Uroš Bulatović

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
uroš bulatović
Uroš Bulatović
Lični podaci
Datum rođenja(1918-01-13)13. januar 1918.
Mesto rođenjaLiješnje, kod Kolašina, Kraljevina Crna Gora
Datum smrti15. jun 1988.(1988-06-15) (70 god.)
Mesto smrtiBeograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesijavojno lice,
društveno-politički radnik
Porodica
SupružnikDara Bulatović
Delovanje
Član KPJ odfebruara 1942.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska armija
1941 — 1945.
Činkapetan prve klase
Heroj
Narodni heroj od27. novembra 1953.
Odlikovanja
Orden narodnog heroja Partizanska spomenica 1941.

Uroš Bulatović (Liješnje, kod Kolašina, 13. januar 1918 — Beograd, 15. jun 1988), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, kapetan prve klase JA, društveno-politički radnik SAP Kosova i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 13. januara 1918. godine u selu Liješnje, kod Kolašina. Poticao je iz siromašne seljačke porodice, koja se, zbog loše materijalne situacije, 1921. godine preselila u Kosovo Polje. Nakon završene osnovne škole, bavio se zemljoradnjom, a povremeno i sezonskim fizičkim poslovima. Kao miner je radio na izgradnji železničke pruge Podujevo–Priština–Peć, gde se upoznao sa teškim životom siromašnik radnika-proletera. Još pre početka Drugog svetskog rata, povezao se sa pripadnicima omladinskog revolucionarnog pokreta, od kojih je dobijao revolucionarnu komunističku literaturu.[1][2]

Godine 1941, neposredno pred početak Drugog svetskog rata u Jugoslaviji, bio je pozvan na vojnu vežbu u Prištinu. Na vest o potpisivanju Trojnog pakta, 25. marta 1941. godine, u Prištini su izbile demonstracije, a on je bio među grupom vojnika, koja se tu zatekla i pridružio se demonstrantima, nakon čega je bio uhapšen. Ubrzo potom, nakon vojnog puča od 27. marta, bio je pušten iz pritvora. Kratkotrajni Aprilski rat i kapitulacija Jugoslovenske vojske su ga zatekli u okolini Prizrena, odakle se naoružan vratio kući.[2]

Narodnooslobodilačka borba[uredi | uredi izvor]

U toku leta 1941. godine, povezao se sa komunističkim grupama na Kosovu i Metohiji i nakon toga je aktivno učestvovao u Narodnooslobodilačkom pokretu (NOP). Bio je zadužen za rad sa dve grupe aktivista iz Kosova Polja, koje su radile na prikupljanju oružja i municije. Bio je na čelu samoorganizovane straže, koja je čuvala selo od upada raznih bandi, a rukovodio je i vojnom obukom omladinaca. Februara 1942. godine, po zadatku je bio poslat u Prištinu, gde se povezao sa Aleksandrom Marovićem, članom Sreskog komiteta KPJ za Prištinu. On mu je saopštio da je primljen u Komunističku partiju Jugoslavije (KPJ) i dao mu zadatke i uputstva za formiranje prve partijske ćelije u Kosovu Polju.[2]

Prilikom povratka iz Prištine, na ulici ga je presrela policijska patrola u nameri da ga legitimiše. Pošto nije imao dokumenta, potukao se sa policajcima i uspeo da im pobegne, ali je nakon toga naišao na italijansku karabinjersku patrolu, koja ga je savladala i uhapsila. Prilikom hapšenja, kod njega je pronađen ilegalni partijski materijal, zbog čega je u zatvoru tokom istrage bio mučen. On je uporno tvrdio da su mu materijal podmetnuli policajci s kojima se sukobio na ulici. Juna 1942. godine, bio je interniran u Albaniju i logor u gradu Puka, a kasnije je bio premešten u logor u mestu Burel. Tokom boravka u logorima, aktivno je učestvovao u kolektivu logoraša pripadnika NOP-a. Logoraši su bili formirali ilegalni partizanski bataljon od logoraša, u kome je bio imenovan za vodnika.[2]

