Pređi na sadržaj

Vranić (Barajevo)

Koordinate: 44° 36′ 03″ S; 20° 19′ 20″ I / 44.600833° S; 20.322333° I / 44.600833; 20.322333
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za drugu upotrebu, pogledajte stranicu Vranić.

Vranić
Centar Vranića
Administrativni podaci
DržavaSrbija
GradBeograd
OpštinaBarajevo
Stanovništvo
 — 2011.Rast 4233
Geografske karakteristike
Koordinate44° 36′ 03″ S; 20° 19′ 20″ I / 44.600833° S; 20.322333° I / 44.600833; 20.322333
Vremenska zonaUTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST)
Vranić na karti Srbije
Vranić
Vranić
Vranić na karti Srbije
Ostali podaci
Poštanski broj11427
Pozivni broj011
Registarska oznakaBG

Vranić je naselje u gradskoj opštini Barajevo u Gradu Beogradu. Prema popisu iz 2011. bilo je 4.233 stanovnika.

Naziv[uredi | uredi izvor]

Na teritoiji današnjeg Vranića u 16. veku postojala su tri sela: Vranić, Branić (Bratić) i Marijovac. Prvo se nalazilo u današnjoj Piperiji, na lokalitetu Selište, oko reke Vrbovice. Drugo selo se nalazilo severoistočno od Vranića, u slivu reke Marice, na poznatom rimskom lokalitetu Brana, po kome je dobilo ime, zahvatajući vranićki atar i meljački Taraiš. Treće selo nalazilo se na lokalitetu Marevac, oko reke Marice, u današnjem vranićkom Taraišu. Kasnije je ime Vranić preovladalo za sva tri sela. Selo Vranić ima četiri zaseoka: Piperiju, po Piperima iz Crne Gore, Taraiš, po doseljenicima sa planine Tare, Rašić - kraj, po ženama koje su nosile duge suknje-raše, Crkveni kraj, po crkvi.[1]

Geografija[uredi | uredi izvor]

Vranić se nalazi na 35 km jugozapadno od Beograda, a 25 km severno od Lazarevca; od Obrenovca Vranić je udaljen svega 12 km, a isto toliko ga deli i od opštine Barajevo. Sa Beogradom je povezano Ibarskom magistralom. Put koji prolazi kroz Vranić ima regionalni značaj jer povezuje Obrenovac sa Kosmajem. Nadmorska visina mesta je oko 200 m. Klizišta su česta pojava, teren je bezvodan (glina), sa dubokim podzemnim vodama. Klima je kontinentalna, sa znatnim godišnjim i dnevnim kolebanjima temperature. Jači vetrovi su severac, košava i jugo. Na području Vranića nekada su bile hrastove, bukove, grabove i lipove šume. One su krčene radi naseljavanja, a od drveta je pravljen ćumur, koji su seljaci prodavali u beogradskoj čaršiji.[1]

Istorija[uredi | uredi izvor]

Praistorija[uredi | uredi izvor]

Na teritoriji Vranića postojala su naselja još u praistoriji. U doba neolita, 5000 godina p. n. e. najveće naselje nalazilo se na lokalitetu Rašić kraj. Područje od Jadranskog mora do Crnog mora i od Grčke do Karpata, naseljavali su Tračani. Pretpostavlja se da su na ovim prostorima živeli Tribali, jedno od tračkih plemena. Tračane su potisnuli Iliri, a sredinom 4. veka p. n. e., ove prostore nastanjuju Kelti.[2]

Rimski period[uredi | uredi izvor]

Rimljani su osvojili Balkan u 1. veku n.e., i počeli da osnivaju svoja naselja. Na ovom terenu to su bili lokaliteti Radlovica, Čakića njive i Šebrdo(prema Baljevcu. O životu na ovom području svedoče materijalni ostaci rimske kulture: oruđa za rad, oružje ostaci građevina, hramova i nadgrobnih spomenika, groblja, novac, posuđe i dr.[3] U Čakićskim njivama, u Rašić kraju nađeni su delovi starih zemljanih posuda. Metalni pečat nađen je u Krčevini, u Piperiji. Staro groblje i naselje bili su na Višnjici u Piperiji, a temelji stare crkve nađene su na Okapini. Na tim temeljima podignuta je crkva brvnara.[4]

