Dragoje Lukić

dragoje lukić
Lični podaci
Datum rođenja	(1928-00-00)1928.
Mesto rođenja	Miloševo Brdo, kod Bos. Gradiške, Kraljevina SHS
Datum smrti	8. septembar 2005.(2005-09-08) (76/77 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija, Srbija i Crna Gora
Profesija	istoričar
Delovanje
Član KPJ od	1945.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1942—1945.
Čin	major u rezervi
Odlikovanja	Orden rada sa srebrnim vencem

Dragoje Lukić (Miloševo Brdo, kod Bosanske Gradiške, 1928 — Beograd, 8. septembar 2005) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, srpski istoričar, specijalizovan za proučavanje genocida nad Srbima u NDH. Posebno se bavio stradanjem djece sa Kozare u logorima NDH.

Biografija

Dragoje Lukić rođen je 1928. godine u selu Miloševom Brdu, kod Bosanske Gradiške, pod Kozarom. Ustaničke 1941. godine imao je četiri razreda osnovne škole i dvije godine kovačkog zanata. U ljeto 1942. za vrijeme njemačko-ustaške ofanzive na Kozaru, cijela Lukićeva porodica (osmoro odraslih članova i 20 djece) dotjerana je u logor Stara Gradiška, gdje je doživjela pravu golgotu. Sedmoro Lukića ubijeno je na jasenovačkim stratištima, među njima i petero djece. Učesnik Narodnooslobodilačkog rata (NOR) od 26. avgusta 1942, od dana kada su ga partizani, kao četrnaestogodišnjeg dječaka, oslobodili iz ustaškog logora za djecu u Jastrebarskom. Odrastao je u Petoj kozarskoj brigadi kao kurir, politički delegat voda, član Sreskog komiteta Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) i Okružnog odbora Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Jugoslavije (USAOJ) za Kozaru. U sedamnaestoj godini je postao član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ); u sedamnaestoj godini ratni vojni invalid.

Posleratni period

U junu 1945. godine, Dragoje Lukić je u kartoteci Diane Budisavljević u Zagrebu, pronašao svoj logorski karton i kartone brata Rajka i sestre Savke. Uz pomoć ove evidencije, uspio je da ih pronađe i dovede kući. Najmlađeg brata Marka pronašao je 1954. u Zagrebu, u porodici Eugenije Škrnjug, koja ga je usvojila i spasila. Radio je u Upravi državne bezbjednosti (UDB), odnosno u Službi za istorijsku dokumentaciju i informisanje Saveznog sekretarijata za unutrašnje poslove (SSUP), i Muzeju revolucije naroda i narodnosti Jugoslavije (sada Muzej Jugoslavije). U međuvremenu, završio je školu Odeljenja za zaštitu naroda (OZN), maturirao u partizanskoj gimnaziji i diplomirao istoriju umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Pisanjem se bavi od 1959. godine. Oblast njegovog naučnog i publicističkog interesovanja je egzodus civilnog stanovništva s područja Kozare za vrijeme njemačko-ustaške ofanzive u ljeto 1942. godine, zatim stradanje djece u NDH u Drugom svjetskom ratu 1941—1945, zločini genocida nad djecom u sistemu ustaškog logora Jasenovac i logorima za djecu u NDH, kao i učešće Bosanske Krajine u NOB. Bio je rezervni major JNA.

Umro je u Beogradu, 8. septembra 2005. godine.

Bibliografija

Pored knjiga „Ranjeno djetinjstvo” (Rad, Beograd, 1961), „Sred Kozare tvrde ploče” (Rad, Beograd, 1962), „Kozarsko djetinjstvo” (Nacionalni park „Kozara”, Prijedor, 1976), „Kozara — istorijske fotografije” (Nacionalni park „Kozara”, Prijedor, 1978) i „Rat i djeca Kozare” (Narodna knjiga, Beograd, 1979) u trećem izdanju (1990) ova monografija je dopunjena sa spiskom 11.219. imena žrtava djece. Objavio je i znatan broj radova, feljtona, sjećanja, priloga, istorijskih i dokumentarnih zapisa u raznim listovima i časopisima. Takođe, kao stručni konsultant, Dragoje Lukić je učestvovao u snimanju nekoliko dokumentarnih filmova, rađenih na osnovu građe koju je on prikupio.

Izložbe

Autor je više stalnih izložbenih postavki na temu NOB i stradanja djece u ustaškim logorima: „Putevi pobjede” (Bosanska Gradiška, 1970), „Borbeni put Pete kozarske brigade” (Kasarna „Kozara”, Banja Luka, 1972), „Revolucionarna prošlost Podgradaca” (Gornji Podgradci, 1976), „Dječji logor Jastrebarsko” (Pionirski centar Jastrebarsko, 1982) i velike pokretne izložbe „Epopeja Kozare” (Beograd, 1982) i „Jasenovac 1941—1945” (Spomen područje Jasenovac, 1986). Kao stručni saradnik učestvovao je u realizaciji stalne muzejske postavke „Kozara” na Mrakovici (1982) i koautor je stalne izložbene postavke u Memorijalnom muzeju u Jasenovcu (1988).

Odlikovanja i priznanja

Nosilac je Ordena Republike sa srebrnim vencem, Ordena zasluga za narod sa srebrnim zracima, Ordena bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem, Ordena za hrabrost (dva puta), Ordena rada sa zlatnim vencem i Ordena rada sa srebrnim vencem. Dobitnik je nagrade „4. jul” Saveznog odbora SUBNOR-a Jugoslavije za publicistiku 1980. godine i dobitnik društvenih priznanja — Zlatne plakete opštine Bosanska Gradiška i Plakete grada Beograda. Za knjigu „Bili su samo deca”, dobio je Zlatnu plaketu „Večernjih novosti” za „Najplemenitiji podvig” u 2000. godini.