Srbofobija

Srbofobija ili antisrbizam, odnosno antisrpstvo (takođe i srbomržnja), predstavlja osećanje netrpeljivosti, neprijateljstva ili mržnje prema Srbima, Srbiji, Republici Srpskoj, srpskoj istoriji, srpskom jeziku, srpskoj kulturi i svemu što je povezano sa Srbima.^[1]

Poseban oblik srbofobije ili antisrbizma predstavlja antisrbijanstvo kao osećanje neprijateljstva ili mržnje prema Srbiji ili Republici Srpskoj.

Vrhunac srbofobije desio se sredinom 20. veka kada je u genocidu nad Srbima u Drugom svjetskom ratu od strane nacističke Nemačke, Bugarske, Hortijeve Mađarske i Nezavisne Države Hrvatske stradalo više od milion Srba.

Ideološka osnova savremenog antisrbizma počiva na doktrinarnom antislavizmu koji je dobio konačne oblike u radovima Adolfa Hitlera i drugih teoretičara nemačkog nacizma. Agresivni antislavizam nemačkih nacista imao je izrazito rasistička obeležja i bio je prvenstveno usmeren protiv državotvornih slovenskih naroda, odnosno protiv Poljaka, Čeha, Rusa i Srba.

Različiti su i vrlo složeni razlozi za pojavu antisrpstva. Mržnja određenih naroda prema Srbima je kulminirala u više navrata.

Prvi put je to bilo tokom osmanske vlasti nad srpskim zemljama, krajem 18. i početkom 19. veka u vreme raspada Osmanskog carstva i pokušaja srpskog naroda da se oslobode vekovnog turskog ropstva i terora koji je u to vreme činjen nad stanovništvom. U sličnom vremenskom periodu, na srpski narod u Makedoniji vršeni su svirepi zločini od strane Bugarske egzarhije, odnosno grčkih fanariota u cilju brisanja srpskih tragova i srpske Crkve sa tih prostora.

Drugi put se eskalacija antisrpstva desila nakon aneksije Bosne i Hercegovine i napada Austrougarske na Kraljevinu Srbiju 1914. godine, čime je započeo Prvi svetski rat u kome je ubijeno više od 720.000 Srba, što je činilo 28% tadašnjeg srpskog stanovništva^[2]. Vojnici su poginuli u bitkama i Albanskoj golgoti. Civili su stradali u logorima i masovnim pokoljima.

Treći i najkrvaviji put se dogodilo tokom Drugog svetskog rata, kada je, po zvaničnim podacima, na različite načine stradalo preko milion Srba. Najviše od ustaškog noža u logorima širom NDH. Najpoznatiji logor je Jasenovac u kojem je prema nekim izvorima stradalo preko 700.000 Srba koji su mučeni i ubijani na najrazličitije zverske načine. Poznati su bili i prvi logori za decu u Evropi - Logor Jastrebarsko, Logor Sajmište i Dečji logor u Sisku. Ovi zločini zataškani su za vreme Titovog režima u SFRJ. Pored toga, u okupiranoj Srbiji važilo je pravilo "50 za jednog" i "100 za jednog" uspostavljeno od strane Nacističke Nemačke, što je značilo da se za jednog ranjenog nemačkog vojnika streljalo 50 Srba civila, a za jednog ubijenog nemačkog vojnika 100 srpskih civila.

Globalni izliv antisrpstva desio se tokom ratova za otcepljenje bivših republike SFR Jugoslavije u periodu od 1991-1996, kao i pokušaja stvaranja nezavisne države na teritoriji Kosova i Metohije uz podršku NATO snaga 1999. godine. Tokom ovih ratnih dejstava vršeni su nebrojeni zločini nad srpskim stanovništvom i vođena intenzivna antisrpska propaganda od strane većine novoformiranih država na tlu bivše Jugoslavije, kao i njihovih saveznika pre svega NATO alijanse. Posebno je zapamćena antisrpska propaganda tokom NATO agresije na SR Jugoslaviju 1999. godine.