Srednji vek[uredi | uredi izvor]

U srednjem veku, na ovom području, smenjivali su se Vizantinci, Franci, Mađari, Tatari, Sloveni i drugi. Iako su Sloveni naselili Balkansko poluostrvo u 7. veku, arheoloških dokaza o njihovoj prisutnosti ima tek od 9. veka, kada stvaraju stalna naselja. U 10. i 11. veku, okolina Barajeva ušla je u sastav srpskih država - Raške, za vreme župana Časlava i Zete, za vreme kralja Bodina. Posle njih smenjuju se Nemanjići: Dragutin, Milutin, Dušan, knez Lazar, despot Stefan Lazarević i despot Đurađ Branković.[5]

Period turske vladavine[uredi | uredi izvor]

Sulejman Veličanstveni osvojio je Beograd 1521. godine. Turci najviše iz finansijskih razloga, organizuju 1528. godine prvi katastarski popis Beograda i okoline. U ovim, kao i u kasnijim turskim popisima, barajevska sela, uključujući i Vranić, prvi put se pominju u pisanim istorijskim izvorima. Turci su gospodarili ovim krajevima sve do 19. veka. Kratak prekid njihove vladavine, od dvadesetak godina bio je u 18. veku, kada je ova teritorija podpala pod vlast Austrije. Početkom 19. veka, počinje borba za nacionalno oslobođenje Srba (Prvi srpski ustanak 1804. godine). Ovo je najslavniji period barajevske istorije koji je iznedrio značajne istorijske ličnosti: kneza Simu Markovića, Milosava Čamdžiju(Veliki Borak), Pavla Popovića, Lazara Popovića (Vranić),Pavla Sretenovića (Lisović) i Dragića Gorunovića (Barajevo-Glumčevo brdo). U Velikom Borku 1805. godine, formiran je Praviteljstvujušči sovjet serbski, centralni organ vlasti u ustaničkoj Srbiji.[6] Član sovjeta, predstavnik beogradske nahije, bio je Pavle Popović iz Vranića.[7] U Drugom srpskom ustanku, pored Pavla Popovića, zbačajne ličnosti iz Vranića su pop Atanasije Popović-Tacko i Lazar Popović - Pisar Laza.[5]

20. vek[uredi | uredi izvor]

Stanovništvo ovog područja, uzelo je veliko učešće u Balkanskim ratovima 1912. godine i 1913. godine i u Prvom svetskom ratu 1914-1918. godine. U ovim ratovima stradalo je 327 meštana Vranića. U Aprilskom ratu 1941. godine, poginulo je 5 vojnika iz ovog sela. Tokom Drugog svetskog rata vođena je borba za oslobođenje od fašističke okupacije.Stanovnici Vranića uključuju se u sastav partizanskih jedinica. Kako bi kaznili nepokorno stanovništvo, nemačka kaznena ekspedicija sreljala je 15. oktobra 1941. godine, u centru Vranića 39 ljudi. U noći 21. decembra 1943. godine, četnici su izvršili masakr - zaklali su 71 osobu. Među zaklanima je bilo dece u kolevci, učenika osnovne škole, žene i staraca.[8] Na raznim poprištima narodnooslobodilačke borbe, stradao je 61 borac. U ratnim operacijama devedesetih godina 20. veka, u Istočnoj Slavoniji, februara 1992. godine, poginuo je vojnik-rezervista Dragan Stajković, a u maju 1999. godine, smrtno je stradao vojnik Prištinskog korpusa, Vladimir Joksić.

