Mioljub Kičić
| mioljub kičić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 7. maj 1911. |
| Mesto rođenja | Vranje, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 19. jul 1995. (84 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SRJ |
| Profesija | lekar |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1940. |
| Učešće u ratovima | Aprilski rat |
| Služba | Jugoslovenska vojska Jugoslovenska narodna armija 1936 — 1941. 1945 — 1980. |
| Čin | general-major JNA |
Mioljub Kičić (Vranje, 7. maj 1911 — Beograd, 19. jul 1995) bio je lekar, učesnik Aprilskog rata i general-major JNA.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 11. maja 1911. godine u Vranju. Potiče iz građanske porodice. Po završetku osnovne škole i gimnazije kao vojno-državni pitomac započeo studije na Medicinskom fakultetu univerziteta u Beogradu 1929. godine. Nakon diplomiranja 1935. godine kao jedan od najboljih studenata u generaciji i završenog staža primljen u Jugoslovensku vojsku. U čin sanitetskog poručnika unapređen je 29. maja 1936. godine i postavljen za lekara 49. pešadijskog puka u Strumici. U to vreme u garnizonima Stare Srbije (Makedonije) i do pedeset posto vojnika je obolevalo od malarije. Kao mlad i ambiciozan lekar, bio je zainteresovan za naučno istraživački rad, ispitivao uspešnost pojedinih metoda hemijske profilaksa malarije. Ovo istraživanje i dobijeni rezultati bili su od velikog praktičnog značaja, pa je taj rad nagrađen prvom nagradom na konkursu Ministarstva vojske i mornarice 1938. godine. Iste godine 6. septembra odlikovan je Krstom Milosrđa. Naredne 1939. godine, položio je ispit za čin sanitetskog kapetana druge klase a sledeće 1940. godine je unapređen. U tom činu će dočekati Aprilski rat.
Na početku rata je zarobljen, tako da je godine do kraja rata proveo u logoru u Trećem rajhu, najduže radeći u zarobljeničkoj bolnici logora Stalag VII A kraj Minhena. U zarobljeništvu je bio član Komiteta internacionalne međulogorske anti-fašističke organizacije „Bratska zajednica ratnih zarobljenika“. Zbog ove antifašističke delatnosti, kraj rata je dočekao u kažnjeničkom zarobljeničkom logoru. U tim logorima se neprekidno gladovalo, pa se dr Kičić, uprkos svim teškoćama, bavio istraživanjem posledica gladovanja i među prvima u svetu uočio supkliničke oblike gladovanja. Posle rata ove rezultate je saopštio na nekoliko međunarodnih kongresa i bio član Međunarodnog biroa za proučavanje patologije bivših zarobljenika i interniraca. Posledice gladovanja ali u nešto drugačijem svetlu, istraživao je i kasnije, po zadatku. Ispitivao je efekat teških psihofizičkih tortura i nepovoljnih uslova života i rada na zdravstveno stanje logoraša zatočenih na Golom otoku. Rad nikada nije objavljen. Posle rata počeo je da radi u Glavnoj vojnoj bolnici u Beogradu (kasnije preimenovanoj u Vojnomedicinsku akademiju), u kojoj je ostao do penzionisanja 1980. godine. Specijalistički ispit iz interne medicine položio je 1947. godine. Doktorsku disertaciju pod naslovom Problem hipertireoze u toku sprovođenja jodne profilakse endemske tireopatske distrofije odbranio je 1965. godine na Vojnomedicinskoj akademiji. Ona je bila plod dvanaestogodišnjeg ispitivanja endemske gušavosti i endemskog kretenizma i eksperimentalnih istraživanja s jodiranom solju kao hipotireogenim činiocem. Dr Kičić se ubraja među najzaslužnije za praktično iskorenjivanje endemske gušavosti u našoj zemlji. Nastavnu delatnost započeo je 1956. godine kao docent Vojnomedicinske akademije, a za redovnog profesora izabran je 1966. Od osnivanja Defektološkog fakulteta 1975. godine bio je profesor ovog fakulteta za predmet Medicinska genetika. U Vojnomedicinskoj akademiji dr Kičić je najpre osnovao Endokrinološko odeljenje, čiji je bio načelnik do 1972. godine. Posebno se bavio problemima kliničke endokrinologije i genetike i znatno doprineo razvoju ovih grana medicine u našoj zemlji. Od 1972. do 1980. godine bio je načelnik Interne klinike Vojnomedicinske akademije i glavni internista Jugoslovenske narodne armije. Kao dobar organizator i vizionar, dao je veliki doprinos razvitku i modernizaciji Interne klinike Vojnomedicinske akademije i vojne interne medicine. U čin general-majora sanitetske službe unapređen je 1978. godine. Bio je član lekarskog konzilijuma koji je brinuo o zdravlju predsednika SFR Jugoslavije Josipa Broza Tita. Objavio je 148 radova u domaćim i 19 radova u stranim naučnim i stručnim časopisima. Koautor je i glavni urednik udžbenika Vojna interna medicina. Sa prof. B. Krajinčanić napisao je udžbenik Medicinska genetika namenjen studentima medicine, defektologije i psihologije. Bio je član Srpskog lekarskog društva i u nekoliko navrata član Uprave ovog društva. Jedan je od osnivača i prvi predsednik Endokrinološke sekcije Srpskog lekarskog društva. Od osnivanja Medicinske akademije Srpskog lekarskog društva 1976. godine bio je njen redovni član, a od 1981. godine počasni član Akademije. Dobitnik je Sedmojulske nagrade SR Srbije (1977) i Nagrade AVNOJ-a (1979) za doprinos razvitku medicine u Jugoslovenskoj narodnoj armiji, Srbiji i Jugoslaviji. Odlikovan je Ordenom Republike sa zlatnim vencem, dva puta Ordenom zasluga za narod sa zlatnim vencem, Ordenom Bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem i drugim odlikovanjima. Preminuo je 19. januara 1995. godine u Beogradu.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Đukanović 2016, str. 151-152.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Đukanović, Ljubica (2016). Biografije dugogodišnjih članova Akademije medicinskih nauka Srpskog lekarskog društva / Akademija medicinskih nauka Srpskog lekarskog društva. Beograd: „Akademija medicinskih nauka Srpskog lekarskog društva“. ISBN 978-86-6061-075-3. COBISS.SR 227245068
