Pređi na sadržaj

Новозеландски морски лав

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Novozelandski morski lav
Mužjak
Ženka sa mladunčetom.
Naučna klasifikacija uredi
Domen: Eukaryota
Carstvo: Animalia
Tip: Chordata
Klasa: Mammalia
Red: Carnivora
Kladus: Pinnipedia
Porodica: Otariidae
Rod: Phocarctos
Peters, 1866
Vrsta:
P. hookeri
Binomno ime
Phocarctos hookeri
(Gray, 1844)
Rasprostranjenost novozelandskog morskog lava.

Novozelandski morski lav (Phocarctos hookeri), takođe poznat kao Hukerov morski lav i whakahao na maorskom jeziku, vrsta je morskog lava koji se prvenstveno razmnožava na subantarktičkim ostrvima Okland i Kempbel Novog Zelanda, a donekle i oko obale Južnog ostrva i ostrva Stjuart. Novozelandski morski lav broji oko 10.000 jedinki i možda je najređa vrsta morskog lava na svetu.[2] Oni su jedina vrsta roda Phocarctos.

Fiziologija i ponašanje[uredi | uredi izvor]

Novozelandski morski lavovi su jedna od najvećih novozelandskih životinja. Kao i svi otaridi, i oni pokazuju seksualni dimorfizam: odrasli mužjaci dugački su 240–350 cm i teže 320–450 kg, dok su odrasle ženke duge 180–200 cm i teže 90–165 kg. Pri rođenju, mladunče je dugačko 70–100 cm i teži 7–8 kg; natalno krzno je gusto, tamnosmeđe dlake koja postaje tamnosiva sa krem mrljama na vrhu glave, nosa, repa i u dnu peraja. Krzno odrasle žene varira od tamne do kremasto sive boje, s tamnijom pigmentacijom oko njuške i peraja. Odrasli mužjaci su crno-smeđe boje, s dobro razvijenom crnom grivom grube dlake koja seže do ramena.[3] Novozelandski morski lavovi su snažno filopatrični (vezani za svoju teritoriju).

Distribucija[uredi | uredi izvor]

Glavne populacije su na ostrvima Okland i Kembel u novozelandskom Subantarktiku, gde se rađa otprilike 99% godišnjeg priraštaja ove vrste. Na ostrvima Okland trenutno postoje tri funkcionalne rasplodne kolonije.[4] Većina morskih lavova rođa se na ostrvu Dundas. Manja kolonija postoji u zalivu Sandi na ostrvu Enderbi, a najmanja kolonija na Ostrvu Osmice (Figure of Eight Island). Čini se da je još manja kolonija na Jugoistočnom rtu na Ostrvu Okland napuštena.

Drugo veliko područje razmnožavanja su ostrva Kembel. Morski lavovi su se prvi put posle 150 godina ponovo razmnožavali na obali Južnog ostrva 1994. godine, na poluostrvu Otago. Druge male populacija morskih lavova nedavno su počele da se formiraju u raznim delovima obale ostrva Stjuart i primećena je na obali Katlinsa, južno od reke Kluta.[5]

Nedavne DNK informacije govore da je novozelandski morski lav loza koja je prethodno bila ograničena na subantarktičke regije. Negde između 1300. i 1500. godine prvi su maorski doseljenici istrebili genetski različitu kontinentalnu liniju [6], a subantarktička loza je postepeno popunila ekološku nišu.[7] Iz sačuvanih ostataka i drevne DNK-a je zaključeno da je treća loza izumrla na ostrvima Čatam zbog lova naroda Moriori.[8][9]

Ishrana i grabljivci[uredi | uredi izvor]

