Miomir Denić
| Miomir Denić | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 22. januar 1913. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 8. maj 1996. (83 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SR Jugoslavija |
Miomir Denić (Beograd, 22. januar 1913 — Beograd, 8. maj 1996) je bio jugoslovenski i srpski slikar, pozorišni i filmski scenograf.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Beogradu 1913. godine. Slikarstvom je počeo vrlo rano da se bavi. Pohađao je privatnu školu slikarstva kod Jovana Bjelića, koji se u to vreme intenzivno bavio pedagoškim radom. Iz škole Jovana Bjelića, koja se nalazila u njegovom ateljeu na tavanu II muške gimnazije, izašao je čitav niz slikara koji su kasnije popularno zvani Bjelićevi đaci. Iz ove škole su izašli, u prvoj grupi, slikari: Pavle Vasić, Đorđe Popović i Predrag Milosavljević, a kasnije u drugom krugu: Miomir Denić, Nikola Graovac, Ljubica Sokić, Danica Antić, Aleksa Čelebonović, Stojan Trumić, Jurica Ribar, Bogdan Šuput, Bora Grujić, Bora Baruh, Milivoj Nikolajević, Dušan Vlajić. Ova škola je bila popularna među mladima koji su želeli da se bave likovnom umetnošću.
Maja 1933. godine izlagao je u Beogradu, u Umetničkom paviljonu Cvijeta Zuzorić na Petoj prolećnoj izložbi slikarskih i vajarskih radova jugoslovenskih umetnika. (Slika: Banjane na Sitnici). Kao i njegov učitelj slikanja Jovan Bjelić, koji je određeno vreme od 1919. godine bio scenograf a potom i šef slikarske radionice Narodnog pozorišta u Beogradu i M. Denić se prihvatio tog posla. Za vreme II svetskog rata bio je tehnički direktor Narodnog pozorišta, zbog čega je kratko vreme posle rata, prema sopstvenom pričanju, trpeo oređene posledice. Međutim ubrzo je dobio zadatak da osposobljava ratom oštećena beogradska pozorišta.[1]
Posle Drugog svetskog rata pozorišno slikarstvo i scenografija, dobijaju veliki polet. Miomir Denić, Milenko Šerban i Vlada Marenić podigli su scenu naših pozorišta na evropski nivo, što je potvrđeno i kroz mnoge nastupe naših pozorišta u Londonu, Moskvi, Parizu i drugim svetskim centrima. Zbog svog značaja i doprinosa scenografskom radu ustanovljena je nagrada Narodnog pozorišta u Beogradu „Miomir Denić“, koja se dodeljuje mladim kostimografima i scenografima do 40. godine života. Preminuo je maja 1996. godine i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Nagrade[uredi | uredi izvor]
- 1949. Nagrada Vlade FNRJ
- 1957. Zlatna arena za scenografiju na Festivalu igranog filma u Puli za film Pop Ćira i pop Spira
- 1958. Zlatna arena za scenografiju na Festivalu igranog filma u Puli za film Četiri kilometra na sat
- 1964. Sterijina nagrada dodeljena na 9. jugoslovenskim pozorišnim igrama u Novom Sadu za scenografiju
- 1990. Nagrada ULUPUDUS za životno delo.
- 1993. Televizijska komedija Izvinjavamo se, mnogo se izvinjavamo za koju je radio scenografiju proglašena je za najbolju tv komediju po oceni kritike i publike.
Scenografija[uredi | uredi izvor]
- 1947. Živjeće ovaj narod
- 1948. Sofka
- 1951. Dečak Mita
- 1954. Sumnjivo lice
- 1955. Njih dvojica
- 1956. Poslednji kolosek
- 1957. Krvava košulja
- 1957. Mali čovek
- 1957. Pop Ćira i pop Spira
- 1958. Četiri kilometra na sat
- 1958. Gospođa ministarka
- 1959. Vetar je stao pred zoru
- 1960. Diližansa snova
- 1960. Drug predsednik centarfor
- 1960. Zajednički stan
- 1962. Sibirska ledi Magbet
- 1962. Dr
- 1963. Nevesinjska puška
- 1964. Put oko sveta
- 1964. Marš na Drinu
- 1966. Gorke trave
- 1966. Orlovi rano lete
- 1968. Pusti snovi
- 1969. Silom otac
- 1975. Hitler iz našeg sokaka
- 1977. Hajdučka vremena
- 1977. Miris poljskog cveća
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Đilas spasao glumce, Pristupljeno 13. 4. 2013.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Miomir Denić na sajtu IMDb (jezik: engleski)
- Miomir Denić
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Umetničke | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
