Meri, vojvotkinja od Hervuda

Meri, vojvotkinja od Hervuda
Meri, vojvotkinja od Hervuda 1926. godine
Lični podaci
Puno ime	Viktorija Aleksandra Alis Meri
Datum rođenja	(1897-04-25)25. april 1897.
Mesto rođenja	Norfok, Engleska
Datum smrti	28. mart 1965.(1965-03-28) (67 god.)
Mesto smrti	Zapadni Jorkšir, Engleska
Grob	Crkva Svih Svetaca, Jorkšir
Porodica
Supružnik	Henri Lasels, 6. grof od Hervuda
Potomstvo	Džordž Lasels, 7. grof od Hervuda Džerald Dejvid Lasels
Roditelji	Džordž V Marija od Teka
Dinastija	Dinastija Vindzor, Dinastija Saks-Koburg i Gota

Meri, vojvotkinja od Hervuda ili Meri, princeza Rojal i vojvotkinja od Hervuda je bila član britanske kraljevske porodice. Bila je jedina ćerka Džordža V i Marije od Teka. Takođe je bila tetka kraljice Elizabete II. U Prvom svetskom ratu bavila se dobrotvornim radom za podršku vojnicima i njihovim porodicama. Titulu princeze Rojal dobila je 1932. godine. Tokom Drugog svetskog rata bila je komandir kontrolora Pomoćne teritorijalne službe. Meri i njen suprug, Henri Lasels, 6. grof od Hervuda, imali su dva sina, Džordža i Džeralda.

Rani život

Meri sa braćom

Princeza Meri rođena je 24. aprila 1897. u Jork Kotidžu na imanju Sandringam u Norfoku za vreme vladavine njene prabake kraljice Viktorije. Bila je treće dete i jedina ćerka vojvode i vojvotkinje od Jorka. Njen otac je bio najstariji preživeli sin princa i princeze od Velsa, dok je majka bila najstarije dete i jedina ćerka vojvode i vojvotkinje od Teka. Nazvana je Viktorija Aleksandra Alisa Meri, po prabaki kraljice Viktorije po ocu; baki po ocu Aleksandri, princezi od Velsa; njena baka po majci, Mari Adelaide, vojvotkinja od Teka; i njene pratetke Alise, velike vojvotkinje od Hesena i pokrajine Rajne, sa kojima je delila rođendan. Bila je poznata po poslednjem od svojih hrišćanskih imena, Meri (Marija). U vreme svog rođenja bila je peta u naslednoj liniji, zamenili su je njena mlađa braća, princ Henri, princ Džordž i princ Džon.

Nju je u crkvi Svete Marije Magdalene kod Sandringama krstio 7. juna 1897. Vilijam Dalrimpl Maklagan, nadbiskup Jorka. Kumovi su joj bili: kraljica (njena prababa); kralj Grčke (njen pra stric po ocu); udovica carica Rusije (njena pratetka po ocu); princ i princeza od Velsa (njeni baka i deka po ocu); vojvotkinja od Teka (njena baka po majci); Princeza Viktorija od Velsa (njena tetka po ocu); i princ Fransis od Teka (njen ujak). Njeni baka i deda, kralj Edvard VII i kraljica Aleksandra, stupili su na presto 1901. godine, kada je Meri imala tri godine.

Princezu Meri obrazovale su guvernante, ali je neke lekcije podelila sa svojom braćom, princom Edvardom, princom Albertom i princom Henrijem. Tečno je govorila nemački i francuski jezik, a tokom čitavog života razvila je interesovanje za konje i konjske trke. Njeno prvo pojavljivanje u državi bilo je na krunisanju njenih roditelja, kralja Džordža V i kraljice Marije u Vestminsterskoj opatiji 22. juna 1911. godine.

Dobrotvorni rad

Meri sa svojom majkom tokom Prvog svetskog rata

Tokom Prvog svetskog rata, princeza Meri posetila je bolnice i socijalne organizacije sa svojom majkom, pomažući u projektima za pružanje utehe britanskim vojnicima i pomoć njihovim porodicama. Jedan od tih projekata bio je Božićni poklon fond princeze Meri, putem kojeg su pokloni u vrednosti od 100.000 funti poslati svim britanskim vojnicima i mornarima za Božić, 1914. godine. Vrednost te investicije u 2017. godini iznosila je 11 miliona funti. Aktivno je učestvovala u promociji pokretima Girl Guide movement, the VADs, i Land Girls. U junu 1918. godine, nakon najave u časopisu „Džentlmen“, započela je kurs za negu bolesnika u ulici Grejt Ormond, radeći dva dana u nedelji. Javne dužnosti princeze Meri odražavale su njenu zabrinutost za negu vojnika. U periodu koji je prethodio njenom braku, devojke i žene u Britanskom carstvu zvane Meri i njene varijante (uključujući Mari, Mej i Mirijam) udružile su se da bi formirale „Marije carstva“ i donirale novac za venčani poklon. Ovaj fond je predstavila Udruženju devojaka vodiča za kupovinu Foklisa (kuća koja je služila kao mesto za okupljanje aktivista); takođe je uložila polovinu prihoda u isti cilj, na održavanje, ukupno 10.000 funti, što je omogućilo da projekat ide napred.

