Bororo
Bororo su nomadski stočari koji žive između Senegala i Nigera i pripadaju najvećoj etničkoj grupi naroda Fulana (ili Fulba) koji žive po celoj zapadnoj Africi. Bororo sebe nazivaju Vodabe i govore dijalektom jezika fulfulde koji je sličan bantuskom, a pripada niger-kongoanskoj jezičkoj grupi. Većina Borora živi u Nigeru, gde su početkom 19. veka male grupe naselile područja koja su osvojili sledbenici Utmana dan Fodije, osnivača muslimanskog carstva Sokota.[1]
Poreklo privrede[uredi | uredi izvor]
Kao jedan od poslednjih afričkih naroda koji živi potpuni nomadskim načinom života, Bororo uzgajaju zebu (govedo koje služi kao tegleća marva), koze i kamile. Ispaša stada odvija se u skladu s promenom godišnjih doba. Kao i kod svih stočarskih plemena, i njima je stoka od izvanredne važnosti, s obzirom na to da ugled muškarca i njegove porodice zavisi od broja grla koja poseduju. Ženine dužnosti su muža i prodaja proizvoda na pijaci.
Brak i struktura porodice[uredi | uredi izvor]
Pojedinačnu porodicu čini muškarac, nekoliko njegovih žena i vanbračna deca, a žive u kolibama kupolastog oblika. Svako selo je stalan logor pod nadzorom duhovnog vođe. Veće starešina donosi sve odluke koje se tiču dobrobiti cele zajednice i vodi s naseljenim zajednicama pregovore oko trgovine. U ovom narodu raširena je poligamija, posebno među bogatijim muškarcima koji sebi mogu da priušte plaćanje više od jednog miraza, a on se sastoji od darivanja goveda.
Brakovi se dogovaraju između porodica i endogamni su, tj. sklapaju se između pripadnika određene društvene grupe. Sklapanje braka poželjno je između rođaka s muške strane; na primer, deca braće koja su na čelu porodica. Posle slavlja, žena se useljava u muževljevu kolibu, a seoske žene žele joj dobrodošlicu svečanim obredom.
Brak donosi veliki ugled venčanim parovima, posebno ako imaju decu. Muškarac očinstvom postaje zreo član zajednice, dok majčinstvo povećava ženin društveni ugled, naročito ako rodi sinove.
Kult lepote[uredi | uredi izvor]
Pripadnici naroda Bororo veliku pažnju posvećuju kultu lepote koju slave u tradicionalnim pesmama i igrama. Njihova briga o izgledu najbolje se vidi tokom proslave koja označava kraj kišne sezone (gerevol). Reč je o takmičenju u lepoti u kojem učestvuju mladići iz raznih plemena, pokušavajući da osvoje pobedu komplikovanim frizurama, ukrasima na licu i igrom. Cilj gerevola je da muškarac osvoji ženu, ali i prilika da žena odabere budućeg muža. Zato mladići Borora provode sate u ulepšavanju i posebnu pažnju posvećuju elementima koji se smatraju najvažnijim za mušku lepotu: očima i zubima. Tokom samog takmičenja muškarci prevrću očima i smeše se uz široke osmehe — što je taktika koja, čini se, postiže veliki uspeh kod žena. Kada devojka odabere mladića, odvlači ga u grmlje na „predbračnu probu“ , u kojoj se on može, ali i ne mora, pokazati doraslim svojoj lepoti.[1]
Religija i društveni kodeks[uredi | uredi izvor]
Iako je islam prisutan među Bororima, pleme ima određeni stepen seksualne slobode — osobina koja je potpuno suprotna imenu što ga je ovaj narod za sebe odabrao: Vodabe znači „narod tabua“, tj. zabrana. Izraz se odnosi na društveni kodeks nasleđen od predaka, u kojoj su najvažniji elementi odanost, skromnost, razboritost, briga za budućnost i strpljenje.
Reference[uredi | uredi izvor]
| Državne | |
|---|---|
| Umetničke | |
| Ostale | |