Imena svih stradalih ratnika oslobodilačkih ratova 1912 - 1918. godine, palih boraca NOB-a i žrtava fašističkog terora i poginulih vojnika u ratovima devedesetih, nalaze se na spomen obeležju na prednjoj fasadi Spomen doma u Vraniću. U domu se nalazi i Spomen soba koja čuva uspomenu na preko 500 stradalih meštana Vranića tokom ratova u 20. veku.[9]

Kulturno-istorijski spomenici[uredi | uredi izvor]

Najznačajnije kulturno-istorijske spomenike u Vraniću predstavljaju dva nepokretna kulturna dobra i spomenika kulture. To su Zgrada škole u Vraniću[10] i Crkva brvnara u Vraniću, koja je svrstana u kategoriju spomenika kulture od velikog značaja.[11]

Po svom značaju, izdvaja se i kompleks u porti crkve brvnare, koji čine sama crkva brvnara, zatim Kuća porodice Matić iz Vranića iz prve polovine 19. veka, crkva posvećena Sv. Iliji iz 1888. godine sa zvonikom, te nadgrobnici, parohijski dom u okviru koga se nalazi Spomen-muzej sa zbirkom sveštenika Radivoja Mitrovića i sveštenička kuća.[12]

Zbirka sveštenika Radivoja Mitrovića bogata je velikim brojem eksponata iz arheoloških nalazišta sa ovog područja, starog novca, oružja, ikona i crkvenih knjiga, etnografskog materijala, dokumenata i forografija važnih ličnopsti.[13]

Demografija[uredi | uredi izvor]

U naselju Vranić živi 3218 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 41,7 godina (41,1 kod muškaraca i 42,2 kod žena). U naselju ima 1278 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,05.

Ovo naselje je u velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je porast u broju stanovnika.[14]

Grafik promene broja stanovnika tokom 20. veka
Demografija[15]
Godina Stanovnika
1948. 2.991
1953. 3.051
1961. 2.868
1971. 2.625
1981. 3.044
1991. 3.288 3.225
2002. 3.899 4.066
2011. 4.233
Etnički sastav prema popisu iz 2002.‍[16]
Srbi
  