Najnoviji primer antisrpstva bio je doskorašnji vladajući režim DPS-a u Crnoj Gori, na čelu sa Milom Đukanovićem. Aktivnom dugogodišnjom propagandom, bivši vladajući režim, imao je za cilj ugnjetavanje Srba u Crnoj Gori i ubijanje srpstva među stanovnicima te zemlje. To je rađeno štampanjem udžbenika na latinici, uvođenjem crnogorske gramatike, spornim popisima stanovništva, nemogućnosti zapošljenja na određena radna mesta zbog srpskog izjašnjavanja pojedinca i drugo. Najpoznatiji veći primeri srbofobne politike bivšeg režima su otcepljenje Crne Gore, kontraverzna odluka o priznavanju Republike Kosovo, i najskoriji pokušaj uspostavljanja Crnogorske pravoslavne crkve uz pomoć spornog Zakona o slobodi veroispovesti. Taj zakon je bio okidač za masovne protestne litije koje su se mesecima održavale na području Crne Gore, a kasnije i Srbije i Republike Srpske. Izborima u 2020, srbofobni režim DPS je smenjen pobedom koalicije Za budućnost Crne Gore pod vođstvom Zdravka Krivokapića.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Srbija se u nekim istorijskim dokumentima, poput vizantijskih i sl, pisala kao Servija (lat. Servia), a ime Srbi latinizovano Servs (lat. Servs), izvodeći ime srpskog naroda i njegove države od latinske reči servijus (lat. servius) što znači „sluga“. Time se htelo srpskom narodu pripisati ropski karakter, kao naroda nedostojnog da živi u slobodi već predodređenog da nad njim vladaju stranci.

U svojim ekstremnijim oblicima srbofobija se iskazuje kroz akte koji za cilj imaju uklanjanje Srba iz neke zajednice. To može uključivati bojkot pojedinaca, preduzeća i institucija, odnosno otpuštanje i sprečavanje zapošljavanja lica srpske nacionalnosti iz državne uprave, školstva ili medija. U još ekstremnijim slučajevima srbofobija se iskazuje kroz pretnje, sabotaže, fizičke napade, uznemiravanje, prisilno raseljavanje a na kraju eskalira iu sistematsko etničko čišćenje, odnosno genocid.

Postoje nastojanja da se ime „Srbi“ izvede iz nekih reči koje bi omalovažavale ime naroda, a time i sam narod.

Sam izraz srbofobija je relativno nov, a počeo je šire da se upotrebljava u drugoj polovini 19. veka, kada je antisrpska kampanja bugarskih egzarhista poprimila obeležja otvorene srbofobije.^[3] Početkom 20. veka, isti izraz je koristio i hrvatski pisac Antun Gustav Matoš^[4] kako bi opisao široko rasprostranjene stavove u javnom životu tadašnje Austrougarske. Međutim, fenomeni koji bi se nazvali srbofobijom su postojali i ranije, odnosno datiraju od 19. veka, odnosno od vremena kada su se Srbi počeli formirati u narod u modernom smislu. Srbofobija se tada počela odvajati od ranijih, širih oblika diskriminacije / netolerancije — prema hrišćanima (karakterističnim za Osmansko carstvo), pravoslavcima (karakterističnim za Habzburško carstvo), slavofobije, odnosno raznih regionalnih i plemenskih rivaliteta.

Aleksandar Fjodorovič Giljferding, u svojoj knjizi „O srodstvu slavenskih jezika sa sanskritskim“ (Sp. 1853), ime Srbin proizvodi od sanskritske reči „savara“, kojom se označava „niski“, „podli“, „rđavi“, „nevaljali“, „grešni“, „crni“ čovek.^[5]

Srbofobiju književnik Dobrica Ćosić objašnjava:

Srbofobija je nova globalna ideologija mržnje. Mi, Srbi, novi smo semiti. U stvari, mi smo metafora zločinačkog naroda. Jevreje, Turke, Nemce, Ruse, Engleze, Francuze, Holanđane, Špance, Portugalce, mrzeli su pojedini narodi, ili nekoliko naroda, oni potčinjeni eksploatisani, poraženi u ratu. Nas mrzi više od milijardu ljudi, svi koji gledaju televiziju; nas mrze oni koji nas ne poznaju, a mnogi koji ne znaju na kom je kontinentu ta Srbija. Mi smo simbol zla. Mi smo sotona sveta. Nas svet mrzi iz plemenitih pobuda; iz sažaljenja prema stradalnicima i paćenicima od našeg zločinjenja.
— Dobrica Ćosić

