Sreten Marić
| Sreten Marić | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Sreten Marić |
| Datum rođenja | 5. mart 1903. |
| Mesto rođenja | Subjel,, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 26. septembar 1992. (89 god.) |
| Mesto smrti | Tur,, Francuska |
Sreten Marić (Kosjerić, 5. mart 1903 — okolina Tura, 26. septembar 1992) bio je srpski esejista, prevodilac i profesor svetske književnosti na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu.[1] Najveći deo života proveo je živeći u Srbiji i Francuskoj.[2]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1903. godine u Subjelu (opština Kosjerić), ali se od najranije mladosti mnogo i često selio (u Beograd, Skoplje, Lion). U Beogradu je diplomirao književnost, a u Parizu je doktorirao istoriju. Kao gimnazijski profesor radio je u Beogradu, Skoplju i Zagrebu, gde objavljuje i prve prevode. Drugi svetski rat proveo je u Beogradu i rodnom Subjelu, a nakon rata se na poziv Marka Ristića, tadašnjeg jugoslovenskog ambasadora u Parizu, zaposlio kao savetnik za kulturu u toj ambasadi od 1946. do 1950. godine.[3][2]
Šezdesetih godina se vratio u Srbiju, gde se započeo profesorsku karijeru na Filozofskom fakultetu od 1962. do 1974. godine.[3]Bio je profesor Pozorišne akademije u Beogradu od 1940. do 1944. godine.[1]Marić je bio urednik Držvnog izdavačkog zavoda Jugoslavije.[3]
Bio je član Udruženja književnika Srbije i Vojvođanske akademije nauka i umetnosti.[4] Bio je član SANU od 1979. godine.[1]
Bio je čovek od sveta i erudita, veliki poznavalac književnosti, istorije umetnosti i istorije filozofije. Govorio je francuski, engleski, nemački i ruski jezik[2], a prevodio je dela Karla Marksa („Odabrana pisma“), Ferdinanda de Sosira ("Opštu lingvistiku") i Džonatana Svifta („Guliverova putovanja“).[4]
Društvo književnika Vojvodine mu je 1987. godine dodelilo nagradu za životno delo.[4]
Biblioteka Matice srpske i opština Kosjerić, počev od 2005. godine, svake dve godine dodeljuju nagradu „Sreten Marić“ za najbolji esej, odnosno knjigu eseja iz književnosti, umetnosti ili filozofije.[5][2]
Pisao je o Eshilu, Servantesu, Stendalu, Vijonu, Lotreamonu, Montenju, Rembou, Šatobrijanu, Fokneru, Sartru, Bodleru, Helderlinu, Prustu itd.[4]
Pored eseja o svetskim piscima, pisao je eseje i o filozofima i misliocima: o Hajdegeru, Kasireru, Kantu, Frojdu, Gastonu Bašlaru, Levi-Strosu, Diltaju, Koževu, Rolanu Bartu i Mišelu Fukou.[4][2]
Nagrade[uredi | uredi izvor]
- Oktobarska nagrada Novog Sada (1963);[1]
- Nolitova nagrada (1979);[1]
- Nagrada Društva književnika Vojvodine (1988)[1][2]
Dela[uredi | uredi izvor]
- „Ogledi I“
- „Glasnici apokalipse“, zapisi i eseji
- „Protejska svest kritike“
- „Raskršća“, knjiga eseja;
- „Proplanci eseja“
- „Ogledi II“.
Nasleđe[uredi | uredi izvor]
2005. godine Biblioteka Matice srpske i Skupština opštine Kosjerić ustanovili su Nagradu „Sreten Marić”, koja se dodeljuje za najbolju knjigu eseja objavljenu u protekle dve godine.
2021. godine, jedan od glavnih puteva u selu Subjel, koji vodi ka srenjevekovnom Subjelgradu, dobio je ime Ulica akademika Sretena Marića. (Izvor: Milijan Despotović: "SUBJEL - škola, uglednici i akademci", Svitak, Požega, 20221)
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ „SRETEN MARIĆ”. sanu.ac.rs. Pristupljeno 4. 2. 2022.
- ^ a b v g d đ „Sreten Marić”. DRUŠTVO KNjIŽEVNIKA VOJVODINE. Pristupljeno 5. 2. 2024.
- ^ a b v Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 459.
- ^ a b v g d „Sreten Marić”. dkv.org.rs. Pristupljeno 4. 2. 2022.
- ^ „Nagrada „Sreten Marić“ Ješi Denegriju”. danas.rs. Pristupljeno 4. 2. 2022.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
