Milovan Gavrilović
| Milovan Gavrilović | |
|---|---|
 Milovan Gavrilović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1876. |
| Mesto rođenja | Belanovica, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1931. (54/55 god.) |
| Mesto smrti | Belanovica, Kraljevina Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Vojska | Vojska Kraljevine Srbije |
| Rod | pešadija |
| Čin | pukovnik |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima Medalja Miloša Velikog Orden Belog orla Orden jugoslovenske krune |
Milovan Gavrilović (Belanovica, 1876 — Belanovica, 1931) bio je srpski i jugoslovenski oficir i vojni ataše u Francuskoj i Italiji. Učesnik je Balkanskih i Prvog svetskog rata.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se 1876. godine u Belanovici u porodici trgovca Savka Gavrilovića, gde je završio osnovnu školu, dok je gimnaziju i vojnu školu završio u Beogradu i sa 28. klasom završio je Nižu školu Vojne akademije. Studirajući pravo, u Parizu tokom 1907. godine, upoznao je buduću suprugu Polu Granžerer. Venčali su se u Parizu u ruskoj pravoslavnoj crkvi i izrodili troje dece. Milovan je u Parizu, posle promene na srpskom prestolu bio je vojni ataše u Francuskoj i kasnije u Italiji. Posle Balkanskih ratova dolazi sa porodicom u Belanovicu i ponovo se venčava po srpskim običajima sa Polom 10. septembra 1915. godine i dobija još troje dece.
U Prvom balkanskom ratu od 1912. do 1913. godine borio se kao komandant bataljona 20. pešadijskog puka. Milovan je sa svojim vojnicima pri opsadi Jedrena na juriš zauzeo glavni turski štab i zarobio turskog generala, komandanta turskog trakijskog korpusa, Mehmed Šukri-pašu 26. marta 1913. godine što je bio i kraj Balkanskog rata. Šukri paša mu je tom prilikom predao pištolj i sablju.[2]
U Drugom balkanskom ratu komandovao je 3. bataljonom 17. pešadijskog puka. Borio se i u mnogim bitkama Prvog svetskog rata i pokazao se hrabar i umešnim, čak neustrašiv. Njegovi ratni drugovi su tvrdili da ga kuršum neće.
Aktivno je učestvovao, prvo u Majskom prevratu, a kasnije i u spremanju i sprovođenju Solunskog procesa 1917. godine. Poslednje službovanje bilo mu je u Valjevu na mestu komandanta garnizona. Po penzionisanju došao je u Belanovicu, gde je sagradio kuću u francuskom stilu na brdu Zmajevac iznad Belanovice.
Umro je 1931. godine u Belanovici od upale pluća.
Odlikovanja i priznanja[uredi | uredi izvor]
Za ratne zasluge dobio je više odlikovanja i drugih priznanja:
- Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima IV stepena.
- Medalja Miloša Velikog,
- Orden Belog orla V stepena,
- Orden jugoslovenske krune IV stepena,
- medalje za hrabrost i vojničke vrline i
- sve spomenice za učešće u ratovima od 1912. do 1918. godine.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Ličnosti u istoriji kraja”. Belanovica. Pristupljeno 6. 1. 2017.
- ^ „Tajna predaje Mehmeda Šukri-paše”. Novosti. 24. februar 2014. Pristupljeno 6. 1. 2017.