Kada je septembra 1943. godine došlo do kapitulacije Italije, uspeo je da pobegne iz logora i iz Albanije pređe u zapadnu Makedoniju, gde se priključio partizanima. Odmah je bio postavljen za komandira čete u Kosovskom partizanskom odredu i tada mu je bio saopšten ponovni prijem u KPJ, pošto prethodni nije bio nigde evidentiran. Isticao se hrabrošću u svim borbama, a posebno se istakao u borbama za oslobođenje Kičeva, oktobra 1943. godine, kada je kao komandir čete pratećih oruđa omogućio osvajanje jakih utvrđenja i razbijanje neprijateljskih formacija. Prilikom formiranja Prve makedonsko-kosovske udarne brigade, 11. novembra 1943. godine bio je postavljen za komandira čete.[2]

Krajem januara i početkom februara 1944. godine, istakao se u borbama vođenim protiv nemačkih i bugarskih snaga na jugoslovensko-grčkoj granici. Sa svojom jedinicom odbijao je snažne nemačke napade i time obezbedio izvlačenje iznemoglih i ranjenih boraca. Kod sela Slatina, na putu Ohrid–Kičevo, 30. aprila 1944. godine s još dvojicom boraca na prepad je zarobio grupu od 40 nemačkih vojnika i balista, s komorom od 30 konja i kompletnim naoružanjem. Od dela boraca Prve kosovsko-metohijske brigade, koji su bili sa Kosova i Metohije, 24. juna 1944. godine, formirana je Prva kosovsko-metohijska brigada, u kojoj je bio postavljen za zamenika komandanta bataljona.[2]

Prilikom uličnih borbi Prve kosovsko-metohijske i Prve makedonske brigade za oslobođenje Debra, jula 1944. godine, upao je u bunker ubio neprijateljskog oficira i zaplenio mitraljez. U blizini sela Globočica, na jugoslovensko-albanskoj granici, septembra 1944. godine, je sa svojom jedinicom uništio kombinovani nemačko-balistički Štab i ubio više od 20 nižih oficira. Početkom oktobra 1944. godine bio je postavljen za komandanta Prvog bataljona Prve kosovsko-metohijske brigade. U toku neprijateljske ofanzive, oktobra 1944. godine istakao se u borbama u okolini Đakovice. Na položaju kod Dečana, prilikom odbijanja nemačkog protiv napada, 4. novembra 1944. godine teško ga je ranila minobacačka granata. Iako teško ranjen, uspeo je da izda dalja naređenja i odredi svog zamenika. Tokom oporavka bio je proizveden u čin kapetana prve klase.[2]

Posleratni period[uredi | uredi izvor]

Nakon oslobođenja Jugoslavije, kao invalid prve kategorije, bio je demobilisan iz Jugoslovenske armije (JA), pa se bavio društveno-političkim radom. Bio je potpredsednik i sekretar Oblasnog odbora Ratnih vojnih invalida Autonomne Kosovsko-Metohijske Oblasti, načelnik Uprave za boračka i invalidska pitanja Izvršnog veća Skupštine Autonomne Kosovsko-Metohijske Oblasti, direktor preduzeća „Duvan” u Prištini, odbornik Opštinskog i Sreskog Narodnooslobodilačkog odbora u Prištini i član Narodnooslobodilačkog odbora Autonomne Kosovsko-Metohijske Oblasti. Penzionisan je 1964. godine, nakon čega je bio aktivan u Savezu boraca NOR-a i bio je član Republičkog odbora SUBNOR-a Srbije.[2]

Umro je 15. juna 1988. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine.[2]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 127.
  2. ^ a b v g d đ e ž z Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 128.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Урош_Булатовић&oldid=27030789”