Dobra Mitrović
| Dobra Mitrović | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||||
| Datum rođenja | 4. avgust 1886. | ||||||||||||
| Mesto rođenja | Smederevo, Kraljevina Srbija | ||||||||||||
| Datum smrti | 22. oktobar 1923. (37 god.) | ||||||||||||
| Mesto smrti | Davos, Švajcarska | ||||||||||||
| Univerzitet | Beogradski univerzitet | ||||||||||||
| Profesija | pravnik, političar | ||||||||||||
| Porodica | |||||||||||||
| Supružnik | Stana | ||||||||||||
| Roditelji | Petar | ||||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||||
| Politička stranka | Narodna radikalna stranka | ||||||||||||
| |||||||||||||
Dobrivoje ili Dobra Mitrović (Smederevo, 4. avgust 1886 — Davos, 22. oktobar 1923[1]) je bio advokat, političar, predsednik Beogradske opštine, narodni poslanik i jedan od osnivača „Vremena”.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Smedervu 4. avgusta 1886. Otac Petar je bio knjižar i radikalski odbornik smederevske opštine.[2] Osnovnu školu i četiri razreda gimnazije je završio u Smederevu. Nakon toga je prešao u Beograd, gde je završio višu gimnaziju 1904. godine.[2] Diplomirao je Pravni fakultet u Beogradu je 1909. godine.[2]
Naredne godine je dobio državnu službu, kao pisar 4. klase u Poreskoj upravi Ministarstva Finansija. Nešto kasnije je prešao u beogradski Okružni sud, radi sticanja advokastske prakse. Sudijsko-advokatski ispit je položio 1913. Po položenom ispitu je postao kmet pravnik Beogradske opštine. Na tom mestu je ga je zatekao Prvi svetski rat.[2]
U Beogradu je ostao sve do evakuacije 1915. Sa bratom bolesnim od tifusa je prešao Albaniju. Brata je morao da ostavi u bolnici u Skadru, gde je pao u ruke neprijatelju.[2] Na Krfu je postavljen da radi u vojnoj ... U Solunskom procesu je naveden kao jedan od svedoka, ali je tokom suđenja njegov iskaz samo pročitan.[3]
Godine 1917. je poslat u konzulat u Ženevi.[2] Po oslobođenju se vratio u Beograd, na staro mesto u opštinskoj upravi. U najtežem periodu, tokom 1918. i 1919. u razrušen i opustošenom gradu je pomagao svojim sugrađanima. Oktobra 1919. je sa svojim drugovima radikalima morao da podnese ostavku. Nakon toga se posvetio advokaturi i politici.[2] U to vreme učestvovao je u osnivanju štamparije „Vremena”, a nakon što je preduzeće pretvoreno u akcionarsko društvo, postao je predsednik njegovog Upravnog odbora (1921).[2]
Marta 1921. godine u radikalsko-demokratskoj koaliciji je izabran za predsednika Beogradske opštine.[2] Kako bi se suspendovali članovi uprave koji su bili iz redova komunista, uprava je podnela kolektivnu ostavku, a zatim su iste godine orgalnizovani novi izbori u avgustu, kada je ponovo izabran za predsednika opštine.[3] Obavljajući funkciju predsednika opštine je radio na obnovi opštine i stvaranju moderne prestonice. Njegova zasluga je stvaranje Generalnog urbanističkog plana Beograda, plana za proširenje vodovoda, proširenje tramvajske mreže i mrežnog osvetljenja. Uložio je dosta truda u vladi i kod Reparacione komisije u Parizu da Beogradska opština dobije ogromnu količinu materijala, u vrednosti od nekoliko stotina miliona dinara, na teret reparacija od Nemačke. Istovremeno je pripremao projekte za donošenje specijalnog zakona za Beogradsku opštine.[2]
Učestvovao je u pripremama venčanja Aleksandra Karađorđevića i kraljice Marije 1922.[4] Bio je član dobrotvornog Društva „Kralj Stefan Dečanski” i dobrotvor Beogradske trgovačke omladine. [4]
Na izborima za narodne poslanike u martu 1923. godine je bio nosilac radikalne liste u Travničkom okrugu u Bosni i kao takav je ušao u Narodnu skupštinu,[5] koja ga je odmah izabrala za predsednika Finansijskog odbora, zbog čega je podneo ostavku na mesto predsednika opštine. [2]
Međutim, na proleće 1923. se razboleo i po savetu lekara[2] u junu je otputovao u Sanatorijum Karla Turbana u Davosu u Švajcarskoj na lečenje, gde je i umro.[5] Na predlog radikalske većine, Beogradska opština je organizovala prenos posmrtnih ostataka u Beograd, platila troškove sahrane i ustupila besplatnu grobnicu za sahranu, a njegovoj majci Stani je određeno doživotno mesečno izdržavanje, o čemu je glasao opštinski odbor. Protiv predloga su glasali jedino komunisti (NRPJ) sa Mihailom Todorovićem na čelu. Istom prilikom je postavljeno pitanje izdržavanja i porodica ranijih predsednika opština, koje su takođe živele u bednom stanju.[6]
Posmrtni ostaci pokojnika su prevezeni u Beograd i sahranjeni su u Arkadama na Novom groblju u Beogradu.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Vreme & 23. 10. 1923, str. 1.
- ^ a b v g d đ e ž z i j k Vreme & 24. 10. 1923, str. 1.
- ^ a b Milanović 2014, str. 797.
- ^ a b Milanović 2014, str. 798.
- ^ a b Politika & 24. 10. 1923, str. 6.
- ^ Politika & 30. 10. 1923, str. 3.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Milenović, Miomir; Tanović, Jovan, ur. (24. 10. 1923). „Dnevne vesti - Dobra Mitrović”. Politika. Beograd. 5568: 6. Pristupljeno 26. 11. 2018.[mrtva veza]
- Milenović, Miomir; Tanović, Jovan, ur. (24. 10. 1923). „Opština za pokojnog Dobru Mitrovića”. Politika. Beograd. 5574: 3. Pristupljeno 26. 11. 2018.[mrtva veza]
- „Dobra Mitrović”. Vreme. Beograd. 662: 1. 23. 10. 1923. Pristupljeno 26. 11. 2018.
- „Smrt Dobre Mitrovića”. Vreme. Beograd. 662: 1. 24. 10. 1923. Pristupljeno 26. 11. 2018.
- Milanović, Jasmina (2014). Popov, Čedomir; Bešlin, Branko, ur. Srpski biografski rečnik, knjiga 6, Mar-Miš. Novi Sad: Matica srpska. ISBN 978-86-7946-149-0.
