Pređi na sadržaj

Milorad Medaković

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za druge upotrebe, pogledajte Medaković (višeznačna odrednica).
Milorad Medaković
Milorad Medaković
Lični podaci
Datum rođenjanovembar 1824.
Mesto rođenjaZvonigrad, Austrijsko carstvo
Datum smrti14/26. mart 1897.
Mesto smrtiBeograd, Kraljevina Srbija

Milorad Medaković (Zvonigrad, novembar 1824 — Beograd, 14/26. mart 1897) bio je srpski istoričar, novinar i diplomata.[1] Medaković je bio sekretar i vojvoda knjaza Danila, biograf Njegošev, i brat Danila Medakovića (1819—1881)[2]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Milorad Medaković

Gimnaziju je pohađao u Sremskim Karlovcima i Zadru.[1]

Milorad Georgije Medaković sa bratom Danilom okretao je točak istorije svog naroda. Podjednako se borio za njegovo oslobađanje i zbacivanje plašta zaostalosti. Romantičarskim zanosom širio je ideju slovenstva i ljubav prema Rusiji, čijom se tadašnjom moći ponosio koliko i svojom srpskom pripadnošću. Nošen patriotizmom Milorad godine 1844. na preporuku tadašnjeg dubrovačkog paroha i urednika „Magazina srpsko-dalmatinskog“ Đorđa Nikolajevića odlazi na Cetinje i postaje učitelj. Od tada počinje Miloradova uzbudljiva diplomatska, novinarska, istraživačka i književnička karijera. Posle nekoliko godina učiteljevana, Petar II Petrović Njegoš imenuje Milorada za svoga prvog ađutanta. Ubrzo postaju veliki prijatelji, četvorogodišnji saradnici i saborci. Zajedno odlaze u Beč, gde mu Njegoš poverava ulogu korektora „Gorskog vijenca".

Po povratku iz Austrije Milorad svraća u Veneciju, radi prikupljanja građe o Crnoj Gori. Godinu dana kasnije odlučuje se da napusti, Cetinje i krene u novinarsku i književnu avanturu, zapisano je u „Glasu Crnogorca“ u br. 51, 26. novembra 1894.

Već 1. septembra 1848. Milorad se obreo u Kotoru, a dva meseca kasnije u Sremskim Karlovcima, gde se priključuje svom bratu, dr filozofije Danilu Medakoviću, koji je u to vreme bio poznati novinar i izdavač časopisa „Napredak“. Zbog pisanja članaka protiv Meternihove politike ugnjetavanja južnih Slovena, Milorad je 1849. bio uhapšen. Po izlasku iz apsane odlazi u Zagreb, gde se priključuje Ljudevitu Gaju i postaje saradnik „Narodnih novina“. Bio je glavni urednik „Šumadinke“, pokrenuo je i časopise 'Vojvođanka“ 1851. godine[1] i „Južna pčela“[1] (pokrenut 15. oktobra 1851) . Krajem 1854. Milorad dobija poziv sa Cetinja „da se primi položaja sekretara knjaza Danila“[1]. U junu 1885. prihvata ponuđeno i tako ulazi u politiku. Milorad Medaković bio je na čelu crnogorske delegacije kod ruskog cara Aleksandra trećeg, kada je 1878. izdejstvovana nezavisnost Crne Gore. Fotografija je iz Beča, autor Anastas Jovanović, prvi srpski fotograf. Za zasluge Milorad Medaković je od ruskog cara dobio sablju i orden Svete Ane prvog stepena što se i vidi na fotografiji. Jedno vreme bio je činovnik Ruskog poslanstva u Beogradu. Radio je i na prikupljanju knjiga za cetinjsku biblioteku, a u Dubrovniku je završio fotografski kurs i tako 1845. postao prvi crnogorski fotograf. Umro je u Beogradu 14. marta 1897.u 74. godini života, zaveštavši tri kuće i sve akcije srpskom narodu.

Najznačajnije delo Milorada Medakovića je „Život i običaji Crnogoraca“ (1860).[traži se izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 486—487. 
  2. ^ „Arhivirana kopija” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 05. 03. 2016. g. Pristupljeno 07. 09. 2014. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Милорад_Медаковић&oldid=27410829”