Pređi na sadržaj

Bogdan Radenković

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Bogdan Radenković
Datum rođenja(1874{{month}}{{{day}}})1874.
Mesto rođenjaSrbovac, Kosovska Mitrovica, Osmansko carstvo
Datum smrti30. jul 1917.(1917-07-30) (42/43 god.)
Mesto smrtiSolun, Kraljevina Grčka
Potpis

Bogdan Radenković (Srbovac kraj Zvečana 1874 — Solun, 30. jul 1917) bio je jedan od osnivača Crne ruke i koordinator četništva u Makedoniji.[1]

Organizator četničke akcije[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1874. godine u Srbovcu kraj Kosovske Mitrovice. Završio je posle osnovne škole, Galatasarajski licej u Carigradu položivši maturski ispit 1896. godine.[2] Bio je profesor Srpske gimnazije u Skoplju i pomagao u mitropolijskom dvoru. Radenković je radio u Skoplju kao sekretar Skopske mitropolije.[3] Na tom položaju imao je brojne kontakte sa Srbima i sa konzulatima Srbije, Rusije i Francuske. Nalazio se na čelu Srpske prosvetne organizacije u Turskoj carevini. Bogdan Radenković je bio član skopskoga odbora srpske organizacije i glavni organizator srpske četničke akcije u Osmanskom carstvu.[4] U javnosti se predstavljao kao lojalan građanin Osmanskoga carstva, a zapravo je bio posrednik između srpskoga konzulata i četnika i svih koji su podržavali srpsku četničku akciju.[3] Tokom 1905. godine turska policija je uhvatila jednoga seljaka, koji je nakon mučenja priznao da je Radenković predsednik srpskoga komiteta u Skoplju.[4] Na suđenju u Skoplju seljak je porekao iskaz iznuđen silom, pa je Radenković oslobođen optužbe.[4] Radenković je bio u čestom kontaktu sa srpskim vicekonzulom u Skoplju Milanom Rakićem, sa kojim se dogovarao poverljive poslove za srpsku revolucionarnu organizaciju.[3] Tokom 1907. među organizatorima srpske četničke akcije došlo je do podele na dve struje, na konzulatsku i mitropolitsku struju.[3] Skopski vladika Vićentije Krdžić se nalazio na čelu mitropolitske struje i nastojao je da potpuno preuzme rukovođenje i revolucionarnom organizacijom i školstvom u Makedoniji.[3] Bogdana Radenkovića su tokom toga sukoba optužili za pronevere i ubistva, a on je zajedno sa grupom ljudi tražio da ga premeste van rejona srpskoga konzulata u Skoplju. Otišao je u Beograd gde je uspio da reši situaciju u korist konzulske struje.[3]

Osnivanje srpske demokratske lige[uredi | uredi izvor]

Nakon Mladoturske revolucije 1908. godine Srbi menjaju način rada i jedno vreme obustavlja se oružana borba i prelazi se na političku borbu. Na Prvoj srpskoj konferenciji u Skoplju učestvovalo je 26 najuglednijih Srba u Osmanskom carstvu. Izabran je centralni odbor na čijem čelu je bio Bogdan Radenković.[5] Osnovali su Srpska demokratska liga u Otomanskoj carevini, prvu političku stranku Srba u Osmanskom carstvu. Krajem 1909. godine Bogdan Radenković je bio umešan u kožljansku aferu.[3] Tada su nakon nekih ubistava i istrage pohapšeni mnogi istaknuti članovi srpske organizacije u okolini Skoplja.[3] Jedan od uhapšenih je tokom istrage okrivio Radenkovića da je jedan od glavnih inicijatora ubistava, pa je bio prisiljen da napusti Skoplje.[3] Kasnije se afera smiraila zahvaljujući podmićivanju turskih vlasti. Tokom 1910. Radenković je upućen da u Carigrad da tamo predstavlja Srbe u Otomaskom carstvu.[3] Urgirao je kod turskih vlasti da se obustavi teror nad srpskim stanovništvom u gnjilanskoj kazi.[3] Porta je negirala nasilje na Kosovu tvrdeći da se radi o izmišljotinama.

