Dobroslav St. Pavlović

Dobroslav - Bojko St. Pavlović
Datum rođenja	(1916-11-28)28. novembar 1916.
Mesto rođenja	Pariz, Francuska
Datum smrti	7. septembar 2009.(2009-09-07) (92 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija

Dobroslav - Bojko St. Pavlović (Pariz, 28. novembar 1916 − Beograd, 7. septembar 2009) bio je profesor, prvi doktor nauka iz oblasti arhitekture. Na Arhitektonskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, 1961. godine, odbranio je iz oblasti arhitekture, doktorsku disertaciju „Crkve brvnare u Srbiji“. Bavio se i proučavanjima narodnog graditeljstva i razvijanjem principa zaštite graditeljskog nasleđa.

Detinjstvo i školovanje

Dobroslav - Bojko St. Pavlović, sin srpskog diplomate, rođen je u Parizu 1916. godine. Nasledivši dar od roditelja svirao je violinu, bio član hora APD „Obilić”, Kamernog orkestra KUD „Abrašević” i tek osnovanog orkestra „Humorističkog pozorišta” na Crvenom krstu. Kao junior u Bob klubu na Savi, 1934. godine je osvojio Prvenstvo beogradskog podsaveza u prsnom plivanju i jedan je od osnivača plivačkog kluba „Sever”.

Francusku osnovnu školu učio je u Bukureštu, realnu gimnaziju u Beogradu, gde je maturirao u Drugoj muškoj 1935. godine. Diplomirao je 1941. godine na Arhitektonskom odseku Tehničkog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Kao student, nagrađivan je u dva navrata za Svetosavske temate, a izveden mu je i prvi projekat vile na Kosmaju. Za vreme okupacije specijalizovao se u muzejsko-konzervatorskoj struci – Muzejskom tečaju pri Muzeju kneza Pavla i kao volonter u novoosnovanom Centralnom zavodu za čuvanje starina u Beogradu.

Profesionalni rad

Profesionalni rad započinje po završetku Drugog svetskog rata, kada postavlja Američke izložbe u Beogradu i Novom Sadu, a po osnivanju Projektantskog zavoda Srbije, pune četiri godine projektuje veći broj tipskih škola, zadružnih domova, poljoprivrednih zgrada, kao i pojedine upravne i stambene objekte. U saradnji sa starijim kolegama, nagrađen je na velikim konkursima za Predsedništvo vlade, i CKJ na Novom Beogradu. Za studiju ,, Gde je sve zasedavao Praviteljstvujušči sovjet Srbije“, 1954. je dobio nagradu Ministarstva prosvete Srbije.

U Zavodu za zaštitu i naučno proučavanje spomenika kulture NRS, preraslom u Republički zavod za zaštitu spomenika kulture, od 1950. – 1977. u svojstvu šefa Arhitektonskog ateljea i načelnika Odeljenja za zaštitu, kao savetnik – konzervator. U potpunosti se posvećuje proučavanju i neposrednoj zaštiti spomenika u zemlji: arheoloških lokaliteta (Sirmijum, Trajanova tabla na Đerdapu), srednjovekovnih tvrđava, crkava, manastira i konaka (Dečani, Ljubostinja, Veluće, Smederevska grobljanska crkva, Rača na Drini, Bajrakli džamija u Beogradu, Pašini konaci i amam u Vranju ), seoskih i gradskih celina ( Karađorđev grad u Topoli, Tešnjar u Valjevu), etnoparkova, crkava brvnara, ugostiteljskih zdanja i spomen-obeležja. Projektuje crkvene i druge objekte: prva adaptacija Narodnog muzeja u Beogradu, Spomenik kosovskim junacima na Gazimestanu, Spomen-kosturnica Kolubarske bitke u Lazarevcu, Spomen-česma i kosturnica na groblju u Sjenici, Spomen-groblje na Palama, Vladičanski konak u Klivlendu, Crkva brvnara na Zlataru.

Zainteresovan za probleme turizma još od 1948. godine, kada na seminarima u organizaciji Turističkog saveza Srbije govori o kulturnim dobrima u Jugoslaviji, profesor je na Višoj turističkoj školi na Novom Beogradu od 1975. — 1980, za vanrednog profesora na Odseku za turizmološke nauke PMF izabran je 1977, da bi kao redovni profesor otišao u penziju 1982. Na poziv Univerziteta u Poatjeu (Francuska) predavao je 1966. na postdiplomskom tečaju o srednjovekovnim istraživanjima, dok je na Politehnici u Lozani (Švajcarska) studentima prikazao narodno graditeljstvo u Jugoslaviji. U više navrata, još od 1936, posećivao je Hilandar i ostale manastire na Atosu i pisao o njima.

Naučna saradnja

Sarađivao je sa odgovarajućim institutima u zemlji i inostranstvu. Bio je jedan od osnivača i predsednika Društva konzervatora, Međunarodnog komiteta za spomenike i spomeničke celine (ICOMOS) u Parizu, bio je i član uprave i član njegovih komiteta za narodno graditeljstvo, turizam i drvo. Aktivni je učesnik na mnogim međunarodnim skupovima u zemlji i inostranstvu, predavač na kongresima, simpozijumima, kursevima u udruženjima, institutima, univerzitetima, akademijama, crkvenim organizacijama. Držao predavanja iz svoje struke širom Evrope, u Turskoj, Tunisu i SAD.

Bibliografija

Objavljivao je radove na srpskom i na više stranih jezika: Saopštenja, Glasnik DKS, izdanja SANU i SPC, Monumentum u Parizu, Muzej sela u Bukureštu, Crkve brvnare u Srbiji (Beograd 1962, 1984), Spomenici u Jugoslaviji (Beograd 1975), Spomeničko nasleđe u Jugoslaviji (Beograd 1980, 1986, 1991), Narodno graditeljstvo na Balkanu (Beograd 1987), Architecture Traditionnelle des Balkans (Atina 1990), Molitva u gori (Beograd 1995), Naša kulturna dobra i turizam (Beograd 2001), Gospodar Jevremova ulica (Beograd 2003), Ulica naših predaka – gospodar Jevremova ( Beograd 2009).
Učestvuje u stvaranju nekoliko dokumentarnih filmova: Crkve brvnare (Dunav film 1962), Srpski sakralni objekti u Hrvatskoj (1990) i izložbi: Molitva u gori (Etnografski muzej 1995, Beograd, Kragujevac).

Nagrade

Dobroslav - Bojko St. Pavlović dobitnik je mnogih priznanja, povelja i medalja, Plakete grčkog ICOMOS, italijanskog ordena, i ordena Svetog Save prvog stepena. Nagrađivan je spomen medaljama Saveza konzervatora Jugoslavije, Društva konzervatora Srbije i Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture Srbije, Muzeja Kiži (SSSR), Muzeja sela u Bukureštu.

Vidi još

• Dom porodice Pavlović

Literatura

• GRADITELjSKO NASLEĐE U SRBIJI : Zbornik u čast dr Dobroslava Bojka St. Pavlovića (PDF). Beograd: Zavod za proučavanje kulturnog razvitka. 2014. ISBN 978-86-81529-51-5. Pristupljeno 30. 10. 2018. 

Spoljašnje veze

• AG Arhiktetura/ Knjiga „Ulica naših predaka - Gospodar Jevremova”
• Glas javnosti/ Porodica Pavlović čuvari gradskog duha
• Kulturni centar