Nevinost (film iz 1961)
| Nevinost | |
|---|---|
.jpg) Filmski poster | |
| Izvorni naslov | The Innocents |
| Režija | Džek Klejton |
| Scenario | Vilijam Arčibald Truman Kapote Džon Mortimer (dodatne scene i dijalog) |
| Producent | Džek Klejton |
| Temelji se na | Okretaj zavrtnja (Henri Džejms) |
| Glavne uloge | Debora Ker Piter Vingarde Megs Dženkins Majkl Redgrejv Pamela Franklin Martin Stivens |
| Muzika | Žorž Orik |
| Direktor fotografije | Fredi Frensis |
| Montaža | Džim Klark |
| Producentska kuća | Achilles Film Productions 20th Century Fox |
| Distributer | 20th Century Fox |
| Godina | 1961. |
| Trajanje | 99 minuta |
| Zemlja | Ujedinjeno Kraljevstvo SAD |
| Jezik | engleski |
| Budžet | 430.000 funti |
| Zarada | 1,2 miliona dolara (SAD/Kanada)[1] |
| IMDb veza | |
Nevinost (engl. The Innocents) je gotički psihološki horor film iz 1961. godine, režisera i producenta Džeka Klejtona, u kome glavne uloge tumače Debora Ker, Majkl Redgrejv i Megs Dženkins. Scenario su adaptirali Vilijam Arčibald i Truman Kapote na osnovu novele Okretaj zavrtnja Henrija Džejmsa, dok je Arčibaldova sopstvena predstava − takođe pod nazivom Nevinost − bila primaran izvor teksta. Radnja filma prati guvernantu koja pazi na dvoje dece na njihovom velikom imanju, koja počinje da se plaši da imanje proganjaju duhovi i da su deca opsednuta.
Arčibaldov originalni scenario za Nevinost bio je zasnovan na premisi da su prikazani paranormalni događaji istiniti. Nezadovoljan Arčibaldovim stavom o izvornom materijalu, režiser Džek Klejton je pozvao američkog pisca Trumana Kapotea da preradi scenario. Kapoteove prepravke su uključile psihološke teme, što je rezultovalo konačnom verzijom koja sugeriše druge alternative zapletu. Film je sniman delimično na lokaciji u gotičkoj vili Šefild parka u Saseksu, dok su neke scene snimljene u studiju u Sariju. Snimljen u CinemaScope formatu, film koristi smelo minimalno osvetljenje kao i dubok fokus, koje je koristio snimatelj Fredi Frensis da bi postigao prepoznatljivu − i ponekad klaustrofobičnu − atmosferu. Film je takođe bio pionir u upotrebi sintetizovanog elektronskog zvuka koji je kreirala Dafne Oram.[2] Klejton je bio nezadovoljan originalnom partiturom filma francuskog kompozitora Žorža Orika i zatražio je neke izmene. Međutim, pošto Orik nije bio dostupan zbog zdravstvenih problema, Klejton se obratio V. Lambertu Vilijamsonu.
Film je premijerno prikazan 24. novembra 1961. u Londonu, dok je u američkim bioskopima objavljen narednog meseca. Bio je nominovan za dve nagrade BAFTA, u kategorijama za najbolji film i najbolji britanski film. Psihološke osnove scenarija dovele su do toga da je film bio predmet brojnih kritičkih i stručnih eseja, posebno u oblasti teorije filma. Novine The Guardian su ga odabrale kao jedan od 25 najboljih horor filmova ikada snimljenih.[3]
Radnja[uredi | uredi izvor]
Gospođica Gidens se prijavljuje za svoj prvi posao guvernante, a Bogati stric neženja koji je intervjuiše nije zabrinut zbog njenog nedostatka iskustva. On ceni svoju slobodu putovanja i druženja, i bez stida priznaje da „nema mesta, mentalno ili emocionalno” za svog nećaka i nećakinju. Oni su ostali siročad i ostavljeni su mu na brigu kao bebe, a on ih čuva u Blaju, svom velikom seoskom imanju. Prethodna guvernanta, Meri Džesel, iznenada je umrla pre manje od godinu dana. Sve do čega mu je stalo je da gospođica Gidens prihvati punu odgovornost za decu, kao i da ga nikada ne uznemirava bilo kakvim problemima koji se mogu pojaviti.
