni su napali na levo krilo Dunavske divizije i na Konjičku brigadu, koja je bila uz nju. Da bi olakšala položaj svog levog krila, Dunavska divizija uvodila je bataljon za bataljonom u borbu. Bugarski napad nije popuštao. Onda se stavila u pokret Drinska divizija i udarila na centar slivničkog položaja. Borba se vodila sve do mraka s velikim potroškom puščane i topovske municije. Gubici su bili znatni i na srpskoj i na bugarskoj strani. Kod Srba je izbačeno iz stroja oko 1200 ljudi; kod Bugara oko 600.[1]
Šumadijska divizija je 18. novembra stigla na Slivnicu, ali ne i Moravska. Moravsku diviziju zadržala su dva bugarska bataljona; ona ih je razbila, ali zbog borbe s njima nije stigla 18. na Slivnicu. Bugarima su neprestano pristizala pojačanja. Zbog nedolaska moravske divizije, srpski napad na Slivnicu odložen je opet za 24 časa. U vrhovnoj komandi i u Dunavskoj diviziji plašili su se da Bugari ne zaobiđu levo krilo i ne upute se u Caribrod. Dunavska divizija imala je da obezbeđuje odstupnicu; jedan deo svoje snage odvojila je na čuvanje Dragomanskog tesnaca, i time svoj položaj prema Slivnici tako oslabila da su Bugari bez muke zauzeli Meka Creva. Drinska divizija sama je branila položaj; u toj odbrani izgubila je oko sto ljudi, a ceo jedan puk je ostao bez municije. Srpska artiljerija se ponovo pokazala slabija od bugarske. Kralj Milan 18. novembra nije dolazio na pozicije. U Caribrodu, gde je boravila vrhovna komanda, čulo se da su Bugari zaobišli levo krilo i da nadiru ka Caribrodu. Kralj Milan je stoga odlučio selidbu vrhovne komande iz Caribroda u Pirot. Zajedno s kraljem otišao je u Pirot i njegov načelnik štaba pukovnik Jovan Petrović. Divizijari su ostavljeni sami sebi, svako je radio po svojoj pameti, bez obzira na druge.[1]
Živojin Mišić koji je učestvovao u bici na Slivnici opisuje bitku, spominjući kako je njegov bataljon napao bugarske rovove u dolini Kalotinske reke, ispred bugarskog reduta i potisnuo Bugare u redut. Mišić takođe navodi u opisu bitke da su na prostoru između srpskih i bugarskih rovova bile bare.[3]
Dana 19. novembra, izjutra, srpske i bugarske snage bile su uglavnom jednake. Sve srpske divizije bile su na Slivnici. Borbu su počeli Bugari, koji su već u 7 sati napali Dunavsku diviziju. Ona se nalazila na levom krilu i držala položaj Tri Uši. Oko pola četiri po podne, Bugari su zavladali tim položajem i potisnuli Dunavsku diviziju na Dragomanski tesnac. Za vreme njihovog napada na Tri Uši, konjička brigada je vršila rekognosciranje u pozadini. Drinska divizija pošla je u pomoć Dunavskoj, ali dockan, i slabom snagom. Ipak, zahvaljujući tom njenom pokretu, pritisak bugarski na dunavsku diviziju popustio je, i Dunavska, umesto da bude razbijena, povukla se u redu ka Dragomanskom tesnacu. Drinska divizija, koja je imala je da izdrži snažan napada iz bugarskog centra, ostala je u borbi do samoga mraka. Moravska, koja je stigla na Slivnicu oko 10 izjutra, stupila je odmah u borbu. Dokle su Bugari gledali da potisnu srpsko levo krilo, Moravska je gledala da razbije bugarsko levo krilo. Ali Moravska divizija, pošto je deo svoje snage odvojila za obezbeđenje pozadine, imala je brojnu jačinu jednoga puka a ne jedne divizije. Njoj je bila potrebna pomoć Šumadijske divizije, koja je bila postavljena između nje i Drinske. Šumadijska divizija nije joj pritekla u pomoć na vreme ni s dovoljnom snagom. Između Moravske i Šumadijske divizije nije bilo prave veze u radu. Zbog toga Moravska divizija nije razbila bugarsko levo krilo, nego ga je samo malo potisla. Zauzeti i na desnom krilu, gde su bili napadači, i na levom krilu, gde su bili napadnuti, Bugari su jako oslabili svoj centar. Šumadijska divizija htela se koristiti time da probije bugarski centar. Ni ovde njena radnja nije bila dovoljno brza i energična, i zato je prema bugarskom centru postignut samo delimičan uspeh. Izuzimajući Dunavsku diviziju, koja se stala povlačiti oko pola četiri po podne, ostale divizije izdržale su u borbi sve do mraka.
Bitka od 19. novembra bila je najkrvavija u celom ratu. Srpska strana imala je izbačenih iz stroja 2200 ljudi, bugarska 1800. Sav uspeh Bugara sastojao se u tome što su potisli srpsko levo krilo i zauzeli Tri Uši; na svim drugim tačkama Srbi su ili održali ili malo potisli Bugare. Ali, pošto se Dunavska divizija bila povukla na Dragomanski tesnac, ni ostale divizije mogle ostati na svojem mestu. Vrhovna komanda naredila je još te večeri opšte povlačenje sa Slivnice. Trodnevna bitka kod Slivnice završila se srpskim neuspehom.[1]
Zbog rivalstva dve srpske dinastije, Petrovića i Obrenovića, na Cetinju su navodno sa oduševljenjem dočekali vest o porazu Srbije, što se ispostavilo kao netačno. Bio je to deo propagande.[4]
Bitka kod Slivnice je ekranizovana u seriji Poslednja audijencija.
Galerija[uredi | uredi izvor]
-
Bitka na Slivnici -
Srpski vojnik 1885 -
Bugarski vojnici -
Bugarski vojnici bitka na Slivnici -
Srpski vojnici bitka na Slivnici -
Srpska oficirska kapa bitka na Slivnici
.jpg)
_with_other_soldiers_from_the_Serbo-Bulgarian_War.jpg)
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d Vlada Milana Obrenovića 1934.
- ^ Istorija srpskog naroda 1983.
- ^ Živojin Mišić Moje uspomene, str. 117,118,119,120
- ^ Nekoliko krvavih slika iz albuma Petrović-Njegoševog doma. Beograd: Glavni odbor crnogorske emigracije. 1898.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Grupa autora (1983). Istorija srpskog naroda, šesta knjiga, prvi tom, Od Berlinskog kongresa do ujedinjenja. Beograd: Srpska književna zadruga.
- Jovanović, Slobodan (1934). Vlada Milana Obrenovića, knjiga treća. Beograd: Geca Kon.
- Đorđević, Vladan (1908). Istorija srpsko-bugarskog rata 1885. Beograd: Nova štamparija „Davidović“.
- Jovanović, Slobodan (1901). Srpsko-bugarski rat. Rasprava iz diplomatske istorije. Beograd: Dvorska knjižara Mite Stajića.
- Vučković, Vojislav (1956). Diplomatska istorija srpsko-bugarskog rata. Beograd: Naučno delo.
- Mišić, Živojin (1985). Moje uspomene. Beograd: Beogradski izdavačko-grafički zavod.
- Pavlović, Gojko (1907). Bugarska i Istočna Rumelija: njihov međunarodni, državno-pravni i politički položaj od 1876—1887. godine. Beograd: Štamparija „Davidović“.
- Ćorović, Vladimir (1997). Istorija srpskog naroda. Beograd: Ars Libri.
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
