Vlajko Kocić
| Vlajko Kocić | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Vlajko Kocić-Purjak ministar Kraljevine SHS | |||||||||||||||||||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||||||||||||||||||
| Datum rođenja | 14. januar 1886. | ||||||||||||||||||||||||||
| Mesto rođenja | Vlasotince, Kraljevina Srbija | ||||||||||||||||||||||||||
| Datum smrti | 25. mart 1928. (42 god.) | ||||||||||||||||||||||||||
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina SHS | ||||||||||||||||||||||||||
| Narodnost | Srbin | ||||||||||||||||||||||||||
| Religija | Pravoslavac | ||||||||||||||||||||||||||
| Profesija | pravnik, političar | ||||||||||||||||||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||||||||||||||||||
| Politička stranka | Narodna radikalna stranka | ||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Vlajko Kocić (Vlasotince, 14. januar 1886 — Beograd, 25. mart 1928) bio je srpski političar, advokat, ministar pošta i telegrafa, narodni poslanik.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je od majke Paraskeve rođene Gazibarić i oca Nikole Koce Stojanovića. Porodični nadimak im je Purjak.[1]
Osnovnu školu je završio u Vlasotincu, a gimnaziju u Vranju i Nišu. U Nišu je 1906. postao član Radikalne omladine.[2] U Beogradu je 1910. godine završio prava. Još kao student se politički angažovao i u Beogradu i u svom kraju. Sarađivao je u studentskom radikalnom klubu sa Miodragom Ibrovcem, Božom Maksimovićem, Ninkom Perićem, Krstom Miletićem i bio biran za sekratara i potpredsednika kluba.[3] Nakon studija završenih u Beogradu (1910), školovanje je nastavio na Fakultetu eknomskih i pravnih nauka u Cirihu (Švajcarska).
Nakon godinu dana se vratio u Srbiju i odlužio je vojsku u artiljeriji.[1]
Zatim je postavljen za pisara, najpre Prvostepenog suda Beograskog okruga gde je napredovao do pisara I klase.[1] Početkom Balknaskih ratova (1912) je prešao u Presbiro, a zatim, marta 1914. za pisar Kasacionog suda.[3] Pred Prvi svetski rat je dao ostavku na državnu službu radi polaganja prvozastupničkog ispita i po sopstvnoj želji je postavljen juna 1914. za javnog pravozastupnika u Leskovcu.[1]
U Leskovcu organizovao prvu omladinsku radikalalnu organizaciju u Srbiji.[3] Jedno vreme je bio i pravozastupnik u Kumanovu (Stara Srbija), a nakon rata u Beogradu.[3] Kasnije je postavljen za sekretara Ministarstva unutrašnjih dela[3]
Sa srpskom vojskom je prošao Albansku golgotu, zajedno sa svojim mlađim bratom Dragutinom Kocićem, koji je bio pripadnik srpske kraljevske konjice. U izbeglištvu je radio kao komesar za zbrinjavanje srpskih đaka, gimnazijalaca i studenata. Sa ovog položaja je uspeo da rasporedi srpsku decu po francuskim porodicama, a sami Francuzi su ih prihvatili sa velikim oduševljenjem. Na ovaj položaj je postavljen na lični zahtev tadašnjeg predsednika Vlade Kraljevine Srbije Nikole Pašića. [1]
Bio je svedok tužilaštva u Solunskom procesu 1917.[2] Iste godine je prešao da radi kao sekretar poslanstva Kraljevine Srbije u Lisabonu.[3] Nakon rata se vratio u Beograd, gde je otvorio advokatsku kancelariju, sa advokatom Dobrom Mitrovićem i Nenadom Popovićem. Bavio se skidanjem sekvestara sa veleposedničkih imanja u Vojvodini, nacionalizacijom preduzeća i poslovima vezanim za korupciju.[2]
Jedan je od glavnih osnivača novinarskog preduzeća „Vreme” (1921).[3]
Od 1920. je bio narodni poslanik Vranjskog okruga u parlamentu i od tada je stalno biran u tom okrugu. Bio je organizator u partijskim poslovima. Isticao se velikom energijom i snažnom voljom, bio je jedan od političara koji je uvek mogao da računa na poverenje svoga kraja, uspeo je da udvostruči broj organizovanih radikala u Vranjskom okrugu.[4] Odlike koje su ga isticale pribavile su mu vidno mesto kako u stranci, tako i u samom Parlamentu. Na izborima 1925. je bio nosilac radiklane liste u Vranjskom okrugu, a na izborima 1927. nosilac liste u vranjskom, kumanovskom i ohridskom okrugu.[3] Sa desetoricom radikala je aprila 1926. godine isključen iz Glavnog odbora Radikalne stranke i formirao u Narodnoj skupštini poseban poslanički klub, kao pristalica ideje Ljubomira Jovanovića.[2] Bio je ministar pošta i telegrafa od 16. juna 1927. do 23. februara 1928. godine u Prvoj vladi Velimira Vukićevića i zatim ponovo u Drugoj vladi Velimira Vukićevića do smrti.[2]
Nosilac je Ordena Svetog Save i Ordena belog orla.
