Stara zgrada SANU
Stara zgrada SANU nalazila se u Brankovoj ulici br. 15 u Beogradu i bila je sedište Srpske kraljevske akademije, odnosno Srpske akademije nauka i umetnosti od 1909. do 1952. godine.
Istorijat[uredi | uredi izvor]
Kuća u Brankovoj ulici br. 15 u Beogradu je pripadala Jovanu Marinoviću, predsedniku Vlade Kneževine Srbije od 1873. do 1874. godine i zetu trgovca Kapetan Miše Anastasijevića. Po svoj prilici, ova dvospratna kuća je sazidana od novca koje je bogati otac dao kćerki Persidi prilikom udaje za Marinovića, a pojedini izvori govore da je rađena po uzoru na Anastasijevićev dvor u selu Kležani kod Bukurešta.
Pošto je 1879. godine Marinović imenovan za prvog poslanika Kneževine Srbije u Parizu, sa sobom vodi čitavu porodicu. Inače i sam od 1845. godine član Društva srpske slovesnosti, Marinović je 1889. godine osnovao zadužbinu za nagradu iz oblasti književnosti pri Srpskoj kraljevskoj akademiji. Preminuo je u Francuskoj, a potomci nisu imali nameru da se vrate. Na taj način je kuća u Brankovoj postala zaboravljena i počela da propada, sve dok je nije otkupila Zadužbina Sime Andrejevića Igumanova Prizrenca.
Tako je 1909. godine ona postala sedište Srpske kraljevske akademije. Brzo su izvršene manje izmene enterijera, pa je kabinet postao kancelarija sekretara, salon je postao biblioteka, soba za pušenje je adaptirana u salu za sednice, a od trpezarije je stvorena nastojnica. Sprat je preuređen za potrebe administracije, dok je muzička soba postala svečana sala sa istorijskim portretima.
U toku Prvog svetskog rata, zgrada je pogođena i doživela je znatna oštećenja. U međuratnom periodu je izgrađena i Palata Srpske kraljevske akademije u Knez Mihailovoj ulici br. 35, nedaleko od ove zgrade, mada je sedište akademije ostalo na staroj adresi. Ponovo je oštećena u Aprilskom ratu i tokom okupacije joj je onemogućen rad.
Početkom pedesetih godina, SANU prelazi u svoju novu Palatu. Sredinom aprila 1963. godine, srušena je stara zgrada u Brankovoj ulici, uprkos protestu akademika i ukazivanju na njen istorijski značaj.[1]