Pređi na sadržaj

Radoslav Vesnić

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Radoslav Vesnić
Datum rođenja(1891-09-11)11. septembar 1891.
Mesto rođenjaKraljevo, Kraljevina Srbija
Datum smrti3. septembar 1980.(1980-09-03) (88 god.)
Mesto smrtiBeograd, SFRJ

Radoslav Vesnić (Kraljevo, 11. septembar 1891 — Beograd, 3. septembar 1980) bio je srpski pozorišni glumac i reditelj, profesor glume i dikcije, pisac, prevodilac i novinar.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Još kao srednjoškolac igrao je u đačkom pozorištu Nada (koje je osnovao 1906), bežao u putujuće pozorište Andre Delinija, potom glumio u omladinskom pozorištu Otadžbina (u koje je pozorište Nada preraslo 1908). Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Kraljevu, a maturirao je u Beogradu 1910. godine. Po završetku gimnazije primljen je u Narodno pozorište za privremenog člana. Borio se u Balkanskim ratovima i u Prvom svetskom ratu. Ranjen je u Dobrudži 1916. godine, kao član Prve srpske dobrovoljačke divizije. Glumu je učio kod Mage Magazinović i u Prvom studiju Hudožestvenog teatra u Moskvi kod Stanislavskog (gdeje boravio dok se oporavljao od rane zadobijene u Dobrudži). Od 1910. do 1912. sarađivao je u listu Tribun, čiji je direktor i glavni urednik bio Branislav Nušić. Završio je uporednu književnost i teoriju književnosti na Filosofskom fakultetu u Beogradu 1919. godine.[1]

Posle rata vratio se u Narodno pozorište u Beogradu, ali ga je Hrvatsko narodno kazalište angažovalo za sezonu 1920/21. Od 1920. do 1923. godine radio je kao novinar i urednik beogradskog lista Novosti, koji je bio u vlasništvu njegovog brata Milenka. Sledeće dve godine bio je glumac, reditelj i upravnik drame Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, odakle odlazi u Osijek za upravnika Narodnog kazališta. Godine 1927. daje ostavku zbog odluke o ukidanju opere i operete i dolazi u Beograd. Osniva beogradsku operetu koja nastupa u bašti restorana Kleridž na Terazijama i u sali Luksora u Balkanskoj ulici. Od 1928. do 1930. godine bio je suplent kraljevačke gimnazije. Sezonu 1930/31. proveo je režirajući i glumeći u SNP-u. U periodu od 1931. do 1941. godine je reditelj i direktor drame u Narodnom pozorištu u Beogradu sa jednogodišnjom pauzom kada radi u Umetničkom odeljenju Ministarstva prosvete i kao ataše za kulturu jugoslavenskog poslanstva u Sofiji.[1]

Tokom Aprilskog rata 1941. godine komanduje protivvazdušnom baterijom braneći Beograd. Po kapitulaciji odbija položaj upravnika Narodnog pozorišta u Beogradu i predsednika opštine Kraljevo te ga hapse i odvode na Sajmište, Banjicu i najzad u logore u Nirnbergu, Hamelburgu i Hamerštajnu. U zarobljeništvu učestvuje u radu pozorišnih družina Boem i Zora.[1]

Od 1945. do 1947. je direktor i profesor francuskog i srpskog jezika kraljevačke gimnazije i rukovodilac KUD-a Kosta Abrašević. Potom je direktor drame Vojvođanskog pozorišta u Novom Sadu i profesor u Glumačkoj školi. Od 1951. do 1954. godine je upravnik, direktor drame i reditelj u Narodnom pozorištu u Banjoj Luci. Ponovo se vraća u Novi Sad za reditelja u SNP i direktora i profesora Dramskog studija. Od sezone 1954/55. ponovo režira u Novom Sadu, u kom ostaje do odlaska u penziju 1958. godine. Kao penzioner režira u Narodnom pozorištu u Pirotu i u Banjoj Luci, u KUD Ivan Klarić u Novom Sadu, predaje u Glumačkoj školi u Prištini. Piše pozorišne kritike za novosadski Dnevnik i Našu scenu, daje osvrte na pozorišne premijere za Radio Beograd.[1]

Osnovao je Savez udruženja ratnika oslobodilačkih ratova Srbije od 1912. do 1920. godine, bio njegov predsednik. Pokrenuo je i uređivao list 15. septembar. Nosilac je Albanske spomenice, Belog orla sa mačevima, Obilićeve medalje za hrabrost, francuske Legije časti, proglašen je za počasnog građanina Pariza.[1]

Radoslav Vesnić (1891–1980), glumac, reditelj, upravnik, druga polovina 20-ih godina 20. veka.