Smrti i sahrana[uredi | uredi izvor]
Zbog problema sa zapaljenjem slepog creva, ostavio je službu. Preminio je usled komplikacija na unutrašnjim organima i naglog slabljenja rada srca, nastalim tri dana nakon što je operisan, 25. marata 1928, u Sanatorijumu „Vračar” (danas Urološka klinika Kliničkog centra). Sahranjen je 27. marata na Novom groblju u Beogradu.[3]
Govor patrijarha Dimitrija sa sahrane:[5]:
Evo kako iznenada dolazi smrt i uzima nas ne gledajući koliko ko ima godina, je li sposoban ili nije, kojoj porodici pripada, jel njegov rad bio za ugled, već odjednom ne staje i odlazi na onaj svet gde tek ima da primi nagradu koja svakog dobrog Hrišćanina očekuje.
Sećam se kada sam kao episkop u kraju iz koga je pokojnik rodom bio pošao da taj narod upoznam sa voljom Božjom, ja sam još tada uvideo veliku čistotu kod svih tih građana i u Leskovcu i u Vlasotincu, gde su ljudi bili odani svojoj veri i upućeni samo na ono što je dobro i što je blagorodno. Pomišljao sam da li će i ovi ljudi da dođu na upravu ove zemlje, te da se pozna njihov rad i njihovo poštenje.
I Bog je dao te je jedan od njih, pokojni Vlajko, koji je bio pravi i pošten Srbin, došao do toga, ali ne dugo jer je Bog drugojače hteo. Video sam da je poštena i dobra duša, i zato mu hvala za sve ono što je radio i neka bude od Sv. Crkve i od države njemu iskazana najveća blagodarnost. Neka mu je vječna pamjat i Bog da mu dušu prosti.
Porodica[uredi | uredi izvor]
Imao je sestre Draginju Dicić (1880—1965), Jevrosimu Kocić i braću Mileta, Jovana (1888-1908) i Dragutina Kocića (1891-1979).
Sa suprugom Zorkom rođ. Kujundžić (1892—1962) imao je ćerku Desanku Pavasović (1912—1966) i sina Ljubomira (1921—1998).
Izvori[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Kostić, Dragiša (2011). Popov, Čedomir, ur. Srpski biografski rečnik, knjiga 5, Kv-Mao. Novi Sad: Matica srpska. ISBN 978-86-7946-085-1.
- Milenović, Milomir; Jovan, Tanović, ur. (26. 03. 1928). „Vlajko Kocić”. Politika. Beograd. 7152. Pristupljeno 15. 11. 2018.[mrtva veza]
- Bogdanović, Boško, ur. (28. 03. 1928). „Pogreb pokojnog Vlajka Kocića”. Vreme. Beograd. 2252: 3. Pristupljeno 2. 4. 2019.
- Milenović, Milomir; Jovan, Tanović, ur. (16. 6. 1927). „Novi ministri”. Politika. Beograd. 6871. Pristupljeno 4. 3. 2019.[mrtva veza]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Slavnim precima: Kocić, Savez potomaka ratnika Srbije 1912 – 1920. godine