Novozelandski morski lavovi poznati su po tome što love širok spektar vrsta, uključujući ribe poput antarktičke konjske ribe (Zanclorhynchus spinifer) i patagonske zubate ribe (Dissostichus eleginoides), glavonožce (npr. Novozelandske leteće lignje (Nototodarus sloanii) i žute hobotnice (Enteroctopus zealandicus)), rakove, morske ptice i druge morske sisare, pa čak i novozelandske foke krznašice.[10] Studije pokazuju snažan uticaj lokacije na ishranu, sa gotovo nikakvim preklapanjem plena između morskih lavova na poluostrvu Otago i onih na ostrvu Kembel, na severnom i južnom kraju uzgojnog područja.[11][12] Novozelandski morski lavovi su zauzvrat plen velikim belim ajkulama, pri čemu 27% ima ožiljke od napada morskih pasa u oportunističkom istraživanju odraslih novozelandskih morskih lavova u Sandi Beju, ostrvo Enderbi.[13]

Status[uredi | uredi izvor]

Jedna od kolonija na ostrvu Enderbi.

Novozelandski morski lavovi smatraju se najugroženijim morskim lavom na svetu.[14] Status vrste u velikoj meri zavisi od glavne plodne populacije na Oklandskim ostrvima, koja se smanjila za ~ 50% u periodu od 2000. do 2015. godine. [15] Broj štenaca morskih lavova rođenih 2013. godine na Oklandskim Ostrvima pokazao je da se broj štenaca rođenih na ostrvima povećao na 1931, prema 1684 iz 2012. (takođe se ubrajaju i mrtvi mladunci, pošto se godišnje brojanje štenaca koristi za procenu broja plodnih ženki, ali ne i budućih rođenja kada mladunci sazre). Broj iz 2013. bio je najviši u pet godina.[15][16] Populacija ostrva Kembel „čini se da se sporo povećava“, a rođenja ovde čine oko 30% priraštaja za celu vrstu.[17] Populacija morskih lavova ostrva Otago i Stjuart trenutno je mala, iako se povećava. Procene populacije za čitavu vrstu smanjile su se sa ~ 15.000 sredinom 1990-ih na 9.000 u 2008. godini (na osnovu broja rođenih štenaca).

U 2010. godini, Odeljenje za zaštitu (engl. Department of Conservation) - odgovorno za očuvanje morskih sisara - promenilo je status novozelandskog morskog lava sa nacionalno ugroženog na nacionalno kritično.[18] Ministarstvo zaštite prirode procenjuje da bi morski lavovi Oklandskih ostrva, gotovo 80% ukupnog broja, mogli funkcionalno izumreti do 2035. godine.[19][20] Međutim, novozelandsko Ministarstvo za primarnu industriju smatra da je istraživanje na kome se temelji ovo predviđanje niskokvalitetno i „ne bi trebalo koristiti u odlukama menadžmenta“.[21] Tokom 2015. godine Međunarodna unija za zaštitu prirode (engl. International Union for Conservation of Nature) promenila je klasifikaciju ove vrste u "ugrožene", zasnovanu na niskoj ukupnoj veličini populacije, malom broju plodnih populacija i projektovanom trendu plodne populacije na Oklandskim ostrvima.[1]

Morski lavovi u luci Otago.
Sa kajakašima u luci Karitane.
Ženka na plaži Smejls.

Pretnje[uredi | uredi izvor]

Lov za jelo i komercijalni lov na tuljane[uredi | uredi izvor]

Lov za jelo i komercijalni lov na morske lavove uveliko su smanjili područje uzgoja i brojnost novozelandskih morskih lavova između 13. i 19. veka. 1893. godine na Novom Zelandu je zakonom zabranjeno lovljenje novozelandskih morskih lavova i novozelandskih foka krznašica.[22]

Ulov pri komercijalnom ribarenju[uredi | uredi izvor]