 3.754 96,28%
Crnogorci
  
 23 0,58%
Hrvati
  
 14 0,35%
Makedonci
  
 11 0,28%
Jugosloveni
  
 3 0,07%
Mađari
  
 2 0,05%
Česi
  
 1 0,02%
Slovaci
  
 1 0,02%
Romi
  
 1 0,02%
Albanci
  
 1 0,02%
nepoznato
  
 37 0,94%


Stanovništvo prema polu i starosti[17]
m
ž
? 26
  
  
 27
80+ 34
  
  
 53
75—79 56
  
  
 73
70—74 101
  
  
 126
65—69 137
  
  
 121
60—64 119
  
  
 118
55—59 113
  
  
 102
50—54 153
  
  
 194
45—49 176
  
  
 165
40—44 102
  
  
 131
35—39 114
  
  
 108
30—34 126
  
  
 110
25—29 150
  
  
 130
20—24 124
  
  
 128
15—19 120
  
  
 109
10—14 87
  
  
 102
5—9 88
  
  
 91
0—4 95
  
  
 90
Prosek : 41,1 42,2
Domaćinstva
Broj domaćinstava prema popisima iz perioda 1948—2002.
Godina popisa 1948. 1953. 1961. 1971. 1981. 1991. 2002.
Broj domaćinstava 658 659 701 756 889 974 1.278
Broj domaćinstava po broju članova prema popisu iz 2002.
Broj članova 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 i više Prosek
Broj domaćinstava 238 339 220 243 128 75 27 5 1 2 3,05
Stanovništvo staro 15 i više godina po bračnom stanju i polu
Pol Ukupno Neoženjen/Neudata Oženjen/Udata Udovac/Udovica Razveden/Razvedena Nepoznato
Muški 1.651 459 1.064 88 39 1
Ženski 1.695 289 1.048 303 53 2
UKUPNO 3.346 748 2.112 391 92 3
Stanovništvo po delatnostima koje obavlja
Pol Ukupno Poljoprivreda, lov i šumarstvo Ribarstvo Vađenje rude i kamena Prerađivačka industrija
Muški 859 188 0 5 190
Ženski 578 148 0 0 84
UKUPNO 1.437 336 0 5 274
Pol Proizvodnja i snabdevanje Građevinarstvo Trgovina Hoteli i restorani Saobraćaj, skladištenje i veze
Muški 19 70 112 14 131
Ženski 1 10 124 17 19
UKUPNO 20 80 236 31 150
Pol Finansijsko posredovanje Nekretnine Državna uprava i odbrana Obrazovanje Zdravstveni i socijalni rad
Muški 1 24 37 15 28
Ženski 8 23 17 33 71
UKUPNO 9 47 54 48 99
Pol Ostale uslužne aktivnosti Privatna domaćinstva Eksteritorijalne organizacije i tela Nepoznato
Muški 18 1 0 6
Ženski 19 2 0 2
UKUPNO 37 3 0 8

Poreklo stanovništva[uredi | uredi izvor]

Najstariji stanovnici doselili su se u Vranić u 18. veku. To su sledeći rodovi:

Piperi (17 kuća, slava Sveti Nikola) su iz Crne Gore.

Simići (5 kuća, slava Sveti Nikola) i Lazići (17 kuća, slava Sveti Nikola) ali se ne zna odakle su.

Rodovi kojima se ne zna starina a spadaju u starije doseljeničke rodove su:

Nenadovići (4 kuće, Mihajlovići 13 kuća, Vasići 3 kuće, Stevanovići 3 kuće, Ilići 25 kuća, Tanasijevići 9 kuća, Stekići 5 kuća, Lukići ili Dimitrijevići 14 kuća, Gajići 13 kuća);

Birovljevići (Mihajlovići 13 kuća, Mijajlovići 3 kuće, Jovanovići 6 kuća).

Svi slave Svetog Nikolu, nekad su bili jedan rod pa su se razrodili.

Jankovići (13 kuća, Lazići 9 kuća, Markovići 9 kuća, Đorđevići 4 kuće, Stanići 8 kuća, Nedeljkovići 7 kuća, Stekići drugi ili Stevanovići 5 kuća, Gavrilovići 4 kuće, Radovanovići, danas Živkovići 3 kuće, Radovanovići drugi 2 kuće, Nikolići 2 kuće - izumrli, imaju otseljenike u selu Krtini u Tamnavi.

Ćosići (Mitrovići 10 kuća, Živanovići, Stojkovići 5 kuća, Mašići 3 kuće - izumrli. Svi slave Đurđevdan.Tamnavi). Svi slave Svetog Jovana.

Matići (14 kuća, slave Svetog Ćirila);

Petrovići drugi ( 2 kuće, slave Svetu Petku);

Stepanovići (6 kuća, slave Svete Vračeve);

Stanojčići (4 kuće, slave Petrovdan).

Rodovi za koje se zna odakle su se doselili su sledeći:

Aleksići (18 kuća, slave Đurđevdan); su iz Banovaca u Sremu.

Radosavljevići, „Ere” (10 kuća, slave Svetog Kozmu i Damjana). Od njih su se razdelili:

Marići (14 kuća, slave Svetog Mratu)

Mijailovići (4 kuće, slave Svetog Mratu ) i

Đorđevići ( 3 kuće, slave Svetog Jovana Krstitelja). Imaju otseljenike u Baljevcu.

Marinkovići ( 30 kuća, Trišići, Kojići, Rašići, Pantići 6 kuća, Stajkovići, Đorići, Radovanovići. Babići i Vasići, svega 94 kuće, slave Svetog Trifuna, stara slava im je bila Sveti Arhangel. Svi su jedan rod ali su se davno razrodili. Po porodičnom predanju njihovi preci su pobili neke Turke u Vojvodini pa su pobegli ovamo i promenili slavu. Starinom su sa Kosova i Metohije.

