Ivan Guvo
| ivan guvo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ivan Guvo | ||||||||||
| Lični podaci | ||||||||||
| Datum rođenja | 2. februar 1910. | |||||||||
| Mesto rođenja | Čaporice kod Sinja, Austrougarska | |||||||||
| Datum smrti | 1992. (81/82 god.) | |||||||||
| Mesto smrti | Srbija} SR Jugoslavija | |||||||||
| Profesija | vojno lice | |||||||||
| Delovanje | ||||||||||
| Član KPJ od | 1941. | |||||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941—1956. | |||||||||
| Čin | pukovnik | |||||||||
| U toku NOB | komandant 11. dalmatinske brigade | |||||||||
| Heroj | ||||||||||
| Narodni heroj od | 27. novembra 1953. | |||||||||
| Odlikovanja |
| |||||||||
Ivan Guvo (Čaporice kod Sinja, 2. februar 1910 — 1992) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JNA, društveno-politički radnik SR Hrvatske i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 2. februara 1910. godine u selu Čaporice kod Sinja, u siromašnoj seljačkoj porodici. Nakon završene osnovne škole, radio je po fabrikama u Osijeku, Vukovaru, Borovu i Vinkovcima. Bio je aktivan u URSS-ovim sindikatima.[1]
Po kapitulaciji Jugoslavije 1941, vratio se iz Vukovara u Dalmaciju. U Sinju se povezao sa lokalnim rukovodstvom Narodnooslobodilačkog pokreta. Prikupljao je oružje i ostali materijal do izbijanja oružanog ustanka. Iste godine postao je član Komunističke partije Jugoslavije. Radio je ilegalno do 10. februara 1942, nakon čega je stupio u Dinarski partizanski odred u čijem je formiranju i učestvovao.[1]
Kao komandir voda, učestvovao je u napadu na žandarmerijsku stanicu Tijarice, kada je bio ranjen, i u rušenju mosta u Trilju. U lokalnoj ofanzivi aprila 1942, Ivan i njegov vod iz zasede su napali italijanske fašiste na putu Hrvace—Ribarić i prisilili ih na povlačenje. Sutradan je neprijatelj došao sa još jačim snagama, ali ih je Guvin vod uspeo da protera preko Cetine. Zaplenili su četiri kamiona i razni drugi materijal. Maja 1942, kada su italijanski vojnici napali Vješića goru i opkolili partizanski logor, Guvo se sa grupom boraca probio iza njihovih linija i napao ih sleđa.[1]
Nakon formiranja Prve dalmatinske brigade, Guvo je bio postavljen za komandira čete, a potom za zamenika komandanta i komandanta bataljona, te komandanta Jedanaeste dalmatinske brigade. Učestvovao je u akcijama kod Vagnja, Duvna i Jajca. Tada su Guvo i nekoliko drugih partizana štitili povlačenje Prve dalmatinske brigade pred nemačkim snagama.[1]
Učestvovao je u borbama kod Prozora, Gornjeg Vakufa, Nikšića, na Sutjesci i Zelengori, kao i u borbama 26. dalmatinske divizije za oslobođenje Dalmacije, Bosne i Hercegovine, Like, Hrvatskog primorja, Istre i Trsta. U sastavu Jedanaeste brigade, Guvo je učestvovao u akcijama u Koruškoj, gde je bio zarobljen velik broj okupacionih snaga i domaćih saradnika i zaplenjena velika količina naoružanja i opreme.[1]
Jedanaesta brigada je iz Koruške bila prebačena u Tetovo. Guvo se nalazio na dužnosti komandanta Jedanaeste brigade do 1947. godine, kada je otišao u Pešadijsku oficirsku školu u Sarajevu. Nakon završetka škole 1948, bio je postavljen za komandanta puka do 1950. godine. Posle toga je postao direktor fabrike „Čajavec“ u Banjaluci. Nalazio se i na dužnosti personalnog referenta Generalne direkcije vazduhoplovstva. Završio je Višu vojnu akademiju JNA, nakon čega je postavljen na dužnost načelnika Prvog odeljenja Prve armijske oblasti. Penzionisan je 1956. godine u činu pukovnika JNA.[1]
Godine 1958, bio je izabran za narodnog zastupnika Sabora SR Hrvatske. Bio je aktivan u organizaciji Saveza boraca NOR-a, rezervnih vojnih starešina i u mesnoj zajednici gde je živeo. Bio je član mnogih društveno-političkih organizacija.[1]
Umro je 1992. godine i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više jugoslovenskih i stranih odlikovanja, među kojima je poljski Partizanski krst. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
Narodni heroji iz Dalmacije | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni na teritoriji Dalmacije, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Dubrovnik |  | |
| Zadar | ||
| Knin | ||
| Metković | ||
| Sinj | ||
| Split | ||
| Šibenik | ||
| Ostala mesta |
| |
| Ostrva |
| |
Narodni heroji Prve dalmatinske brigade | ||
|---|---|---|
| poginuli |  | |
| preživeli | ||
- Rođeni 1910.
- Umrli 1992.
- Sinjani
- Komunisti Hrvatske
- Jugoslovenski partizani
- Borci Prve dalmatinske brigade
- Pukovnici JNA
- Diplomci Više vojne akademije JNA
- Poslanici Sabora SR Hrvatske
- Društveno-politički radnici SR Hrvatske
- Nosioci Partizanske spomenice 1941.
- Višestruko odlikovani Ordenom za hrabrost (SFRJ)
- Narodni heroji - G
- Sahranjeni u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu