Ilija Jovanović
| Ilija Jovanović | |
|---|---|
 Ilija Jovanović | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Ilija Joovanović |
| Datum rođenja | 2. avgust 1878. |
| Mesto rođenja | Preobraženje,  Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1913. (34/35 god.) |
| Mesto smrti | Beograd,  Kraljevina Srbija |
Ilija Jovanović Pčinjski, konspirativno ime Časlav. Bio je četnički vojvoda i šef gorskog štaba Istočnog Povardarja, odnosno komandant srpskih četa okoline Kumanova, Preševa, Krive Palanke i Kratova za vreme srpske četničke akcije u Staroj Srbiji i Makedoniji.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se u selu Preobraženju kod Vranja 1878. U Vranju je završio osnovnu školu, gimnaziju u Paraćinu, dva razreda učiteljske škole u Beogradu i podoficirsku artiljerijsku školu u Kragujevcu. Kao mlad poručnik uključio se u četničku akciju već 1904. godine.
Gorski štab[uredi | uredi izvor]
Časlav Pčinjski, kako mu je bilo konspirativno ime, nije bio četnički vojvoda narodnog tipa kao Petko Ilić ili Micko Krstić koji je samo tražio osvetu i borbu, već oficir-organizator sa izgrađenom predstavom o potrebi komandnog lanca, discipline i koordinacije među srpskim četama. Godine 1905. poslat je na planinu Kozjak da stvori gorski štab, kurirsku službu, komandni lanac i opštu strategiju srpskih četa. Nakon primanja dužnosti šefa gorskog štaba za koju se zalagao i koju je sam stvorio uspeo je da spreči rasulo nastalo nakon četničkih pogibija na Petralici, Beljakovcu, Guglinu i Velikoj Hoči u proleće i leto 1905. godine. Reorganizovao je i povezao srpska sela od srpske granice do Ovčeg Polja i Krive Reke. Pod njegovom komandom bile su čete Vanđela Dimitrijevića, Krste Trgoviškog, Riste Staračkog, Spase Garde, Temeljka Barjaktarevića, Jovana Stanojkovića Dovezenskog, Koste Pećanca i Đorđa Ristića Skopljančeta.
Krstareći planinama izgubio je zdravlje i već 1906. morao je da se povuče u Srbiju na mestu šefa štaba zamenio ga je Mihailo Ristić-Džervinac.[2]
Poslednje godine[uredi | uredi izvor]
Zbog slabog zdravlja Ilija Jovanović je povučen u Vranje 1905. gde su njegove organizatorske sposobnosti iskorišćene u Izvršnom odboru srpske odbrane, graničnoj komandi i magacinu srpskih četa. Bolest ga je polako izjedala sve do kraja 1913. kada je preminuo.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ http://arhiva.glas-javnosti.rs/arhiva/2003/03/02/srpski/F03030101.shtml;
- ^ Krakov, Stanislav (1930). Plamen četništva. Beograd: 1930. str. 198—201.
- ^ Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka, Beograd 1929, knj. 2, 166.