Pred kraj 18. veka i u vreme Karađorđevog ustanka doselilo se sledećih devet rodova:

Vasići ( 2 kuće, slave Svetog Trifuna) su iz Drlupe sa Kosmaja. a starinom su iz Bihora.

Popovići ( 15 kuća, slave Mitrovdan), predak im je Pavle Popović, dalju starinu ne znaju.Verovatno su došli na imanje izumrlih koji su slavili Svetog Dimitrija, koga su uzeli za svoju slavu a ostavili su Lazarevu subotu. Od njih su:

Jozići (23 kuće, slave Lazarevu subotu).

Popovići - Popadići (8 kuća, slave Lazarevu subotu) su od popa Atanasija. Popadići se nazivaju po popadiji Sari koja je dugo živela nakon muževljeve smrti.

Popovići drugi (5 kuća, slave Svetog Nikolu) su potomci popa Antonija koji je služio u Vraniću.

Đurđevići drugi (10 kuća, slave Đurđevdan) su iz okoline Novog Pazara.

Joksići (26 kuća, slave Svetog Nikolu) doselili su se iz Gruže.

Jelići ( 40 kuća, slave Svetog Nikolu) doselili su se posle Joksića iz Gruže.

Đoinčevići (8 kuća, slave Svetu Petku Paraskevu) bili su „turski” Cigani a danas su se sasvim posrbili.

U drugoj polovini 19. veka doselilo se osam rodova:

Bojići ( 2 kuće, slava Sveti Jovan) su iz Bosne.

Pantići (7 kuća, slava Đurđic) su iz Bosne.

Ivkovići (1 kuća, slave Svetog Nikolu) su iz Bosne.

Vasići „Madžari” (4 kuće, slava Đurđic) su iz Banata.

Savići (7 kuća, slave Svetog Arhanđela) su od Bajine Bašte.

Lakići (2 kuće, slave Svetog Nikolu) su od Sjenice. Rod su im Lakići iz Darosave.

Šišići (1 kuća, slave Svetog Arhanđela) su od Užica.

Jojići ( 17 kuća, Ilinčići 6 kuća, slave Svetog Stefana) su Rudničani.

Noviji doseljenici su:

Inđići (Radovanovići 4 kuće, slave Svetog Tomu) su iz valjevske Stubline.

Babići ( Radovanovići drugi 2 kuće, slave Svetog Trifuna) su iz Baba na Kosmaju. Rod su tamošnjim Sinđelićima.

Milijanovići ( 7 kuća, slave Đurđevdan) su od Milijanovića u kosmajskoj Sibnici, ovamo slave „zemaljsku slavu” a starinom su iz Užičkog okruga. Imaju otseljenike u Zemunu. Rod su im Milijanovići i Karići iz Šiljakovca.

Pavlovići (2 kuće, slave Đurđevdan) su iz Cvetaka u Rudničkom Pomoravlju.. Nema ih više u Vraniću.

Markovići ( 3 kuće, slave Svetog Nikolu) su iz Slavkovice u Ljigu.

Marjanovići ( 1 kuća, slave Đurđevdan) doselili su 1896. godine iz Ratara kod Smedereva. Izumrli su.

Savići drugi ( 3 kuće, slave Svetog Arhanđela) su iz Male Moštanice.

Stefanovići ( 1 kuća, slava Sveti Jovan) su iz Guncata.

Jovanovići ( 1 kuća, slave Đurđevdan) su iz Šiljakovca.[18]

Školstvo[uredi | uredi izvor]

Osnovna škola „Pavle Popović” nalazi se u Vraniću, na teritoriji opštine Barajevo. Pored matične škole nastava se izvodi i u izdvojenim odeljenjima u Meljaku i Šiljakovcu.