Srbofobiju u 19. veku je poticala nedovršenost obnavljanja srpske države, odnosno iredentistički karakter srpskog nacionalizma koji je dovodio do sukoba sa suparničkim nacionalističkim i iredentističke projektima kod susednih naroda (Mađari, Bugari, Albanci, Hrvati, Bošnjaci) kod kojih se javljaju razni oblici srbofobije. Kao jedan od primera iz tog perioda se navode spisi hrvatskog nacionalističkog vođe Ante Starčevića u kojima se za Srbe koriste životinjski izrazi.

Srbofobija je od regionalnog postala globalni fenomen sa majskim prevratom 1903. godine koji je širom Evrope stvorio utisak o Srbima kao „divljacima“. U širenju takvog utiska se istakla Austrougarska koja je razvila propagandnu aktivnost, smatrajući kako nezavisna srpska država predstavlja trajnu opasnost po njen teritorijalni integritet. Cilj je bio uveriti sopstvenu i svetsku javnost kako se Srbi mogu „dovesti u red“ jedino pod vlašću „normalne evropske“ države, odnosno Austrougarske. Tom utisku je godine 1914. nakratko pomogao i sarajevski atentat, ali i novinski izveštaji o ratnim zločinima u Balkanskim ratovima. Za vreme rata su Srbi bili izloženi diskriminaciji, zatvaranju i pogubljenjima od strane austrougarskih vlasti.

Borba Srbije na strani pobedničke Antante u Prvom svetskom ratu je na duže vreme utišala srbofobiju na međunarodnom planu, kao što je institucionalna srbofobija privremeno nestala na područjima novostvorene Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Međutim, dominacija Srba u vlasti nove države, kao i zatiranje hrvatskog i drugih nacionalnih identiteta je izazvalo reakciju u obliku skrivene srbofobije. Ona će svoje najekstremnije oblike dobiti u atentatu na kralja Aleksandra Karađorđevića i kasnije u Drugom svetskom ratu kada su Srbi bili izloženi dotada nezapamćenim zlostavljanjima, progonima, masovnim ubistvima, a u tome se najviše istakla NDH Ante Pavelića gde je genocid Srba bio deo zvanične državne politike.

Tokom postojanja Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije i vlasti Saveza komunista Jugoslavije Josipa Broza, kroz zvaničnu politiku bratstva i jedinstva prikriva se i nastoji suzbiti iskazivanje srbofobije. Ona se, pak, počinje javljati krajem 1980-ih kao reakcija na antibirokratsku revoluciju da bi ponovno eskalirala kroz etničko čišćenje u jugoslovenskim ratovima 1990-im. U istom periodu je karakteristično da je zahvaljujući svetskim masovnim medijima i njihovom naglašavanju srpskih ratnih zločina srbofobija opet postala globalni fenomen, odnosno odražava se kroz negativne stereotipe koji su se, pogotovo na zapadu, održali dan-danas .

Srbofobija je znatno narasla tokom perioda jugoslovenskih ratova 1990-ih. Tome su doprineli kako srpski ratna propaganda, koja je izazivala strah i mržnju kod drugih jugoslovenskih naroda, tako i muslimanska i hrvatska ratna propaganda gde su Srbi optuživani za ratne zločine.

