Slavka Morić
| slavka morić | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Slavka Morić i dr Nenad Parenta | |||||
| Lični podaci | |||||
| Datum rođenja | 11. novembar 1919. | ||||
| Mesto rođenja | Supetar, na ostrvu Braču,  Kraljevina SHS | ||||
| Datum smrti | 24. jul 1998. (78 god.) | ||||
| Mesto smrti | Beograd,  Srbija,  SR Jugoslavija | ||||
| Profesija | lekar | ||||
| Porodica | |||||
| Supružnik | Nenad Parenta Ljubodrag Đurić Dušan Petrović | ||||
| Delovanje | |||||
| Član KPJ od | 1941. | ||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||||
| Odlikovanja |
| ||||
Slavenka Slavka Morić Petrović (Supetar, 11. novembar 1919 — Beograd, 24. jul 1998) bila je lekarka, učesnica Narodnooslobodilačke borbe, osnivač Instituta za mentalno zdravlje, doktor medicinskih nauka i profesor Medicinskog fakulteta.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođena je 11. novembra 1919. godine u selu Bovlja, kod Supetara, na ostrvu Braču. Osnovnu školu je završila u Supetaru, a Realnu gimnaziju u Šibeniku, 1937. godine. Kao učenica gimnazije uključila se u revolucionarni omladinski pokret.
Posle dolaska u Beograd, gde je upisala studije na Medicinskom fakultetu, bila je veoma aktivna u revolucionarnom studentskom pokretu na Beogradskom univerzitetu. Kao član Udruženja medicinara, tokom 1939. godine je rukovodila ženskom sekcijom na Medicinskom fakultetu. Iste godine je bila izabrana i za člana uprave Doma studentkinja, a uoči Drugog svetskog rata za predsednika Udruženja studentkinja. Godine 1940. bila je kandidovana za članstvo u Komunističkoj partiji Jugoslavije (KPJ), a početkom 1941. uključena je u partijsku ćeliju u bolnici saobraćajnog osoblja na Dedinju. Ovom partijskom ćelijom rukovodio je doktor Nenad Parenta, za koga se Slavka potom udala.
Posle Aprilskog rata i okupacije Kraljevine Jugoslavije, 1941. godine, Slavka je preko Zlate Šegvić, uspostavila prvu vezu između partijskih organizacija u Zagrebu i Beogradu, a svoj stan u Ulici Jovana Rajića, na Vračaru, stavila je na raspolaganje Pokrajinskom komitetu KPJ za Srbiju. U prvim ustaničkim danima, u leto 1941. godine, kao kurir je odlazila u Valjevo, Kragujevac, Čačak, Užice, noseći važne partijske poruke i vodeći sa sobom nove borce u partizanske odrede.
Septembra 1941. godine, posle hapšenja i streljanja njenog muža Nenada Parente, postala je član Drugog rejonskog komiteta KPJ u Beogradu, a ubrzo potom je povučena u tehniku Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, gde je radila sa Slobodankom Dankom Savić. Maja 1943. godine zajedno sa Vladislavom i Jarom Ribnikar, Đorđem Andrejevićem Kunom, Miladom Rajter i drugima, napustila je okupirani Beograd i preko Fruške gore i Srema, se prebacila u Bosnu, gde je stigla do Vrhovnog štaba NOV i POJ, koji se tada nalazio u Jajcu.
U jesen 1943. godine je završila partijski kurs pri Centralnom komitetu KPJ i bila upućena je u Politodel Deveta dalmatinske divizije. Maja 1944. prešla je sa jedinicama Narodnooslobodilačke vojske u Jablanicu, a oktobra 1944. godine je došla u oslobođeni Beograd i postala član Jedinstvenog narodnooslobodilačkog fronta Beograda. Januara 1945. godine je bila izabrana u Glavni odbor Antifašističkog fronta žena Srbije (AFŽ). Od 1945. do 1953. godine je radila kao poverenik i sekretar Izvršnog odbora Narodnog odbora Beograda.
Godine 1950. nastavila je studije na Medicinskom fakultetu, koje je prekinula zbog rata i 1953. dilomirala. Potom je radila kao lekar-specijalista na Neuropsihijatrijskoj bolnici u Beogradu. Godine 1963. doktorirala je sa tezom „Neuropsihijatrijske karakteristike mongolizma u SR Srbiji“. Iste godine, 14. aprila, bila je jedan od osnivača Instituta za mentalno zdravlje SR Srbije, koji se nalazi u Palmotićevoj ulici u Beogradu. Tokom rada na osnivanju Instituta, kao i kasnije sarađivala je sa prof. dr Dušanom Petrovićem, prof. dr Milanom Popovićem, prof. dr Miroslavom Antonijevićem, prof. dr Predragom Kaličaninom i dr. Od osnivanja Instituta, 1963, do odlaska u penziju, 1978. godine, bila je direktor ove ustanove.
Pored rada na Institutu, bavila se i drugim društvenim radom — od 1954. do 1961. bila je generalni sekretar Saveza lekarskih društava Jugoslavije, a tokom 1967. i 1968. godine narodni poslanik u Socijalno-zdravstvenom veću Skupštine SFRJ. Na Medicinskom fakultetu u Beogradu radila je od 1958. godine.
Udavala se tri puta — prvi muž je bio dr Nenad Parenta (ubijen 1941. i proglašen za narodnog heroja), drugi muž general-major Ljubodrag Đurić, a treći psihijatar prof. dr Dušan Petrović. Iz braka sa Ljubodragom Đurićem ima dvoje dece — sina Željka i ćerku Milenu.
Umrla je 24. jula 1998. godine u Beogradu i sahranjena je na Novom groblju.
Naučni rad[uredi | uredi izvor]
Autor je 72 naučna i 54 stručna rada, 5 monografija, 3 knjige i jednog udžbenika. Takođe je autor 12 naučnih projekata, a uvela je i dve nove metode lečenja - citogenična metoda i genetsko savetovanje.
- Knjige:
Nagrade i odlikovanja[uredi | uredi izvor]
Za svoj naučni rad nagrađena je Oktobarskom nagradom grada Beograda, 1976. i Sedmojulskom nagradom SR Srbije, 1978. godine.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je i Orden Republike sa srebrnim vencem.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Jugoslovenski savremenici - Ko je ko u Jugoslaviji. Hronometar, Beograd 1970. godina.
- Žene Srbije u NOB. „Nolit“, Beograd. 1975. godina.
- Bibliografski leksikon - Ko je ko u Srbiji ’95. Beograd 1995. godina.
