Žene u policiji

Sve veća integracija žena na policijskim pozicijama, može se smatrati velikom društvenom promenom. U prošlom veku, bilo je svega nekoliko radnih mesta otvorenih za žene koje su se bavile sprovođenjem zakona. Mali broj žena je radio na mestu službenika, a njihovi zadaci su obično bili ograničeni na periferne zadatke. Žene su tradicionalno radile u maloletničkim ustanovama, zatim ustanovama gde su bile smeštene žene prestupnice, ili su pak obavljale poslove vezane za administraciju. U tom periodu, žene nisu smatrane sposobnim kao muškarci u sprovođenju zakona. Međutim, odnedavno su otvorene mnoge opcije, čime se otvaraju nove mogućnosti kako bi i žene gradile karijeru.

Pregled po zemljama

Austrija

U Austriji su žene odigrale važnu ulogu u sprovođenju zakona od početka devedesetih godina prošlog veka. Toliko da je 1. septembra 2017. Mihaela Kardis postala prva načelnica federalne austrijske policije, koja uključuje sve policijske jedinice u državi i osoblje od 29.000 policajaca.

Kanada

Trening

Kadeti tokom treninga

Odsek RCMP je jedina lokacija za buduće kadete koji završe obuku, a koja se održava u Redžajna, Saskačevan. 26-nedeljna obuka zatvorenika, sprovedena na Akademiji RCMP, ne razlikuje se između muškaraca i žena. Vojska je sastavljen od 32 muškarca i žena od kojih se očekuje da zajedno prođu 26-nedeljnu obuku kao vojnici.

Značajni ljudi

RCMP jahači

• Rouz Fortuna je bila prva kanadska žena koja je postala uspešan policajac. Ona je, takođe bila i biznismen, rođena u ropstvu i preseljena u Anapolis Rojal, u Novoj Škotskoj, u okviru migracije crnih lojalista. Kada je imala 10 godina, Rouz Fortuna je uvela policijski čas na marama i okolnim područjima, i prva je nezvanična kanadska policajka, poznata po svojoj sposobnosti da održi mlade one koji se više ne osećaju tako i ne pripadaju mladima. Drugim rečima, ona je poznavala sve.
• Ketrin Rajan (Klondike Kate), koja je angažovana 5. februara 1900. godine u Vajthors odredu na severozapadnoj teritoriji, a koja se bavila ženskim prestupnicima, takođe je bila deo tima za pratnju kada su žene zatvorenici bili prebacivane sa jednog mesta u drugo . Ona je bila prva žena angažovana u RCMP-u, i poznata je kao poseban policajac.

Nemačka

Henrijeta Arend 1903. godine je bila prva nemačka policajka.

Švedska

Švedska policajka sa svojim muškim kolegom

Godine 1908. prve žene Agda Halin, Maria Anderson i Erika Strom, zaposlene su u Švedskoj policijskoj upravi u Stokholmu, na zahtev Švedskog nacionalnog saveta žena, po uzoru na Nemačku. Njihov probni period se smatrao uspešnim i od 1910. godine, policajke su zaposlene i u drugim švedskim gradovima. Međutim, one nisu imale iste prava kao i njihove muške kolege: njihova titula je bila Polissyster (policijska sestra), a njihovi zadaci su se odnosili na žene i decu, kao što su briga o deci koja su pod pritiskom, nasilje nad ženama i slično, odnosno zadaci koji su se smatrali neprikladnim za muške policijske službenike.

Policijske sestre su 1930. godine dobile veća prava i dozvoljeno im je da budu prisutne na kućnim pretresima u ženskim domovima, takođe, mogle su da vrše ispitivanja žena vezanih za seksualne zločine i vršile su patroliranje izviđačkog rada. Godine 1944. otvoren je prvi formalni policijski kurs za žene; 1954. godine, naziv "policijska sestra" je odbačen, a policijski službenik je zvaničan naziv i za muškarce i za žene policajce, a od 1957. godine žene su dobile jednaku policijsku edukaciju kao i njihove muške kolege. In 1944, the first formal police course for women opened; in 1954, the title "police sister" were dropped and police officer allowed for both men and women, and from 1957, women received equal police education to that of their male colleagues.

Velika Britanija

U martu 2016. godine, 28,6% policajaca u Engleskoj i Velsu bile su žene. Ovo je povećanje sa 23,3% koliko ih je bilo u 2007. godini. Jedan od značajnijih žena u policiji bila je Kresida Dik, aktuelni načelnik Metropolitanske policijske službe.

