Vladimir Vujović
| vladimir vujović | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||||||
| Datum rođenja | 1912. | ||||||
| Mesto rođenja | Baljci, kod Bileće, Austrougarska | ||||||
| Datum smrti | 24. april 1966. (53/54 god.) | ||||||
| Mesto smrti | Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija | ||||||
| Profesija | društveno-politički radnik | ||||||
| Porodica | |||||||
| Supružnik | Savka Javorina Vujović | ||||||
| Delovanje | |||||||
| Član KPJ od | 1940. | ||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||||||
| Odlikovanja |
| ||||||
Vladimir Vujović (Baljci, kod Bileće, 1912 – Beograd, 24. april 1966) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politički radnik SFRJ i SR Srbije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1912. u selu Baljcu, u blizini Bileće. Nakon osnovne škole, zajedno sa braćom napustio je Hercegovinu i otišao u Beograd. Školovao se u Državnoj četvrtoj muškoj gimnaziji i uporedo radio kao fizički radnik i davao privatne časove. U gimnaziji se priključio omladinskom revolucionarnom pokretu i postao član Saveza komunističke omladine (SKOJ).[1][2]
Tokom studija na Tehničkom fakultetu Univerziteta u Beogradu, pripadao je revolucionarnom radničkom pokretu i 1940. postao član Komunističke partije (KPJ).[1][2]
Nakon okuapcije Jugoslavije, 1941. poslat je po partijskom zadataku u Trepču, gde je učestvovao u formiranju Kopaoničkog partizanskog odreda, sastavljenog uglavnom od rudara. U ovom odredu bio je komandir čete. Sredinom 1942. postao je zamenik komandanta Kopaoničkog odreda, a tokom 1943. bio je komandant i politički komesar Drugog južnomoravskog partizanskog odreda. Početkom 1944. bio je komandant Šeste južnomoravske udarne brigade.[1][2]
Nakon oslođenja istočne Srbije, demobilisan je i postavljen za generalnog direktora rudarsko-topioničarskog basena „Bor“, a kasnije za pomoćnika saveznog ministra rudarstva i pomoćnika saveznog ministra teške industrije. Potom je bio prvi generalni direktori Fabrike kablova u Svetozarevu.[1][2]
Predsednik Veća proizvođača u Narodnoj skupštini NR Srbije bio je od decembra 1953. do februara 1957. godine. Potom je bio sekretar i potpredsednik Savezne industrijske komore i predsednik Saveta za stručno obrazovanje kadrova Sekretarijata za rad Saveznog izvršnog veća. Nalazio se i na dužnosti predsednika Veća Narodne tehnike Jugoslavije i direktora Saveznog geološkog zavoda.[2][3]
U braku sa Savkom Javorinom Vujović (1918–2002), narodnim herojem, imao je sinove Slobodana i Nenada.[4]
Iznenada je preminuo 24. aprila 1966. u Beogradu. Kremiran je, a njegova urna položena je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju.[3]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su – Orden zasluga za narod prvog reda, Orden bratstva i jedinstva prvog reda, Ordena rada prvog reda, Orden partizanske zvezde drugog reda, Orden za hrabrost i dr.[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Glasnik 1966, str. 3.
- ^ a b v g d đ „Umro Vladimir Vujović”. istorijskenovine.unilib.rs. Borba. 25. 4. 1966. str. 6.
- ^ a b „Sahranjen Vladimir Vujović”. istorijskenovine.unilib.rs. Borba. 27. 4. 1966. str. 4.
- ^ „Dipl. inž. Vladimir Vujović”. istorijskenovine.unilib.rs. Borba. 26. 4. 1966. str. 8.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- „In memoriam” (PDF). Rudarski glasnik. Rudarski institut Beograd. 2: 3—4. 1966.