U Blaju, gospođica Gidens je odmah opčinjena Florom, nećakinjom. Ona se takođe sprijateljava sa gospođom Grous, ljubaznom domaćicom. Dečak Majls je odsutan u internatu, ali se ubrzo vraća u Blaj nakon što je izbačen iz škole jer je „loše uticao” na svoje vršnjake. Gospođa Grous kaže da ne može da zamisli da se Majls loše ponaša, a kada gospođica Gidens lično upozna dečaka, i ona smatra da su njegovi učitelji preterali. Dečak deluje šarmantno i zrelo – iako možda previše zrelo, sa koketnim laskanjem svojoj guvernanti.
Gospođica Gidens ubrzo postaje uznemirena povremenim čudnim ponašanjem i tajnovitošću dece, a smetaju joj bestelesni glasovi i priviđenja muškarca i žene koji se pojavljuju u kući i na imanju, a koje gospođa Grous iz njihovih opisa identifikuje kao gospođicu Džesel i stričevog sobara, Pitera Kvinta, koji je takođe mrtav. Gospođa Grous takođe nevoljno otkriva da su njih dvoje bili u vezi. Gospođica Gidens zaključuje da duhovi Kvinta i gospođice Džesel zaposeli tela dece kako bi mogli fizički da nastave svoju vezu. Odlučna je da ih izbavi ovog posednuća, prvo planirajući da prekrši obećanje dato njihovom stricu i da mu piše, ali je osujećena pojavom uplakane gospođice Džesel u kućnoj učionici. Zatim šalje gospođu Grous i Floru kod strica u London.
Ostavljena sama sa Majlsom, gospođica Gidens ga pritiska da priča o duhovima i da otkrije zašto je izbačen iz škole. U početku, Majls je neiskren i dvosmislen, ali na kraju priznaje da je druge dečake uplašio nasiljem i vulgarnim jezikom. Ona mu nalaže da kaže ko ga je naučio takvom jeziku i ponašanju. Majls iznenada počinje da viče nepristojne uvrede i manijakalno da se smeje, a Kvintovo lice se pojavljuje na prozoru iza njega, pridružujući se dečakovom smehu. Majls tada istrčava napolje; gospođica Gidens ga prati, moleći ga da „kaže njegovo ime”. Kvint se pojavljuje na živici u blizini, ali čini se da ga Majls ne vidi. On konačno uzvikne Kvintovo ime, a Kvint odmahne rukom. Majls se iznenada ukipi i pada na zemlju. Gospođica Gidens ga drži u naručju i uverava ga da je slobodan. Tada shvata da je Majls mrtav. Jecajući, naginje se nad njega i ljubi ga u usne.
Uloge[uredi | uredi izvor]
| Glumac | Uloga |
|---|---|
| Debora Ker | gospođica Gidens |
| Majkl Redgrejv | stric |
| Piter Vingarde | Piter Kvint |
| Megs Dženkins | gospođa Grous |
| Martin Stivens | Majls |
| Pamela Franklin | Flora |
| Klajti Džesop | Meri Džesel |
| Ajla Kameron | Ana |
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Big Rental Pictures of 1962”. Variety. 9. 1. 1963. str. 13. Please note these are rentals and not gross figures
- ^ Davies, Hugh (24. 1. 2003). „Obituary: Daphne Oram”. The Guardian. Pristupljeno 6. 11. 2014.
- ^ Pulver, Andrew (22. 10. 2010). „The Innocents: No 11 best horror film of all time”. The Guardian. Pristupljeno 10. 2. 2018.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