Postala je počasna predsednica Britanskog udruženja vodiča devojaka 1920. godine, položaj koji je zauzimala do svoje smrti. U julu 2013. objavljeno je da je otkriven film iz 1927. godine u kojem se ugošćujuće princeza Meri u Hrišćanskom udruženju mladih žena u Hansletu. Godine 1921. princeza je postala prvi pokrovitelj Udruženja Nezaboravljenih, položaj koji je zauzimala do svoje smrti 1965. godine. Prvu božićnu čajanku dobrotvorne organizacije organizovala je i održala u Palati Svetog Džejma 1921. godine kada je pozvala 600 ranjenih vojnika na popodnevni čaj i od tada se događaj održava svake godine. Godine 1926. princeza Meri postala je vrhovna zapovednica britanskih odreda Crvenog krsta.

Dvadesetih godina prošlog veka bila je pokrovitelj muzičkog festivala u Lidsu. Do 1940-ih, princeza Meri je prisustvovala uvodnim večerima i mnogim nastupima festivala, kao i njen sin Džordž i njegova supruga, grofica od Hervuda, rođena Marion Stajn, bivša pijanistkinja koncerta. Džordž je bio zapaženi muzički kritičar čija je karijera uključivala ulogu umetničkog direktora muzičkog festivala u Lidsu.

Godine 1931. imenovana je pokroviteljkom projekta za edukaciju žena u Jorkširu. Takođe je bila pokroviteljica Devojačke patriotske unije dnevnih škola.

Novine iz decembra 1933. beleže da je članica odbora, gospođica Elinor G. Lupton, pokrenula „Apel za ambulantu“ sa „Princezom Rojal“ pristajući da „postane pokrovitelj celog Apela“ - podržavajući „šemu“ prikupljanja sredstava za ambulantu u Lidsu. Potpredsednici odbora bili su Merina snaja Hon. Gospođa Edvard Lasels. Među ostalim ženama koje su „služile u Komitetu“ bile su gospođa Noel Midlton, Lejdi Berton i gospođica J.B. Kitson. Meri je postala pokroviteljica ambulante u Lidsu 1936. godine.

Brak i venčanje

Fotografija sa venčanja

Dana 28. februara 1922. princeza Meri se udala za grofa Laselsa, starijeg sina Henrija Laselsa, 5. grofa Hervuda, i Lejdi Florens Bridžman, ćerke Orlanda Bridžmana. Nevesta je imala 24 godine, dok je mladoženja imao 39 godina.

Njihovo venčanje održano je u Vestminsterskoj opatiji i privuklo je velike gužve na putu do Bakingemske palate. Ceremonija je bila prvo kraljevsko venčanje koje je pokriveno u modnim časopisima, uključujući i Vog. Njenu venčanicu kreirala su gospoda Ravile i kombinovala je „mladalačku jednostavnost sa kraljevskim sjajem“. Dizajniran je kako bi odražavao „položaj Britanije kao vladara ogromnog carstva; amblematični motivi cvetova lotosa izvezeni u Indiji sadržani su zajedno sa domaćim, ali podjednako simboličnim rešetkama ruža u biserima i kristalnim perlicama.“ Princeza je odbila da podeli detalje svog medenog meseca sa novinarima. Bila je to prva kraljevska prilika u kojoj je ledi Elizabet Boves-Lajon, prijateljica princeze Meri, učestvovala kao jedna od deveruša. Kasnije se udala za Merinog brata, princa Alberta, i postala kraljica supruge Ujedinjenog Kraljevstva nakon njegovog pristupanja 1936. godine.

Nevestini pratioci bili su:

• Lejdi Elizabet Boves-Lajon (kasnije kraljica Elizabeta majka)
• Princeza Maud, grofica Sautesk
• Mari Somerset, vojvotkinja od Boforta
• Lejdi Mej Abel Smit
• Lejdi Dijana Bridžman
• Lejdi Meri Tin
• Lejdi Rejčel Kavendiš
• Lejdi Doris Gordon-Lenok

Princeza i njen suprug imali su domove u Londonu i Jorkširu. Dok je bila u Goldsbru Halu, princeza Meri imala je unutrašnje prepravke koje je uradio arhitekta Sidni Kitson, kako bi odgovarala odgoju njenog dvoje dece, i podstakla razvoj formalne sadnje dugih granica obloženih bukovom živicom sa južne terase tražeći četvrtinu kilometar niz aveniju lipa. Limete su sadili njeni rođaci dok su posećivali Dvoranu tokom 1920-ih, uključujući njenog oca, kralja Džordža i majku, kraljicu Mariju.