Istorijat[uredi | uredi izvor]

Prve škole u beogradskoj Posavini postojale su sredinom 18. veka, većinom uz crkve. O njima su se u prvo vreme starali sveštenici, tražeći učitelje, a neki su i sami u njima radili.Za škole u Vraniću posebno su zaslužni sveštenici iz kuće Popovića. Jedna se nalazila uz crkvu brvnaru, na mestu gde se crkva prvobitno nalazila a druga u porti sadašnje crkve, gde je 1823. godine preneta crkva brvnara.

Prva školska zgrada, sa dve učionice i učiteljskim stanom, podignuta je 1848. godine u tadašnjem centru sela, uz seosku mehanu. U početku su u školama radili učitelji svršeni bogoslovi iz knez Miloševe Bogoslovije, a od 1872. godine učiteljice iz Više ženske škole u Beogradu. Godine 1880. u školi je bilo 32 učenika iz Vranića, Mislođina, Jasenka, Meljaka, Bariča i Male Moštanice. Ova škola je srušena 1905. godine i u neposrednoj blizini sagrađena je nova školska zgrada sa tri učionice i učiteljskim stanom. U nju su išla samo deca iz Vranića. Odlukom Sreskog narodnog odbora 1954. godine je iz četvorogodišnje prerasla u osmogodišnju.[19] Danas ova stara škola predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture.[10]

Pošto je teritorija Vranića velika, izgrađena je još jedna školska zgrada 1929. godine, na mestu današnjeg Doma zdravlja. Za vreme Drugog svetskog rata obe škole su radile sa izvesnim prekidima. Prema Zapisniku sa sednice Mesnog nastavničkog veća održane 1. aprila 1942. godine, a na osnovu naređenja Ministarstva prosvete br. 9833/42, škola u centru sela dobija ime Državna narodna škola Pavla Popovića a škola u Crkvenom kraju Državna narodna škola Svetog Save.

Obe škole prestale su sa radom 1958. godine.

Savremena osnovna škola[uredi | uredi izvor]

Današnja školska zgrada u novom centru sela, u Piperiji, završena je i počela sa radom 1958. godine. Februara 1958. godine dobila je ime Moša Pijade. Referendumom od 4. aprila 1991. godine odlučeno je da joj se vrati ime „Pavle Popović”. Rešenjem Narodnog odbora opštine Barajevo iz 1962. godine, školi u Vraniću pripojene su škole u Meljaku i Šiljakovcu kao područna odeljenja. Područna odeljenja su četvororazredna, a matična škola je osmorazredna.[19]

Danas škola raspolaže sa deset klasičnih učionica, četiri kabineta i jednom digitalnom učionicom. Za potrebe fizičkog vaspitanja koristi se, od 2016. godine, nova fiskulturna sala.[20]

Kultura[uredi | uredi izvor]

Na teritoriji naselja Vranić kulturnu delatnost obavljaju: Biblioteka „Branko Ćopić”, Kulturno umetničko društvo „Vranić” iz Vranića, Centar za kulturu Barajevo (ispostava u Vraniću), Udruženje građana „20. decembar” i Udruženje penzionera „Druga mladost”. Sve ove ustanove i udruženja smeštene su u zgradi Spomen doma u Vraniću.

Biblioteka „Branko Ćopić”, Vranić[uredi | uredi izvor]

Biblioteka „Branko Ćopić”, Vranić radi u Vraniću kao ogranak centralne biblioteke „Jovan Dučić” u Barajevu.

