Dušan Đ. Alimpić
| Dušan Đ. Alimpić | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 15. jun 1873. |
| Mesto rođenja | Barič, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 5. oktobar 1930. (57 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Narodnost | Srbin |
| Profesija | viši policijski činovnik |
| Porodica | |
| Deca | Dušan Alimpić |
Dušan Alimpić (Barič, 15. jun 1873 — Beograd, 5. oktobar 1930) bio je srpski političar i autor. On je bio načelnik Ministarstva unutrašnjih dela.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Bariču. Osnovnu školu završio je u Šapcu, gimnaziju u Kragujevcu a Prava je završio u Beogradu. Po završetku studija stručno se usavršavao u Francuskoj, Belgiji i Švajcarskoj gde je i proučavao upravno-policijsku struku i rad tehničke policije. U Lozani je specijalizovao moderne kriminalističke postupke[1], pre svega Antropometrijsku metodu po Alfonsu Bertilonu (tzv. Bertilonaž), kod profesora Arčibalda Rajsa, sa kojim je uspostavio odlične profesionalne i lične odnose a kao urednik lista Policijski glasnik Dušan objavljuje prevode radova svog istaknutog profesora: O Bertilonažu, Policijske tehnike, Primena naučnih metoda u policijskim i sudskim istraživanjima, Zločinačka udruženja i bande, Potkazivači, Zločin kao poziv i sport.
Od 1905. godine bio je Sekretar Antropometrijskog policijskog odeljenja (tehnička policija), kasnije već 1910. godine postao je prvi inspektor zatim i šef tog odeljenja koje je osnovano njegovim nastojanjem. Od 1908. do 1910. godine bio je upravnik Beogradske varoši. Od 1914. godine, kada se Branislav Nušić povukao sa položaja načelnika, Alimpić postaje oblasni inspektor za Ohridski, Bitoljski i Tikveški okrug kako bi svojom taktikom, iskustvom, pravičnošću i strogošću, zaveo red i zakonitost, kojih u vreme Turaka u ovoj oblasti nije bilo. Bio je načelnik u Ministarstvu unutrašnjih dela 1918—1924. godine. Zalagao se za energičnije mere u izgradnji savremene i jedinstvene policije. Od 1924. godine je unapređen u velikog župana i nedugo zatim penzionisan.
Đorđe Karađorđević u svojim memoarima optužuje Dušana Alimpića da je koristio svoj položaj upravnika varoši kako bi mogao olako da učestvuje u dugotrajnoj kampanji protiv njega, koja će, posle incidenta sa Kolarevićem, dovesti i do odricanja od prestola. Bio je blizak „Crnorukcima“, pa je i na Solunskom procesu dao iskaze koji nisu teretili optuženog Velimira Vemića.
Dela[uredi | uredi izvor]
Autor je i sledećih dela:
- „Istorijski razvitak policijskih vlasti u Srbiji“ (1905)
- „Upravne vlasti u staroj srpskoj carevini“ (1921).
- „Policijski rečnik“ (1924)
Uređivao je stručni časopis „Policijski glasnik“. Bio je njegov drugi po redu urednik, a od 1919, zajedno sa Vasom Lazarevićem suvlasnik i kourednik i u tom svojstvu ga vodio sve do svoje smrti 1930. godine.
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Orden Belog orla, petog stepena
- Orden Svetog Save, trećeg reda
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Biljana Vučetić: "Jovan Ćirković u 'Uspomenama o ljudima i događajima u Makedoniji' Stevana Simića", Beograd 2018.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Balkanski rat u slici i reči, 1913, str=133 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (30. april 2017)
- Biobliografski zavod d.d: Narodna enciklopedija - srpsko-hrvatsko-slovenačka br.1, str. 44, autor: Dušan Popović, urednik: Stanoje Stanojević
- Projekat Rastko : Istorija medicine: „Ludi Guća zaklao ženu“ i drugi radovi: Policijski glasnik 1897-1914, autor: Zoran Vacić
- Mesto i uloga časopisa „Policija“ 1910. – 1940. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (29. maj 2021), autor: Branislav Božović, časopis: Bezbednost (2003), br.: 1
- Jugoslovenski godišnjak i Nova Evropa: Ko je ko u Jugoslaviji, str=6, urednik: I. M. Petrović, D. Težak, Beograd, Zagreb (1928)