Srbofobija u Srbiji[uredi | uredi izvor]

Predstavnici ambasade Hrvatske u Srbiji su učestvovali u humanitarnom turniru u malom fudbalu na Adi Ciganliji, 15. septembra 2018. godine. Tom prilikom su nosili dresove crne boje koji asociraju na fašizam (crnokošuljaše), a na dresovima je pisalo Zemun. U Hrvatskoj, jedna od šovinističkih antisrpskih parola je i: Hrvatska do Zemuna, jer je Zemun bio u sastavu Nezavisne države Hrvatske.^[6]

Kosovo i Metohija[uredi | uredi izvor]

Istorijski koreni srbofobije na području Kosova i Metohije sežu u stariju prošlost. Tokom Bečkog rata (1683—1699), srpski narod iz ovih oblasti se neposredno po austrijskom zaposedanju Beograda (1688) uključio u opštenarodni ustanak protiv turske vlasti. Tokom kratkotrajne austrijske okupacije Kosova i Metohije (1689—1690), pravoslavni Srbi su pružili podršku habzburškoj vojsci, što je Turcima poslužilo kao povod da nakon povlačenja austrijskih trupa (1690) izvrše veliku odmazdu nad srpskim stanovništvom. Tokom progona, posebno su se istakli albanski i tatarski odredi u turskoj vojsci. Ovim događajima, koji su doveli do Velike seobe Srba sa područja Raške, Kosova i Metohije, postavljen je kamen temeljac za dugoročnu politiku potiskivanja pravoslavnih Srba iz njihovih matičnih oblasti, uz istovremeno širenje novodoseljenih Albanaca. Tokom čitavog 18. i 19. veka, antisrpska politika je na području Kosova i Metohije sprovođena upravo u sadejstvu između turskih vlasti i lokalnih albanskih velikaša. Na ovim prostorima, srbofobija je imala i dodatnu religijsku komponentu, pošto su Srbi velikom većinom bili hrišćani, dok su lokalni Albanci bili muslimani, tako da je antisrpska i antihrišćanska politika bila istovremeno usmerena i protiv srpskog naroda i protiv crkvenih ustanova.^[7] Novi talas srbofobije među Albancima na području Kosova i Metohije pokrenut je tokom Velike istočne krize (1875—1878),^[8] a među glavnim nosiocima antisrpske i antihrišćanske politike je bila albanska Prizrenska liga.^[9] Izrazito antihrišćansko usmerenje ove albanske organizacije proizvelo je zabrinutost čak i u delu albanskog naroda.^[10] Usled sve izraženijih pritisaka i narastajuće antisrpske, odnosno antihrišćanske kampanje, mnogi pravoslavni Srbi su spas potražili u vidu iseljavanja u Kraljevinu Srbiju.^[11] Krajem 19. i početkom 20. veka, albanski prvaci su nastavili da vode svoju tradicionalnu antihrišćansku politiku.^[12] Sistematsko podsticanje srbofobije i sprovođenje antisrpske politike od strane turskih vlasti i lokalnih Albanaca nastavljeno je sve do oslobođenja Kosova i Metohije (1912).

U savremenom dobu, srbofobija se na području Kosova i Metohije intenzivno manifestovala tokom austrougarsko-bugarske okupacije u Prvom svetskom ratu, koja je trajala od 1915. do 1918. godine. Ista antisrpska politika nastavljena je i tokom italijansko-nemačko-bugarske okupacije u Drugom svetskom ratu, koja je trajala od 1941. do 1944. godine. Tokom ratnih godina, srpsko stanovništvo na području Kosova i Metohije teško je postradalo od albanskih fašističkih formacija, prvenstveno od balista i pripadnika SS divizije Skenderbeg.^[13]^[14] Nakon uspostavljanja komunističke vlasti (1944), na području novostvorene AKMO nastavljeno je sprovođenje antisrpske politike, usled čega je došlo do novog talasa iseljavanja srpskog stanovništva. Takva politika je 1968. godine dobila i simbolični izraz u vidu uklanjanja imena Metohije iz zvaničnog pokrajinskog naziva. Tokom separatističkih demonstracija (1981) došlo je do otvorenog manifestovanja srbofobije među albanskim demonstrantima. Nakon stvaranja terorističke organizacije OVK i izbijanja sukoba na Kosovu i Metohiji tokom devedesetih godina 20. veka, došlo je do eskalacije antisrpske politike, koja je dosegla vrhunac za vreme NATO agresije na SRJ (1999). Uprkos dolasku KFOR-a i UNMIK-a, srpsko stanovništvo na Kosovu i Metohiji je bilo izloženo sistematskom i organizovanom teroru od strane albanskih ekstremista, što je dovelo do novog talasa iseljavanja. U isto vreme, izvršeno je masovno pljačkanje srpskih imanja i razaranje srpskih crkvenih i kulturno-istorijskih spomenika. Antisrpska politika je nastavljena i tokom narednih godina, a ponovo se manifestovala u masovnom i organizovanom obliku za vreme Martovskog pogroma (2004), kada su albanski ekstremisti i teroristi ponovo napali preostale srpske zajednice i uništili veliki broj srpskih kulturno-istorijskih spomenika.^[15]

