Bihevioralna terapija
Bihevioralna terapija[1] je primena eksperimentalnim putem izvedenih postupaka učenja na saniranje psihosocijalnih poremećaja i kontrolu ponašanja. Počiva na shvatanju da je svako ponašanje stečeno učenjem, te se učenjem može i „ugasiti“. Bihevioralna terapija predstavlja postepen proces planskog i sistematskog odučavanja pacijenta od starog, nedelotvornog stečenog ponašanja i učenje novog, uspešnog. Koriste se različite tehnike „razuslovljavanja“ i sticanja prikladnijih navika, kao što su averzivna terapija, implozivna terapija, desenzitizacija, asertivni trening, recipročna inhibicija itd. Uspešne su kod jednostavnih i izolovanih poremećaja ponašanja (grickanje noktiju, mucanje), ali je manje delotvorna kod težih i složenijih psihičkih poremećaja gde se umesto jednog, „ugašenog“, simptoma razvija drugi.
Tehnike koje se koriste u bihevioralnoj terapiji mogu biti:
- Vežbe opuštanja;
- Sistematska desenzitizacija (desenzibilizacija);
- Tehnike izlaganjem;
- EMDR - (Eye Movement Desensitiyation and Reprocessing - desenzibilizacija pokretima očiju i ponovna obrada);
- Trening asertivnosti;
- Upravljanje sobom;
- Višemodalna terapija.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ovaj članak ili njegov deo izvorno je preuzet iz Rečnika socijalnog rada Ivana Vidanovića uz odobrenje autora.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
- ^ Smith, Mary L.; Glass, Gene V. (1977). „Meta-analysis of psychotherapy outcome studies.”. American Psychologist. 32 (9): 752—760. ISSN 0003-066X. doi:10.1037//0003-066x.32.9.752.