Hrišćanska tradicija
| Deo serije o hrišćanstvu |
| Hrišćanstvo |
|---|
 |
 Portal Hrišćanstvo |
Hrišćanska tradicija je zbirka tradicija koja se sastoji od praksi ili verovanja povezanih sa hrišćanstvom. Ove crkvene tradicije imaju manje ili više autoritet zasnovan na prirodi praksi ili verovanja i na grupi o kojoj je reč. Mnoge crkve imaju tradicionalne prakse, poput posebnih obrazaca bogosluženja ili obreda, koji su se razvijali tokom vremena. Odstupanja od takvih obrazaca ponekad se smatraju neprihvatljivim ili jeretičkim.
Tradicija takođe uključuje istorijsko učenje priznatih crkvenih vlasti, kao što su crkveni sabori i crkveni zvaničnici (npr. papa, vaseljenski patrijarh, nadbiskup kenterberijski, itd), i uključuje učenje značajnih pojedinaca poput crkvenih otaca, protestanata peformatora i osnivača denominacije. Mnoga verovanja, ispovedanja vere i katekizmi koje generišu ova tela, kao i pojedinci, takođe su deo tradicije različitih tela.
Crkvene tradicije[uredi | uredi izvor]
Katolička, pravoslavna, drevnoistočna i anglikanska crkva prave razliku između onoga što se naziva apostolskom ili svetom i crkvenom tradicijom. Vremenom se crkvene tradicije razvijaju u teologiji, disciplini, liturgiji i bogosluženjima. Ove ih crkva može zadržati, izmeniti ili čak napustiti.[1] Apostolsko predanje je pak učenje koje su apostoli preneli usmenim putem, svojim primerom i „institucijama koje su osnovali“, među kojima je i apostolsko prejemstvo episkopa: „ovo živo prenošenje, ostvareno u Duhu Svetom, naziva se Predanje“.[2] Sveto predanje u celosti prenosi peč Božiju, koju je Hristos i Duh Sveti poverio apostolima.[1]
U svojoj knjizi Džejms F. Kinan izveštava o studijama nekih katoličkih akademika. Karl Vilhelm Merks smatra da sama tradicija „nije garant istine nijednog određenog učenja“. Kenan, međutim, kaže da su studije „manualista“ poput Džona T. Nonana pokazale da su, „uprkos suprotnim tvrdnjama, manualisti bili saradnici u neophodnom istorijskom razvoju moralne tradicije“. Nonan je, prema Kenanu, pružio novi način gledanja na „područja u kojima se crkva promenila“.[3]
Podružnice[uredi | uredi izvor]
U katoličkoj crkvi i istočnom pravoslavlju, cveto predanje, ali ne i „crkvena tradicija“, smatra se zvaničnom doktrinom i jednake autoritativne težine kao Biblija. Među protestantima, sama Biblija je jedini konačni autoritet, ali tradicija i dalje poseduje važnu prateću ulogu. Sve tri grupe generalno prihvataju tradicionalni razvoj doktrine o Svetom Trojstvu, na primer, i postavljaju granice pravoslavlja i jeresi zasnovane na toj tradiciji. Takođe su razvili izjave vere i ispovesti koje rezimiraju i razvijaju njihovo razumevanje biblijskog učenja.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Catechism of the Catholic Church - IntraText”. www.vatican.va. Pristupljeno 2020-12-14.
- ^ „Catechism of the Catholic Church - IntraText”. www.vatican.va. Pristupljeno 2020-12-14.
- ^ Keenan, James F. (2010-01-17). A History of Catholic Moral Theology in the Twentieth Century: From Confessing Sins to Liberating Consciences (na jeziku: engleski). A&C Black. ISBN 978-0-8264-2929-2.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Baum, Wilhelm; Winkler, Dietmar W. (2003). The Church of the East: A Concise History. London-New York: Routledge-Curzon. ISBN 9781134430192.
- Hotchkiss, Gregory K. The Middle Way: Reflections on Scripture and Tradition, in series, Reformed Episcopal Pamphlets, no. 3. Media, Penn.: Reformed Episcopal Publication Society, 1985. 27 p. N.B.: Place of publication also given as Philadelphia, Penn.; the approach to the issue is from an evangelical Anglican (Reformed Episcopal Church) orientation. Without ISBN