Vojvodina[uredi | uredi izvor]

Srbofobija u Vojvodini datira iz vremena austrijske i austrougarske okupacije. Svoju eskalaciju imala je tokom Drugog svetskog rata kada je Mađarska okupirala i anektirala severne delove Jugoslavije, uključujući Bačku, Baranju, Međumurje i Prekomurje. Bačka je administrativno spojena sa severnim, mađarskim, delom Bačke i na tom području je formirana Bačko-bodroška županija sa administrativnim centrom u Somboru. Baranja je priključena mađarskoj Baranjskoj županiji, dok su Međumurje i Prekomurje priključeni mađarskim županijama Zala i Vaš.

U strahu od srpske pobune pripadnici oružanih snaga i vojske Kraljevine Mađarske (Honved) načinili su pokolj Srba i Jevreja poznat kao Masakr u južnoj Bačkoj, ili Racija u južnoj Bačkoj.

Srbofobije na području bivše Jugoslavije[uredi | uredi izvor]

Srbofobija u Hrvatskoj[uredi | uredi izvor]

Još u periodu od 16. 17. 18. i 19. veka Srbi sa teritorije Dalmacije, Slavonije, Baranje, Like, Banije, Korduna i ostalih teritorija današnje Republike Hrvatske na kojima su bili nastanjeni, masovno prelaze u rimokatoličku veru.

Senjski kapetan Kaspar Rab dobio je 1583. zadatak da se uputi u tursku Liku i Krbavu sa ciljem da pobije kompletno stanovništvo, što bi sprečilo naseljavanje pravoslavnih Srbi Krajišnika. Njegov pohod završio se potpunim porazom.^[16]

Papski misionari, franjevci, pod patronatom Vatikana deluju na svim navedenim teritorijama i masovno pokrštavaju Srbe. U godinama velike gladi u Dalmaciji su franjevci pokrštavali veliki broj Srba. Srbin kao pravoslavni vernik nije mogao da ima visoki čin ili položaj u austro-ugarskoj i mletačkoj vojsci, niti je mogao da napreduje u bilo kojim sferama društvenog, političkog ili kulturnog života.

Jedno od svedočanstava teškog života ucenjenog srpskog seljaka iz ovog perioda, u kamenitoj Dalmaciji jeste i „Pilipenda”, koju je napisao Simo Matavulj.

Jedan od glavnih tvoraca Srbofobije u Hrvatskoj je, svakako, dr. Ante Starčević. Ideolog savremene hrvatske države je smatrao da Srbi nisu, i ne mogu biti u istom položaju kao Hrvati.

Srbofobija u Bosni i Hercegovini[uredi | uredi izvor]

Srbofobija u Bosni i Hercegovini datira i javlja se u različitim periodima:

1. Osmanska okupacija do 1878. godine;

2. Aneksije Bosne i Hercegovine od strane Austro-Ugarske monarhije;

3. Prvi svetski rat;

4. Drugi svetski rat i Nezavisna Država Hrvatska 1941-1945;

5. Građanski rat u Bosni i Hercegovini 1992-1995 godine.

Srbofobija u Crnoj Gori[uredi | uredi izvor]