Kandidat za vladiku[uredi | uredi izvor]

Tokom 1911. godine Raško-prizrenski vladika Nićifor Perić povukao se sa položaja zbog neslaganja sa srpskom diplomatijom. Carigradska patrijaršija je po želji srpske diplomatije na to mesto postavila Gavrila Dožića. Dok se čekalo odobrenje turskih vlasti srpska vlada je promenila odluku i preko konzula naložila narodu da traži da se za vladiku imenuje Bogdan Radenković. Taj zahtev je doveo do podele vernika, a Radenković ipak nije izabran za vladiku. Pred izbijanje Prvoga balkanskoga rata Radenković je dobio zadatak da pokuša da ostvari saradnju sa albanskim vođama u ratu protiv Turske.[3] Tokom septembra 1912. organizovano je veliko izviđanje na Kosovu, a Bogdan Radenković je predvodio jednu od četiri grupe oficira. Otišli su na razgovore sa Isom Boljetincom, ali nisu uspeli da nagovore Albance da se ne bore na turskoj strani.[3]

Crna ruka[uredi | uredi izvor]

Bio je inicijator stvaranja Crne ruke 1911. godine i njen član. Zajedno sa Ljubomirom Jovanovićem i Vojislavom Tankosićem napisao je pravila organizacije "Ujedinjenje ili Smrt“. Pravila su napisali po uzoru na slična nemačka tajna nacionalistička udruženja i na italijanske karbonare. Kandidovao se tokom 1912. godine na položaj Raško-prizrenskog episkopa, ali nakon neuspešne kandidature vratio se u Skoplje.[3] Kasnije je tvrdio da je taj položaj trebalo da mu posluži kao baza za aktivnosti u Osmanskom carstvu.

Obaveštajna služba u Korči[uredi | uredi izvor]

Nakon okupacije Srbije 1915. godine povukao se preko Crne Gore i Albanije na Krf, pa onda u Atinu, gde je ranije radio.[6] Za vreme povlačenja razbolio se od tuberkoloze.[6] Radenkovića su uputili u Korču sa zadatkom da organizuje obaveštajnu službu i da preko poverljivih ljudi uspostavi vezu sa okupiranom zemljom.[6] U okolini Korče ostao je do iznenadne bugarske ofanzive avgusta 1916. godine. Za vreme bekstva iz Korče zamalo nije zarobljen. Zbog nazeba tokom bega pogoršalo mu se zdravlje, pa je lekar preporučio da ode u Egipat, ali Nikola Pašić je odlagao njegovo odsustvo.[6]

Solunski proces[uredi | uredi izvor]

Srpska vrhovna komanda je 15. marta 1917. godine uputila nalog za njegovo hapšenje.[6] Glavni optuženi bio je Dragutin Dimitrijević Apis. I za Radenkovića se navodilo da je umešan u plan atentata na srpskoga prestolonaslednika Aleksandra Karađorđevića i na Nikolu Pašića.[6] Usledio je Solunski proces. Za Radenkovića nije bilo nikakvih konkretnih dokaza, pa su ga optuživali da je član ilegalne organizacije "Ujedinjenje ili smrt" i da je 9. maja 1911. bio jedan od pisaca ustava organizacije.[6] Umro je u zatvorskoj bolnici 30. jula 1917. godine.[6]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Vučetić, Biljana (2018). Bogdan Radenković, sudbina jednog srpskog nacionaliste. Beograd: Istorijski institut. str. 355. ISBN 978-86-7743-123-5. 
  2. ^ "Vardarski zbornik", Beograd 2/2003. godine
  3. ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj Biljana Vučetić, Istorijski časopis LVII(2008)413-426
  4. ^ a b v Biljana Vučetić , Istorijski časopis LV(2007)265-277 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. oktobar 2013), Pristupljeno 9. 4. 2013.
  5. ^ Srpska demokratska liga u Otomanskoj carevini (Vikizvornik)
  6. ^ a b v g d đ e ž Bogumil Hrabak, Baština 14(2002) 249-256

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Богдан_Раденковић&oldid=27818257”