Stevan Bodnarov
| Stevan Bodnarov | |
|---|---|
 Stevan Bodnarov 1989. godine | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 12. avgust 1905. |
| Mesto rođenja | Gospođinci, Austrougarska monarhija |
| Datum smrti | 20. maj 1993. (87 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SR Jugoslavija |
Stevan Bodnarov (Gospođinci, 12. avgust 1905 — Beograd, 20. maj 1993) bio je srpski i jugoslovenski vajar i slikar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Za vreme školovanja napušta bravarski zanat i 1925. godine stupa u Umetničku školu u Beogradu. Najpre je učio vajarstvo kod Petra Palavičinija, a potom slikarstvo kod Mihaila Milovanovića. Od 1930. godine je imao izlaganja na prolećnim i jesenjim izložbama u Beogradu, a samostalno izlaže je izlagao i 1933. u Beogradu i 1934. u Novom Sadu.
Boravio je u Parizu od 1934. do 1935. i 1938. do 1939. godine i tamo održavao izložbe. Za vreme Drugog svetskog rata, zbog učestvovanja u Narodnoosloboidlačkom pokretu (NOP), od 1942. do 1944. je bio zatvoren u Banjičkom logoru, a u proleće 1944. godine je otišao u partizane.
Učestvovao je 1957. na izložbi savremene srpske skulpture, Galerija ULUS-a, Beograd.[1]
Bodnarov je ostao prilično dosledan svojim shvatanjima, zastupajući realistički stilski izraz u vajarstvu i u slikarstvu. Bavio se poslednjih godina minijaturom i u nju uveo dinamičniju fakturu. Kao slikar najviše se bavio slikanjem portreta i gradova.
Bio je član Saveza komunista, a posle Socijalističke partije Srbije. Biran je za člana Saveta SR Srbije i člana Saveta SAP Vojvodine.
On je bio jedan je od osnivača i aktivista Fondacije „Solidarnost Srbije”.[2]
Umro je 20. maja 1993. godine u Beogradu. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.
Za svoj rad više puta je nagrađivan. Dobitnik je Nagrade Vlade NR Srbije 1947. godine, Nagrade „4. juli“ 1973. godine, Sedmojulske nagrade SR Srbije 1973. godine, Nagrade „Božidar Valtrović“ 1984. godine, nagrde SUBNOR-a Vojvodine „Jovan Popović“ 1988. i Vukove nagrade 1988. godine. Nosilac je Ordena rada sa crvenom zastavom i Ordena zasluga za narod sa srebrnim vencem.
U sećanje na njegov rad organizuju se likovne kolonije u Gospođincima pod nazivom „Susret kod Bodnarova”.[3]
Stvaralaštvo[uredi | uredi izvor]
Glavni slikarski radovi su mu:
- Autoportret (1932, Muzej Matice srpske)
- Ciganka (1936)
- Pejzaž iz Pudaraca (1936)
Glavni vajarski radovi su mu:
- poprsja Pjera Križanića i Cuce Sokić u Muzeju u Skoplju,
- poprsje Ismeta Mujezinovića u Narodnom muzeju u Beogradu,
- poprsje Dimitrija Tucovića postavljeno na trg Slavija u Beogradu
- spomenik Janku Čmeliku u Staroj Pazovi, 1948. godine
- spomenik streljanim u Jajincima, 1951. godine
- spomenik palim borcima u Kuli, 1951. godine
- spomenik palim borcima u Bijelom Polju, 1952. godine
Autor je i poprsja Ive Lole Ribara, Ivana Milutinovića i Đure Đakovića na Grobnici narodnih heroja na Kalemegdanu.
Galerija[uredi | uredi izvor]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Savremena srpska skulptura”. Hronologija izlaganja skulpture u Srbiji (na jeziku: srpski). 1957-01-12. Pristupljeno 2024-01-26.
- ^ „FONDACIJA SOLIDARNOST SRBIJE”. www.solidarnostsrbije.org. Pristupljeno 2024-01-28.
- ^ „Likovna kolonija „Susret kod Bodnarova””. www.biznis.vesti.rs (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-01-28.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Enciklopedija Jugoslavije (knjiga prva). „Jugoslavenski leksikografski zavod“, Zagreb 1980. godina.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