Ne postoji jedinstven stav kada se ovaj proces pojavio u Crnoj Gori. U početku, iako delimično izražena, u Božićnoj pobuni 6. januara 1919. godine delom podstaknutoj od strane Italijana, u pojedinim delovima Cetinja i Crne Gore se pojačava takozvano anti-srbijansko raspoloženje. Razlog tome je svrgavanje dinastije Petrović sa trona kraljevine Crne Gore i dolazak na vlast dinastije Karađorđević koju pristalice zelenaša, kao i deo stanovnika Crne Gore nisu smatrali legitimnom da gospodari novostvorenom državom kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Zelenaši su Crnogorce smatrali Srbima i nisu bili protivnici srpstva u Srbiji i Crnoj Gori,^[17] ali su zbog naglašene državne svesti i odanosti kralju Nikoli I Petroviću smatrali da Srbija, odnosno dinastija Karađorđević, nemaju pravo da Crnu Goru pretvore u beznačajan teritorijalni okrug.

Glavni ideolog antisrpske propagande u Crnoj Gori između dva svetska rata bio je Savić Marković Štedimlija, koji je zastupao velikohrvatsku teoriju o Crnoj Gori, Boki Kotorskoj i istočnoj Hercegovini kao sastavnim delovima zamišljene "Crvene Hrvatske". Okosnicu ove teorije činilo je negiranje srpstva i podsticanje srbofobije na pomenutim prostorima.^[18] Štedimlija je postao saradnik ustaškog pokreta i tokom Drugog svetskog rata aktivno je učestvovao u razaranju ustanova Srpske pravoslavne crkve i stvaranju takozvane Hrvatske pravoslavne crkve. Zalagao se za izdvajanje pravoslavnih eparhija u Crnoj Gori iz sastava Srpske pravoslavne crkve u cilju stvaranja "autokefalne" crkve u Crnoj Gori.^[19]

Srbofobija u Crnoj Gori najupečatljivije datira iz vremena krvavog građanskog rata koji je trajao od 1941—1945. godine. U tom periodu, u Crnoj Gori se na meti novog, komunističkog pokreta (a kasnije i komunističke vlasti) nalazi većina uglednijih i obrazovanijih ljudi koji su komunističkom pokretu predstavljali prepreku za uspostavljanje novog sistema vlasti, jer su smatrani čuvarima „stare buržoazije". Sprovođenje komunističke revolucije u Crnoj Gori i stvaranje takozvanog „neklasnog" društva bilo je praćeno krvavim sukobom pristalica Komunističkog pokreta, sa jedne, i rojalista Jugoslovenske vojske u otadžbini, sa druge strane. U tom periodu, na udaru komunističkog pokreta (kasnije NOP-a) u Crnoj Gori se našla Srpska pravoslavna crkva. Naročito je stradala Mitropolija Crnogorsko-primorska, sa sedištem na Cetinju. S druge strane, mnogi kao nosioca srbofobije u Crnoj Gori često uzimaju i dr. Sekulu Drljevića, koji je imao izvesnu ulogu u proglašenju nezavisne države Crne Gore, pod fašističkom okupacijom Italije, koju je podržala Nezavisna Država Hrvatska, iako je ta tvorevina kratko trajala (13. jul 1941)

Posle Drugog svetskog rata, drastično se menja nacionalna struktura stanovništva Crne Gore. U odnosu na prethodno izvršene popise stanovništva na kojima su se u Crnoj Gori kao Srbi izjasnili preko 90% stanovnika, na popisu stanovništva iz 1948. godine su se kao Srbi izjasnili svega 2% stanovnika te zemlje. Komunistička vlast je uvela novu kategoriju izjašnjavanja, Crnogorci. Ta novonastala kategorija je izazvala demografski sunovrat Srba u Crnoj Gori. Srbi u Crnoj Gori su često zbog pritisaka bili prisiljavani da se izjašnjavaju suprotno. Mada se između pojma „Crnogorac", i „Srbin", nije pravila značajna razlika. Ipak, ta pojava će ostaviti dalekosežne posledice.

U periodu komunizma knjige koje desrbiziraju Crnogorce su objavili Savo Brković i Špiro Kulišić.