Tokom devedesetih godina prošlog veka, kako se povećao lov na lignje oko Oklandskih ostrva, nešto morskih lavova je ulovljeno uzgredno i utopljeno u mrežama za hvatanje lignji. Vlada koristi sistem modeliranja da bi postavila granicu smrtnosti vezanu za ribolov (engl. fishing-related mortality limit) svake godine. Ako se predviđa da će granica biti prekoračena, ministar Primarne Industrije može zatvoriti ribolov. Poslednji put je premašen FRML 2000. godine, iako je u 1990-ima došlo do brojnih zatvaranja.[21] Procenjena količina (za razliku od prijavljenih) u sezoni 2014. godine iznosila je 11,58% FRML-a.[23] Udeo plovila za lov na lignje na ostrvu Okland sa vladinim posmatračima se povećavao tokom godina, pružajući nezavisne izveštaje o ulovu na osnovu posmatranja, a ne procena kompjuterskog modela. Tokom sezone 2014, posmatračka pokrivenost je bila 84% brodova.[23] Krajem februara 2013. dogodili su se prvi posmatrani smrtni slučajevi morskih lavova u floti za lov na lignje ostrva Okland u tri godine. Mladi morski lavovi skliznuli su kroz rešetku na otvoru mreže u njen deo za bakalar.[24] Otvor sa rešetkom od 23 cm dizajniran je da ne propusti odrasle morske lavove i još uvek omogućava lignjama da prođu u mrežu.[21] U 2013. godini jedna odrasla ženka ulovljena je uzgredno.[21] U zaključenoj sezoni 2014. godine navodno su u morskom ribolovu ulovljena dva morska lava.[25]

U avgustu 2013. sezonska flota za lovljenje bakalara ulovila je 21 muškog morskog lava u ribolovnim terenima udaljenim više od 100 km od Ostrva Kembel. Četvorica su puštena živa. Vladini posmatrači nisu prijavili nijedan ulov godinu dana ranije. Vlada je odgovorila na hvatanje tako što je zatražila da plovila pokušaju sa uređajima za isključenje morskih lavova (engl. sea lion exclusion devices) da smanje taj prilov.

Uređaji za isključenje morskog lava (SLED)[uredi | uredi izvor]

U 2001. godini uređaj za isključenje morskog lava (SLED) uveden je u lov na lignje na ostrvu Okland radi smanjenja ulova morskog lava.[26] Zagovornici zaštite su podržali upotrebu SLED-a za zaštitu drugih morskih životinja ili morskih pasa.[27][28] Od 2007. godine, sva ribarska plovila na Oklandskim ostrvima opremljena su SLED-om.[21] Neki naučnici još uvek ne veruju da morski lavovi prežive interakcije sa SLED-om,[29][30] iako Ministarstvo za primarnu industriju (MPI) veruje da je direktan uticaj smrtnosti povezane sa ribolovom na populaciju morskih lavova minimalan. MPI je zaključilo da morski lav ima 85% šanse da pobegne SLED-u i 97% verovatnoće da će preživeti beg iz SLED, iako kaže da je ta procjena možda "blago pesimistična".[21]

Nedostatak hrane[uredi | uredi izvor]

Dostupnost hrane je dobro poznat, glavni uzrok promene populacije kod perajara.[31] Populacija Oklandskih ostrva pokazala je brojne pokazatelje nedostatka hrane tokom nedavnog pada broja trudnica, uključujući: loše stanje majke, odloženo sazrevanje, godine sa vrlo niskom stopom rađanja, slabo preživljavanje rođenih mladunaca i dugoročne promene u sastavu ishrane.[32][33][34] Gladovanje je privremeno identifikovano kao uzrok smrti za 62% štenaca autopsiranih na ostrvu Kembel u 2015. godini, kada se procenjuje da je 58% svih rođenih štenaca uginulo u prvom mesecu života.[35]

Bolesti[uredi | uredi izvor]

