Egzonim

Egzonim (od grč. έξω [éxo] — „izvan“ i όνομα [ónoma] — „ime“) ili ksenonim, je lingvistički naziv za posebnu vrstu reči, koje se u nekom jeziku koriste za imenovanje raznih pojmova čiji su izvorni oblici (endonimi) prvobitno nastali na nekom drugom jeziku. To se prvenstveno odnosi na nazive geografskih pojmova (toponimi), odnosno na onomastičke pojmove, uključujući demonime i etnonime. Po pitanju oblika i zvučnosti, egzonimi se od endonima mogu razlikovati delimično ili potpuno. Tako je, na primer, u srpskom jeziku uobičajen egzonim "Nemačka", kao naziv za državu koja se na nemačkom jeziku izvorno naziva "Deutschland", što predstavlja primer za potpunu različitost egzonima i endonima. Na drugoj strani, pojedini egzonimi su slični endonimima, te je tako egzonim "Engleska" delimično sličan endonimu "England". Normiranje egzonima u okviru svakog jezika se vrši po pravilima koja važe u tom jeziku, nezavisno od pravila po kojima su u jeziku porekla normirani endonimski oblici. Istraživačka oblast koja se bavi proučavanjem nastanka i upotrebe egzonima naziva se egzonimija.^[1]

Primeri egzonima[uredi | uredi izvor]

Egzonimi nekih gradova (u zagradama su endonimi):

Beč (Wien), Budimpešta (Budapest), Bukurešt (București), Drač (Durrës), Napulj (Napoli), Pariz (Paris), Pečuj (Pécs), Prag (Praha), Rim (Roma), Segedin (Szeged), Solun (Thessaloniki), Trst (Trieste), Firenca (Firenze).