Dragutin Bošković
Dragutin J. Bošković | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 11. april 1925. |
| Mesto rođenja | Krupanj, Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 29. decembar 1983. (58 god.) |
Dragutin J. Bošković (Krupanj, 11. april 1925 — 29. decembar 1983) bio je doktor mašinstva, profesor Fakulteta organizacionih nauka, direktor Saveznog zavoda za patente SFRJ, i član više međunarodnih organizacija za intelektualnu svojinu.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Krupnju u porodici trgovca Jovana (1893—1972) i majke Marije Bošković (1904-1984). Završio je Mašinski fakultet Univerziteta u Beogradu 1952. godine na smeru aerodinamika i vazduhoplovstvo. Na istom fakultetu je doktorirao 1971. odbranivši disertaciju pod naslovom „Prilog proučavanju uticaja savremenih procesa razvoja proizvoda na poslovnu strategiju industrijskog preduzeća“. Osnovna oblast njegovog interesovanja i specijalizacije je bila organizacija rada u industriji. Smatra se osnivačem Inovacijskog pokreta Srbije i SFRJ[1]. Od stranih jezika govorio je engleski, francuski i nemački jezik, a služio se ruskim i italijanskim.
Veći deo radnog veka proveo je obavljajući rukovodeće poslove. Počeo je kao šef fabrikacije u „Ikarusu“ (1952-1955), da bi potom u Hemotehni bio šef mašinskog odeljenja (1955—1956). U „Ikarus“ se vratio kao generalni direktor, a 1960. postaje generalni direktor fabrike „IMT“. Potom je prešao kao potpredsednik u Privrednu komoru Beograda, gde ostaje do 1965, kada je izabran za generalnog direktora Organomatika. U periodu od 1972. do 1983. godine bio je generalni direktor Saveznog zavoda za patente SFRJ.
Dragutin Bošković je bio poslanik Savezne skupštine SFRJ, član saveta Ekonomskog fakulteta Univerziteta u Beogradu, član Saveta za urbanizam Beograda, član izvršnog odbora SSRNJ Beograda, član Komisije CK SKS i predsednik Saveza mašinskih i elektro inženjera i tehničara Srbije. Za svoj celokupni rad je bio odlikovan Ordenom rada IV stepena, a dobio je i Povelju grada Beograda.
U svom radu se najviše bavio proučavanjem problema naučno-tehnološkog razvoja i organizacije rada. Rezultate svog naučnoistraživačkog rada je primenjivao i proveravao u praksi, a iskustva stečena radom u neposrednoj proizvodnji i u rešavanju konkretnih problema je ugrađivao u svoj teorijski rad. To mu je omogućilo da bude i plodan pisac. Napisao je preko 40 radova objavljenih u domaćim i stranim časopisima, kao i veći broj studija. Većina njegovih radova je bila spoj nauke i prakse.
Na Fakultetu organizacionih nauka je bio angažovan kao redovni profesor u periodu od 1973. do 1981. godine za predmet Organizacija istraživanja i razvoja, a 1973-1974. je bio v. d. Dekana FON-a.[2] Pored plana i programa za taj predmet, dr Bošković je 1979. godine napisao i odgovarajući udžbenik istog naslova[3] Ta knjiga se koristila kao udžbenik i na drugim fakultetima.
U periodu od 1972. do 1983. godine bio je generalni direktor Saveznog zavoda za patente SFRJ. U tom periodu pokrenuo je veliki broj projekata u vezi sa Inovacijskim pokretom[4], zaštitom od monopola ostvarenim preko intelektualne svojine[5], i Zakona o patentima i intelektualnoj svojini<[6]. Bio je član Svetske organizacije za intelektualnu svojinu (WIPO) i potpredsednik njenog Koordinacionog odbora.
Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.
Napomene i reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Božić 2001, str. 4–7.
- ^ Svi Dekani Fakulteta organizacionh nauka:[1]
- ^ Prof. dr Dragutin J. Bošković, Organizacija istraživanja i razvoja, Savremena administracija, Beograd, 1979.
- ^ Božić 2001, str. 129–136.
- ^ Božić 2001, str. 155–163.
- ^ Božić 2001, str. 423–428.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Božić, Milan (2001). Tehnologija i patenti sredstvo dominacije. Beograd: Savez pronalazača Jugoslavije i Vojnoizdavački zavod.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Doktori nauka na Mašinskom fakultetu Univerziteta u Beogradu[2]
- Zavod za intelektualnu svojinu Republike Srbije (bivši Savezni zavod za patente SFRJ)[3] Arhivirano na sajtu Wayback Machine (18. decembar 2011)