Iako je priraštaj morskih lavova na ostrvu Okland veoma promenljiv, trend pada za nekoliko godina usledio je nakon izbijanja uvedene bakterijske bolesti izazvane vrstom Campylobacter 1998. godine koja je ubila oko 53% novorođenih mladunaca i 20% odraslih ženki. 2002. godine, druga verovatno uvedena bakterijska bolest izazvana bakterijom Klebsiella pneumoniae usmrtila je 32% mladunaca, a 2003. godine još 21% mladunaca.[36] Od 2002. godine bakterija K. pneumoniae uzrokovala je značajnu smrtnost štenaca morskog lava na ostrvu Enderbi. Inficirani mladunci imaju meningitis, kao i sepsu.[37] 12. marta 2014, ministar za zaštitu prirode Nik Smit je izjavio da postoji „prekomerna usredsređenost na slučajni ribolovni izlov“, a 300 štenaca je ovog leta umrlo od još neidentifikovane bolesti.[38]

Pretnje na kopnu[uredi | uredi izvor]

Procenjuje se da će kopnena populacija do 2044. dostići 1000 jedinki, što je dovelo do pitanja „zaštićenih područja u moru, lokalnih ribolovnih kvota i kontrole populacije“.[39]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b Chilvers, B.L. (2015). „Phocarctos hookeri”. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2020.1. International Union for Conservation of Nature. Pristupljeno 12. 5. 2020.  . doi:10.2305/IUCN.UK.2015-2.RLTS.T17026A1306343.en.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  2. ^ „Facts about sea lion”. Department of Conservation. Arhivirano iz originala 3. 12. 2013. g. Pristupljeno 8. 5. 2013. 
  3. ^ Perrin, William (2002). Encyclopedia of marine mammals. 
  4. ^ „DoC: 7 March 2013, CSP Technical Working Group”. 
  5. ^ „Hungry for Answers”. National Institute of Water and Atmospheric Research. 
  6. ^ Wishart S.. Newcomers. The New Zealand Geographic
  7. ^ „Research reveals New Zealand sea lion is a relative newcomer”. Otago University. 14. 5. 2014. Arhivirano iz originala 26. 05. 2014. g. Pristupljeno 14. 5. 2014. 
  8. ^ McFadgen, B.G. (mart 1994). „Archaeology and Holocene sand dune stratigraphy on Chatham Island”. Journal of the Royal Society of New Zealand. Royal Society of New Zealand. 24 (1): 17—44. doi:10.1080/03014223.1994.9517454. 
  9. ^ Rawlence, N. (2016). „Human-mediated extirpation of the unique Chatham Islands sea lion and implications for the conservation management of remaining New Zealand sea lion populations”. Molecular Biology. 25: 3950—3961. doi:10.1111/mec.13726. 
  10. ^ Childerhouse, S; Dix, B; Gales, N (2001). „Diet of New Zealand sea lion Phocarctos hookeri at the Auckland Islands”. Wildlife Research. 26: 839—846. doi:10.1071/wr98079. 
  11. ^ Auge, A; Lalas, C; Davis, L; Chilvers, BL (2011). „Autumn diet of recolonising female New Zealand sea lions based at Otago Peninsula, South Island, New Zealand”. New Zealand Journal of Marine and Freshwater Research. 46: 97—110. doi:10.1080/00288330.2011.606326 Slobodan pristup. 
  12. ^ Roberts, J; Lalas, C (2015). „Diet of New Zealand sea lions (Phocarctos hookeri) at their southern breeding limits”. Polar Biology. 38: 1483—1491. doi:10.1007/s00300-015-1710-3. 
  13. ^ Robertson, Bruce C. „The population decline of the New Zealand sea lion” (PDF). Mammal Society: 2011. Arhivirano iz originala (PDF) 5. 2. 2013. g. Pristupljeno 6. 5. 2013. 
  14. ^ „New Zealand sea lion”. NZ Department of Conservation. Arhivirano iz originala 18. 1. 2015. g. Pristupljeno 27. 1. 2009. 
  15. ^ „DoC: 7 March 2013m CSP Technical Working Group”. 