Nakon što je postala grofica Hervud nakon smrti svog tasta, princeza Meri preselila se u Harevood House i živo se zainteresovala za unutrašnju dekoraciju i obnovu sedišta porodice Lasels. U bavljenju poljoprivredom, princeza Meri je takođe postala stručnjak. U decembru 2012. godine neke od princezinih stvari prodate su u aukciji koja je organizovana.

Princeza Rojal

Dana 6. oktobra 1929. Lord Lasels, koji je po venčanju imenovan vitezom, nasledio je svog oca kao 6. grof od Hervuda i baron Hervud. Dana 1. januara 1932, Džordž V je izjavio da bi njegova jedina ćerka trebalo da nosi titulu princeze Rojal, nasledivši svoju tetku princezu Luizu koja je umrla godinu dana ranije.

Princeza Rojal bila je posebno bliska sa svojim najstarijim bratom, princom od Velsa, poznatim kao Dejvid njegovoj bliskoj porodici, koja je kasnije postao Edvard VIII nakon smrti njihovog oca 1936. Nakon krize abdikacije, ona i njen suprug otišli su da ostanu sa bivšim kraljem Edvardom, tada stvorenim vojvodom od Vindzora, u zamku Enzesfeld kod Beča. Kasnije, u novembru 1947. godine, ona je navodno odbila da prisustvuje venčanju svoje nećakinje, princeze Elizabete, sa poručnikom Filipom Mauntbatenom, jer vojvoda od Vindzora nije bio pozvan. Ona je navela loše zdravlje kao zvanični razlog nedolaska.

Po izbijanju Drugog svetskog rata, princeza Rojal postala je glavna kontrolorka, a kasnije komandir kontrolora Pomoćne teritorijalne službe, preimenovane u Ženski kraljevski korpus vojske 1949. U tom svojstvu putovala je širom zemlje, obilazeći njene jedinice, kao i ratne menze i druge socijalne organizacije. Posle smrti svog mlađeg brata, vojvode od Kenta, postala je predsednica bolnice Papvort. Princeza Rojal postala je glavni vazduhoplovni komandant Kraljevske vazduhoplovne službe za negu princeze Meri 1950. godine, a počasni čin generala u britanskoj vojsci dobila je 1956. godine. Takođe, 1949. godine, 10. puška Gurka u njenu čast su preimenovane u 10. puške Gurka princeze Meri.

Nakon muževljeve smrti 1947. godine, princeza je živela u kući Hervud sa starijim sinom i njegovom porodicom. Postala je kancelarka Univerziteta u Lidsu 1951. godine i nastavila da obavlja službene dužnosti u zemlji i inostranstvu. Prisustvovala je krunisanju kraljice Elizabete II u junu 1953, a kasnije je predstavljala kraljicu na proslavama nezavisnosti Zambije 1964. i Trinidada i Tobaga 1962. godine. Jedan od njenih poslednjih zvaničnih angažmana bio je predstavljanje kraljice na sahrani švedske kraljice Luize početkom marta 1965. Princeza Rojal posetila je svog brata, vojvodu od Vindzora (ranije kralja Edvarda VIII), na londonskoj klinici marta 1965 dok se oporavljao od nedavne operacije oka. Princeza je takođe upoznala njegovu suprugu, vojvotkinju od Vindzora, što je bio jedan od retkih susreta vojvotkinje sa užom porodicom njenog supruga.

Smrt i nasleđe

Dana 28. marta 1965. princeza Rojal pretrpela je fatalni srčani udar tokom šetnje sa starijim sinom Lordom Hervudom i njegovom decom na imanju Hervuda. Imala je 67 godina. Sahranjena je na porodičnom groblju Lesels u crkvi Svih svetih, Hervud, nakon privatne porodične sahrane u Jorku. Pomen je održan u Vestminsterskoj opatiji u Londonu.

Šest britanskih monarha vladalo je za života princeze Marije: Viktorija (njena prabaka), Edvard VII (njen deda), Džordž V (njen otac), Edvard VIII i Džordž VI (njena braća) i Elizabeta II (njena nećakinja). Članovi porodice je pamte kao kontroverznu figuru kraljevske porodice.