Režije[uredi | uredi izvor]

Od 1924. do 1965. godine režirao preko 126 premijera u SNP, NP u Beogradu, NP u Osijeku, Sofijskom narodnom teatru, Beogradskoj opereti u Kleridžu, Narodnom pozorištu u Cetinju, Narodnom pozorištu u Somboru, Narodnom pozorištu u Banjoj Luci, Narodnom pozorištu u Kragujevcu, Narodnom kazalištu u Sisku, Narodnom pozorištu u Pirotu.[1]

Uloge[uredi | uredi izvor]

Od 1906. godine do 1975. godine igrao oko šezdesetak uloga u Narodnom pozorištu u Beogradu, Akademskom pozorištu u Beogradu, Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu, Hrvatskom narodnom kazalištu u Zagrebu i Narodnom pozorištu u Banjoj Luci.[1]

Prevodilački rad[uredi | uredi izvor]

Prevodio je sa nemačkog, francuskog i ruskog poeziju, pripovetke i pozorišne komade.[1]

Pedagoški rad[uredi | uredi izvor]

Bio je profesor srpskog i francuskog jezika, direktor Kraljevačke gimnazije, profesor glume, dikcije i direktor Glumačke škole u Novom Sadu i direktor Dramskog studija u Novom Sadu, profesor dikcije u Glumačkoj školi u Prištini.[1]

Odlikovanja[uredi | uredi izvor]

  • Beli orao sa mačevima
  • Zlatna Obilićeva medalja za hrabrost
  • dve srebrne Obilićeve medalje za hrabrost
  • Medalja za vojničke vrline
  • Albanska spomenica
  • orden Svetog Stanislava sa mačevima
  • orden Svetog Vladimira sa mačevima
  • bronzana medalja za zasluge Nacionalnog udruženja ratnika Francuske
  • Legija časti
  • Počasni je građanin Pariza[1]

Dela[uredi | uredi izvor]

Dramatizovao više književnih dela, objavio niz pripovedaka u novinama i časopisima. Pisao za dnevne novine i pozorišne časopise.

  • Zbirke pripovedaka: Lutalica(1930), Posle trideset godina(1931), Priviđenje na Badnje veče(1935), roman Slavoljub Zorić(1930);
  • Zbirka poezije: U svitanje(1920);
  • Drame: Putem iskušenja(igrano u NP u Skoplju, NP u Beogradu, Akademskom pozorištu u Beogradu i Hudožestvenom teatru u Sofiji), Brak iz ljubavi (igrano u NP u Skoplju i u SNP), Gospodski dom (igrano u NP u Skoplju, NP u Beogradu i Ljubljanskoj drami), Njegova poslednja avantura (igrano u NP u Skoplju i Akademskom pozorištu u Beogradu), Putujuće društvo, dramatizacija pripovetke S. Sremca (igrano u NP u Beogradu i SNP), Prvi val /Četrdeset prva/ (igrano u NP u Prištini i NP u Banjoj Luci), Ivkova slava, dramatizacija pripovetke S. Sremca (igrano u NP u Kragujevcu), Prvi val (prvo izvođenje 1963. u NP u Pirotu), Povratak (prvo izvođenje 1963. u NP u Pirotu);
  • Tehnika govora – udžbenik (1951).[1]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž z i j Srpski biografski rečnik. Knj. 2, V-G. Novi Sad: Matica srpska. 2006. str. 169—171. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Radoslav Vesnić, Autobiografija, Muzej pozorišne umetnosti Srbije, Beograd, 1998.
  • Borivoje Stanković, Rukovodioci Narodnog pozorišta u toku jednog veka, Beograd, 1967.
  • Pavao Cindrić, Radoslav Vesnić, Hrvatsko narodno kazalište 1894-1964, Zagreb, 1969.
  • Vlada Popović, Povodom 60-godišnjice pozorišnog rada Radoslava Vesnića, Novi Sad, Pozorište, 1970.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Радослав_Веснић&oldid=27823768”