Recepcionistička kritika

Recepcionistička kritika (engl. Reader-response criticism) je pojam u teoriji književnosti koji se odnosi na teoriju u kojoj se u analizi jednog književnog dela akcenat stavlja na čitaoca, kao i njegov lični doživljaj književnog dela, za razliku od drugih škola i teorija koje svoju pažnju usmeravaju prvenstveno na autora, formu ili sadržinu samog književnog dela.

Ova teorija pojavila se šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka, a naročito u SAD i Nemačkoj kroz rad Normana Holanda, Stenlija Fiša, Volfganga Isera, Hansa Roberta Jausa i drugih. Značajne preteče ovog pravca u književnoj kritici bili su Ajvor Armstrong Ričards, koji je 1929. godine analizirao pogrešna tumačenja književnih dela grupe studenata, Luis Rozenblat, koji je u svom delu Književnost i istraživanje (1938), istakao koliko je bitno da predavač pokuša da izbegne nametanje bilo kakvih „prethodno ustanovljenih shvatanja o pravilnom načinu reagovanja ili tumačenja bilo kakvog umetničkog dela“, kao i Klajv Stejpls Luis u svom delu Eksperiment u kriticizmu (1961).