Dioenergizam
| Deo serije o hrišćanstvu |
| Hrišćanstvo |
|---|
 |
 Portal Hrišćanstvo |
Dioenergizam (od gr. δυο (dyo), što znači "dva" i ενέργεια (energeia), što znači "energija" ili "dejstvo") je pravoslavno hristološko učenje prema kojem u Hristu, koji ima dve prirode, božansku i čovečansku, postoje i dve energije, božanska i čovečanska, tako da svaka od Hristovih priroda ima i sopstvenu energiju, odnosno dejstvo, kao svoje prirodno svojstvo.[1] Dioenergizmu je suprotan monoenergizam, koji je osuđen na Šestom vaseljenskom saboru u Carigradu,[2] održanom 680-681. godine za vreme vladavine vizantijskog cara Konstantina IV (668-685).[3]
Radi suzbijanja monoenergizma, Pravoslavna crkva je na ovom saboru precizno formulisala pravoverno dioenergetsko učenje o dve Hristove energije ili dejstva, kao i učenje o dve Hristove volje ili htenja (diotelitizam): „I dve prirodne volje ili htenja u Njemu i dva prirodna dejstva nerazdeljivo, neizmenljivo, neodvojivo, nesliveno isto tako ispovedamo prema učenju Svetih Otaca ... Takođe slavimo dva prirodna dejstva nedeljivo, neizmenljivo, nerazlučno u istom Gospodu našem Isusu Hristu, istinitom našem Bogu, to jest Božansko dejstvo i čovečansko dejstvo ...".[4]
Pored pojma dioenergizam upotrebljava se i oblik dioenergetstvo.[5]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Lurje 2010, str. 161-171.
- ^ Svetosavlje: Šesti vaseljenski sabor
- ^ Ostrogorski 1969, str. 141.
- ^ „Oros vere Šestog vaseljenskog sabora, održanog u Carigradu 680-681. godine”. Arhivirano iz originala 29. 12. 2017. g. Pristupljeno 06. 02. 2018.
- ^ Batrelos 2008, str. 181, 191-192.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Batrelos, Dimitrios (2008). Vizantijski Hristos: Ličnost, priroda i volja u hristologiji svetog Maksima Ispovednika. Kragujevac: Kalenić.
- Lurje, Vadim (2010). Istorija vizantijske filozofije: Formativni period. Sremski Karlovci-Novi Sad: Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića.[mrtva veza]
- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450-680 A.D. The Church in history. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press.
- Majendorf, Džon (1997). Imperijalno jedinstvo i hrišćanske deobe: Crkva od 450. do 680. godine. Kragujevac: Kalenić.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Perović, David (2001). „Dijalog sa antihalkidoncima: Hristologija Svetoga Maksima Ispovednika u Pismima XII-XV” (PDF). Bogoslovlje: Časopis Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta u Beogradu. 45 (1-2): 153—161.
- Popović, Radomir V. (2011). Vaseljenski sabori: Peti, Šesti i Sedmi: Odabrana dokumenta. Knj. 2. Beograd: Akademija Srpske pravoslavne crkve za umetnosti i konservaciju.