  16. ^ „Seafood NZ: Auckland Island Sea Lion Pup Count Up For Second Year”. 
  17. ^ Childerhouse, S (2015). Final Report: NZ sea lion research at Campbell Island-Motu Ihupuku, 2014/15 (Izveštaj). Blue Planet Marine. 
  18. ^ „Zero quota urged for sea lion”. Radio New Zealand. 19. 6. 2010. Pristupljeno 20. 6. 2010. 
  19. ^ „New Zealand sea lion”. WWF. Arhivirano iz originala 22. 01. 2013. g. Pristupljeno 25. 11. 2012. 
  20. ^ „NZ sea lions facing extinction in 24 years—study”. nzherald.co.nz. 11. 1. 2012. Pristupljeno 25. 11. 2012. 
  21. ^ a b v g d đ „SQUID (SQU6T) – FINAL ADVICE PAP” (PDF). New Zealand Ministry for Primary Industries. 
  22. ^ Childerhouse, S; Gales, N (1998). „Historical and modern distribution and abundance of the New Zealand sea lion Phocarctos hookeri”. New Zealand Journal of Zoology. 25: 1—16. doi:10.1080/03014223.1998.9518131. 
  23. ^ a b Ministry for Primary Industries, SQU6T Weekly Report for week ending 29 June
  24. ^ „Accidental Sea Lion Captures Regretable”. Ministry for Primary Industries. 
  25. ^ Ministry for Primary Industries, SQU6T Weekly Report for week ending 26 May
  26. ^ „Sea lion bycatch in New Zealand trawl fisheries”. Dragonfly Limited. Arhivirano iz originala 20. 12. 2014. g. Pristupljeno 12. 2. 2013. 
  27. ^ Davidson, Issac (26. 2. 2013). „Plan to save feared predator delves into murky waters”. NZ Herald. 
  28. ^ „Shock over accidental catch rates”. 3 News. 13. 2. 2013. [mrtva veza]
  29. ^ „Plan to end sea lion kill limit criticised”. Otago Daily Times. Pristupljeno 22. 2. 2013. 
  30. ^ „Forest & Bird condemns 40% rise in sea lion quota”. Forest & Bird. 19. 12. 2008. Arhivirano iz originala 20. 2. 2012. g. Pristupljeno 27. 1. 2009. 
  31. ^ Trites, A; Donnely, C (2003). „The decline of Steller sea lions Eumetopias jubatus in Alaska: a review of the nutritional stress hypothesis”. Mammal Rev. 33: 3—28. doi:10.1046/j.1365-2907.2003.00009.x. 
  32. ^ Auge, A (2010). Foraging ecology of recolonising female New Zealand sea lions around the Otago Peninsula, New Zealand (Teza). University of Otago. 
  33. ^ Roberts, J; Doonan, I (2014). NZ sea lion: demographic assessment of the causes of decline at the Auckland Islands—Part 2 correlative assessment (Izveštaj). Prepared by NIWA for the NZ Department of Conservation. 
  34. ^ Stewart-Sinclair, P (2013). The role of long-term diet change in the decline of the New Zealand sea lion population (Teza). Massey University. 
  35. ^ Childerhouse, S (2015). Final Report: NZ sea lion research at Campbell Island-Motu Ihupuku, 2014/15 (Izveštaj). Blue Planet Marine. 
  36. ^ Kate Mulcahy & Raewyn Peart (2012). Wonders of the Sea – the protection of New Zealand’s marine mammals. New Zealand Environmental Defence Society. str. 320. ISBN 978-0-9876660-1-7. 
  37. ^ „Staff Profile; Dr Wendi Roe”. Massey University. 
  38. ^ Fox, Rebecca (12. 3. 2014). „300 sea lion pup deaths prompts search for answers”. Otago Daily Times. 
  39. ^ Augé, A.A; A.B. Moore; B.L. Chilvers (2012). „Predicting interactions between recolonizing marine mammals and fisheries: defining precautionary management”. Fisheries Management and Ecology. 19: 426—433. doi:10.1111/j.1365-2400.2012.00861.x. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Novozelandski morski lav na Vikimedijinoj ostavi.
Vikivrste imaju više informacija o članku Novozelandski morski lav.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Новозеландски_морски_лав&oldid=26953373”