Kulturno umetničko društvo „Vranić” iz Vranića[uredi | uredi izvor]

Kulturno umetničko društvo „Vranić” iz Vranića osnovano je 1985. godine. Veliki broj priznanja osvojena kako u zemlji tako i u inostranstvu, dokaz su da se u društvu vredno i kvalitetno radi.[21]

Spomenici kulture i znamenitosti[uredi | uredi izvor]

Zdravstvo[uredi | uredi izvor]

Doktor Čedomir Ignjačević bio je prvi lekar zdravstvene zadruge u Vraniću (od 1933 do 1935. godine). U kući prote Miloša Joksića, gde je i živeo, bila je i ambulanta i apoteka. Pravio je lekove, vadio zube, davao injekcije, previjao rane, iskuvavao instrumente i na teren u obilazak odlazio sam. Po dolasku u Vranić vakcinisao je 1500 dece protiv difterije. I deci i odraslima često je držao predavanja o higijeni. U brizi za zdravlje školske dece poslao je molbu Higijenskom zavodu u Beogradu da izgradi dva arteska bunara kod obe škole, što je i učinjeno. Od 1955. godine Vranić dobija stalnog lekara koji radi u staroj ambulanti. Novi Dom zdravlja izgrađen je 1968. godine i u njemu rade tri lekara: opšte prakse, pedijatar i stomatolog. Ima i dobro opremljenu apoteku. [22]

Sport[uredi | uredi izvor]

U Vraniću su najpopularniji sportovi fudbal, šah i, poslednjih godina, košarka.

Fudbal[uredi | uredi izvor]

Prva fudbalska lopta doneta je u Vranić pre Drugog svetskog rata, a prva ekipa formirana je 1942. godine. Ovaj tim odigrao je i prvu utakmicu protiv Draževca te iste godine. Trener je bio Milovan Jelić do odlaska u rat 1943. godine.

Posle rata obnavlja se klub i od 1947. godine se takmiči u Lipovačkom savezu, kada je rešeno i pitanje fudbalskog terena, današnjeg stadiona FK „Vranić”.

Zvanično osnivanje FK„ Vranić ” obeležava se na dan kada je klub, kao prvi sa prostora opštine Barajevo, uključen u Fudbalski savez Beograda, 12. jula 1975. godine. Prvi predsednik kluba bio je Ljuba Joksić sa kojim je FK „Vranić ”, u sezoni 1980-1981. godina, izborio plasman u Prvu beogradsku ligu. Kapiten je bio Vlada Đoinčević a trener Milan Lučić.

Najveće uspehe FK„ Vranić” je ostvario nakon dolaska Milorada Miće Markovića na mesto predsednika kluba. Na renoviranom stadionu, sa novom svlačionicom i tribinama, ekipa Vranića se 1995. godine plasirala u Beogradsku zonu. Najuspešniji fudbaler potekao iz FK„ Vranić” bio je Čeda Đoinčević, koji je ostvario internacionalnu karijeru a dokazao se i kao trener. Pored njega, među najboljim i najpopularnijim bili su Vlada Đoinčević, Milovan Radosavljević, Spasoje Stanić, Pavle Joksić, Borivoje Marjanović-Bocula i drugi. Tih godina fudbalske utakmice su još uvek, zbog nedostatka druge vrste zabavnih i kulturnih programa, predstavljale i važan društveni događaj. Bile su povod za okupljanje, druženje i zabavu meštana Vranića i okolnih sela.[23]

Šah[uredi | uredi izvor]

Odlukom Sreskog narodnog odbora Sreza beogradskog, 1954. godine otvorena je osmogodišnja škola u ovom selu. Ona je otpočela sa radom u bivšoj opštinskoj kafani koja se nalazila preko puta Osnovne škole br. 1. Za prvog direktora postavljen je Bogoljub Marković. Iste godine u školu dolazi učitelj Vladislav Vlada Jovanović i uz podršku drugih prosvetnih radnika, pre svega učitelja Bogoljuba Markovića, formira šahovsku sekciju. Učenike počinje da uči prvim šahovskim potezima, polako ih uvodeći u tajne šahovske igre. Nedeljom, kad škola nije radila, igrali su se šahovskii turniri i prvenstva škole. U to vreme, selo Vranić, teritorijalno je pripadalo opštini Umka. Na opštinskim takmičenjima, učenici šahovske sekcije iz Vranića, osvajali su prva mesta.[24]

Odlični rezultati na ovim takmičenjima, 1958. godine OŠ „Moša Pijade” iz Vranića, vode šahiste na prvenstvo osnovnih škola u Beogradu u Dom pionira.