U periodu posle ponovnog osamostaljenja Crne Gore 21. maja 2006. godine, srpski jezik, koji je do 2011. godine bio i službeni jezik, gubi taj status u Crnoj Gori. Procenat govornika srpskog jezika je sa popisa stanovništva Republike Crne Gore iz 2003. godine sa 64% opao na 44,45% govornika srpskog jezika na popisu stanovništva iz 2011. godine. Srbi, kao konstitutivni narod, se predstavljaju kao nacionalna manjina. U odnosu na popis stanovništva Republike Crne Gore iz 2003. godine kada su se kao Srbi izjasnili 31,99% stanovnika Crne Gore, na popisu stanovništva Republike Crne Gore iz 2011. godine, kao Srbi su se izjasnili 28,79% stanovnika. Vidan pad govornika srpskog jezika i izjašnjenih Srba na popisu 2011. godine je razlog promovisanja crnogorskog jezika od strane vlasti i medija, kao i samoj polarizaciji poimanja pitanja nacionalnog i jezičkog identiteta u Crnoj Gori. Procenat zaposlenih Srba u državnoj administraciji, zdravstvu, policiji, školstvu i ostalim sektorima je drastično opao. Kao pismo, promoviše se služenje latiničnim pismom koje je i službeno, dok se ćirilica potiskuje iz službene upotrebe.

Najteži udar srbofoba u Crnoj Gori trpi Srpska pravoslavna crkva koja je sa vlastima već izvestan period u sporu oko crkvene imovine i promovisanja kanonski nepriznate, takozvane Crnogorske pravoslavne crkve. Publicisti Novak Adžić, Slobodan Jovanović, Miroslav Ćosović i dr. često objavljuju srbofobne tekstove, interpretirajući istoriju u svetlu svoje ideologije a ne naučnih činjenica.

Srbofobija u Severnoj Makedoniji[uredi | uredi izvor]

Srbofobija u Sloveniji[uredi | uredi izvor]

Tokom Prvog svetskog rata, glavni zagovornik srbofobije u Sloveniji je bio slovenački klerikalni političar Ivan Šušteršič, koji se otvoreno zalagao za potpuno uništenje Kraljevine Srbije.^[20]

Srbofobija na Zapadu[uredi | uredi izvor]

U američkim holivudskim filmovima snimljenim posle ratova 90-ih popularno Srbe često predstavljaju kao negativce. Srbi se prikazuju kao jedna vrsta zla. Često se dovode u vezu sa nacistima i prikazuju kao beskrupulozan narod koji svakog mrzi i vrši genocid nad drugim narodima.^[21] Jedan od takvih filmova je U zemlji krvi i meda.

Galerija[uredi | uredi izvor]

Serbien muss sterbien! („Srbija mora umreti!“), austrougarska, američka i nemačka karikatura, predstavlja Srbiju (Srbe) kao malog, ružnog teroristu.
Opljačkane i devastirane prodavnice u vlasništvu Srba u Sarajevu, pre početka rata 1914.
Austrougarski vojnici ubijaju srpske civile tokom Prvog svetskog rata
Posmrtni ostaci masakriranih Srba, od strane bugarskih vojnika u vreme Prvog svetskog rata. Procenjuje se da je u toku prvih meseci bugarske okupacije, samo u Surdulici, pobijeno između 2.000-3.000 srpskih civila.
Uredba organa NDH o obaveznom iseljavanju svih Srba i Jevreja iz svojih domova u Zagrebu, tokom Drugog svetskog rata. Uredba propisuje metodu prisile za one Srbe i Jevreje koji ne ispoštuju uredbu.
Posmrtni ostaci pobijenih srpskih civila od strane ustaša, koji su potom bačeni u reku Savu.
Nož zvani srbosjek, a koji je korišćen od strane ustaša za brže ubijanje logoraša u Jasenovcu.
Preživela srpska deca, spašena iz logora Jasenovac.
Srpski civili primorani da pređu u katolicizam od ustaša u Glini.
Ruševine crkve Svetog Spasa u Prizrenu koja je izgrađen oko 1330. a uništena tokom 2004. tokom albanskih „nemira na Kosovu“.
Ikona iz 14. veka iz crkve Bogorodica Ljeviška u Prizrenu, koja je oštećena u 2004. od strane albanskih vandala. Srbi, Boga spomenite †