Prvi svetski rat pružio je podsticaj za prvo imenovanje ženskih oficira. Prva žena koja je imenovana za policajca sa punim pravom za hapšenje bila je Edit Smit, koja je 1915. godine položila zakletvu u Grantam Borou policiji. Međutim, nakon nje je bilo malo imenovanih policajki. Policajke su se nalazile u odvojenim timovima ili odeljenjima od muškaraca, kao što je divizija A4 u Mitropolitskoj policiji. Njihove dužnosti su bile drugačije, odnosno ograničene na rad sa ženom i decom. Ovo razdvajanje je završeno sedamdesetih godina.

Do 1998. godine, žene u policiji su imale svoj čin sa prefiksom slova V (npr. "VPC" za Konstabl).

SAD

Kapetan Edit Toten i žene u policiji u Njujorku 1918. godine

Montirana (obučena) žena policajac u Bostonu 1980.

Prva žena policajac u Sjedinjenim Državama bila je Maria Ovens, koja se pridružila Odeljenju policije Čikago 1891.; Lola Baldvin, koji je bila u gradu Portlandu 1908.; Fani Bikbi, koji je 1908. godine položila dužnost u gradu Long Bič u Kaliforniji; i Alis Stebins Vels koja je započela rad u policijskom odeljenju u Los Anđelesu 1910. Godine 1943. Frances Glesner Li je imenovana za kapetana u državnoj policiji Nju Hempšir, postajući prvi kapetan policije u Sjedinjenim Državama. Od tada, žene su napredovale u svetu sprovođenja zakona. Procenat žena porastao je sa 7,6% u 1987, na 12% u 2007 u SAD-u.

Diskriminacija žena u policiji

Delegati treće godišnje konferencije žena u policiji u Tbilisiju, Džordžija. 4. marta 2014.

Žene policajci u Čenaju, Indija u 2010.

Uprkos tome što su žene u procesu sprovođenja zakona više od sto godina, one su još uvek suočene sa diskriminacijom i uznemiravanjem. Policajke se često suočavaju sa diskriminacijom, pre svega od svojih kolega policajaca, a mnoge žene susreću se i sa "staklenim plafonom", što znači da nisu u mogućnosti da se kreću slobodno, već su ograničene i mogu se kretati samo onoliko koliko im „plafon“ omogućava. Žene se podučavaju kako bi sprečile ili minimizirale diskriminaciju sa kojom se suočavaju.

Diskriminacija i problemi prema ženama u sprovođenju zakona ne rade se samo u stanici. Mnogi policajci koji su oženjeni policajkama, imaju veći rizik od suočavanja sa nasiljem u porodici. Trenutno 27.000-36.000 ženskih policajaca mogu biti žrtve nasilja u porodici. Danas je procenat nasilja u porodici skoro 40%, a od toga nasilje u domaćinstvima od strane policijskih službenika čak 30%.

Ako žene nisu fizički napadnute dok su na radnom mestu, onda se suočavaju sa seksualnim uznemiravanjem, od kojih je većina od strane kolega policajaca.

U 2009. godini 77% ženskih policajaca iz trideset pet različitih okruga prijavilo je seksualno uznemiravanje od svoje kolege. Od žena se traži da „odu iz stanice“, ili da im se pričaju neke druge neodgovarajuće stvari dok su na radnom mestu. Takođe, često se dešava da se žene fizički seksualno uznemiravaju u stanici. Dakle, ne samo verbalno, već i fizičko seksualno uznemiravanje sa kojima se policajke svakodnevno suočavaju.

Policija ima veću pokretljivost, često se pomera sa jednog zadatka na drugi. Od 1973. godine 45% policajaca i 71% policajki je ostalo u svojim redovnim uniformama, 31% policajaca i 12% policajki je bilo zaduženo u zadatke, a 12% policajaca i 4% policajki je imalo druge ulične zadatke u okviru obavljanja posla. Dakle, manja je verovatnoća da se policija može promovisati u okviru odeljenja, ali je veća verovatnoća da će se kroz obavljanje različitih zadataka više dokazati i više toga postići.

Rodna nejednakost igra glavnu ulogu kod sprovođenja zakona od strane žena. Često su žene u sprovođenju zakona loše predstavljene od strane njihovih muških kolega i mnoge od njih se suočavaju sa uznemiravanjem. Mnoge žene se ne trude da napreduju na poslu, plašeći se reakcije svojih muških kolega, odnosno plašeći se da ne budu zlostavljane sa njihove strane. Ipak nekolicima žena je upućena u zo kako da prevaziđe prepreke sa kojima se suočava. Mnoge žene osećaju potrebu za dokazivanjem kako bi biile prihvaćene u kolkektivu, jer smatraju da će napraviti veliku greško ako to ne učine.