Galerija[uredi | uredi izvor]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b Čelebić Vidosava. Osnovna škola "Pavle Popović" 1841-1991. Beograd, 1991. str. 11. ISBN 978-86-7375-028-6. 
  2. ^ Miletić Mihailo. Barajevo i okolina. Beograd, 1964: Narodna knjiga. str. 41—42. 
  3. ^ Miletić Mihailo. Barajevo i okolina. Beograd, 1964: Narodna knjiga. str. 43—45. 
  4. ^ Petar Ž. Petrović. Šumadijska kolubara. Beograd, 1949.: Srspska akademija nauka. str. 434. 
  5. ^ a b Miletić Mihailo. Barajevo i okolina. Beograd, 1964: Narodna knjiga. str. 47—51. 
  6. ^ „Istorija”. zvanična prezentacija. Gradska opština Barajevo. Arhivirano iz originala 29. 05. 2018. g. Pristupljeno 28. 5. 2018. 
  7. ^ Istorija srpskog naroda, knjiga 5; tom 1. Srpska književna zadruga. 1981. str. 69. 
  8. ^ Čelebić Vidosava. Osnovna škola "Pavle Popović" 1841-1991. Beograd, 1991. str. 37—42. ISBN 978-86-7375-028-6. 
  9. ^ Nedeljković Milena (2015). Krst u vremenu. Beograd. str. 169—171. ISBN 978-86-80466-00-2. 
  10. ^ a b „Osnovna škola u Vraniću”. Katalog nepokretnih kulturnih dobara na području grada Beograda. Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda/]. Pristupljeno 20. 5. 2018. 
  11. ^ „Crkva brvnara u Vraniću”. Katalog nepokretnih kulturnih dobara na području grada Beograda. Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda/]. Pristupljeno 20. 5. 2018. 
  12. ^ Živković 2016, str. 4
  13. ^ „Turizam”. zvanična prezentacija. Gradska opština Barajevo. Arhivirano iz originala 11. 05. 2018. g. Pristupljeno 20. 5. 2018. 
  14. ^ „Vranić-poreklo prezimena”. Poreklo. Pristupljeno 28. 1. 2018. 
  15. ^ „Knjiga 9”. Stanovništvo, uporedni pregled broja stanovnika 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 2002, podaci po naseljima (PDF). webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. maj 2004. ISBN 86-84433-14-9. 
  16. ^ „Knjiga 1”. Stanovništvo, nacionalna ili etnička pripadnost, podaci po naseljima. webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. februar 2003. ISBN 86-84433-00-9. 
  17. ^ „Knjiga 2”. Stanovništvo, pol i starost, podaci po naseljima. webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. februar 2003. ISBN 86-84433-01-7. 
  18. ^ Petrović, Petar Ž. (1949). Šumadijska kolubara. Beograd: Srpska akademija nauka. str. 140 — 143. 
  19. ^ a b Čelebić, Vidosava (1991). Osnovna škola "Pavle Popović":1841-1991. Beograd. str. 47—50. ISBN 978-86-7375-028-6. 
  20. ^ „Osnovna škola "Pavle Popović" - Vranić (Barajevo)”. 
  21. ^ „Bilten Skupštine opštine Barajevo”. Barasjevski glasnik. broj 2: 17. jun 2003. 
  22. ^ Vidosava Čelebić. Osnovna škola "Pavle Popović" 1841-1991. Beograd,1991. str. 61. ISBN 978-86-7375-028-6. 
  23. ^ Joksić, Radoje (1996). FK Vranić 1941-1996. Beograd. 
  24. ^ Letopis Osnovne škole br.1 u Vraniću od 1954-1981. god

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Vranić na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Вранић_(Барајево)&oldid=27835954”