Sinan-paša Borovinić

Sinan-paša Borovinić
Sinan-paša Borovinić
Lični podaci
Puno ime	Sinanudin Jusuf-paša Borovinić
Datum rođenja	1459.
Mesto rođenja	Borovinići, Kraljevina Bosna
Datum smrti	22. januar 1517.
Mesto smrti	kraj Kaira, Osmansko carstvo
Porodica
Roditelji	? Tvrtko Borovinić
Dinastija	Borovinići
sandžak-beg; beglerbeg; Veliki vezir;
Period	1496–1517.
Prethodnik	nepoznato
Naslednik	nepoznato

Sinan-paša Borovinić (Borovinići, 1459. — kraj Kaira, 22. januar 1517) je bio Srbin muslimanske veroispovesti, veliki vezir u Osmanskom carstvu. Potomak je vlastelinske porodice Borovinić.

Odrastao je na sultanovom dvoru. Po padu stare srpske države na položaj bosanskog sandžak-bega bio je postavljen Sinan-paša koji na tom položaju bio od 1496. do 1499. godine. Iste godine aprila mjeseca postavljen je za begler-bega rumelijskog te je tako stekao titulu paše. Na ovom položaju biva do 1503. godine, kada je poslat na funkciju hercegovačkog sandžak-bega gdje biva do 1506. godine. Na mjestu smederevskog sandžak-bega biva od 1506. do 1513. godine, kada se vraća na mjesto bosanskog sandžak-bega gdje je ostao do 1514. godine; zatim postaje anadolijski begler-beg.

Dubrovčani su svome poslanstvu koje je jednom prilikom pošlo platiti harč rečeno kako se treba ophoditi ako sretnu Sinan-pašu Borovinić. Prema uputi trebalo je da ga pozdrave i da mu kažu kako im je za veliku utjehu to što im je on u susjedstvu, jer je Dubrovačka republika uvijek imala dobre odnose sa plemićkom kućom Borovinića.

Učestvovao je u bitki kod Čaldirana 1514. godine, a zatim je 1515. porazio Alaudevlea, emira Dulkadira. Za nagradu uzdignut je na zvanje velikog vezira. Poginuo je 22. januar 1517. godine u boju kod Ridanije pokraj Kaira, kao glavni komandant turske vojske.^[1]

O pogibiji Sinan-paše zapisao je poznati orijentalista Jozef fon Hamer-Purgštal, sledeće:

To su bili najodabraniji vitezovi iz vojske Memluka sa samim sultanom Tuman-bejom i njegova oba vojskovođe, Alanbejom i Kurtbejom na čelu. Sva trojica su se zarekla da će osmanskog sultana staviti živa ili mrtva pod svoju ruku. Zabunili su se samo u osobi, držeći velikog vezira Sinana za sultana Selima. Sinan je stajao između Mahmut-bega Ramazanoglua i Alije, haznedara. Sultan Tuman-bej upravo je prodirao ka velikom veziru, Alanbej Mahmutu, a Kurtbej Aliji s toliko srčanosti i bijesa da su sva trojica odabrane protivnike ubili kopljem, a sami izbjegli, iako je Alanbej bio teško ranjen tanetom. Uprkos takvoj ličnoj hrabrosti memlučkog sultana i njegovih vjernih, izgubljena je bitka...
— Historija Turskog/Osmanskog carstva^[2]