Jedna od karakteristika ženskih policajaca jeste da su sposobnije da razgovaraju sa građanima, jer deluju blaže i razoružavajuće i mogu voditi razgovore i o jako teškim situacijama i problemima. Studija je pokazala da zbog istrajnosti ženskih policajaca i jedinstvenih sposobnosti one postaju sastavni deo savremenog rada policije. Žene su efikasnije odgovorile na incidente nasilja nad ženama, koji čine približno pola policijskih poziva. Istraživanje takođe pokazuje da je manja verovatnoća da će žena policajac primeniti silu ili aktivirati svoje oružje.

Rase

Mnoge studije su pokazale da žene crnkinje posebno pate od manjka dominacije i diskriminisane su kada je u pitanju pregovaranje o politici, institucionalnom rasizmu, afirmativnim akcijama i tokenizmu. Kao što se vidi iz priloženog, ne postoji posebno „žensko iskistvo“ u policijskoj profesiji.

Kolins (1990) i Martin (1994) tvrde da rasa daje crnkinjama policajkama posebnu feminističku svest o sopstvenim iskustvima. To proizilazi iz stereotipa koji prati ovu žensku rasu da su „vrele mame“, „kraljice blagostanja“. Ove karikature su u kontrastu belih žena kao "čistih", "pokornih" i "domaćica". Iako su obe grupe stereotipa problematične, oni koji se pripisuju crnim ženama dovode do veće sumnje i neprijateljstva na radnom mestu.

Crne žene nisu podložne uznemiravanju od strane svojih muških kolega kao što je to slučaj za belkinjama. Mnogim crnkinjama koje rade u policiji nedostaje doza ženstvenosti koju uživaju bele žene u profesiji. U studiji koju je sproveo Koledž policije i bezbednosnih studija, oko 29% belih ženskih oficira priznalo je da je crnkinjama u sprovođenju zakona potrebno više vremena u odnosu na bele žene. Stiče se utisak da je diskriminacija među ženskim policajcima prevladavajuća iako crni policijski službenici, i muškarci i žene, čine samo 12% svih lokalnih ođeljenja. Takođe se razmatra i o tome da žene budu isključene iz posebnih jedinica, o tome razmatra 29% belih žena i 42% crnih žena.

Suzan E. Martin (1994) sprovela je studiju u Čikagu, tako što je intervjuirala kako muško, tako i žensko komandno osoblje i oficire o njihovim stavovima o diskriminaciji na radnom mestu. Generalno gledano, rezultati ove studije pokazali su da su žene bile više diskriminisane od muškaraca. Iskustva su se razlikovala u okviru rasa, pri čemu su crne žene prijavile veću stopu diskriminacije od njihovih kolega odnosno crnih muškaraca.

Sekualnost

Ženska policija koja podržava LGBT paradu ponosa u Kaliforniji.

Seksualna orijentacija policajaca takođe može uticati na njegov položaj u policiji. Kod žena koje nisu heteroseksualno orijentisane postoji niz stereotipa, kao što su isključenost i uznemiravanje. Galvin-Vajt i O'Nil (2015) su nedavno ispitali kako policajci lezbejke govore o svom identitetu i odnosima na radnom mestu. Kako kažu, policajci-lezbejke ne moraju govoriti o svom identitetu jer je "nevidljiv" jer to niko ne može da primeti gledajući ih. Zato su u prilici da same odluče hoće li izaći sa svojim kolegama ili ne. Mnoge se ipak odlučuju da ne izađu zbog poštovanja sopstvenog LGBT identiteta, koje se mogu manifestovati kroz diskriminatorne procedure zapošljavanja i promocije. Galvin-Vajt i O'Nil objašnjavaju da odluka o izlasku varira od strane pojedinaca i trenutne pozicije u profesiji. Najznačajniji faktor koji utiče na odluku pojedinca da izađe, jeste stepen homofobije u radnom okruženju.

Kao što su žene diskriminisane u policiji zbog ne ispunjavanja tradicionalnih muških poslova u policiji, tako su i članovi LGBT zajednice diskriminisani za izazivanje tradicionalnih rodnih normi. Iako se u poslednje vreme nastojalo da se regrutuju gej i lezbejski policijski službenici kako bi podstakli raznolikost u struci, problemi i izazovi sa kojima se suočavaju ovi službenici i dalje ostaju aktuelni. Mnoge studije koje su sproveli Galvin-Vajt i O'Nil navode da policajke-lezbejke često nemaju mogućnost da veruju svojim kolegama kada je u pitanju njihova sopstvena zaštita.